Erwin Dijkstra - Van au pair tot sub

”Wat nu?” zei Sara, ”mevrouw schrijft jou?”

”Ja,” zei ik.

”Dat had ik wel gedacht, schat, dat kon niet uitblijven. En wat schrijft de dame ofwel madame. Hoe madame?” zeg ik.

”Voor jou is het een madame, Verona.”

”Wat ze schrijft: Hallo Verona, even een korte mededeling, graag zondagavond terug, dit i.v.m. een besloten party maandagavond. Veel plezier, schat, in Barcelona. Mrs. Chaleen xxx

”Jeetje, ik zou dinsdag terugkomen,” kijk ik verbaasd Sara aan.

”Nou, Verona, wat heb ik je gezegd? Ze stuurt jou al, zonder dat jij het beseft. Nou, een besloten party, reken dan maar dat ze jou voordraagt als haar subje.”

”Maar ik heb nog niets afgesproken. Hoe kan ze dan nu al een besloten party organiseren, terwijl er niets is vastgelegd?”

”Omdat, Verona, madame iets van jou terugverwacht, aangezien jij de luxe cabrio mee hebt gekregen.”

”Wat nu?” vraag ik verbaasd. ”Wat kan ik schrijven, Sara?”

”Jij kan niets anders schrijven dan dat het akkoord is, Verona, ja sorry, zo is het wel. Was jij met je eigen auto gekomen, dan had jij kunnen schrijven, ja hallo, dáág, ik kom dinsdag pas terug. Nu kun jij dat niet schrijven aangezien jij haar auto mee hebt gekregen.”

Ik nam een dronk van mijn wijn en zuchtte diep. ”Oké,” zei ik, ”dat zal ik dan maar doen.” En ik schreef dat het begrepen was, en dat ik zou proberen zondagavond terug te komen.

Even later een piep. Ik krijg bericht terug, en Sara vraagt nieuwsgierig: ”Staat het madame aan?”

”O, ze schrijft: Je hoeft het niet te proberen, jij bent gewoon zondagavond voor tienen terug, tenzij jij pijnlijke rode billen wilt.” Ik schoot in alle kleuren.

”Laat mij lezen,” vraagt Sara. Minutenlang kijken wij elkaar sprakeloos aan. ”Nou, wat heb ik je gezegd, Verona! Een subje krijgt voor haar billen naar gelang madame het belieft. Nu heeft ze er ook nog eens een tijd aan verbonden. Jij hebt gewoon te zorgen op tijd bij haar te zijn, en dan, als jij sterk in je schoenen staat en jij wilt nog niet tekenen, dan kun jij zeggen: sorry mevrouw, maar ik wil niet bij die party aanwezig zijn.”

”Mijn hart klopt in mijn keel,” zeg ik.

”Jij kunt ook zeggen, Verona, dat jij eerst teruggaat naar Nederland en meer bedenktijd nodig hebt. Maar kun jij dat zeggen?!”

”Ja,” zeg ik stoer tegen Sara, ”dat zal mij wel lukken, hoop ik.”

”Laten wij nog maar een wijntje nemen, Verona, en dan gaan wij ergens wat eten. Voorlopig is het nog geen zondag, anders ga jij ’s morgens vroeg weg, en rij jij in één keer terug.”

”Nou, ik had weer via Perpignan willen gaan, ik wilde nog even langs een shop waar ik een erg leuk topje heb gezien.”

”En misschien langs Fernando,” zegt Sara plagend.

”Nee,” zeg ik, ”laat ik dat maar niet doen, het zou verkeerd kunnen uit gaan pakken.

Het werd verder nog een hele fijne avond met verschillende terrasjes en wij kwamen leuke vrienden tegen van Sara waar gezellig mee werd gepraat. Tegen twaalven waren wij weer thuis en we lagen tegen enen op bed, na nog even gezellig buiten te hebben gezeten.

Vierde dag vakantie

Vandaag stond Casa Milà op mijn verlanglijstje. Na het ontbijt en ons opgedoft te hebben, vertrokken wij na veel praten. We kwamen tegen elven in de richting van Gaudí. Nu hadden wij pech en moesten wij tickets kopen, en hebben wij dertig minuten in de rij gestaan. Dat was minder leuk.

Casa Milà en Casa Battló zijn twee gebouwen met appartementen ontworpen door Gaudí. La Pedrera betekent ’steengroeve’ en is een hoogtepunt qua architectuur om te begrijpen wat bedoeld wordt met het Catalaans modernisme. Ik vond het indrukwekkend mooi. Het werd weer een onvergetelijke dag en gelukkig kwam vandaag Mrs. Chaleen niet aan bod.

We kwamen tegen elven een keer thuis, aangezien Jon ook thuis zou komen. We hebben tot enen heerlijk buiten gezeten, gezellig keuvelen met elkaar, en over vakanties gepraat. Ik gaf aan dat ik normaliter via de Gorge du Verdon had willen gaan, maar door de overrompeling van Mrs. Paula in Parijs, werd het even iets anders en moest ik mijn trip aanpassen.

”Nou, dat kun jij altijd nog doen. Stel,” zei Sara, ”jij gaat wel voor die baan, dan vraag je toch dat jij graag een dag vrij wil hebben, en dat jij graag naar de Gorge du Verdon wilt rijden. Daar zal ze niets op tegen hebben, hoor.”

”O, ja, dat zal ik ook zeker zeggen,” zei ik stoer, maar in feite had ik helemaal niet zo’n brutale mond. Ja, ik hield mij stoer, maar Sara wist van mij dat ik niet zo stoer was, dat het mijn zwakke kant was.

Vijfde dag vakantie

Het was dat het zonnetje mij al wakker had gemaakt en mij min of meer dwong om op te staan, als Sara binnenkomt en ”Goedemorgen” zegt:

”Goedemorgen, Sara.”

”Kom jij lekker ontbijten? Ik stel voor dat wij vandaag een hele dag naar het strand gaan, ik ben daar wel aan toe.’”

”Yes,” riep ik, ”heel goed plan, daar heb ik ook best zin in.” Ik aarzel geen moment en spring zwierig uit mijn bed en spring onder de douche. Na de douche begeef ik mij naar de keuken en vraag waar Jon is.

”Die was al vroeg weg, Verona, die moest naar een bespreking.”

Tegen tienen waren wij dan eindelijk zover en vertrokken wij bepakt en bezakt, zoals ze dat zeggen, naar mijn auto, en stelde Sara voor een uniek plekje op te zoeken waar het rustig was.

”Helemaal voor, Sara,” zei ik.

Na een dik uur rijden kwamen wij op een prachtig plekje in de natuur, daar was een heerlijk klein strandje met een heerlijk briesje wind.

”Wow, dit is werkelijk mooi, Sara.”

”Dat dacht ik, Verona, genoeg voor ons beiden, maar kijk daar liggen nog een paar mensen.”

Na alles uitgepakt te hebben, sloot ik de auto compleet af met dichte kap, zoals mevrouw mij dat had voorgedaan. Op het kleine strandje maakten wij het comfortabel voor onszelf en gingen wij ons heerlijk op grote badlakens neervlijen. Wij smeerden elkaar in met zonnebrand en daarna heerlijk zonnen. Ik was in gedachten, terwijl Sara een boek lag te lezen over Perpignan.

”Ik denk dat ik vrijdagmiddag terugga, Sara, aangezien ik langs Perpignan wil en daar wil overnachten.”

”Maar jij hebt niets gereserveerd.”

” Dat kan ik snel genoeg doen, ik laat mevrouw namelijk weten dat ik zondag zonder overnachting terugrijd. Dan heb ik nog mooi de vrijdagavond en zaterdag voor mijzelf in Perpignan.”

”Of hoop jij Fernando tegen te komen?”

”O nee, dat zal ik vermijden, Sara, dat lijkt mij geen goed plan.” Het was niet eerlijk van mij, ik dacht er best over na, ik was best nieuwsgierig om Fernando nog een keer te zien, of om te dansen alleen al. Hij had wel iets in mij losgemaakt, eerlijk gezegd, en ik vond Georges ook erg aardig tegen mij.

”Nou, Verona, misschien is het erg verstandig. Mede omdat het weekend erg druk op de weg is naar de grens, is het zelfs zeer wijs van jou om vrijdagmiddag te gaan, na twaalven, zodat jij ruimschoots voor de spits bij de grens bent.”

”Ja,” zei ik, ”dat lijkt mij ook. En ’s avonds zijn vaak veel winkels dicht, dus dan heb ik nog wat tijd, begrijp je, Sara?”

”Natuurlijk. Je hebt gelijk, Verona. En zaterdag moet ik zelf ook weer werken. Je mag wel blijven, maar dan moet jij jezelf vermaken, want Jon is ook aan het werk.”

”Nee, het is prima zoals wij bedacht hebben, morgen ga ik terug. En ik boek vandaag zelf een hotel in Perpignan, maar eerst zal ik kijken dat ik mevrouw schrijf dat ik zondag thuiskom, en ik hier vroeg weg zal gaan, zodat ik het in één keer kan rijden.”

”Ja, erg goed idee, schrijf dat,” zei Sara.

”Maar dat schrijf ik morgenvroeg pas en niet eerder.”

”Dat is sowieso wijs om te doen, anders wil ze jou eerder terug hebben misschien.”