Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Ну! – прагаварыў РАДЖА, і голас ягоны прагучаў неякляніва, абыякава нават. – Што тут у вас?

- Я… мы… - хударлявы, нібыта ў чаканні дапамогі, паглядзеў на таўстуна, але той у ягоны бок нават не глядзеў, не зводзячы адданых вачэй з РАДЖЫ. – Я зараз усё растлумачу…Справа ў тым, што я… што мы…

- Справа ў тым, што вы не справіліся з заданнем! – рэзка перабіў яго РАДЖА. – І тлумачыць вы будзеце не мне, а… - ён змоўк і, узняўшы ўверх ненатуральна доўгі палец з пазалочаным пазногцем, дадаў. – Там вы ўсё гэта будзеце тлумачыць!

Ён змоўк, не апускаючы пальца, і ўсе таксама стаялі моўчкі і нерухома, і не зводзілі трывожных позіркаў з гэтага тонкага пальца, нібыта перад імі быў сам “перст лёсу”, а не звычайны чалавечы палец…

-Там вы паспрабуеце ўсё растлумачыць! – паўтарыў РАДЖА, з нейкім нават задавальненнем пазіраючы на спалоханныя фізіяноміі сваіх падначаленых. – Калі зможаце, вядома… - Пасля гэтых слоў ён памаўчаў крыху, пазяхнуў і дадаў: - Уладай, якая дадзена мне ФІРМАЙ, я адхіляю вас ад пасад. Пакуль што, часова. Шлюбка стартуе да зоркалёта праз… - РАДЖА паглядзеў на гадзіннік, памаўчаў крыху… - праз паўгадзіны. За гэты час вы паспееце сабрацца, ці не так?

Гэта было пытанне дзеля пытання, адказу на яго нават не патрабавалася, і таму ніхто нічога не адказаў.

-Усё, я вас больш не затрымліваю! – ранейшым лянівым і абыякавым голасам прагаварыў РАДЖА, потым ён зірнуў на спахмурнелага Тома Ліўскі і дадаў рэзка: - Цябе, Ліўскі, гэта таксама датычыцца!

-Мяне? – Ліўскінедаўменна азірнуўся вакол. – А як жа Аграполіс?

-А вось гэта цябе ўжо не датычыцца!

Ён змоўк, нібыта даючы зразумець, што размова скончана. І, зразумеўшы гэта, спачатку прадстаўнікі ФІРМЫ, а за імі і Ліўскі, ціхенька выйшлі з пакою. Холін таксама рушыў было да выхаду ўслед за ўсімі, але тут здарылася нечаканае.

- Вас я папрашу затрымацца, - нечакана ветліва прагаварыў РАДЖА.

Холін азірнуўся, не адразу зразумеўшы, што гэтыя словы адносяцца менавіта да яго.

- Прашу! – шырокім жэстам РАДЖА паказаў на крэсла насуперак сябе. – Сядайце, Максіміліян… так, здаецца, ваша імя?

Холін кіўнуў галавой і, стараючыся нічым не выдаць сваё хваляванне, моўчкі апусціўся ў мяккае зручнае крэсла, чакаючы працягу размовы.

-Здзіўлены? – спытаў РАДЖА, адкідваючыся на спінку крэсла. – Можаце не адказваць, і так бачу! А між тым, я хачу прапанаваць вам пасаду рэзідэнта на Аграполісе. Што вы на гэта скажаце?

Не ведаючы, што і адказаць, Холін толькі моўчкі чакаў працягу. І не памыліўся.

- Бачу, што згодны, - РАДЖА ўсміхнуўся, паказваючы бездакорныя, асляпляльна белыя зубы, занадта белыя, каб быць сапраўднымі… - Але гэта яшчэ не ўсё з таго, што я хацеў вам сказаць…

Ён змоўк, але і Холін таксама працягваў сядзець моўчкі.

- З сённяшняга дня вы надзяляецеся надзвычайнымі паўнамоцтвамі! – неяк асабліва ўрачыста прамовіў РАДЖА, і Холін міжволі ўскочыў з месца, выцягнуўся. – Сядайце! Ды сядайце ж вы!

Пачакаўшы, калі Холін зноў апусціцца ў крэсла, РАДЖА сам устаў, павольна прайшоўся па пакою…

-Сітуацыя надзвычайная, - прагаварыў ён, спыняючыся насуперак Холіна. – Спадзяюся, вы падзяляеце гэтае маё меркаванне?

-Так, падзяляю! – Холін зноў паспрабаваў устаць, і зноў быў вернуты назад уладарным жэстам РАДЖЫ.

І зноў нейкі час РАДЖА толькі моўчкі мераў пакой таропкімі крокамі, а Холін гэтак жа моўчкі назіраў за гэтымі ягонымі перамяшчэннямі.

- Тое, што тут у вас адбылося, - зноў загаварыў РАДЖА, паварочваючыся да стала, - гэта ўжо не ёсць пытанне тольківашай планеты. Гэта пытанне ўсёй ФІРМЫ, яе будучыні… самога нават яе існавання…

Голас РАДЖЫ прагучаў так злавесна, што Холін нават уздрыгнуў, сам таго не жадаючы.

-Гэтыя жанчыны не павінны пакінуць планету! Ні ў якім выпадку!

-Тады трэба закрыць касмапорт, - прапанаваў Холін. – І вывесці на арбіту ўсе касмічныя апараты, якія тут знаходзяцца…

-Гэта ўжо зроблена, - сказаў РАДЖА з цікаўнасцю пазіраючы на Холіна. – Засталася толькі мая шлюбка пад аховай дзесяці космадэсантнікаў…

-Мала! – міжволі вырвалася ў Холіна. – Дзесяці недастаткова!

-Вы так лічыце?

Холін кіўнуў сцвярджальна.

-Шкада, што мне трэба вяртацца, - сказаў раптам РАДЖА. – Цікава было б з вамі папрацаваць… Да таго ж…

Не закончыўшы фразы, ён зноў падыйшоў да стала, сеў на ранейшае месца.

- А зараз раскажыце мне ўсё, што ведаеце!

Холін здзіўлена на яго паглядзеў.

-Не зразумеў!

-Я маю на ўвазе напад “дзікай кошкі” на атдзяленне ФІРМЫ, - растлумачыў РАДЖА. – Знікненне картаў, артэфактаў… У вас жа маецца нейкае сваё меркаванне ўсяму гэтаму, ці не так?