Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Прыклаўшы ключ-код да электроннага замка Скрайф з палёгкай уздыхнуў: коды не змяніліся. Дзверы паслухмяна разыйшліся ў бакі, перад Скрайфам цягнуўся зараз нізкі, цьмяна асвечаны калідор ізалятара.

Самая небяспечная частка шляху была пераадолена, і Скрайф уздыхнуў з палёгкай. І толькі тут заўважыў, што за сталёвай рашоткай адной з камер знаходзіцца чалавек, які ўважліва на яго пазірае…

Гэта было так нечакана, што Скрайф нават уздрыгнуў. Нейкі час ён моўчкі глядзеў на незнаёмца, хударлявага маладога чалавека ў акулярах. Аднаго шкельцаакуляры не мелі наогул, другое было надтрэснутым.

-Не трэба пачынаць усё спачатку, - сказаў раптам чалавек за рашоткай. – Адказ будзе тым жа…

-Які адказ? – нічога не разумеючы, прагаварыў Скрайф. – Я ў вас, здаецца, ні аб чым такім не пытаўся!

Потым да яго дайшло.

-Вас арыштавалі? – спытаўся ён у маладога чалавека, хоць гэта і так было зразумела. – За што?

-Маёй жонкай была “дзікая кошка”, - ціха, без усялякага выразу адказаў той. – Я – Нікаля Сарджэн. А вы, калі я не памыляюся, Скін Скрайф, загадчык гэтага аддзялення?

-Загадчык гэтага аддзялення…– машынальна паўтарыў Скрайф. – Дакладней, былы загадчык… - ён змоўк, больш уважліва паглядзеў на Сарджэна. – Дык за што ўсё ж вас арыштавалі? Не за тое, напэўна,, што вы мелі няшчасце быць мужам “дзікай кошкі”, за гэта не арыштоўваюць… А ўрэшце рэшт, мне якая справа! Давайце, я вас вызвалю адсюль! Калі вы не супраць…

-Я не супраць! – хутка прагаварыў Сарджэн. – Я і сам хацеў прасіць вас аб гэтым! Бо мая жонка зараз у небяспецы, а я…

- А вы хочаце ёй дапамагчы… абараніць, так сказаць… - Скрайф насмешліва хмыкнуў. – Цікава было б на гэта паглядзець… шкада толькі, што я так спяшаюся…

- Дык вы адчынеце мне дзверы? – с трывогай спытаўся Сарджэн.

- З задавальненнем!

Скрайф прыклаў было да замка камеры ключ-код, але ў самы апошні момант чамусьціперадумаў.

-Мне трэба зараз наведацца ў… у адно месца, - хутка прагаварыў ён. – Я вызвалю вас на зваротным шляху. Дарэчы,дапамагу заадно непрыкметна пакінуць гэты будынак… ну а вы дапаможаце мне сёе-тое паднесці…

І, павярнуўшыся, Скін Скрайф хутка пайшоў далей па вузкім, цьмяна асвечаным калідоры. Паварот, яшчэ паварот… дзе ж яны, тыя дзверы? Ага, вось!

Дрыжачымі рукамі Скін прыставіў ключ-код і ўвайшоў у вялізную, цьмяна асветленную залу, больш падобную на ангар. На самой справе гэта быў склад усялякіх патрэбных і непатрэбных рэчаў, а дзесьці сярод іх павінны знаходзіцца і дзве скрыні з віскі.Вось толькі дзе?

* * *

- Таму я лічу, - закончыў сваю прамову Холін, - што ФІРМА павінна пайсці на крайнія меры. Шкада заложнікаў, але што ж зробіш… Скандал, які гэта выклікае – нішто, у параўнанні з тым скандалам, які адбудзецца, калі на Барсуме даведаюцца, што некалькі іх грамадзянак былі рабочымі жонкамі ФІРМЫ, прычым, двух з іх мы ўжо забілі…

Ён змоўк і з задавальненнем адзначыў, што ягоны даклад аказаў ураджанне на ўсіх без выключэнняпрысутных. Ніхто яму не запярэчыў.

-Як магло здарыцца, што піраты захапілі ў палон адразу пяць “дзікіх кошак”? – спытаў раптам хударлявы. – Адну… дзве – гэта я яшчэ магу зразумець, але пяць…

-А я не разумею, як яны маглі захапіць нават адну! – грамыхнуў таўстун. – Калі толькі гэтыя жанчыны не знаходзіліся ў анабіёзе…

-Яны і на самой справе знаходзіліся ў анабіёзе, - падцвердзіў Ліўскі. – Не ведаю чаму, гэта не характэрна для “дзікіх кошак”… тым не менш, гэта так! Я навёў спраўкі.

- Тады ўсё зразумела, - сказаў хударлявы. – Мне незразумела іншае…

- Чаму Барсум не стаў іх шукаць?

- Вось, вось! Чаму гэтыя іх, так званыя, баявыя сяброўкі, не арганізавалі пошук?

-Усё проста! – Ліўскі ўсміхнуўся. – піраты правялі гэтую… назавем яе аперацыяй… дык вось, яны правялі гэтую аперацыю выключна прафесійна. Пасля таго, як маладых жанчын перамясцілі з лайнера на іх карабль, а астатніх пасажыраў проста абрабавалі -пасажырскі лайнер быў…узарваны…

Ён змоўк і нейкі час усе маўчалі.

-Вы ведалі аб гэтым, калі прымалі жанчын? – спытаў, крыху нервова, хударлявы. – Аб лёсе астатніх пасажыраў, я маю на ўвазе?

-Ну, зразумела ж, не! – Том Ліўскі зноў усміхнуўся. – Будзем лічыць, што я і зараз нічога не ведаю. І вы таксама.

-Вось, вось! – хуценька прагаварыўхударлявы. – Будзем лічыць, што вынам нічога такога не казалі.

Прагаварыўшы гэта, ён раптам падазронна ўтаропіўся на Холіна. Ліўскі перахапіў гэты погляд.

- Максіміліяну я давяраю! – супакоіў ён хударлявага.