Un däs schääne Kleidsche un die Unnäerbucks ware so klamm geweese, dässe sisch erstdema die Klamodde ausfringe musst.
Un genau in deem Momentd, ging uff eima die Dier uff, un genau wie beim letzde ma vor sibbe Jahrn, stand de klaa zerzausde Wischdelkobbold midde lange Gummäer, de grooße Seeschelohrn, de verfaulde Zähn un de ritzeroode Haarn in de Kammäer un frääscht: »Mülläersdochder, wåss gräämstde disch dann soo?«
Säscht es Mariesche: »Ei fraach doch noch so blääd.«
»Ei, du naggisch Heulsuus«, säscht de Wischdelmann, »wåss gibbstde mer dann, wenn isch däer däs Stroh nochema ze Gold spinne tuu?«
»Ei du Spinnäer, isch habb doch nix außer mei'm Kleidsche un mei nasse Unnäerbucks. Abbäer wie isch disch kenn, willstde sischäer mein' verheulde Schlübbäer habbe, du klaane Pärwärssling!«
Ohne weiddäere Wordde un mim breide Grinse, wie's fiesäer hätt net sei könne, hot sisch däs unheimlische Männesje deen nasse Schlübbäer von de Marie eigesäggelt un aagefange mim Rädsche ze schnurre – genau wie beim letzde ma, gell.
Abbäer diessma is däs noch viel, viel schnelläer von stadde g'ange, un de schrummbbelische Kobbold is noch vor'm Sonneuffgang midde Arbbeitt ferddisch gewordde un hot sisch aaschließend aach wieddäer ganzs unufffällisch verpisst.
Es war korrzz nach halbäer Middäernacht geweese un de helle Moond schien voll ins Kämmersche nei. Es Mariesche is naggisch in de Goldkammäer eigeschlåafe un hot vom Könisch geträumt un sisch dodebei hin un her gewelzt. Ei jei jeijeijei…
Jetzz bass uff gell!
Zur selbe Zeit hot die böse Gewidderhex dehaam in ihr'm Hexehäusje gesesse un aus de Fernne so e Wuddubeschwörungszaubäer [Voodoozauber] mim Könisch veranstalded.
Do is die Hex dem Könisch im Traum erschiene un säscht mit beschwörender Stimm: »Heit Nacht Könisch, wäerstde die Mülläersdochder begehre un ihr dausend Gliggsgefiehle [tausend Glücksgefühle] bescheere. Däs Märiesche wäerd sisch net dogeesche wehre, se wäerd disch verehre un dir e Kind gebähre.«
Dadruff säscht de Könisch im Halbschlåaf: »Dann will isch misch ma net beschweere un misch noch e bissi mehr ve'mehre.« (Heilischer Bimmbamm!)
Dann die Hex wieddäer: »Könisch, dann sei doch bidde ma so nett un beweesch dein' müde Aarsch jetzz aas'm Ehebett. Schleisch un steisch ganz leis' hiiiineiiiiin, zum wolllusdische Weib ins goldene Kämmäerlein. Ihr Verlange nach em Könisch is so grooß als wie nie zevor. Jetzz geh enei un knussbäerknabbäer deem Mariesche ganzs geschmeidisch an ihr'm Ohr.«
De Brülläer wär geweese, wenn de Könisch noch gefraacht hätt, ob er de Marie am lingke oddäer am reschde Ohr knabbere soll, gell.
Dodedruff [Daraufhin] is de hibbnoddisierde Könisch [der hypnotisierte König] wie'n fernngesteuerde Schlåafwandläer aus de Schloofstubb gelaawfe un knallt erstdema schnuurstracks [geradewegs] geesche de Dierrahme [Türrahmen] , wodruff em dann aach noch en zwoodes Beulsche [eine zweite Beule] obbe am Äbbelwoischwelles gewackse is. Abbäer de Könisch war dermaaße weggetreede, dässer nix dodevon mitbekomme hot – ebbesoweenisch wie die Könischin, die in alläer Herrgotts Seeleruh, nischtsahnend vor sisch hie geschnåarkst [geschnarcht] hot.
Wo de Könisch mit sei'm lange Nachthemd, de Schlabbe, de verbeulde Nachtkabb mim Bommelsche hinnedraa unnem Kerzzeständäer ins Kämmersche neikimmt, mäscht es naggisch Mariesche ihrn verschlåafene Guggelschäer uff un blinzselt de Könisch mit lüsdernem Bligg aa – so als wie wenn se schonn ganz sehnsischdisch uff'n gewartt' hätt. Abbäer ärschendwie hot se anschein'd so e bissi halluziniert gehabbt im Kobb, un de Könisch is ihr in deem Momment unwahrscheinlisch grooß vorgekomme – so wie, als wördd se dorsch'n Fernnrohr linse.
»Mei Könisch!«, säscht es Mariesche. »Wiesso hostde dann so grooße Aache?«
»Ei Mariesche! Damitd isch disch bessäer aagugge kann!«
»Mei Könisch! Wiesso hostde dann so ne grooße Schnuud?«
»Ei, damitd isch disch bessäer knuutdsche kann!«
»Mei Könisch! Wiesso hostde dann so'n grooße Rieschkolbe in de Wiesaasch?«
»Ei, damitd isch disch bessäer beschnubberre kann, Mariesche – loss misch ma riesche!«
»O mei Könisch! Wiesso hostde dann so'n grooße Wäschlabbe [Zunge] aus de Schnuud raushänge?«
»Ei, damitd isch disch bessäer schmegge kann!«
»Mei Könisch! Wiesso hostde dann so grooße Beißerschäer? [Gebiss/Zähne] «
»Ei, damitd isch disch bessäer aaknabberre [anknabbern] kann!«
»Mei Könisch! Wiesso hostde dann so grooße Flosse? Dei Pratze [Pranken] sin jo riiiiiesisch!«
»Ei, damitd isch disch bessäer bekrabbsche kann!«
»MEI KÖNISCH!!! Ei, wiesso hostde dann so e digge Knaggworscht in de Unnäerbucks?!?!«
»Ei, damitd isch disch bessäer knagge kann!«
»O MEIN KÖNISCH, ei der Daus! Däs sieht jo wärkklisch leggäer aus! Kerlle naa, naa, naaaa… Oooooh JAAAH!«
Un die Schweinewutzeferggelei die dann geschah,
is nix fäer Kinnäer unnäer achtzehn Jahr.
Ei dann guude Nacht Marie!
Un so isses dann halt ebbe bassiert, un bumms fallerra, hodde Könisch de Mülläersdochder en Braade in die Röhr nei geschoobe, wie mär so schee säscht, gell. Mär kännt aach saache, däs Kind is in de Brunne neigefalle.
Un weil es Mariesche, wo se träschdisch war, immäer Gelüst' uff Rabunzselsallad gehabbt hot, hot se die klaa Krott [kleine Kröte/niedliches Mädchen] Rabunzsel genannt; un aach desweesche, weil de Muddi sowwieso kaan bessere Naame eigefalle is.
Un obwohl es Rabunzselsche so schee war, hodde Könisch diesma aus nachvollziehbaare Gründ uff e grooße Feiäer verzischde misse. Ei, wenn däs rauskomme wördd, däss de Könisch… ooh weeh, ooooh jeeee… Die Könischin wördd'm die königlische Kroonjuweele mit Haut un Haarn abrobbe un dem böse Wollf zum Fraaß vorwerffe. Däs kann isch däer saache, du.
De Mülläersmann un die ganze Leut wolltde nadierlisch wisse, wåss fäer'n dreggische Heggebångert [Mistkerl/unehelicher (Huren)Sohn] sisch an de unschuldisch' Mülläersdochder vergange hot. Weil es Mariesche war jo weedäer verheiraat' noch verloobt geweese un hot aach kaan fesde Leebensabschnittsgefährde gehabbt. Un die Marie hot de Leut dann immäer erzählt, dässe vonnem klaane, bösarddische Wischdelmann, der wo aanes Daaches gewaltdsamm in die Scheun eigedrunge is, üwwerwälldischt un bruudaal vergewalldischt worre wär.
Den Feldsallad hoddes schwangäer Mariesche üwwerischens immäer von de beese Wudduhex [böse Voodoohexe] geklaut, die wo deen Rabunzsel in ihr'm Kräutdäergardde hinnäerm Hexehäusje im Wald aageflanzt gehabbt hot. Ei, däs war jo e riiiiiiiiiiesische Plandaasch [Plantage] geweese, du – saachehaft! Sowoss hostde noch net gesehe.
Un weil de Rabunzselsallad von de Hex en Zaubäersallad geweese is, sin de Rabunzsel ihrn Haarn unwahrscheinlisch schnell gewackse.
Schonn bei de Geborrtt vom Rabunzselsche hot mär nix annäerschtdäer als wie Borschde gesehe, däss mär voär laudäer Haarn däs Gesischtsche gar net erkenne konnt un net gewusst hot wo hinne un vornne is. Mär hot nuär vermuudet, däss ärschend en klaane Bläerzzkobb [Schreihals] unnäer de lange Haarpracht drunnäer gesteggt habbe muss, wo die ganzse Zeit wie am Spieß gekrische [heulend geschrien] hot. Ei stell däer dässema bildlisch (un akkusdisch!) voär, gelle – lachstde disch gabuddu. [Da lachst du disch kaputt du]
Däs Mariesche wollt de Rabunzsel aach schonnema ihr'n Zoddelkobb schneide gell, hot's abbäer net üwwer's Herzz bringe könne, weil die blonde Haarn mit laudäer goldene Strähnschäer üwwerzooche geweese ware un so schee geglänzt habbe, wie bei em Weihnachdsengelsche. Un stattdesse hot se die Haarn vom Rabunzselsche so schee gekemmt un allsema aach hochgesteggt, däss däs klaa Goldlöggelsche net uff ihr eischene Borschde dabbt [tritt] un alls uff die Brezzel fliescht.
Читать дальше