Jenő Rejtő - La blonda ciklona

Ili supreniris. Evelyn retenis Brandes-on ĉe la pordo:

— Estus bone, se mi informus lin per kelkaj vortoj.

Ŝi frapetis. Nericevinte respondon, ŝi iomete malfermis la pordon kaj enrigardis. Lia lorda moŝto kuŝis sur la mato tute vestite kaj profunde dormis inter la petolemaj insektoj. Li aspektis iom elĉerpiĝinta.

Evelyn tuŝis lin, sed la profesoro ne vekiĝis.

Ŝi forte skuis lin. La lordo timiĝinte malfermis siajn okulojn. Li tuj estis klarvida pri sia situacio. Li ne miris. Li malgaje leviĝis.

— Ĉu ni vojaĝos? — li demandis kaj ekiris al la fenestro. — Ĉu eskalo estas?

— Ni vojaĝos nenien!

— Ĉu ni devas kaŝiĝi? — li demandis nuancon pli malgaje, sed sen ĉiu kontraŭstaro

— Mylord — diris Evelyn kun nekutima emocio, kion la lordo klarigis tiel, ke lia barbostopla mentono impresas ŝin tiom. — Vi havos agrablan revidon…

— Mi sciis! Holler estas ĉi tie! — li teruriĝadis…

— Jen estas homo, kiu delonge ŝiriĝis de vi… — La vizaĝo de la lordo iomete malsereniĝis kaj esplorrigardis la knabinon. Homo, kiun vi tre amas. Li estas identa kun tiu, kies honoron ni kunportis ĉi tien inter tiom da morta danĝero…

Ŝi malfermis la pordon, kaj Brandes enpaŝis en la ĉambron.

Tiaĵo okazas nur en malnovaj teatraĵoj, tiam oni komencas furiozan analizadon por malkovri la sekreton: ĉu ili maldormas aŭ sonĝas, ĉu ĝi estas vera aŭ ne? Tiuj homoj ne faras ion similan. Ili ne sciigas kriegante unu al la alia: „mia fraĉjo! frato mia! — ĉar tiu fakto jam evidentiĝis dum ilia frua junaĝo. Senvorte interbrakumiĝinte, ili longe premis la manon de unu la alia kaj diris nenion. Ili tute ne povintus fari tiaĵon.

Nur poste, multe pli poste ili havis animforton ekparoli.

Lordo Bannister, kiel unuenaskito herdis de sia onklo la rangon kaj la lordan titolon, kiu distingas lin de la aliaj familianoj. Laŭ la anglaj leĝoj, la lordo povis havi la nomon, donacitan nur fare de la reĝo, ĉi-okaze „lordon Bannister”, kaj li perdis sian familian nomon, kiun li ne rajtas uzi plu. Tiel Evelyn eĉ konjekton ne havis pri tio, ke ŝi suriris la ŝipon kun la frato de la serĉita leŭtenanto. Ke la nomo Bannister estas nur donacita „lorda nomo” de Henry Brandes. Kaj pro la rezervema konduto de la lordo neniam venis okazo, ke la knabino sicere povu rakonti ĉion. Aŭ lastfoje en Maroko, kiam la koverto estis en la mano de lordo Bannister, preskaŭ okazis sincereco, sed la profesoro pripensis sin en la lasta momento, kaj li ne volis „miksiĝi en la aferon”.

— Kion vi faros nun? — li demandis sian fraĉjon. — Eĉ momenton vi ne povas toleri plu sur vi la akuzon de patrujperfido kaj malhonoro!

— Mi raportos la okazaĵon kiel legiano al la ĉefkomandejo en Maroko. Ĉar tiu geografia karto estas komuna intereso de Anglio kaj Franciom mi esperas, ke oni traktos la aferon evitante ĉiun oficialan vojon.

— Fraŭlino Weston… — turnis sin la profesoro konfuzite al la knabino kaj li frotis sian babostoplan mentonon… — mi nun… mi devas nun…

Evelyn respondis malvarmkondute:

— Sir, vi nun povas kompreni, ke iafoje mi molestis vin vere pro la honoro de homo. Mi bedaŭras tion, ĉar fine ja la vivo de gentlemano ne estas traira domo.

Brandes esplore rigardis ilin. Li ankoraŭ neniam vidis sian fraton tiel neflegata kaj moroza, kiel ĉi-momente, kiam li kolere murmuras ion nekompreneblan kun mallevitaj okuloj.

— Jes ja — diris Brandes subite, — fraŭlino Weston serĉas ian malnovan, familian juvelon…

— Kvazaŭ mi estus aŭdinta tion… murmuris lia lorda moŝto kaj ektremetis.

— Estus bezonata tiu malgranda kaseto, sur kiu sidas Budho-statueto — daŭrigis Brandes. Mi aĉetis ĝin donace por via nomtago, se vi memoras…

— Kial vi ne diris tion? — kriis la lordo entuziasme. La kaseto kun la statuo kiam ajn estas je via dispono, fraŭlino Weston.

— Estus plej bone — ekparolis Evelyn ekscitite, — telegrafi al mia patrino, kaj vi informus la personaron en via Londona loĝejo, ke ili transdonu la „Meditantan Budhon” al mia patrino.

— Estas superflue — mangestis lia lorda moŝto ridetante, — la malgranda Budho estas kun ni…

La sango de Evelyn pulsegis en ŝia torako kaj malantaŭ ŝia tempio.

— Kie?

— En la necesujo. Li sidas sur mia razilkompleto… Nu! Fraŭlino Weston! Akvon! Akvon rapide!.. Ŝi svenis…

La duan fojon dum mallonga tempo.

Ili triope sidis kun funebra mieno. Aŭskultinte ŝian historion, la suferojn kaj kuregon, kies plej lacigajn aventurojn partoprenis ankaŭ lia lorda moŝto, frostotremo trakuris sub ilia dorshaŭto pro la terura tragiko de la situacio.

Evelyn propramane forĵetis sian heredaĵon!

Ŝia duelo kun la necesujo finiĝis. La insida valizeto sternis ŝin per unu bone direktita plen-trafo.

Jen, se la providenco volas, eĉ necesujo malŝargiĝas.

— Ni serĉigos ĝin — balbutaĉis lia lorda moŝto vidante, ke la knabino malgaje fiksrigardas la gajajn miriapodojn, kuregantajn sur la batfirmigita argilo, anstataŭiganta la plankon.

Ankaŭ la profesoro sciis, kiel senespera estas tio, kion li diras. Serĉi necesujon en Saharo. En la sablo de la dezerto, kiu ĉiutage ŝangas ĝian lokon, kaj kelkfoje ĝi kovras tutajn karavanojn, de horo al horo.

Evelyn rigardis al ili kun stranga, malgaja rideto:

— Nun jam estas egale. Dio volis, ke mi iru serĉi la diamanton, kaj mi trovu la koverton. La honoro de soldato minimume valoras tiom, kiom la plej bela diamanto.

— Tial kompreneble…

— Sir — interrompis Evelyn firme, — mi esperas, ke vi ne ofendos min per ia „konvena premio”.

Ili silentis.

— Ĝi estis apud vi dum la tuta tempo — lamentis la lordo. — Jam sur la ŝipo vi vojaĝis kun ĝi en komuna kajuto, kaj jam antaŭ Liono vi estus forlasinta ĝin, se mi ne devigas vin reiri por serĉi ĝin per mia restinta aŭtomobilo! La virinoj estas tiaj. Ili forĵetas ion dekkvin foje, pri kio poste evidentiĝas, kiam ili perdis ĝin porĉiam, ke tio estis ilia plej kara trezoro.

— Sir! Tiu diraĵo konkuras kun via Aristotela cito — respondis Evelyn kun iom da gal-amara rimarko, ĉar ŝi nur nun sentis, kiel maljusta estis al ŝi Bannister, kiam ŝi batalis por lia frato. — Mi havas onklon, kiu scias multe pli superajn diraĵojn. Laŭ li, multaj viroj estas tiaj, kiel frako: malhavante la konvenan ĉirkaŭaĵon, ĝi fariĝas neuzebla.

La lordo ruĝiĝis.

— Ankaŭ min trafis grava perdo. — li respondis impete. — Mi ŝatis tiun „Raz-Budhon”. Koncerne la frakon: la landvojo ne estas la plej konvena ĉirkaŭaĵo, mi tamen montriĝis taŭga!

— Vi ne estus kunvojaĝinta kun mi, se vi ne timus pri via kara haŭto!

— Fraŭlino Weston… Vi… Vi… estas maljusta!..

— Vi volis diri tion, ke sendanka! Nur trankvile eldiru!

Ili kuradis tien-reen en la ĉambro, kiel du infanoj. La profesoro pugnobatis eĉ la tablon.

— Se vi insultas unu la alian — interrompis Brandes, — vi helpos nenion.

Ili eksilentis. Evelyn ploris. La lordo murmuretis.

— Alvenis la tempo — diris Brandes — aranĝi la aferon de la koverto. Nun mi telefone informos la ĉefkomandejon. Eĉ unu tagon ni ne povas toleri plu, ke oni reserĉigu vin. Mi kaj mia frato atestos, ke vi, riskante vian vivon, savis tiun gravan, netakseblan valoron havantan geografian karton por via patrujo.

Subite eksonis alarmo!

Kio okazis?

La suboficiro, deĵoranta ĉe la radiodissendilo, vidis lumsignojn en la nokto. Iuj oazoj komunikis iam en Saharo pere de reflektorlumsignoj. De kiam la radio disvastiĝis, mallumo kovras la dezerton, la ekbrilantaj, blankaj lumfaskoj, kiuj antaŭ nelonge ofte morsadis, transdonis sian lokon al la radioondoj de Herz.