Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Яго абвінавачваюць у забойстве пяці чалавек? – недаверліва перапытаў ён. – Пяці ахоўнікаў ФІРМЫ?

Холін усміхнуўся, аднымі вуснамі, праўда… вочы ягоныя па-ранейшаму заставаліся недаверліва-калючымі і халоднымі, нібы лёд.

- Ён нанёс толькі адзін удар… нажом, - сказаў ён, - але гэтага аказалася дастаткова, каб блакіроўка рабочай жонкі не вытрымала, і яна сама пачала іх забіваць, аднаго за другім. Так што… - Холін змоўк на імгненне, развёў рукамі, - сам бачыш, што гэта за тып!

Свенсан зноў, на гэты раз куды больш уважліва паглядзеў на фермера. Абвінавачванне было сур’ёзным, фермеру пагражала турэмнае зняволенне на даволі працяглы тэрмін.

-Скажы, а як усё гэта стала вядома? – спытаў ён у Холіна. – Жывых сведкаў, я так разумею, не засталося… рабочая жонка знікла… Ён што, сам расказаў вам аб усім гэтым?

-Ну так, сам! – Холін сцвярджальна кіўнуў, потым памаўчаў крыху і дадаў: – З дапамогай гіпнакрэсла…

- З дапамогай гіпнакрэсла? – перапытаў Свенсан. – Але ж гэта незаконна, і ён можа…

Холін жэстам загадаў яму не працягваць, і Свенсан змоўк, не дагаварыўшы.

-Нічога ён не можа! – сказаў Холін, зняважліва гледзячы на Сарджэна. – Гэты слімак можа толькі пускаць соплі і хныкаць аб сваёй любімай жоначцы, якая яго ледзь не забіла!

- Яна хацела забіць яго? – з цікаўнасцю спытаўся Свенсан.

Холін абыякава паціснуў плячамі.

- Не ведаю! Мы знайшлі яго там ў непрытомным стане. Нельга было губляць ніводнайхвіліны, таму мы і прымянілі гіпнакрэсла, каб даведацца аб абставінах смерці ахоўнікаў. Мы і не падазравалі тады, што гэты тып…

-Не смейце называць мяне “гэтым тыпам”, а, тым больш, “слімаком”! – раптам спакойна і цвёрда сказаў фермер, ганарліва ўскінуўшы галаву. – Вы можаце падазраваць мяне, можаце абвінавачваць… але пакуль што я – свабодны і паўнапраўны грамадзянін Аграполіса і не дазволю абражаць мяне нікому, тым больш, нейкаму дробнаму чыноўнічку вашай занюханайФІРМЫ!

- Што?! – не прагаварыў, а неяк прашыпеў Холін, падскокваючы ўшчыльную да фермера, які, здаецца,нават не звярнуў на гэта аніякай увагі. – Што ты сказаў, шчанюк?!

“Атрымаў! – міжволі падумалася Свенсану, калі ён убачыў, як паступова змяняецца, наліваецца чырванню твар Холіна. – Малайчына, фермер!”

Але ўслых ён гэтага, зразумела ж, таксама не сказаў.

-Не ведаю, як доўга ты застанешся паўнапраўным грамадзянінам, - прагаварыў між тым Холін, паступова супакойваючыся і зноў адыходзячы ад Сарджэна, - але свабодным ты будзеш не хутка!Я ўжо аб гэтым паклапачуся, можаш мне паверыць!

- Я вам веру! – нечакана спакойна адказаў Сарджэн. – З чаго б мне сумнявацца ў шчырасці і сур’ёзнасці вашых намераў у адносінах да маёй сціплай персоны?

Ён змоўк і нейкі час усе трое маўчалі.

-Сарджэн? – нечакана мякка і нават добразычліва прагаварыў Свенсан. – Скажыце, чаму ваша рабочая жонка пакінула вас у жывых?

- Яшчэ на “вы” яго называць! – буркнуўХолін. – Шмат гонару!

-Як вы лічыце, чаму яна так паступіла? – паўтарыў Свенсан сваё пытанне Сарджэну, наўмысна ігнаруючы пры гэтым рэплікуХоліна. – Гэта ж зусім не характэрна для “дзікай кошкі”…

-Я не ведаю, што характэрна і што не характэрна для “дзікай кошкі”! – крыкнуўраптам Сарджэн з нечаканым болем у голасе. – Мэры не забіла мяне, таму што кахала!

-Яна не Мэры, яна – Маргана! – выкрыкнуў у адказ і Холін, і ў голасе ў яго Свенсан адчуў таксама нейкія дзіўныя інтанацыі, нейкі прыхаваны боль... – І яна не магла кахаць цябе, паўдурак… “дзікія кошкі”, наогул, не ведаюць гэтага слова – кахаць! Мужчына на іх планеце, да твайго ведаму, знаходзяцца, прыкладна,у становішчы рабочых жонак Аграполіса! І нават у горшым становішчы, бо памяць ім ніхто ніколі не сцірае, так штояны выдатна памятаюць сваё мінулае і добра ўсведамляюць сваё сапраўднае становішча! – Холін змоўк, зірнуў на Свенсана. – Прабач, што я ўмяшаўся! Працягвай допыт…

- Гэта не допыт, - сказаў Свенсан. – Я проста вяду гутарку.

-Значыць, працягвай весці гутарку, - сказаў Холін. – У цябе гэта някепска атрымліваецца.

Ён змоўк, і зноў нейкі час у камеры панавала поўнае і даволі напружанае маўчанне. Потым Сарджэн першым яго парушыў.

- Калі вы жадаеце і далей весці сваю… - ён змоўк на імгненне… - сваю, так званую,гутарку- зрабіце тут хоць нейкую мэблю. Інакш гутаркі паміж намі проста не атрымаецца.

Свенсану падалося, што Холін зараз зноў узарвецца гневам, але ён памыліўся. Холін моўкі павярнуўся і выйшаў з камеры. І амаль адразу ж аднекуль з падлогі ўняўся стол і тры круглыя табурэты.