Erwin Dijkstra - Van au pair tot sub

Als ik naar mijn tafeltje word gebracht, bedank ik Fernando: ”Ik zou nog de hele nacht willen dansen.”

”Nou, dan gaan wij dat doen,” lachte Fernando.

”Helaas, dan had ik geen wijn moeten nemen,” zei ik, ”het spijt me.”

Ik vraag belangstellend in wat voor zaken ze zitten. Georges zegt dat hij een drukkerij heeft met dertig werknemers en Fernando zat in onroerend goed en had een toonaangevend bedrijf met twintig werknemers.

”En waar zijn uw partners?” vraag ik nieuwsgierig.

”Ik ben zes jaar terug gescheiden, Verona,” zei Georges, ”en Fernando is single.” Verbaasd kijk ik hem aan. ”Dat geloof ik niet,” zeg ik. Hij lacht en zegt: ”Toch is het zo, Verona. Mag ik zo vrij zijn om u uit te nodigen bij mij te komen logeren voor een nacht of hebt u een hotel geboekt.”

”Ja, ik heb een hotel hier vierhonderd meter vandaan. Maar mag ik u bedanken voor de geweldige avond, ik besluit nu om naar mijn hotel te gaan.”

”Ik kan het hotel voor u betalen, en dan logeert u bij mij vannacht.”

”Dat lijkt mij niet zo verstandig aangezien mevrouw het hotel heeft betaald, ze zou dat niet leuk vinden. Sorry,” zeg ik, ”dat kan ik niet maken.”

”U hoeft dat niet te zeggen toch?”

”Ik kan moeilijk liegen, Fernando,” zeg ik, ”zo zit ik niet in elkaar.”

”Mag ik dan aan u vragen, madame,” en hij heeft mijn hand vast, ”zijn mijn vermoedens juist ten opzichte van uw nieuwe baan, zonder kinderen?”

”U bent heel erg warm,” zeg ik.

”Ik zag het aan u, Verona.”

”Nee!” zeg ik verbaasd.

Jawel, knikt hij, terwijl Georges ademloos zit te luisteren. Ik kijk naar mijn glas wijn dat ik in de hand vasthoud en durf nauwelijks op te kijken. ”Mag ik u advies geven, Verona?”

”Dat mag,” zeg ik.

”Ga doen waar jij je goed bij voelt, het kan uw leven alleen maar verrijken. Docent kunt u altijd nog worden, die zullen gevraagd blijven.”

”Dank u,” zeg ik en kijk Fernando aan, ik was blij met zijn wijze raad.

”Overnacht u ook weer in Perpignan als u terugkomt volgende week?”

”Dat weet ik nog niet zeker,” zeg ik.

”Of bepaalt mevrouw dat voor u?”

”Laten wij het zo noemen,” zeg ik blozend.

”Ik geef u mijn kaartje en u mag mij altijd bellen om advies en wilt u op de terugreis langskomen, dan nodig ik u graag uit, Verona, ik heb namelijk leuke hoeken in mijn huis en meer wat u nodig hebt.”

”Nu moet ik opstaan,” zeg ik blozend, ”en moet ik gaan.”

”Fijne vakantie en denk erover na als u terugrijdt. Ik zal dan de wijn klaarzetten voor u.”

Ik geef Georges een hand en zoen hem en ook Fernando.

”Jammer dat u weg moet.” Dan ga ik echt en kijk nog enkele keren achterom en zie ze zwaaien.

In mijn hotel plof ik op het bed en voel mij aangeschoten door het dansen. Wow, dat was kicken, het was lang geleden dat ik zo’n heerlijke tango heb gedanst. En wat een charmante heer, het voelde goed, de handen die mij vast hadden lieten mij niet onberoerd. Wow, wat een avond, dacht ik.

Ik kleedde mij uit en begaf mij naar de badkamer. Na dertig minuten lag ik heerlijk in het prachtige bed en ben ik in een diepe slaap gevallen.

De aankomst in Barcelona

Om negen uur zat ik in de ontbijtzaal en genoot ik van mijn ontbijtje, en een heerlijke jus d’orange en koffie, toen ik een sms kreeg van mevrouw die mij een fijne reis naar Barcelona wenste en dat ik eerst moest gaan tanken.

Tegen half elf checkte ik uit. Ik haast mij even niet vandaag, dacht ik. En Sara weet dat ik nog tweehonderd kilometer heb af te leggen, en dat ik er tegen tweeën wel zal zijn, niet eerder. Ik tankte nog even af in Perpignan en zette mijn reis voort. Het was weer enorm kicken en vele mannen staken op de autoweg de hand naar mij omhoog. Wow, dacht ik, zo’n cabrio geeft je nogal aandacht.

En ik dacht na over de heerlijke dansavond, dat was even kicken om zoveel aandacht te krijgen, dacht ik even terug. En Fernando speelde ook nog in mijn hoofd, hij voelde dus dat ik gebruikt zou worden als dienstmeisje, maar waarom moest hij zeggen dat hij ook leuke hoeken in zijn huis had? Ja, dacht ik, u wilt mij daar wel even hebben staan, in mijn blote billen. Natuurlijk, welke man zou dat niet willen.

Al met al naderde ik langzamerhand de grens en Spanje was binnen mijn handbereik. Wow, dacht ik. Mijn leven stond op zijn kop, wat te doen en hoe stel ik mijn grenzen? Nee, tegen Mrs. Chaleen nul, nul kans, maar kan ik dat aan? Dat was mijn grote dilemma en de enge dames van haar clubje, wat had ik daarmee van doen? Ach, ze hadden mij bang gemaakt, dacht ik naïef, hoewel Barbara mij geen lieverdje leek, evenmin als Silvia. Natuurlijk leent mevrouw jou niet uit, dan zeg je dat toch. Zo zat ik mij moed in te praten. Dat laat je gewoon niet gebeuren, Verona, zo hard zal mevrouw het vast niet spelen.

Als ik Barcelona nader en tegen tweeën bij Sara haar huis aan kom rijden, zien ze mij aankomen en rennen op mij af. Wow, dat deed mij goed om zo welkom geheten te worden. Als ik de geweldige auto op de oprit stilzet, kijken ze hun ogen uit, en wordt er druk gezoend.

”Jeetje, Verona, wat is dit, schat, heb jij zo’n dure auto?”

”Nee,” lach ik, ”die mocht ik van mevrouw meenemen, ik mocht niet in mijn toet-toet zo’n afstand afleggen.”

”Nou, dat is even leuk zeg, wow, wat een auto zeg. Deze is nagelnieuw. Kom, schat, wij gaan op jouw komst drinken en heerlijk kletsen.”

Wij zaten heerlijk buiten en ze was reuze nieuwsgierig hoe het met mij ging en hoe mijn gesprek was verlopen op mijn sollicitatieafspraak.

”Nou, je kunt het zien, Sara, ik kreeg even een cabrio van anderhalve ton mee naar jullie. Sorry, ik moet even een app sturen dat ik goed ben aangekomen.”

”Natuurlijk, ga je gang, schat. Maar dan zal jij meer zijn dan alleen au pair, Verona, of niet soms?”

”Nee, echt niet,” zei ik, ”jij denkt toch niet dat ik mij laat gebruiken?”

”Nou nee, eerlijk gezegd niet,” zei Sara, maar ik voelde haar twijfel. Ik gooide het gesprek snel een andere richting uit en we spraken over haar werk en het werk van Jon.

Het werd een leuke middag en ’s avonds gingen wij uit eten op mijn uitnodiging, en zochten wij het bekende tapasrestaurant op waar het gezellig druk was. Het werd een te gekke avond en we hebben gezellig bij gekletst.

Het was iets tegen tweeën toen wij weer thuis waren. Daar hebben we nog even gezellig gepraat met een overheerlijke cappuccino en daarna naar bed.

De volgende dag moest Jon werken en was ik lekker met Sara alleen. Sara wilde mij de Sagrada Familia laten zien.

”Die moet je gezien hebben als je in Barcelona bent geweest,” zei Sara.

”Ja, heel graag,” zei ik. De heilige kathedraal ontworpen door Antoni Gaudí wilde ik ook dolgraag zien. Het werd een topdag en we hebben veel gelachen waar ik al een tijdje niet aan toe gekomen was, maar met Sara moest je wel lachen, haar verhalen waren altijd boeiend en inspirerend, ze had immers tien keer zoveel meer ervaring als ik. Daarmee vergeleken was ik inderdaad nog een groentje, zoals Mrs. Paula opmerkte.

Maar dan wil ik toch iets oprecht aan Sara vragen, als wij op een leuk terrasje zitten. Sara ziet mij denken en zegt: ”Waar denk jij aan, Verona? Je bent opeens een ­beetje afwezig.”

”O, sorry,” zei ik. ”Ik moest even over gisterenavond nadenken toen ik werd gevraagd door een charmante man om te dansen.”

”Heb jij dat gedaan?”

”Ja,” zei ik, ”de tango.”

”Kun jij die?” vroeg Sara, haar wenkbrauwen fronsend.

”Ja, die kan ik,” zei ik, ”ik heb vijf jaar op dansles gezeten.”

”O ja, dat is waar ook, schat. En jij vond het een leuke man?”

”Ja, ik heb twee keer gedanst en het publiek stond ademloos toe te kijken.”