Erwin Dijkstra - Van au pair tot sub

”Je ziet er beeldig uit, schat.”

”Nogmaals bedankt,” zeg ik, ”voor de mooie kleding.”

”Graag gedaan. Lieve schat, ik heb een hotel voor jou geboekt. Kijk, dit moet je meenemen, het is betaald. Het hotel heeft een garage waar jij de auto in parkeert voor een nacht.”

”O, wat fijn,” zeg ik, ”ik kan het u terugbetalen, mevrouw, als u wilt.”

”Nee, schat, dat is al geregeld. Ga lekker ontbijten en dan ga jij mooi rustig rijden en genieten van de nieuwe auto. Zorg dat je, wat je ook doet, altijd het alarm opzet.”

”Dat beloof ik, mevrouw,” zeg ik geruststellend.

”En laat weten wanneer jij volgende week terugkomt dan reserveer ik voor jou weer een hotel in Perpignan. En als jij thuiskomt hopen wij een constructief gesprek te hebben.”

”Ik ga erover nadenken, mevrouw.”

”Heel fijn.” Dan gaat de bel. ”O, dat zal Paula zijn, ze wil jou nog gedag zeggen, schat, doe jij even open?”

”Natuurlijk.” Ik ren naar de deur en open de deur.

Mrs. Paula vliegt mij om de hals. ”Wat erg, schat, dat jij weggaat.”

”Ik ben over twee weken terug,” zeg ik.

”Ja, maar jij weet nog niet of jij zult blijven.”

”Nee, dat klopt,” zeg ik, ”maar ik laat eerst alles even bezinken, mevrouw, sorry, er is heel wat gebeurd.”

Tegen half tien loop ik met mijn koffer naar de garage, samen met Mrs. Chaleen en Mrs. Paula. Ik kan nauwelijks bevatten dat ik in die prachtige auto mag rijden naar Barcelona. Ik had al kippenvel terwijl de motor nog gestart moest worden. Bij de auto krijg ik het kentekenbewijs mee en een creditkaart. Ik mocht tot tweeduizend euro shoppen of het besteden aan restaurants en benzine.

Totaal verbluft kijk ik beiden aan. ”Dat is te gek, mevrouw, ik heb zelf ook wel wat geld hoor.” Ik heb niet gezegd dat ik geld had gekregen van Pascal en Paul.

”Nee nee, dit meenemen en jij mag het uitgeven. Wij willen dat jij heerlijk kunt genieten en niet aan geld hoeft te denken samen met jouw vriendin. Jij mag haar gerust een keer uitnodigen om hier te komen logeren.”

”O, dat is wel heel erg fijn.”

”Denk erom dat jij onderweg gaat tanken, dat je niet zonder benzine komt te staan. Tank in Perpignan weer, schat, dat lijkt mij beter, oké?” Dat beloofde ik te doen.

Na vele kusjes, en van Mrs. Paula ook, kon ik eindelijk instappen. Ik startte de motor en kippenvel was het gevolg, ik sloeg op het stuur van ongekende blijdschap.

”Nu jouw stoel instellen, schat, met deze knoppen,” zei Mrs. Chaleen. ”Als je goed achter het stuur zit, moet je met jouw rug tegen de leuning aan gaan zitten en je pols op het stuur kunnen leggen. Dan zit je perfect en heb jij de controle over de auto,” zo werd ik geïnstrueerd. ”En laat even de motor vijf minuten lopen voor je gaat rijden. Dat is beter voor de motor,” deelde ze mij nog even mede. ”Nou, schat, gaan en succes.”

Langzaam reed ik het terrein af en claxonneerde toen ik op de straat was. Mijn blijdschap was waanzinnig en ik kreeg tranen in mijn ogen van emotie. Als ik gas bijgeef en het geluid hoor van de brullende stier ben ik de koning te rijk. Als het mij dan ook nog lukt om de radio aan te krijgen en ik heerlijke muziek hoor, roep ik, nee zeg maar gil ik: ”Yes! Yes! Ik rij in een cabrio naar Sara.”

Al snel besefte ik dat ik met een klein monstertje op weg was, ongelofelijk wat een kracht, en het brullende geluid tussen de bergen, dat was ongelofelijk kicken Ik had een dikke vierhonderd twintig kilometer te gaan. Ik had ook wel door kunnen rijden naar Sara. Maar dat mocht niet van Mrs. Chaleen, nee ik moest overnachten in Perpignan en daar zou ik gehoor aan geven. De navigatie naar het hotel had mevrouw al ingesteld voor mij.

Als ik na zo’n honderd kilometer een ­beetje tot mijzelf kom, blik ik terug voor welke keuze ik sta, en wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Een keuringsspelletje dat eigenlijk te bizar voor woorden was, door een gespeelde dokter. Maar dat ik daarbij werd genomen om het rapport compleet te maken, was het meest krankzinnige dat ik ooit had meegemaakt. Nu ik er over nadacht, was het een uitzonderlijk gevoel dat ik voor het eerst zo had meegemaakt. Wat niet te vergelijken was met mijn schoolvriendje dat mij onbeholpen had ontmaagd. Wat een vreselijke afknapper was dat. Maar nu was ik door een echte leuter genomen. Ja Verona, je kunt nu wel stellen dat het ook wel een lekker gevoel bij jou losmaakte, ondanks dat hij erg groot geschapen was. Afijn, zou ik het aandurven om het contract te tekenen? En mijn lichaam voor de lusten van Mrs. Chaleen uit handen te geven, dat was even niet niks. Maar om zoveel geld te verdienen, jeetje wat zou ik enorm kunnen sparen. Het rees mijn verstand te boven, eerlijk gezegd.

En wat was er zo geheimzinnig aan dat romantische steegje, wat ik niet had gezien in de villa van meneer en mevrouw? Dan schrik ik, en bedenk, terwijl ik 130 op de teller zie, waar heb ik die duizend euro van meneer en Pascal gelaten? Ik zucht van opluchting, in het kleine vakje in mijn tas met ritssluiting, herinner ik mij opeens. Ik besef dat ik erg veel geld kan uitgeven, maar zo zit ik niet in elkaar. Daar zou ik zeker geen misbruik van willen maken.

Als ik Montpellier nader, besluit ik van de autobaan af te gaan en even te pauzeren en koffiedrinken. Hier was ik enigszins wel bekend, en wist ik een fijn koffietentje uit mijn studietijd. Als ik de auto parkeer voor het café, word ik goed gadegeslagen door de terrasgasten. Het was kicken om zoveel bekijks te hebben. Als ik nonchalant uitstap voel ik mij best trots, zou het echt mijn auto kunnen worden? Dat was niet te geloven hield ik mij voor, wees niet naïef, Verona, dat begrijp je toch zeker ook wel, ga even niet vliegen in je hoofd. Maar de overtuiging was wel duidelijk van Mrs. Chaleen en Paula bevestigde het ook nog eens.

Als ik een stoel heb gevonden van mensen die opstappen, bedank ik ze. Na twee heerlijke kopjes koffie met gebak, besloot ik mijn weg te vervolgen naar Perpignan. Na te hebben afgerekend stapte ik met veel bekijks in de cabrio en startte ik de motor, dat was echt kicken. Ik stak nog even de hand op om gedag te zeggen tegen de vele mensen die keken. ”Wow,” zei ik, ”dit is waanzinnig.”

Mijn glimlach was van oor tot oor, een gevoel dat niet te omschrijven was. Kippenvel, wat zo’n auto met je kan doen en los kan maken, dat smaakt naar meer. Verona, jij begeeft je op glad ijs, schat, met wat er op jouw pad is gekomen, besef dat wel even goed. Ben jij bij machte om daar doorheen te prikken? Ik vrees van niet, mijn hoofd tolde van het denken. Op naar Perpignan, Verona, dacht ik, laat alles even bezinken.

Tegen vijven rijd ik Perpignan binnen, het is een magische plaats en romantisch. Perpignan maakt iets in je los, zo schilderachtig, rustig, vol liefde, knusse en prachtige restaurantjes en terrasjes.

Als ik bij het hotel aankom, zie ik staan Novotel. Dat was het. Gelukkig, dacht ik. Na te zijn uitgestapt, meldde ik mij bij de receptie.

Ik werd welkom geheten. ”Er is een suite voor u gereserveerd,” zei de receptioniste. O, mijn god, nee, dacht ik, waarvoor? Het is maar voor een nachtje. Na enige uitleg op welke etage en instructies voor de parkeergarage bedankte ik hartelijk de jongedame, waarna ik de auto ging parkeren, mijn koffer pakte en de auto afsloot met het alarm ingeschakeld.

Zo Verona, jij bent in Perpignan. Als ik in de suite aankom, zeg ik ”wow”, een zucht van wat onwijs mooi, en laat ik mij op het grote bed vallen. Vervolgens dacht ik: wat kan ik morgen Sara vertellen? Zij zou het niet pluis vinden dat ik even een luxe cabrio mee krijg omdat ze mij graag willen hebben als au pair. Waarom ook niet? dacht ik, blijf dat nu maar volhouden, Verona, en Sara hoeft niet alles van jou te weten, ze zou stinkend jaloers kunnen worden, dat wil je toch ook niet? Nee, daar zat ik niet op te wachten. Ik kon haar niet om advies vragen wat ik moest doen.