»Ei dann fang schonnema aa mit de Heldetaat un erlass de Befehl, alle Abbelbäum im ganzse Land ze fälle«, säscht die Könischin.
»Woss? Bis' du dann narrisch Weib?! Dann könne mer jo bald kaan Äbbelwoi mehr brenne! Un ganz nebbebei, aach kaan Abbelkuche mehr esse, gell. Deen isst de doch so gernn.«
»Ei, na un?«, säscht die Könischin. »Dann esse mer halt ebbe nur noch Erddbeertortt un Riwwelkuche [Streußelkuchen] zum Kaffee. Un en Äbbelwoientzuuch [Apfelweinentzug] wördd deem Könisch sischäer aachema nix schaade.«
»Isch glaab du host hier obbe net mehr alle Bembel im Regal!!!«, säscht de Könisch empört. »Wie stellstde däer däs dann übbäerhaabt vor? Maanstde isch bin blääd un zerstör mer mei Äbbelwoi-Imberijum [Apfelweinimperium] , däs wo isch mer übbäer all die Jahrn mit Mieh un Nood im Schweiß vom mei'm Aagesischt [Im Schweiße meines Angesichts] uffgebaut habb?! Net auszedengke, wenn isch die ganzse Äbbelbäum fälle låsse wördd… De Herrgott steh uns bei! Däs wär jo wie'n zwaade Sündefall un kääm de Vertreibung ausem Parraddies gleisch! Un wåss issen mit deene ganze Veeschel [Vögel] un Eischhörnnsche, wo in de Bäum drinn wohne? Die gehe doch all gabutt dodebei – bei de Äbbelbäumschlachderei! Dengk dochema bissi weidäer! Un wie solle dann unsäern Prinzessinne übbäerhaabt ohne guude Äbbel schee werre un gesund un muntdäer uffwackse? Däs geht doch gar net!«
»Ei dann mach doch woss de wills' du stuurer Bleschkobb! [Sturkopf] «, säscht die die Könischin.
Dodedruff hodde Könisch de Befehl gegebbe, alle Äbbelwoibäum im ganzse Märjscheland unnäer Naduurschutz ze stelle un hot däs Fälle von Abbelbäum ausdrigglisch verboode un unnäer Straaf gestellt, um dodemitd aach nochema klaar ze stelle, wer im Könischreisch de Reischsabbel in de Hand hot.
Jeedäer, der wo beim Fälle vonnem Abbelbaum erwischt wäerd, musst ab sofortt mit hardde Straafe, wie baaspielsweise Kobb ab reschne: Abbelbaum ab – Birnne ab!
Ja, ja, so is däs gell: Wenn's um sein heilische Äbbelwoi un die Gesundheit von saane Kinnäer geht, versteht de Bembelkönisch kaan Spass.
Jetzz wollde se deem Schneewittsche abbäer aach net verbiede Äbbel ze esse, weil däs Kind aach so blass war un Äbbel halt ebbe so gesund un aach guud fäer die Dorschbluudung sin.
Also dorfft es Schneewittsche Äbbel esse so viel wie se wollt, abbäer nuär unnäer de Bedinggung, dässe die Äbbel frisch vom Baum nunnäerflügge duud, weil mär sischäer dodevon ausgehe konnt, däss die Äbbel, die wo an de Bäum dran gewackse sin, garrandiert ungespritzt geweese waare.
Abbäer noch war's Schneewittsche jo e klaa Bobbelsche geweese un is mit ihr'n korzze Ärmmschäer sowwieso noch net an die Äbbel obbe am Baum draagekomme. Un se konnt jo aach noch net kaue, weil se noch ka Zähnsche gehabbt hot – däs klaa Knuffelisch'. Un do hot däs lieb Dornrösjche ihr immäer die Äbbel von de Bäum geschiddelt un geriddelt, en schee Abbelkommbott gekocht un ihr klaa Schwesdersche dodemitd gefüddäert. Däs war wärkklisch en herzzerreissende Aabligg geweese, kann isch däer saache.
Wo es Schneewittsche dann größer war, durfft se dann dahaam aachema en selbstgebaggenne Abbelkuche von de Muddi esse oddäer am Äbbelwoibembel vom Babba nibbe – abbäer uff kaan Fall ärschendwelsche Äbbel von fremde Leut aanehmme.
Soo war däs geweese.
Iwwerischens [Übrigens] kaam zwaa Daach nach de Geborttsdaachsfeiäer aachema wieddäer de Erbbsezähläer midde Parddie-Reschnung ze Besuch un hot deem Könisch midde schloddrische Knie [zittrigen Knien] zum zwaade ma die traurische Hiobsbootschaft iwwerbringe misse, däss de Könisch alls wieddäer bangkrott war.
Ärschäerlisch. Woss willst'n mache, gell?
»Wolgkearsch un Himmelbruch!«, flucht de Könisch. »Mach disch ab, du Griwffelspitzäer [spitzfindiger Pedant] , bevor isch däer mim Zeptdäer aans uff die Banatzzel klobb oddäer dir däs Ding do neistegg, wo kaan Sonnestrahl hiekimmt – eelende Korindekaggäer!«
Deem Kassewartt hot die Sonn wärkklisch net aus'm Bobbes geschiene. Abbäer de arm' Kerll konnt jo aach nix dodefier, däss ma wieddäer de Pleidegeier übbäer'm Könischreisch drübbäer gekreist is.
»Verfluucht nochema! Net alls wieddäer!«, wimmert de Könisch. »Ach wemmäer doch e Goldeselsche [Goldesel] hädde… Ach wemmäer doch e Goldeselsche hädde…«
Säscht die Könischin: »Maanstde net aach, däss mir mit aanem Eesel im Haus net schonn mehr als genuuch bestraaft sin?!«
»Mir is jetzz grad net nach dei'm bösarddische Humor zumuude, Frigiedsche«, säscht de krumbelische Könisch [der zerknitterte König] un nimmt en kräfdische Schlugg aus'm Flachmann.
»Hier horschema, Könisch. Anschein'd hot dir die ganzse Äbbelschluggerei de Wäersching verbrannt. Viellaascht kann sisch dein dolle Bembelkobb dodedraa erinnerre, däss mer doch e Goldmariesche habbe – däs is die, die wo Stroh ze Gold spinne kann! Waaßtde däs noch?«
Fäer'n klaane, abbäer wärkklisch nuär en klitzeklaane Aachebligg is de sonst so helle Kroonleuschtdäer im Dungkle gedabbt un hot in de ganzse Uffreeschung vergesse gehabbt, däss die bildhübbsch' Mülläersdochder midde schweere Oschis jo schonn e Weilsche beim Könisch festangestellt geweese war un als Melkmädsche im Kuhstall gearbbeitt' hot.
Abbäer mär muss aachema e bissi Verständnis fäer de Könisch sei schlescht Erinnerrunggsvermösche habbe gell, weil Dauäerstress un fässerweise Äbbelwoikonnsuum is aach e exploosive Mischung, wo so e paar Gehärnnzelle schonnema e bissi bei abfaggele könne.
Beim Stischwortt Milschbeudel konnt sisch de Könisch dann plätzlisch wieddäer entsinne, un es isse'm en riesische Zieschelstaa von de Pumb gefalle. [Es ist ihm ein riesiger Ziegelstein vom Herzen gefallen.]
Flucks is de verkaadäerde [verkaterte] Könisch zu de Goldmarie gestiewwfelt [Geschwind ist der verkaterte König zur Goldmarie gestiefelt] un hot se wie beim letzde ma in die Strohkammäer neigestobbt, wo se mit deem aale Rädsche aus'm Kelläergewölbe däs Stroh wieddäer ze Gold spinne solltd.
Die Dier hodde Könisch diesma abbäer net verschlosse un aach net midde Doodesstraaf gedroht, obwohl's en akuude Nootfall war un es jo aach schonn sibbe Jahr her geweese is, wo die pralle Mülläersdochder es letzde ma Gold gesponne gehabbt hot. Un es hätt jo dorschaus sei könne, dässe bissi aus de Übbung gekomme is.
Abbäer weil de schlaue Könisch nadierlisch gewusst hot, däss mär so mansche Sache wie schwimme, reide oddäer halt ebbe aach Stroh ze Gold spinne net verlernne duud un weil de Könisch aach die annäern Kwallitääde von de Marie net ze verachde wusst, hoddäer aach net dodedraa gezweifeltd, dässes net klabbe könnt.
Un so hot däs arme Märiesche wie schonnema ganzs elaans mit ihr'm Rädsche in de Strohkammäer drin gesesse un hot immäernoch kaane Blasse dodevon sitze gehabbt [sie hatte keinen blassen Schimmer/keinen davon sitzen gehabt] , wie mär Stroh ze Gold spinne duud. Ei woheer dann aach?
Un dann hot däs Mariesche so e bissi simuliertd im Kobb un obbedrinn rumgesponne [sie hat simuliert und im Kopf herumgesponnen] un war felsefest dodevon iwwerzeuscht, wenn de Könisch am annäern Moind in die Kammäer nei kimmt un nuär Strohballe anstatt Goldklumbe vorfinne wördd, dann wär de Könisch so endäuscht dodedrübbäer, dässe ihr hübbsch Gesischtsche korzz nach Sonneuffgang ganzs sischäer unnäerm Fallbeil wieddäerfinne wördd.
Un dodedruff hot däs Mariesche Muffe [Angst/Muffensausen] bekomme un ganz betröbbelt ihr Köbbsche in de Ausschnitt von ihr'm Kleidsche neigesteggt un e Träänemeer geflennt, däs kann sisch kaanäer vorschdelle. Wie bei em Dammbruch sin die Wassäermasse aus de Träänedrüse nausgeschosse un üwwer Berrsch un Taal [Berg und Tal] geflosse, bis enunnäer zum Weenushüschel [Venushügel] . Stell däer dässema bildlisch vor, gell.
Читать дальше