Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

-Цяжкавата, - прызнаўся Свенсан. – Па-першае, няма неабходнага вопыту, па-другое…

- Па-другое,усё новыя людзі?

-І гэта таксама, - сказаў Свенсан пасмурна. – Тым больш, што ўсе яны з розных месцаў…

- Нічога, гэта часова, - суцешыў яго Холін. – Спрацуюцца. А што яшчэ?

- Яшчэ? – Свенсан паглядзеў на свайго начальніка з недаўменнем. – Што яшчэ?

Холін зноў усміхнуўся загадкавай сваёй усмешкай.

-Ну, ты сказаў: і гэта таксама… - патлумачыў ён. – Значыцца, ёсць яшчэ штосьці… Што менавіта?

Замест адказуСвенсануздыхнуў і неяк нерашуча паглядзеў на Холіна. Нерашуча і нават крыху збянтэжана.

- Ну давай! – сказаў Холін. – Выкладвай!

-Што выкладваць? – зноў не зразумеў Свенсан. А, можа, проста зрабіў выгляд, што не зразумеў…

-Усё! – з хударлявага твару Холіна ўсё ніяк не сходзіла незразумелая гэтая ўсмешка. – Усё, што цябе такнепакоіць!

Свенсан зноў уздыхнуў.

- Баюся, што я не падыходжу для гэтай пасады, - сказаў ён. – Тым больш, што я…

Не дагаварыўшы, ён памаўчаў крыху.Холін таксама маўчаў, працягваючы усміхацца.

- Я, наогул, хачу звольніцца.

- Што?!

Усмешка Холіна знікла. Зараз на Свенсана глядзеў зусім другі чалавек… цяжка было нават уявіць, што ён здольны ўсміхацца, гэты чалавек…

- Ты што, звар’яцеў?!

-Хутчэй, наадварот… - цяпер ужо Свенсан усміхнуўся, дакладней, амаль прымусіў сябе гэта зрабіць. – Я, наогул, хачу ў бліжэйшы час пакінуць гэтую планету.

- Вось нават як?

Холін нарэшце падыйшоў да стала, сеў у чорнае скураное крэсла рэзідэнта.

-Сядай! – ён паказаў Свенсану на адно з бакавых крэслаў. У адрозненні ад чорнага крэсла начальніка, усе яны былі цёмна-чырвонага колеру. – Ды сядай жа ты!

Свенсан асцярожна прысеў на самы акрайчык аднаго з крэслаў.

- Прычына? – спытаў Холін. – У рэшце рэшт, можаш не адказваць, я і так ведаю!

-Ведаеш? – Свенсан засмяяўся. – Цікава, як ты можаш ведаць тое, аб чым я і сам яшчэ не ведаю дакладна? Але, калі ты ведаеш: скажы! Мне і самому цікава…

-“Дзікая кошка”, - сказаў Холін. – Тая, што даравала табе жыццё тады. Уся справа ў ёй, ці не так?

-Не так! – Свенсан сцяў зубы. – Мне проста абрыдла гэтая работа! Мне абрыдла тое, чым мы ўсезаймаемся!

- Ціха, ціха! – сказаў Холін шэптам. – Не так гучна!

Свенсан абвёў пакой уважлівым позіркам.

- Баішся, што нас могуць падслухаць?

-Ведаеш, чаго я баюся больш за ўсё? – Холін памаўчаў крыху і сам жа адказаў на сваё пытанне. – Дурняў, бо яны заўсёды непрадказальныя.

- Выходзіць, я дурань? – пацікавіўся Свенсан.

- Выходзіць!

Нейкі час яны абодвы маўчалі.

-А яшчэ ты запамятваў аб адной рэчы…

- Гэта якой?

-Кантракт на пяць гадоў, які ты падпісаў два гады таму, усё яшчэ дзейнічае. Спадзяюся, ты памятаеш, што чакае парушальніка кантракта?

Ён змоўк, і нейкі час двое мужчын толькі моўчкі глядзелі адзін аднаму ў вочы.

-Таму я і прыйшоў да цябе, - прамармытаў Свенсан, першым адводзячы ўбок позірк. – Бо ў цябе, як у рэзідэнта, ёсць праваануліраваць кантракты па ўзаемнай згодзе бакоў…

- І ты вырашыў, што я гэта зраблю для цябе?! І не спадзявайся нават!

Апошнія словы Холін амаль выкрыкнуў. Свенсан са здзіўленнем на яго паглядзеў.

- Разумею!– сказаў ён. – Ну што ж… прыдзецца парушыць кантракт! А што рабіць…

Але Холін ужо ўзяў сябе ў рукі.

-Проста ты мне патрэбен, - прагаварыў ён ужо звычайным сваім тонам. – А наконт работы… мне здаецца, ты проста перапрацаваў крыху, вось і ўсё. Давай зробіў так: з сённяшняга дня лічы сябе ў адпачынку. Два месяцы табе хопіць?

Два месяцы на Аграполісе былі роўны тром з паловай зямным. Гэта было даволі шчодрым падарункам з боку Холіна, звычайны гадавы адпачынак супрацўніка ФІРМЫ гэтага рангу быў не большым за паўтары месяца…

- Як наконт трох? – сказаў Свенсан, падымаючыся.

-Трох? – заклапочана перапытаў Холін, штосьці падлічваючы ў думках. – Тры – гэта ўсё ж занадта…

- Ды гэта я так, - сказаў Свенсан. – Пажартаваў! Мне і аднаго не трэба!

Холінзасмяяўся.

- А ты маху не дасі! – сказаў ён, і хацеў, здаецца, яшчэ штосьці дадаць, але ў гэты самы час засвяціўся раптам адзін з мноства экранаў на сцяне. На экране узнік усхваляваны твар начальніка бяспекі Аграполіса Фрыдрыха Зіберта.

Зіберт, як і Свенсан, калісьці быў космадэсантнікам… яны нават ведалі адзін аднаго ў той далёкі час.Праўда, наўрад капітан Зіберт, камандзір асобай дыверсійнай групы, вылучаў тады радавога Алафа Свенсана сярод іншых курсантаў-практыкантаў сваёй групы. А потым Свенсан, пасля першага ж ранення атрымаўшы датэрмінова званне капрала, быў пераведзены зусім у іншае падраздзяленне… і зноў сустрэліся двое былых космадэсантнікаў толькі праз шмат гадоў, тут, на Аграполісе…