Jenő Rejtő - La blonda ciklona

Tiun nokton, de jaroj ne vidita lumtelegrafo denove ekbrilis al la ĉielo. Tiuj povis doni la signojn el la dezerto, kiuj ne havis radiodissendilon. La lum-morsado ĉirkaŭ kvindek foje ripetiĝis:

„Rabistoj… atekos… oazon… Mahrbuk… S O S. Rabistoj… atakos… oazon… Mahrbuk… S O S… S O S… S O…

La lumtelegrafo ne nur atentigis ilin pri la danĝero, sed ĝi petis ankaŭ helpon por ili.

La gardistaro, konsistanta el kvin personoj, kolektis ĉiun en la militista hospitalo, konstruita simile al fortikaĵo. Kelkaj maljunaj araboj, unu-du infanoj, ok-dek malsanaj legianoj kaj la malmultenombra gardistaro; ne signifas tro fortan kontaraŭstaron.

— Kiuj estas la atakantoj? — demandis la gardestro.

— Mi kaj fraŭlino Weston povas diri tion al vi — respondis la lordo trankvile, kiam li transprenis iun el la dividitaj pafiloj. — Spiono, reserĉata en tuta Eŭropo, nomata Adams, krome rabmurdistoj kaj banditoj, apartenataj al li. Ni devas kalkuli minimume kvindek homojn.

— Tiam ni perdiĝis — diris Brandes.

— Ankaŭ mi samopinias — respondis la lordo kviete.

Eddy Rancing vekiĝis je terura malbonodoro, kaj io varma, humida viandopeco konvulsiis sur lia vizaĝo. Hieno lekadis lin.

Li side leviĝis timiĝinte. La hieno retrosaltis murmurante. Kolektinte ĉiun sian forton, la junulo subite elprenis sian revolveron kaj fortimigis la beston per kelkaj pafoj.

Estis infera varmego. La suno libere bruligis la senombran dezerton. Lia kapo zumis, ĝi terure doloris, kaj kie la bato trafis lin, sanga, ŝveliĝinta ekimozo kreskis. Li ekiris kvazaŭ ebria, ŝanceliĝante, preskaŭ ĉio mallumiĝis antaŭ liaj okuloj… Li tamen trovis iom da ombro malantaŭ nekutime alta sablomonteto. Eddy eksidis tie kaj klinis sian kapon inter siajn manplatojn.

Fino!

Ĝi estas sufiĉe ŝablona morto. Dezerto, soifo…

Li povintus konjekti. Jam la komenco estis malbona. Amoko por trovi la diamanton… La venturo finiĝos ĉi tie…

Li spiregis fajfante. La polveroj iritis lian pulvon, lia lango ŝvelis, liaj pufiĝintaj lipoj krevis, kaj lia haŭto terure jukis, kiel ĉiu humido preskaŭ senteble elvaporiĝis el lia korpo. La dutrionoj de nia korpo estas akvo” — venis en lian kapon la parkerigita frazo en la lernejo. Tiu dutrionoj da akvo rapide forvaporiĝas ĉi tie. Li kuŝos sekiĝinta en la polvo tiel, kiel la mezepokaj mumiiĝintaj mona§oj velkintaj pendas sur la kelmuro de antikvaj klostroj, portantaj kapoton.

La soifo estis netolerebla. Li duonfreneze ekiris en la dezerto ŝanceliĝante. La giganta, ŝvelinta disko de la suno ardis malantauŭ flavaj polvovualoj, kaj subirante ĝi kuntuŝiĝis kun la rando de la ebenaĵo ĉe la horizonto. Ĝiaj kupraj rebriloj strange radiis sur la griziĝinta horizonto, kaj kameloj kun rajdantoj marŝis kapaltere sur la muta filmbendo, kiun la fatamorgano projekciis al la ĉielo.

Eddy stumbletante ŝanceliĝadis.

La suno estingiĝis malantaŭ la plej malproksimaj sablodunoj per violkolora flagro.

Li stumblis en io kaj terenfalis. Li jam ne havis forton ekstari. Li rampis ventraltere al la nigra objekto, kiu stumbligis lin.

Valizeto! Necesujo!

Eble akvo troviĝas en ĝi!..

Malferminte ĝin per tremantaj manoj, li ripetadis sensencajn vortojn kaj ŝovis siajn fingrojn, similaj al kurbaj krifoj en la kofreton.

La luno alvenis kun morta vitrokranio. La tremantaj fingron de Eddy elprenis glatan, sufiĉe grandan objekton. Li faligis ĝin antaŭ sin. Kiel li kuŝis ventraltere, ili rigardis unu la alian, el du centrimetra distanco:

Eddy Rancing kaj la „Meditanta Budho”!

Ĝi sidis sur la kaseto, kun profunde klinita kapo, kvazaŭ ĝi hontus la tutan aferon. Ili renkontiĝis ĉe la fino de la vojo. En Saharo.

Vi ricevis ĝin, Eddy Rancing. Vi ne vane suferis! Jen prenu! Nun ĝi estas la via. Trinku ĝin!

Ĉar li sciis, ke tiu estas la vera! La diamanto estas en ties kapo, ĝi estas senduba, kial; nun ne gravas tio, sed estas sendube! Li devus bateti ties kapon al io, kaj la diamanto falus el ĝi.

Kaj Eddy Rancing komencis ridegi. Post ruliĝo li sterniĝis dorse en la polvo de la dezerto, kun disetenditaj brakoj kaj ridegis, plengorĝe, kun terura vizaĝo, sulkiĝinta je mil faltoj, li ridegis…

Budho sidis sur la malgranda kaseto, en la senlima dezerto, kaj meditis…

Post noktomezo, kiam la polvo de Sharo fariĝas glacimalvarma, rapide efluvinte ĉiun ĝian varmon, Eddy Rancing rekonsciiĝis ankoraŭ lastfoje. La morto ne estas senpaga ĉi tie. En la malvarma dezerto ĉesas la rapida elvaporiĝo de la korpo, kaj la restintaj likvaĵoj de la organismo denove komencas cirkuli iomete. Tiuj vekas ankoraŭ lastfoje la konscion por percepti la teruran realon. Li malfermis siajn okulojn.

Budho sidis antaŭ li. Kun klinita kapo, senmove. Kvazaŭ ĝi gardus super la morto. Eddy jam ne zorgis pri tio. Li ŝovis sian manon en la valizeton. Konveksa grandiga spegulo por razado, kombilo, moderna reflektor-poŝlampo, libro… razosapo… Botelo.

Botelo!

Eddy deŝraŭbis ties obturilon. Li sentis mildan mentolan odoron. Li tuj eltrinkis ĝian enhavon. Li neniam trinkis pli agrablan trinkaĵon en sia vivo, ol tiun iomete tepidan, du kaj duo decilitran dentakvon laŭ Barcos-Moravecz. La firmao Barcos-Moravecz tute ne sonĝis pri tio, ke ilia produktaĵo, la „milde aromita dentakvo Dandy” akiris la palmaĵon de antaŭ tiom da bonegaj kokteloj, boleoj, ĉampanoj el la vidpunto de Eddy.

Li denove refortiĝis kaj side leviĝis. La dentakvo kvazaŭ estus cirkulinta plu per lia sango. Kaj la milde mentola gusto vere estas refreŝiga. Budho jam estis en lia mano por disromi ĝin. Poste li pripensis sin. Dum ĝi ne estas en sekureco, la diamanto restu sur sia loko. Venis en lian kapon la oazo Mahrbuk, Evelyn, kaj fine la rabistoj pri la diamanto. Jes ja… Jes ja… la banditoj nun atakos la oazon! Liaj kompanoj estas sensuspektaj. La morto estas survoje al ili… Sed kion li povus fari?

Hoho! Tre multe! Li ne vane flirtis kun la filino de lumtur-gardisto. La aferoj retaksiĝas en la dezerto. Li jam rimarkis tion post la trovo de la tualetartikoloj. Oni neniam povas scii, kiam li utiligos tion, kion li ellernis.

Ŝaltinte la poŝlampon, li metis la spegulon antaŭ ĝin, kaj kiel li iam alproprigis tion de la filino de la severa Harrington, jen li kovris, jen malkovris la lumon de la poŝlampo per la grandiga spegulo, precize ripetante la morsajn signalojn: „Punkto… streko… punkto, punkto… streko… punkto…”

La morsaj signaloj estis videblaj kilometrojn en la nokto:

„Rabistoj… atakos… oazon… Mahrbuk… S O S.”

Li signalis, ĝis la spegulo falis el lia mano kaj sterniĝis pro laciĝo. Per la lasta forto li turnis la lampon tiel, ke ĝia lumo perpendikle direktiĝu al la ĉielo. Tio savis lian vivon.

— La signalo venis de tie! Rigardu tiun longan lumfaskon! — kriis redaktoro Holler, kiu galopis kun ledsaketo en sia kolo, ĉar la kamelo efikis same malagorde al li, kiel la aviadilo.

La rabistoj iom ekhaltis, kiam pafaro akceptis ilin el la direkto de la sanatorio. Proksimiume ses homoj falis subite, kapaltere de sur la kameloj.

— Reen! — kriis Adams.

Ili tirigis inter la palmojn kaj komencis pafadi de tie.

Kuglo ŝprucigis splitojn el la lignokadro de la fenestro apud la kapo de la lordo. Bannister ne ektremetis, li pafis konstante. Li returniĝis, aŭdinte la mallaŭtan ŝrikon de Evelyn.

— Jen vidu, fraŭlino weston, ke ĝentlemano povas alkutimiĝi korom sia razilo ankaŭ al aliaj armiloj. Mi memoras, en la milito…

— Li povas celi — li murmuretis iom morante, kaj li ne rakontis, kio okazis en la milito.

La rabistoj apenaŭ pafis. Ili certe havis ian planon. Baldaŭ evidentiĝis, kion. Stranga, acerba odoro disŝvebis en la malsanulĉambrego.