Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

І яна адна з усіх засталася там у жывых…

- Скажы… - Холін зноў сеў на ранейшае месца каля стала, строга і патрабавальна зірнуў на жонку. – Толькі, перш чым казаць, пастарайся ўсё ўспомніць! Усё да самай апошняй падрабязнасці! Зразумела?

Рабочая жонка паслухмяна кіўнула. Выраз яе твару па-ранейшаму нічога не выражаў, яна проста працягвала стаяць і моўчкі чакаць пытанняў мужа.

- Ты бачыла гэтую… - Холін змоўк на імгненне, падбіраючы слова, але так нічога і не змог падабраць. – Карацей, ты бачыла жанчыну, якая напала на офіс? Бачыла ці не?

- Так, мой гаспадар! – без усялякага выразу прагаварыла рабочая жонка. – Я бачыла яе, і яна нават размаўляла са мной.

- Што? – ад нечаканасці Холін нават прыўстаў, але адразу ж зноў апусціўся ў крэсла. – Яна размаўляла з табой?

- Так, мой гаспадар, - усё гэтак жа безвыразна і абыякава паўтарыла рабочая жонка. – Яна задавала мне розныя пытанні.

Рабочая жонка змоўкла, у чаканні далейшых дзеянняў мужа, але Холін таксама маўчаў. Маўчаў, і моўчкі глядзеў на сваю рабочую жонку, на яе прыгожы твар, на вялікія, блакітныя вочы…

Пустыя, без усялякага выразу,вочы рабочай жонкі…

“Цікава, кім яна была раней? – нечакана мільганула ў галаве Холіна зусім недарэчная думка. – І якім чынам трапіла сюды, на Аграполіс?”

Але пытацца аб гэтым у самой жанчыны было не толькі марнай справай… такія пытанні былі катэгарычна забаронены і парушэнне гэтай забароны каралася вельмі строга.

Але ў Холіна да рабочай жонкі былі і іншыя пытанні, якія проста неабходна быловысветліць.

-Яна задавала табе пытанні? – паўтарыў Холін і жонка сцвярджальна кіўнула. – І што ж такога яна хацела ў цябе даведацца?

-Спачатку яна спытала, ці не хачу я пайсці разам з ёй?

-Што?! – На гэты раз Холін усё ж ускочыў з крэсла, моцна ўхапіў жонку за руку . – Што ты ёй адказала?

І адразу ж зразумеў, што гарачыцца не варта. Рабочая жонка тут ні пры чым, яна проста паслухмяна адказвае на пытанні.

- Ну, дык што ж ты ёй адказала? – спытаў Холін, адпускаючы руку жонкі. – Што ты сказала ёй, калі яна прапанавала табе пайсці з ёй?

Адказ на гэтае пытанне быў відавочным, і, можа, таму рабочая жонка прамаўчала. Ды Холіну адказ на гэтае пытанне і не патрабаваўся.

-Яна яшчэ што-небудзь у цябе пыталася? – зноў звярнуўся ён да жонкі. – Акрамя гэтага пытання, яна яшчэ якія-небудзь пытанні табе задавала??

-Задавала, мой гаспадар! – усё гэтак жа спакойна і нават абыякава адказала жонка. – Яна хацела даведацца код сейфа ў кабінеце загадчыка.

-Код сейфа? – Холін задумаўся. – Але ж ты і сама яго не ведаеш, гэты код?

-Чаму не ведаю! – крыху нават здзіўлена сказала рабочая жонка. – Ведаю! Ты сам паказваў мне ўчора, як гэта робіцца…

-І што?

Рабочая жонка нічога не адказала. Можа таму, што пытанне было неканкрэтным.

- Што было далей?! – выкрыкнуў Холін, страчваючы самыя апошнія рэшткі цярпення. – Ты што, паказала ёй код?

Рабочая жонка кіўнула сцвярджальна.

-Ах ты… - Сціснуўшы кулакі, Холін зрабіў крок у бок жонкі, але адразу ж спыніўся. – Яна ведала гіпнасловы, так?

Жонка зноў кіўнула сцвярджальна.

-Адкуль?! – Пытанне было зусім не па адрасу, і таму Холін адразу ж запытаўся аб іншым. – Што ёй трэба было ў сейфе? Што яна ўзяла з яго?

Холін з нецярпеннем чакаў адказа, але адказа не было. Жанчына маўчала, нібы акамянелая.

- Ну?!

-Я не памятаю, - ціха і неяк вінавата сказала жанчына. – Прабач, мой гаспадар!

-Адказвай! – павольна і неяк асабліва ўнушальна прагаварыў Холін. – Я загадваю табе!

Было бачна, што рабочая жонка і рада была б выканаць гэты загад мужа, але штосьці ёй усё ж перашкаджае. Зразумеўшы прычыну гэтага, Холін сам назваў патрэбнае гіпнаслова.

- Што яна ўзяла з сейфа? – паўтарыў ён пасля гэтага. – Адказвай!

Рабочая жонка зноў задумалася на імгненне, як бы ўспамінаючы штосьці.

-Ёй патрэбны былі ўсе матэрыялы, якія датычацца той даўняй навуковай экспедыцыі, - нарэшце прагаварыла яна… і голас жанчыны гучаў у гэты момант неяк зусім аўтаматычна, яна як бы і не ўспрымала тое, аб чым гаварыла. – Яна іх уважліва праглядзела, тое сёе ўзяла з сабой… астатняе знішчыла…

-Матэрыялы экспедыцыі… - павольна паўтарыў Холін. – Яны што, ляжалі ў сейфе ў Скрайфа? – Холін змоўк…потым да яго дайшло яшчэ штосьці. – Дык вось што яна шукала на складзе!

Кінуўшыся ў кабінет, Холін таропка ўключыў інфарматар… пачакаў, пакуль засвеціцца экран.

-Інфарматар планеты Аграполіс гатовы да работы. -пачуўся ветлівы механічны голас. - Задавайце вашы пытанні.