Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Тут вадзіўся, к прыкладу, шаблязубы тыгр, які тыграм, уласна кажучы, не быў, а толькі паходзіў на яго буйнымі памерамі і чорнымі палосамі на жоўтай скуры. Другога небяспечнага драпежніка джунгляў людзі празвалі чорнай гіенай, не таму толькі, што ён знешне крыху нагадваў зямную гіену (хоць і быўбуйнейшым за яе разы ў два), а і таму яшчэ, штожылі гэтыя жывёлы зграямі і любілі падбіраць за іншымі драпежнікамі рэшткі іх здабычы.

Балотны слон меў не адзін, а два хобаты, а біўняў у яго было аж чатыры. Яшчэ гэтая буйная раслінаедная жывёла мела доўгі хвост з патаўшчэннем на канцы і выкарыстоўвала яго, як грозную зброю супраць мясцовых драпежнікаў. Апрач таго, у джунглях вадзілася вялікая колькасць самых разнастайных змей, якія і сапраўды вельмі нагадвалі змей зямных, але, у адрозненні ад іх былі цеплакроўныя і пакрытыя кароткай густой поўсцю.

А вось птушак на Агрополісе не было зусім. Замест іх палёт засвоілі халоднакроўныя жывёлы розных памераў з зубастай пашчай і доўгімі кожыстымі крыламі. Іх празвалі птерыдактылямі, бо, калі верыць падручніку, калісьці на Зямлі таксама вадзіліся падобныя істоты, але гэта было вельмі даўно, яшчэ да з’яўлення там першабытнага чалавека.

Але усё гэта была толькі кропля ў моры… вядомымі людзямбылі, у асноўным, толькі тыя жывёлы, якія вадзіліся на мяжы паміж стэпам і джунглямі. Што было там, у самай глыбіні трапічнага лесу – таго не ведаў ніхто. Навуковых устаноў на Аграполісе амаль не было (акрамя сельскагаспадарчых), а самі фермеры не асабліва і цікавіліся тым, што выходзіла за рамкі іх паўсядзённага быту.

І вось цяпер Сарджэн упершыню ў жыцці назіраў трапічныя джунглі роднай сваёй планеты.

Назіраць хоць штосьці, калі ты блізарукі, адно шкельца акуляраў мае трэшчыну, а другое адсутнічае зусім – не вельмі зручна, але нават пры такіх умовах Сарджэн змог разглядзець, што вакол будынка,у якім ён толькі што знаходзіўся, буяе некранутая цывілізацыяй дзікая прырода. Тады адкуль жа тут узяўся сам гэты будынак?

Збегшы па прыступках уніз, Сарджэн міжволі азірнуўся. Будынак за спіной аказаўся куды шырэйшым і вышэйшым, чым здаваўся знутры. Напэўна, у ім было шмат пакояў і, як мінімум, два паверхі. Шэрыя бетонныясцены здаваліся на дзіва чужароднымі сярод ярка-зялёнай афарбоўкі лесу… тым не менш, бачна было, што будынак гэты пабудавалі даўно. Нават вельмі даўно…

Хто ж і калі гэта зрабіў?

Ахоплены даследчым азартам, Сарджэн нецярпліва рушыў уздоўж бетоннай сцяны і, завярнуўшы за вугал, адразу ж убачыў там кацер. Дык вось на чым Мэры яго сюды даставіла, пакуль ён валяўся без прытомнасці!

Успомніўшы пра жонку, Сарджэн устрывожана азірнуўся па баках. Мэры нідзе не было відаць… значыцца, яна дзесьці ў джунглях, у смяротна небяспечных гэтых джунглях… і яна там зусім адна!

Дзіўна, але Нікаля Сарджэну нават у галаву не прыйшла думка, што можна зараз сесці ў кацер і, назаўсёды пакінуўшы тут жонку, вярнуцца назад. Праўда, там яго чакаюцьдаволі сур’ёзныя непрыемнасці з законам… але не толькі таму Сарджэн не жадаў вяртацца...

Ён па-ранейшаму кахаў Мэры і нават не ўяўляў сабе жыцця без яе. А што, калі яна заблукае ў непралазным гэтым лесе і зусім не вернецца? Што, калі з ёй штосьці ўжоздарылася, жудаснае штосьці? Магчыма, яна ў небяспецы і ёй патрэбна дапамога?

На ўсялякі выпадак Сарджэн зазірнуў у кабіну кацера, дзеля таго толькі, каб упэўніцца: Мэры там няма. Потым ён вырашыў, на ўсялякі выпадак, абыйсці вакол будынка… магчыма, ягоная былая жонказараз знаходзіцца з таго боку вялізарнай гэтай пабудовы.

Але абыйсці вакол будынка аказалася не такой і простай справай. Па-першае, яго памеры аказаліся нават большымі, чым падалося спачатку Нікаля. Па-другое ж, зялёныя гэтыя джунглі ў многіх месцах падступалі да сцен ушчыльную… бачна было, што шляхам гэтым не карысталіся ўжо многія гады, а можа нават і дзесяцігоддзі. Прайшло няшмат часу, а Сарджэн ужо моцна прыстаў і засопся, але, з упартасцю, вартай лепшага прымянення, усё працягваў і працягваў лезці наперад…

І раптам дзесьці, зусім непадалёку ад яго, пачуўся адчайны жаночы крык. Не сумняваючыся нават, што гэта крычыць Мэры… і не проста крычыць, а кліча на дапамогу, Нікаля Сарджэн, ні хвіліны не раздумваючы, кінуўся ў той бок. З цяжкасцю прадзіраючыся праз густы калючы зараснік, пакідаючы на доўгіх ягоных галінках кавалкі кашулі і нават уласнай скуры, ён выбраўся, нарэшце, на больш-менш адкрытае месца, сапраўдную палянку сярод занадта густога гэтага лесу…спыніўся і ўважліва аглядзеўся па баках.