Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

-Як ён тут апынуўся? – спытаўся Свенсан. – Калі яна забіла яго там, наверсе - навошта было цягнуць сюды цела?

Холін загадкава ўсміхнуўся.

- Ты хочаш сказаць… - Свенсануважліва паглядзеў на Холіна, - хочаш сказаць, што ён сам прыйшоў сюды?

-У яго ж засталіся кодавыя ключы, - напомніў Холін.

-Я не аб тым. Што ён тут забыўся, мне б хацелася ведаць?

І зноў Холін усміхнуўся, калі і не загадкава, дык дастаткова шматзначна.

- Што ён тут забыўся, зразумець не цяжка. Куды цяжэй адказаць на іншае пытанне: што тут шукала яна? Бо зразумела ж, яна спусцілася сюды не дзеля Скрайфа – сустрэча з імадбылася зусім выпадкова.Ёй тут штосьці трэба было адшукаць… Вось толькі што?

- Дык ты лічыш, што увесь напад, забойства сямнац… васямнаццаці чалавек… - Свенсан змоўк на імгненне. – Што ўсё гэта толькі дзеля чагосьці, што ляжала тут, у складзе?

- Ва ўсялякім разе гэта адзінае разумнае тлумачэнне, - суха прагаварыў Холін. – Версія ж наконт мужа…

- Але яго няма! – напомніў Свенсан. – Ён знік!

- Знік, - не стаў спрачацца Холін. – І ўсё ж не ён быў галоўнай прычынай гэтай крывавай разборкі . Яна штосьці шукала тут, і гэта мяне вельмі непакоіць…

* * *

Прытомнасць вярталася да Сарджэна няроўна, штуршкамі. Да таго ж моцна балела галава, яна літаральна разрывалася знутры ад невыноснай болі. Астатняга ж свайго цела Нікаля нават не адчуваў…

“Што са мной? – неяквяла і абыякава падумалася яму. – Я захварэў?”

З цяжкасцю расплюшчыўшы вочы, Саржэн убачыў, што знаходзіцца ў нейкім невялікім паўцёмным памяшканні, дакладней, у адным з куткоў гэтага памяшкання. Ён ляжаў прама на падлозе, праўда, штосьці даволі мяккае там было ўсё ж падаслана знізу… яшчэ ў памяшканні быў стол і, чамусьці, крэсла-качалка. А ў крэсле сядзела маладая прыгожая жанчына ў форме ахоўніка ФІРМЫ…і гэта была…

- Мэры! – прашаптаў дрыготкімі вуснамі Сарджэн, раптам успамінаючы ўсё, што з ім адбылося. – Мэры, я…

Ён паспрабаваў паварушыцца, і гэта яму ўдалося з трэцяй спробы. Потым Нікаля Сарджэн сеў, прычым галава закружылася так моцна, што ён вымушаны быў знясілена прыхіліцца спіной да халоднай бетоннай сцяны памяшкання. Увесь гэты час ён глядзеў на былую сваю жонку… яна таксама моўчкі на яго глядзела…

-Мэры, я… - паўтарыў Сарджэн і зноў змоўк, уважліва азіраючыся вакол. – Дзе мы, Мэры?

Адзін няўлоўны рух… і жанчына раптам апынулася зусім побач з ім. Не паспеўшы нават здзівіцца таму, як гэта ёй удалося, Сарджэн раптам адчуў, што шыю ягоную нібыта сціснулі сталёвымі абцугамі.Галава фермера аказалася закінутай назад так, што яшчэ крыху – і не вытрымаюць шыйныя пазванкі. Блакітныя вочы жанчыны глядзелі цяпер Сарджэну прама ў твар… чужыя бязлітасныя вочы…

-Мэры! – толькі і змог прахрыпець Сарджэн, амаль губляючы прытомнасць ад дзікай нясцерпнай болі. – Не трэба, Мэры!

-Я не Мэры! – павольна, праз зубы працэдзіла жанчына. – Я – Маргана! Лепш будзе, калі ты гэта зразумееш! Для цябе лепш, я маю на ўвазе!

І, адкінуўшы былога мужа ўбок, жанчына зноў падыйшла да стала, апусцілася ў крэсла. Крэсла пачало павольна разгойдвацца, жанчына, заплюшчыўшы вочы, аб чымсьці напружана раздумвала. Аб чым былі яе думкі, гэтага Сарджэн не ведаў… але адно ён ведаў дакладна: яго ў гэтых думках не было…

Крыўдна было усведамляць гэта, вельмі крыўдна… тым больш, што ён усё яшчэ кахаў яе, зараз нават больш, чым раней.

І, адначасова, ён яе баяўся… і ўсведамленне гэтага было куды больш крыўдным, абразлівым нават для свабоднага грамадзяніна Аграполіса. Бо, як бы моцна не быў прывязаны малады фермер да сваёй рабочай жонкі, як бы ён не кахаў яе – падсвядома Сарджэн заўсёды ведаў, што гаспадар – менавіта, ён, ну, а жанчына, яна…

Яна была рабочай жонкай… так было заўсёды, і іншых адносін паміж мужчынамі і жанчынамі на Аграполісе проста не існавала…

А вось зараз іх ролі нечакана памяняліся.

Сарджэну ўспомніліся раптам словы Холіна аб незайздосным становішчы мужчын на Барсуме. Цікава, у якой якасці ўспрымае зараз Мэры, яна ж, Маргана, свайго былога гаспадара? У якасці слугі? А можа, у якасці, так званага,“рабочага” мужа? І што гэта: своеасаблівая помства за былое, ці тут няма нічога асабістага… і “дзікія кошкі” проста не могуць успрымаць мужчын, як асобін роўных сабе?

І, як бы ў адказ на гэты невясёлы ягоны роздум, жанчына ў крэсле расплюшчыла вочы і, паглядзеўшы на Сарджэна, прагаварыла нягучна і, тым не менш, вельмі ўладарна:

- Там, на кухні, прадукты і, наогул, усё неабходнае для падрыхтоўкі вячэры. Праз некалькі гадзін я вярнуся…лічу, што гэтага часу табе павінна хапіць.