Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Але вырашыўшы, што няма ліха без дабра, Сарджэн вырашыў (раз ужо ўсё роўна так здарылася) прадоўжыць свой пад’ём. Яшчэ крыху - і ён акажацца вышэй нават за суседнія дрэвы, а значыцца, зможа, нарэшце, дакладна даведацца, у якім напрамку яму працягваць свой шлях...

І Нікаля палез вышэй, з асцярожнасцю выбіраючы найбольш трывалыя галінкі. Вось ужо і самыя высокія вершаліны суседніх дрэў засталіся знізу… і тады ён, у рэшце рэшт, спыніўся і ўважліва аглядзеўся вакол.

І адразу ж убачыў зусім непадалёку ад сябе шэрую пляміну будынка. І парадаваўся таму, што падсвядомавыбраў амаль правільны накірунак.Цяпер засталося толькі злезці і ісці ў той бок. Праўда, заставалася яшчэ жывёліна знізу… дарэчы, як яна там?

Зірнуўшы ўніз, Сарджэн з прыкрасцю адзначыў, што ягоны праследавацель усё яшчэ знаходзіцца пад дрэвам. Праўда, выгляд ягоны крыху змяніўся… нават, не крыху: абодвы шары-галовы кудысьці зніклі, як, дарэчы, і крывыя кароткія ножкі жывёліны. Зараз яна выглядала зусім бяскрыўднай і не больш небяспечнай, чым вялікі батон кілбасы, тым больш, што і колеру была адпаведнага.

А, можа, менавіта гэткім вось чынам жывёла і заваблівае да сябе будучыя ахвяры? Вось гэтай падманлівай сваёй бястрыўднасцю, безабароннасцю нават…

Не ведаючы, як жа яму быць далей, Сарджэн, тым не менш, працягваў рашуча спускацца ўніз. Праўда, дзесьці на ўзроўні пятнаццаці метраў ад зямлі гэтая ягоная рашучасць кудысьці знікла і Сарджэн зноў спыніўся. Уважліва ўтаропіўся зверху на дзіўную жывёліну пад дрэвам, нейкі час моўчкі і безвынікова яе разглядваў. Потым, адламаўшы ад сухой галінкі непадалёку ладны кавалак, шпульнуў яго зверху прама на жывёлу. За ім другі, трэці…

І зноў аніякага выніку. Жывёліна нават не варухнулася… вялічэзны бяскрыўдны “батон кілбасы” і нічога больш…

- Ну што ж, - ледзь чутна прамармытаў Сарджэн. – Рызыкнём!

Ён споўз яшчэ крыху ўніз, намацаў нагой тоўсты трывалы сук пад сабой, упэўнена стаў на яго абедзвюма нагамі і, ухапіўшыся рукамі за дзве суседнія галінкі, зірнуў уніз, на жывёлу. Не тое, каб ён чакаў ад яе нейкай асаблівай неспадзяванкі… проста так зірнуў, на ўсялякі выпадак…

І гэтым, здаецца, выратаваў сабе жыццё.

Змяненні ў знешнім абліччы жывёлы пад дрэвам адбыліся так хутка і так нечакана, што Сарджэн са сваімі пашкоджанымі акулярамі мала штозмог разглядзець. Але галоўнае ён усё ж паспеў убачыць: вось толькі што пад дрэвам ляжала звычайная, хоць і вялізных памераў “кілбасіна”… і раптам замест яе там аказалася самая сапраўдная пачвара з вялізным мноствам зубастых пашчаў і яшчэ большай колькасцю шчупальцаў, якія імгненна ўскінуліся сюды, да яго…

Калі б Нікаля Сарджэн не зірнуў у гэты момант уверх – усё б было скончана ў лічаныя імгненні, бо ні абараніцца ад гэтых шчупальцаў, ні хоць нейкім чынам ухіліцца ад іх у маладога фермера не было аніякай нават магчымасці. Але ён усё ж паспрабаваў гэта зрабіць…і ў выніку, згубіўшы ўсялякую раўнавагу, паляцеў уніз, балюча пералічваючы ўласнымі рэбрамі амаль кожную з галінак.

Праўда, у абарону галінак трэба сказаць, што яны гэткім, хоць і даволі балючым спосабам, выратавалі Сарджэну жыццё, запаволіўшы яго падзенне. Таму удар аб зямлю быў, хоць і даволі адчувальным, але не смяротным. Сарджэн нават не атрымаў аніякай больш-менш сур’ёзнай траўмы, не кажучы ўжо аб вывіхах альбо пераломах.Больш таго, дзякуючы гэтым самым галінкам яму пашчасцілася зваліцца не побач з лясной пачварай, а якраз на процілеглы ад яе бок дрэва,і таму, перш чым апошнія са шчупальцаў паспелі зноў уцягнуцца ў цела жывёлы, Сарджэн, ускочыўшы на ногі, кінуўся наўцёк.

Ён бег з усёй моцы, хоць ногі дрыжалі і падкошваліся ці то ад жаху, ці то ад празмернага хвалявання, акрамя таго дыхаць было цяжка і нават балюча… але ўсё гэта было дробяззю ў параўнанні з той сумнай акалічнасцю, што пачвара зараз гналася за ім, з трэскам ломячыся праз гушчар. Дзіўна было нават уявіць, што масіўнае тулава жывёлы на такіх маленькіх і крывых канечнасцях можа развіваць падобную хуткасць… а, можа, зараз і самі канечнасцідрапежнай гэтай пачвары нейкім чынам відазмяніліся, хто ведае…

А потым сілы канчаткова пакінулі Нікаля. І, зразумеўшы ўжо, што ўсё скончана і што яму не ўцячы, Сарджэн спыніўся і, ухапіўшы аберуч тоўсты сукаваты кіёк, павярнуўся ў бок пачвары. І, як гэта не дзіўна, знікла разгубленнасць… і нават страх неяк адразу ж знік, як і не было яго зусім. Застаўся адзін толькі адчай, дакладней, нейкая адчайная рашучасць, як мага даражэй прадаць сваё жыццё…