Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Прашу! – крыху з’едліва прагаварыў Холін, зноў вяртаючыся ў камеру.

Ён сеў першым, за ім астатнія.

- Хачу напомніць, што са мной ўжо праводзілі гіпнасеанс, незаконны, дарэчы, - сказаў Сарджэн. – Не разумею, што новага яшчэ вы спадзяецеся ад мяне пачуць?

- Вы не адказалі на маё пытанне, - напомніў Свенсан. – Чаму ваша жонка вас не забіла?Толькі не трэба зноў аб каханні… і усё такое…

Сарджэн паціснуў плячамі і нічога не адказаў.

- Яна хацела яго забіць, - змрочна буркнуў Холін, - але затым чамусьці перадумала.

- А, можа, не перадумала? – Свенсан паглядзеў на Холіна. – Можа, яна палічыла яго забітым?

Але ён ведаў, што гэта не так. “Дзікія кошкі” не памыляюцца. Дарэчы, яго самога таксама пакінула ў жывых “дзікая кошка”.І ён да гэтага часу не можа не думацьаб ёй…

- Вы ведаеце, дзе зараз ваша былая… - Холін наўмысна зрабіў націск на слове “былая”, - дзе зараз ваша былая жонка?

Сарджэн толькі адмоўна матлянуў галавой.

-Не ведаю! – сказаў ён, а потым дадаў з нейкім нават выклікам: - А калі б і ведаў – вам бы не сказаў!

- Чаму? – спытаў Свенсан.

Сарджэн са здзіўленнем на яго паглядзеў.

- Ды таму, што адзіная ваша мэта – забіць яе!

-Наша мэта – забяспечыць бяспеку жыхароў Аграполіса! – суха прагаварыў Холін. – А ваша былая жонка стала небяспечнай!

-А вы б маглі проста затрымаць яе? – раптам з нейкай патаемнай надзеяй запытаўся Сарджэн. – Затрымаць, сцерці ўсё, што тут адбылося, з яе памяці, а потым…

-Потым зноў вярнуць яе вам? – закончыў за яго Свенсан.

Сарджэн зноў паглядзеў на яго, але на гэты раз з удзячнасцю.

- Такое магчыма? – нясмела спытаў ён.

-Такое немагчыма! – сказаў, як адрэзаў Холін. – Па-першае, яна здзейсніла забойства пяці чалавек! Па-другое ж…

Ён змоўк, не дагаварыўшы.

-Што, па-другое? – спытаў Сарджэн, але ў голасе ягоным была зараз толькі туга і самая поўная безнадзейнасць.

-Па-другое, мы не зможам проста захапіць яе, нават калі б і вельмі жададі гэта зрабіць! “Дзікую кошку” нельга проста захапіць… Карацей! – Холін змоўк, строга паглядзеў на Сарджэна. – Вы згодны дапамагчы нам знайсці вашу былую жонку? Я яшчэ не ведаю, як вас можна выкарыстаць… але перш за ўсё мне патрэбна ваша згода! Я ж, са свайго боку, гарантую, што…

- Можаце не працягваць, - сказаў Сарджэн. – Я не буду дапамагаць вам у гэтым!

У дзвярах камеры ўзнік дзяжурны.

- Сэр! – звярнуўся ён да Холіна, задыхаючыся ад хуткага бегу. – На сувязі сам Том Ліўскі.

- Ну, што ж… - Холін устаў, Свенсан таксама ўзняўся з-за стала. – Пойдзем, паслухаем, што нам скажа высокае начальства. Вы ж… - ён звярнуўся да Сарджэна, які ледзь паспеў ускочыць са свайго табурэта да таго, як табурэт гэты знік у падлозе, - падумайце над маімі словамі… і над сваім будучым таксама падумайце! Добра падумайце!

* * *

- Вы мелі рацыю, Максіміліян, - сказаў Ліўскі, гледзячы з экрана прама на Холіна. – Яны і сапраўды паспрабавалі захапіць касмічны транспартнік.

Холін нічога не адказаў, а Свенсану раптам падумалася, што Холіну вельмі не падыходзіць ягонае імя. Можа, таму ён больш любіць, калі яго называюць проста Холінам…

-Добра, што мы аказаліся да гэтага дастаткова падрыхтаванымі, - працягваў між тым Ліўскі. – У гэтым вы, Максіміліян, аказалі ФІРМЕ вялікую паслугу, і мы ніколі не забудзем, што менавіта вы першым падалі нам гэтую думку…

- Дык вы іх знішчылі? – перабіўшы свайго непасрэднага начальніка, спытаўХолін, і ў голасе ягоным Свенсан адчуў, заместпалёгкі, недавер і нават нейкае расчараванне.... – Яны забітыя?

Том Ліўскі адмоўна матлянуў галавой.

- Яшчэ не. Але яны надзейна блакіраваныя, а вакол космадэсантнікі і больш за сотнюахоўнікаў. Магу заверыць, што там зараз нават мыш не прашмыгне…

Мышы на Аграполісе, дарэчы, вадзіліся… звычайныя зямныя мышы, якія нейкім незразумелым чынам змаглі перасяліцца сюды разам з людзьмі…

-Мыш, можа, і не прашмыгне! – зноў і даволі такі непачціва перабіў начальніка Холін. – Але ж гэта не мышы, а “дзікія кошкі”! Дарэчы, колькі іх там?

-Дзве, - прагаварыў Ліўскі з такім выглядам, быццам вырашаючы, якім чынам яму зараз рэагаваць на недаравальную рэзкасць свайго падначаленнага.- А што?

- А тое, што адна з “дзікіх кошак” яшчэ на свабодзе, і прытым - немаведама дзе!

Ліўскі адказаў не адразу. Нейкі час ён моўчкі глядзеў на Холіна, што апошняга ні кроплі нават не збянтэжыла.

-Усё ж двух з іх мы абяшкодзілі, - прагаварыў нарэшце Ліўскі. – А яшчэ двух забілі раней.Дабярэмся і да гэтай…