Wo es Mariesche dann uffgewacht is un deen Könisch gesehe hot, isse im erstde Momentd ganz erschrogge uffgesprunge, hot geschrie'e un gekwiekt wie so e klaa Spaanferggelfrischling un hot vergeeblisch versucht ihr'n naggische Obbäerkörbbäer ze bedegge – ei womit dann aach?
De Könisch hot die peinlische Sidduatzjoon ausnahmsweis ma blitdzschnell erfasstd un is geisdesgeeschewärddisch [geistesgegenwärtig] losgerennt, fäer de Mülläersdochder e frisch Hemdsche aus de Könischin ihr'm Kleidäerschrangk ze hole.
Dann is de Könisch mit geschlossene Aache wieddäer in die Kammäer nei un hodde Marie däs Hemdsche gegebbe.
»Isch hoff Se sin mer net bääs un låsse mer de Kobb draa, Herr Könisch. Isch wolltd Sie net unnödisch ereesche [unnötig erregen] . Abbäer mei Hemdsche war ganz nassgeschwitztd geweese, weil mer so haaß von de Spinnerei worre is. Un do habb isch däs aasgezooche un ärschendwo zum Troggne uffgehongge. Un jetzz waaß isch Schussel nämmäer wo isch's hiegehonge [hingehängt] habb. Es is eifach verschwunne däs Hemdsche.«
»Ach mei lieb Goldmariesche«, säscht de Könisch fröhlisch, »du braachst [brauchst] disch doch net schääme. Däs is doch alles ganz nadierlisch. Isch un de Herrgott habbe schonn soooo viell Naggedeie g'sehe, däs kannstde däer gar net vorstelle. Als Könisch is mär sowwåss doch gewäehnt. Viellaascht hot sisch dei Hemdsche jo en klaane Kobbold eigesäggelt, hahaha«, scherzt de Könisch un füüscht hinzu: »Hier horschema Mädsche, ma e annäer Fraach. Wie alt bistde dann iwwerhaabt, wenn ischema fraache därff?«
»Isch bin neunzeh', Herr Könisch.«
»Aha. Ei, isch wunnäer misch nuär. Weil isch maan allsemol, fäer dei Altdäer bistde ganz schee gewalldisch obberum, wenn isch dässema so saache därff.«
»Isch waaß, Herr Könisch. Mei digge Eumele [dicke Dinger/große Brüste] sin aach net ze iwwersehe. Däs kimmt dodeher, weil wo isch noch klaa war, habb isch alleweil [immer] ganz viell Milsch getrungke, wisse Se?«
»Soso, ohoo. Die Milsch mäscht's, gelle. Hahahaaa... Wo isch en klaane Bubb war hier, hot ma Muddäer immäer gesäscht, isch soll net so viell Eiäer fresse, äh esse. Do wördd mär blääd von werre in de Bäernn. Is nadierlisch alles Kabbes [Unsinn] , gell. Do bin isch alleweil haamlisch ins Hingkelställsche neigekrabbelt un habb die diggstde un größtde Eier mitgehe låsse, wo se gehabbt hadde. Un aach von deene schääne, lange, digge Knaggwärscht habb isch mer alleridd [ständig] en ganzse Aarsch voll in de Schlund neigehaache – Frankfoddäer, waaßtde. Die habb isch dammåls killoweise vertilschtd [vertilgt] , kann isch däer saache.«
Dann habbe se sisch noch e Weilsche übbäer dies un däs un jeenes unnäerhalde, un de Könisch, grooßzüschisch wie er ebbe ma war, hodde Mülläersdochder zur Belohnung e Frankfoddäer Knaggworscht un zwaa Eier spendiertd.
»Hier, willstde viellaascht aach noch en grooße Beschäer Milsch dodezu habbe?«, frääscht de Könisch.
»Naa Dangke.«
»Braachst disch net schääme. Mer habbe mehr als genuuch dodevon. Ganz frisch aus'm Eutdäer gezabbt. Kannstde habbe hier. Ka Probleem.«
»Däs is wärkklisch lieb gemaant un zuu güüdisch von ihne, Herr Könisch. Abbäer isch bekomm von de Milsch immäer so Riggeschmerzze, wenn isch ze viell dodevon tringke tu.«
»Ach wåss! Hier wardd, isch gebb dir ma e bissi wåss von de guude Vollmilsch mit uff de Weesch.«
Dann is de Könisch höschstpersönlisch in de Kuhstall nei un hot zwaa grooße Beudel randvoll mit frischäer Milsch von de Kuh Elsa uffgefüllt un deem Mariesche mit uff de Weesch gegebbe – de Dreggsagg gell.
Korzz denaach war aach schonn de Herr Mülläer do, fäer sei Dochder abzehoole.
»Isch muss saache Herr Mülläer, du host dei Schlabbmaul net ze voll genomme. Dei Dochder hot wärkklisch aaßerorddentdlische Kwallidääde un – un aaständische Arbbeitt abgelieffert. Isch komm gernnema wieddäer uff dei Mariesche zerigg bei Geschleschtskrangkheit – äh, bei Geleescheheit wollt isch saache. Gehabbt eusch wohl ihr guude, arme Mülläersleutd.«
Un dodemitd war de Könisch wieddäer reisch, däs Könischreisch vorerst vorm Unnäergang un kuldurelle Verfall gereddet un erstrahlde in neuem Glanz.
Drei Daach war de Könisch krank.
Jetzz säuftd er wieddäer, Gott sei Dank!
Un weil die Goldkammäer vom Könisch un de Könischin so prall gefüllt war, wie die Milschbeudel von de Mülläersdochder, un weil die junge Eldäern sisch so gefreut habbe, habbe se fäer ihr klaa Dornrösjche e goldene Spielkuuchel vom Goldschmied aaferddische [anfertigen] låsse, die wo die Prinzessin späder zu ihr'm achtzehnde Geborttsdaach als Gliggsbrinngäer geschengkt bekomme solltd; um se ebbe aach vor beese Zaubäerflüüsch un annäer Unheil ze beschütze.
Sibbe Jahrn ware seit de Gebortt vom Dornrösjche vergange, wo die Könischin uff die glorreische Idee gekomme is, däss wenn se jetzz noch e Kindsche hädde un se die dreizehnde von de aale Jungfäern diessma uff de Geborttsdaachsfeiäer eilaade wördde, däss die Hex dann mild gestimmtd wär, un deen bääse Fluuch geesche ihr klaa Prinzessje wieddäer rickgängisch mache wördd.
Aanes scheene Windäerdaaches – ei drauße war's kalt wie Sau geweese, gell – hot sisch's zugetraache, däss die aal Fraa Holle, wie alle Jahre immäer wieddäer, däs Himmelsfenstdäersche uffgemacht un von obbe ihrn Kisse ausgeschiddelt hot un leise de Schnee uff die Erdd niederriesele hot låsse.
Un in der Zeit – wie's de Zufall ebbe ma so will – hot die Könischin grad rein zufällisch in de Stubb gesesse un so bissi rumgesponne un Klamodde gestriggt un dodebei gesunge: »Schneeflöggsche, Weißröggsche, wann kimmstde geschneit…«, un so weidäer.
Nach em Weilsche hot se dann däs Fenstdäer (däss wo se grad frisch mit einäer wärkklisch wundäerschääne schwarzze Holzfarbb gestrische gehabbt hadde) uffgemacht, um haldema e bissi frische Luft ze inhaliere. Weil's war wärkklisch e abarddische Affehitz vorm brennend heiße Kaamien geweese, däss mär fast verreggtd is in de Buud.
Un wie die Könischin so am Strigge is un de Schneeflogge so bissi verträumt beim Nunnäerfalle zugugge duud, stischt se sisch, wie's de Zufall ebbe ma so will, aach prombt midde spitze Striggnaddel in de Finggäer nei.
Däs hot gebluud' wie Sau hier, kann isch däer saache du.
Jeedefalls sin drei Drobbe uff die zugeschneide Fenstdäerbank gedröbbelt. Un weil däs Bluud im Schnee so schee zwische deem Fenstdäerrahme – der wärkklisch e wundäerbaar Farbb gehabbt hot – also, weil däs halt ebbe so schee ausgesehe un de Könischin däs so guud gefalle hot, hot se uff eima so ze sisch selwer [zu sich selbst] gesäscht: »Ach wemmäer doch e Kind hädde… Ach wemmäer doch e Kind hädde, so waaß wie Schnee, so rood wie Bluud un so schwarzz wie die Farbb vom Fenstdäerrahme.«
Un de Hammäer is, de Könisch hot im selbe Momment (viellaascht zwaa, draa Sekunde zeitverzöschäert) de gleische Gedangkegang gehabbt hier; nämlisch wo er sisch unne in de Kisch zufällischäerweise e Tass Kaffee mit Milsch un Zuggkäer eigeschengkt un sisch de digge Däumling an de Pozzellaankaffeekann uffgeritztd hot – de Dabbes [der Tollpatsch] .
Do frääscht mär sisch, wiesso mäscht de Könisch aach so riskande Dinggäer un lässt sisch de Mogga [Kaffee] net vom Schlossperssonal eischengke? De Simbel, gell.
Däs nennt mär dann wohl Schicksall.
Un deem Klabbäerfrosch sei Dangk, wusstde die Herrschaffde jo inzwische schonn lang, wåss mär bei de Kinnäerprodduktzjoon so alles beachde muss un wie mär die Blummewies mehr oddäer weenischäer (un)aaständisch abgraase duud.
Читать дальше