Уладзімір Гніламёдаў - Уліс з Прускі

Цімоша быў іншы. Ён з самага пачатку здаваўся не то хваравітым, не то ленаватым. З малых год яго зняважліва, хоць і не без падстаў, дражнілі Серуном. Аднойчы бацька неасцярожна назваў яго гэтак пры аднавяскоўцах — і прыкрая мянушка замацавалася за Цімошам…

Пасля смерці першай жонкі Дармідонт узяў вясковую дзяўчыну з Зінькоў — маладую, чырванашчокую Алену Гезаву. Яна і сядзела сёння на попрадках.

Не вымаючы з зубоў цыгарэты, Трахімка ад Волькі перакінуўся на цельпукаватую Грушу Чапёрку, а Міхаль Тупчык — вось табе і сарамлівы! — падлабуньваўся да Гапкі Грудкі, што прытэпала ажно з Выгнанкі. Міхаль няўклюдны, а Трахімку смеласці не пазычаць. Але і Груша хоць не ганарлівая, але і не такая, каб адразу паддацца.

— О, які цваны!

— А што? — прытварыўся Трахімка.

— Не чапай, а то кепска будзе! Бессаромнік…

Трахімка заўсміхаўся і паказаў пальцам у куток.

— Бачыш, як павук муху абняў ды смокча. Не дае спуску!..

На Трахімавым твары адбіўся вясёла-цынічны выраз.

Усе, хто пачуў, зарагаталі і паглядзелі ў той куток, куды паказаў дасціпны Трахімка, аднак ніякай мухі не ўбачылі, бо было цёмна. Разам з усімі звонка засмяялася і Алена — мачыха, паказаўшы белыя зубы.

— Ты надта шмат жартуеш, Трахім! — заўважыў гаспадар.

— А што? — ухмыльнуўся Трахімка. — Плакаць?

Васіль устаў, запаліў яшчэ адзін каганец, стала святлей.

Ля парога сціпла перамінаўся з адной нагі на другую Гамон, не здымаючы з галавы шапкі.

— А Май там чаго стаіць? — кінуў вокам на яго Трахіма.

— Я не Май, я Гамемнан.

Гамон — сын аднаго з братоў Гальяшоў, што жылі на самым канцы Прускі.

— Дык не саромся, Гамемнан!

Айцец Глеб даў яму пры нараджэнні, глянуўшы ў святцы, імя Агамемнан, але яно аказалася цяжкім для прускаўскага вымаўлення, і вяскоўцы перарабілі яго на Гамон. А можа, яшчэ і таму, што ён дрэнна вымаўляў «р». Гаварыў Гамон неяк у нос — зразумець яго было не проста, але хто прывык, той разумеў. Гэта быў худы хлапчына, са скрыўленай шыяй і спакутаваным выглядам, як быццам яго толькі што дасталі з пяцелькі, на якой ён вісеў. Прыўзнятыя лініі броваў надавалі яго абліччу выраз пастаяннага здзіўлення. Гамон кожнага году ніяк не мог дачакацца вясны (сям'я галадала) і нецярпліва прыспешваў час: «Ой, людкове, калі ўжо той май прыйдзе?» За гэта атрымаў мянушку — Май. Але калі называлі Маем, крыўдзіўся.

Жанчыны і дзяўчаты ціснулі нагамі на понажы, раскручвалі калаўроты з такім імпэтам, што спіцы зліваліся ў адзін суцэльны круг.

Лявонка ўпотай прыглядаўся да Ганны, але тая сарамліва хавалася за сваёй кудзеляй. Каханне, як вядома, узбуйняе любую дробязь і прымушае соладка хвалявацца сэрца. Гэта быў мясцовы тып прыгажуні: стройная дзявочая пастава, сама чарнявая. У тоўстай, перакінутай цераз плячо касе — чырвоны каснічок. І губы таксама ярка-чырвоныя, як ягады дзікага глогу. Ён бачыў, як шэрыя прамяністыя вочы Ганны ззялі іскрынкамі задзірыстай усмешкі, калі яна кідала позірк на каго-небудзь з гасцей. На шыі і на грудзях цьмяна зіхцелі рознакаляровыя пацеры. «Каб ты ведала, як ты мне падабаешся!..» Як бы пачуўшы Лявонкавы думкі, яна жвава адсмыкнула ад кудзелі, тут жа рвануў і заспяваў калаўрот, пачала сукацца тонкая нітка.

Лявонка, як і ўсе ў яго ўзросце, адчуваў у сваім целе з'яўленне дарослай сілы і прыліў новых, незнаёмых да гэтага жаданняў. «Ці здагадваецца пра гэта яна? Мусіць, не. Яна думае пра нешта сваё… Нашто ёй я?..»

— Бач, кавалерыцца Марылін сын, — гаварыла Хомчыха суседцы Апрасцы, пераходзячы на шэпт, каб не пачулі маладыя.

— На вялікую навуку, кажуць, пайшоў…

Жанчыны, як звычайна, абмяркоўвалі, хто каму больш падыходзіць па характары і матэрыяльных запатрабаваннях.

— Добрая дзеўка ў Васіліхі паднялася, тварык чысценькі.

— Мусіць, будзе браць…

— Васіліха добрага прымака хоча мець…

Вуркатанне калаўротаў парушыла песня.

Пачала Ганніна сяброўка Гэлька Відэрка:

Падцягнулі Прузына Відэрка і іншыя кабеты. Сумная песня, але праўдзівая…

У Лявонкі дару спеваў не было, затое ён любіў слухаць, як спяваюць. Песні краналі сэрца.

— Дзеўкі замуж хочуць! — рагатнуў Трахімка, калі даспявалі песню.

— А што? — азвалася Хрысціна Рапацюк, не адрываючыся ад калаўрота. Яна прывалаклася з ім ажно з Выгнанкі і начаваць, мусіць, будзе ў каго са знаёмых.

— А ці ўмееш ты хоць кросны ткаць? — спытаў Трахіма.