Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Крычалі менавіта адсюль, у гэтам Нікаля не сумняваўся, але на палянцы нікога не было. Не было ніякіх нават прыкмет таго, што тут хтосьці быў нядаўна…

- Мэры! – выгукнуў Сарджэн і прыслухаўся. – Мэры, ты дзе?!

І ў гэты час над самай ягонай галавой зноў прагучаў усё той жа пранізлівы жаночы крык. Уздрыгнуўшы і задраўшы галаву ўверх, Нікаля ўбачыў раптам на галінках нейкую дзіўную, падобную на птушку жывёліну, з аранжавым лускаватым тулавам і чорнымі скуранымі крыламі. Разявіўшы шырокуючырвоную пашчу, жывёлазашыпела на Сарджэна… а потым у трэці ўжо раз тонка і пранізліва закрычала….

- Цьфу ты, зараза! – у сэрцах вылаяўся Сарджэн і, нахіліўшыся, падхапіў з травы цяжкі сукаваты кіёк. Размахнуўшыся, з натугай шпульнуў яго ў птушкападобную жывёліну над галавой… і, вядома ж, не патрапіў. – Кыш, пайшла!

Жывёліна зноў пакрыўджана пракрычала штосьці пранізлівае і, сарваўшыся з галінкі, узляцела над верхавінамі дрэў. Палёт яе быў на дзіва імклівым і зусім нават бязгучным. Яшчэ хвіліна – і невядомая жывёліна знікла ўжо дзесьці ўдалечыні.

Але Нікаля Сарджэну было зараз не да жывёліны. Трывожна азіраючыся па баках, ён зразумеў раптам, што зусім страціў арыентацыю і нават не ўяўляе сабе у які бок яму рухацца, каб вярнуцца назад да будынка.

* * *

Зайшоўшы ў кватэру, Холін убачыў, што вячэра ўжо чакае яго на стале, а побач са сталом нерухома стаіць рабочая жонка.

Калі яна паспявала зрабіць вячэру, пасля цэлага дня працы ў офісе – гэтага Холін не ведаў ды і, шчыра кажучы, ніколі гэтым не цікавіўся. Проста, так было заўсёды, і заўсёды Холін успрымаў гэта, як належнае…

Вось і сёння ён толькі моўчкі сеў за стол і стаў вячэраць. Усе стравы, як і заўсёды, былі падрыхтаваны з густам і цудоўным веданнем справы, але сёння Холіну было не да кулінарнай вытанчанасці. Ён еў неяк машынальна, думаючы пры гэтым зусім аб іншым… дакладней, стараючыся не думаць ні аб чым наогул....

Але гэта не атрымлівалася, думкі самі так ілезлі ў галаву Холіна, прыкрыя, трывожныя думкі. Прычым, трывожыла Холіна не столькі вялікія ахвяры, якія панесла ФІРМА за апошнія дні, не столькі тое нават, што “дзікія кошкі” ўсё яшчэ не былі абяшкоджаны, а таму гэтых ахвяраў у бліжэйшы час абяцае стаць больш,значна больш…

Вядома ж, гэта было кепска … але Холіна зараз непакоіла зусім іншае…

Навошта “дзікай кошцы” было штурмаваць іх занядбаны офіс, нічым асаблівым не адметны сярод іншых? З якой такой мэтай яна зрабіла гэты напад?

Помсту, як асноўную мэту дыверсіі, Холін адкінуў адразу ж, яшчэ тады, пасля першага паведамлення аб нападзе. Ну, забіла яна тут сямнаццаць чалавек (з небаракам Скрайфам – нават восемнаццаць)… і што? Яна нават інфармацыйныя сістэмы не вывела са строю, не кажучы ўжо аб гіпнакамерах. А нават калі б і вывела? Для ФІРМЫ ў цэлым гэта нават не камарыны ўкус, а нешта значна меншае…

Але гэтая Мэры (ці Маргана), гэтая “дзікая кошка” ўсё ж зрабіла рызыкоўны напад, і, відавочна, нейкая мэта ў яе ўсё ж была!

Ведаць бы, што гэта за мэта?

А, можа, і праўда адзінай толькі мэтай нападу Мэры на офіс быў яе былы муж, Нікаля Сарджэн, які спатрэбіўся “дзікай кошцы” для правядзення свайго жудаснага і крывавагаабраду ачышчэння?Такое магчыма, тым больш, што псіхіка гэтых касмічных амазонак адрозніваецца ад псіхікі, скажам так, сярэднестатыстычнага чалавека ў цэлым, і, прытым, адрозніваецца значна...каму, як не Холіну ведаць гэта…

Але Холін разумеў, унутранным пачуццём нейкім адчуваў, што былы муж “дзікай кошкі” тут ні пры чым.Так, ён знік разам з жонкай, але гэта ні аб чым не гаворыць. Каб выкрасці гэтага няўклюду“дзікай кошцы” зусім не трэба было штурмаваць офіс, забіваючы направа і налева. Мэта нападу, асноўная мэта нападу была зусім іншай…

Якой?

А, можа, гэта был усяго толькі хітры манёўр,адцягненне ўвагі ад касмапорта, каб даць магчымасць двум яе сяброўкам, прарваць кальцо блакады? Калі гэта так, то манёўр не дасягнуў поспеха… тады, выходзіць, што напад гэты - яўная няўдача “дзікай кошкі”… пракол…

Але ці магчымы ў “дзікіх кошак” такія вось відавочныя праколы?

Рабочая жонка каля стала ледзь чутна ўздыхнула і паварушылася, і Холін, які, заняўшыся трывожнымі сваімі думкамі, ледзь не забыўся пра яе, павярнуўся ў бок жанчыны. Убачыўшы гэта, рабочая жонка зноў застыла нерухома.

-Можаш прыбіраць са стала, - як заўжды суха і спакойна сказаў Холін, устаючы са свайго месца. – Потым прынясеш мне каву ў кабінет.

Холін ужо выходзіў са сталовай, як раптам яму прыйшла ў галаву нечаканая думка, што ягоная рабочая жонка – адзіны жывы сведка незразумелага гэтага нападу. Бо яна ж таксама была ў офісе ў той момант…