Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

-Што ж мне з табой рабіць? – нібыта разважаючы ўслых, прагаварыла Мэры. – Падкажы мне, што з табой рабіць?

-Забі! – прашаптаў Сарджэн, стомлена заплюшчваючы вочы. – Толькі сама. Прыняць смерць ад рукі жанчыны, якую кахаеш… ведаеш, гэта не самы горшы варыянт смерці…

-Дурань! – глуха і неяк безнадзейна прагаварыла Мэры. – Які ж ты ўсё ж дурань!

-Які ёсць…

Сарджэн раптам адчуў, як рука Мэры навобмацак адшукала пад коўдрай ягоную руку, сціснула яе. Не моцна, асцярожна і нават пяшчотна…

-Абдымі мяне! – ледзь чутна прашаптала жанчына. – Не бойся, я дазваляю…

* * *

Каля ўваходу ў ангар стаялі два дэсантніка, ужо без скафандраў. Калі Свенсан падыйшоў, адзін з іх адразу ж загарадзіў яму дарогу.

-Туды нельга! – ляніва і крыху пагардліва прагаварыў ён. – Калі ў вас няма допуску…

-У вас ёсць допуск? – спытаў другі дэсантнік.

-Няма, - прагаварыў Свенсан і хацеў было ўжо адыйсці ўбок, але ў гэты час з цёмнай дзіркі ангара выйшаў яшчэ адзін дэсантнік. У скафандры, але з празрыстым пярэднім шчытком.

-Алаф! – здзіўлена ўсклікнуў ён, хапаючы Свенсана за руку. – Вось нечаканая сустрэча!

-Сапраўды!

Свенсан паспрабаваў успомніць прозвішча космадэсантніка, які яго прызнаў, але так і не ўспомніў. Твар быў знаёмы… вось толькі дзе і калі яны сустракаліся?

– Ну, як ты? – Свенсан вымавіў гэтую нейтральную фразу дзеля таго толькі, каб працягнуць размову, каб дэсантнік не западозрыў, што Свенсан нават не памятае яго. – Як астатнія?

-Ды так… - дэсантнік паціснуў плячамі. – А ты чаму тут, на Аграполісе? Няўжо працуеш у ФІРМЕ?

-Прыйшлося, - сказаў Свенсан.

- А тут што робіш?

– Ды вось, - цяпер ужо Свенсан паціснуў плячамі, - хацеў паглядзець … не пускаюць…

-Ідзем! – рашуча прагаварыў дэсантнік (прозвішча ягонага Свенсан, на жаль, так і не ўспомніў, як і тое, дзе яны ўсё ж маглі страчацца) і дадаў, павярнуўшыся да вартавых: - Гэты са мной! Тым больш, ён наш…былы космадэсантнік.

Дэсантнікі ля ўваходу не сталі пярэчыць і Свесан, услед за сваім знаёмым, апынуўся, нарэшце, у вялізным гулкім памяшканні ангара.

Усё тут нагадвала аб нядаўнім боі. Рэзка і асвяжальна пахла азонам, як і заўсёды, пасля масавага прымянення плазменнай зброі…у правай сцяны ў некалькі радоў ляжалі нерухомыя чалавечыя целы.

На дзіва шмат цел…

- Заложнікі? – Свенсан кіўнуў у бок нябожчыкаў. – Яны іх усё ж прыкончылі?

- Не яны! – неяк неахвотна адазваўся дэсантнік. - Мы!

-Вы? – Свенсан нават спыніўся, уважліва паглядзеў на субяседніка, ці не жартуе… зразумеў, што жартам тут і не пахне. – Навошта?

-А што нам заставалася рабіць? – з прыкрасцю і нейкай нават злосцю ў голасе прагаварыў дэсантнік. – Яны ж самістралялі ў нас! Каля дзесятка нашых паклалі!

-Яны? – Свенсан ушчыльную падыйшоў да нерухомых цел каля сцяны. – Гэтыя? Ды якяны маглі страляць…ці трымаў хто з іх раней у руках плазмер?

- І тым не менш… - дэсантнік уздыхнуў, таксама падыйшоў да сцяны, стаў побач са Свенсанам. – Яны стралялі ў нас, нібы звар’яцелыя! Ды яны і былі вар’ятамі! Усе да аднаго. Узброеннымі вар’ятамі! Страшна нават падумаць, што здарылася б, калі б яны вырваліся адсюль туды…- І ён паказаў галавой у бок выхаду.

- Не разумею! – сказаў Свенсан. Ён і сапраўды не разумеў.

- Гіпнакрэсла, - сказаў дэсантнік. – Вунь яно валяецца!

Непадалёку ад іх і сапраўды ляжала гіпнакрэсла, і Свенсан адразу ж пазнаў яго.

- А зброю? – спытаў ён. – Дзе яны ўзялі столькі зброі?

Пад словам “яны” Свенсан вядома ж падразумлеваў “дзікіх кошак”, а не гэтых няшчасных, што загінулі ўсе да аднаго, нават не разумеючы, за што яны тутзмагаюцца.

- Са зброяй проста, - сказаў дэсантнік. – Яны нездарма захапілі менавіта гэты ангар. Тут было некалькі складоў з самымі рознымі відамі ўзбраення.

- Яны і аб гэтым ведалі?

Дэсантнік нічога не адказаў, ды і што было адказваць. У гэты час са змрочнай глыбіні ангара да іх падыйшло яшчэ некалькі космадэсантнікаў.

- Жывых няма, - сказаў адзін з іх. – Змагаліся да апошняга…

- Жанчыны таксама? – спытаў Свенсан.

Ён даўно хацеў задаць гэтае пытанне, але чамусьці ўсё ніяк не рашаўся зрабіць гэта. Яны, вядома ж, таксама дзесьці сярод загінуўшых… і, можа, не трэба яму зараз глядзець на яе нерухомае цела, няхай лепш у памяці захаваецца тая апошняя іх сустрэча…тая, дзе яна яшчэ была жывой і размаўляла з ім…

-Якія жанчыны? – недаўменна перапытаў дэсантнік. – Тут толькі мужчыны былі: турысты, бізнесмены… некалькі фермераў…

-Ён, напэўна, меў на ўвазе “дзікіх кошак”! – здагадаўся другі дэсантнік. – Ён пра іх пытаўся!