Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Адзіная іх мэта – як мага хутчэй вырвацца з Аграполіса! – падтрымаў рэзідэнта хударлявы прадстаўнік Цэнтра. – Прычым тут карты ды яшчэ і нейкія артэфакты?

-Але ж яна чамусьці імі зацікавілася, - няўпэўнена прагаварыў таўстун і, працягнуўшы кароткую пухлую руку ў напрамку Халіна, дадаў: - Пакажыце нам яшчэ раз гэтыя здымкі.

Здымкі паўторна пайшлі па руках і ўсе прысутныя зноў па чарзе разглядвалі незразумелыя і ні на што не падобныя металічныя прадметы, якія былі добра і ўсебакова адлюстраваны на каляровых і аб’ёмныхгэтых здымках. Метал, а дакладней, сплаў, з якога былі выраблены усе да аднаго артэфакты, па знешняму выгляду вельмі нагадваў золата, хоць золата ў ім, як паказалі аналізы, не было зусім. Калі верыць аналізам (а не верыць ім, здаецца, не было ніякіх прычын), то ўсе гэтыя прадметы былі зроблены са звычайнага сплава жалеза, хрома іванадыя, хоць вядомыя людзям сплавы гэтых трох металаў выглядалі зусім інакш…

-Навошта “дзікім кошкам” увесь гэты металалом? – нервова выкрыкнуў хударлявы,са злосцю шпурляючы здымкі на стол. – Не разумею!

-І я не разумею, - сказаў Ліўскі. – Можа, гэта проста нейкі хітры падманны ход?

-Што тут хітрага? – буркнуў таўстун. – Лепш скажыце нам, як там з перамовамі?Зрушылася што да лепшага?

-З перамовамі? – Ліўскі ўздыхнуў, неяк збянтэжана зірнуў на паперы перад сабой. – З перамовамі ўсё па ранейшаму, хоць… чакайце! Зараз даведаемся больш падрабязна.

Засвяціўся вялізны экран на сцяне і на ім з’явіўся ўстрывожаны твар дзяжурнага па касмапорту.

- Ну, што ў вас там?

- Ультыматум, сэр! - запінаючыся, прагаварыў дзяжурны. – Да яго заканчэння засталося дзсяць хвілін…

-Гэта я ведаю! Я спытаўся: што ў вас новага?

-Нічога, сэр!

Экран зноў пачарнеў, паступова ператвараючыся ў самую звычайную сцяну пакоя. Нейкі час усе прысутныя моўчкі глядзелі на гэтае павольнае ператварэнне.

- Не асмеляцца! – парушыў нарэшце агульнае маўчанне хударлявы. – Забіць дзевяноста чалавек… ні за што, ні пра што…

-Дзевяноста восем.

- Што? – хударлявы ўтаропіўся ў абыякава-нерухомы твар Холіна. – Што вы сказалі?

-Я сказаў, што заложнікаў не дзевяноста, адзевяноста восем, - прагаварыўХолін, імкнучыся быць як мага больш ветлівым.

-Тым больш! – хударлявы ўзяў са стала цыгару, пачаў яе таропка раскурваць… пальцы ў яго дрыжалі.– Яны не пасмеюць!

-Не будзь такім упэўненым! – з раздражненнем выкрыкнуў таўстун і таксама схапіў са стала цыгару. – “Дзікія кошкі” заўсёды трымаюць слова! Скажы лепш, што табе напляваць на заложнікаў, вось і ўсё!

-Як і табе! – агрызнуўся хударлявы. – Проста ты не хочаш губляць кліентаў для сваіх паршывых канкрактаў… толькі ў гэтым тваё чалавекалюбства?!

- Я не дазволю! – закрычаў таўстун, прыўзнімаючыся з месца. – У прысутнасці падначаленых…

- Панове, панове! Супакойцеся!

Самы маленькі з прадстаўнікоў Цэнтра ўмольна ўскінуў руку.

-Час ідзе і трэба штосьці вырашаць, - сказаў ён. – Я, асабіста, за рашучыя дзеянні! Прытым, неадкладныя!

Усе прысутныя моўчкі на яго паглядзелі.

-Я так зразумеў, што вы за штурм? – сказаў Ліўскі і таксама ўзняў руку. – Я падтрымліваю!

Таўстун і хударлявы пераглянуліся, потым, амаль адначасова, таксама ўзнялі рукі.

- А вы, Максімілян? – звярнуўся да Холіна Ліўскі. – Вы што, супраць?

Але адказваць Холіну не давялося, за яго адказаў таўстун.

-Ваш загадчык аддзялення проста ведае субардынацыю! – сказаў, як адрэзаў, ён, нават не гледзячы пры гэтым у бок Холіна. – І правільна робіць, між іншым! Было б дзіўна, калі б просты загадчык аддзялення галасаваў разам з намі.

Словы таўстуна (ды і сам тон, якім яны былі сказаныя) прагучалі амаль абразліва, але, тым не менш, Холін не пакрыўдзіўся.Ён і так дасягнуў многага за апошні час, нават большага, чым спадзяваўся. Крыўдна толькі, што так і не змог пераканаць прысутных у правільнасці сваёй здагадкі…

Хоць, калі шчыра, ніякай здагадкі пакуль што і не было. Толькі нейкая ўнутранная ўпэўненасць у тым, што і карты, і артефакты ва ўсёй гэтай гісторыя зусім нават не выпадковыя…

Штурм пачаўся за некалькі хвілін да заканчэння ультыматума, і Свенсан, які суправаджаў Холіна і зараз цярпліва чакаў яго ў дыспетчарскім пакоі, змог з вышыні дзесятага паверху назіраць за яго падрыхтоўкай і пачаткам. Космадэсантнікі (а іх было ніяк не менш за пяцьдзесят) дзейнічалі прафесійна і граматна… і ўсё роўна ў Свенсана было нейкае нядобрае прадчуванне правалу ўсёй гэтай бездакорна распрацаванай аперацыі. Адкуль яно ўзялося, гэтае прадчуванне, Свенсан і самому сабе не змог бы растлумачыць.