Jenő Rejtő - Fred la malpura, la kapitano

— Sinjoro! Mi venis pro mia tranĉilo!

— Kie vi lasis ĝin?

— En iu maristo.

— Kia estis la tranĉilo?

— Ŝtala. Mallarĝa klingo, iom kurba. Ĉu vi ne vidis ĝin?

— Atendu… Nur malrapide mi petas vin… Kian prenilon ĝi havis?

— Konkan.

— El kiom da parto ĝi konsistis?

— Ĝi estas farita el unu peco.

— Tiam estas nenia problemo. La tranĉilo estas trovita!

— Kie?

— En mia dorso.

— Dankon…

— Faras nenion… La spilisto rakontis, kiel bela tranĉilo estas en mi. Ĝi estas dudek centrimetra konka raraĵo.

— Bonvolu turniĝi por ke mi elprenu ĝin…

— Atendu pacience! La drinkejmastro diris tion, dum li ne venigos kuraciston, mi lasu la tranĉilon ene, cetere mi mortos pro sangoperdo. La drinkejmastro estas sperta pri tio, ĉar oni jam mortigis ankaŭ kuraciston ĉi tie. Ĝi estas malnova restoracio.

— Sed mi rapidas, mi petas vin! Kaj neniu sicas, kiam alvenos la doktoro? Sen tranĉilo mi tamen ne povas iri hejmen nokte.

— La kuracisto loĝas proksime, kaj la drinkejmastro iris per trciklo por venigi lin. Se vi pikadas per tranĉilo, sinjoro, eltenu do la konsekvencojn.

— Hoho! Ĉar oni puŝpikas tranĉilon en vin, vi ne rajtas teni ĝin en vi. Tio estas memvola juĝado! Dank’ al Dio, ekzistas ankoraŭ juro en la mondo.

— Mi apelaciis ne la juron, sed la medicinon. Laŭ la drinkejmastro tiu estas la recepto, ke la tranĉilo restu ene. Ĝi estas la preskribo de la kuracisto!

— La kuracisto disponu pri sia havaĵo, la tranĉilo estas mia instrumento!

— Hm… malfacila afero…

— Ĉu vi scias, kion fari? Ankaŭ mi havas bonan koron, mi helpos solvi la problemon. Mi eltiros la tranĉilon el vi, kaj mi metos alian anstataŭ ĝi. Ankaŭ tiu taŭgos, ĝis la savaŭtomobilo alvenos.

— Bone. Nur la tranĉilo ne estu malpli granda, por ke ĝi bone ŝtopu la vundon, ĉar la sano estas pli grava ol ĉio, kaj recepto estas recepto, vane…

— Vi povas esti trankvila. Mi enmetos grandan, kuirejan tranĉilon anstataŭ ĝi.

— En ordo.

— Turnu… vin… hop!.. Tiel…

— Nun enmetu la alian… Rapide!

— Jen ĝi estos tute bona sur la breto, kvankam ĝi havas nur lignan prenilon.

— Ĉu ĝi estas ene?

— Ne!.. Ja via vundo apenaŭ sangas. La klingo haltis ĉe la osto, inter la kartilagoj… Per la sep sakramentoj, ĝia pinto malalkriĝis.

— Vi devintus premi ĝin en la karnon, vi, komencanto!

— Atendu! Mi metos trempitan tukon sur ĝin… La svetero tute bone kompresas ĝin…

— Bonvolu kredi, ke ni devas meti tranĉilon en gin! La drinkejmastro scias tion. Ĉi tie oni mortigas ĉiutage. Enpuŝu la tranĉilon! Kial vi hezitas?

— Mi ne estas sperta pri tio. Mi respondecas pri tranĉilpikado, sed pri operacio ne! Petu tiun komplezon de iu maristo. Ili baldaŭ rekonsciiĝos.

— Estas bone, ke vi mencias tion! Sinjoro! Vi batfaligis miajn dek du maristojn.

— Sur iun falis la likvora stablo, ĝi ne estas mia kulpo.

— Li estis la ĉefhejtisto!

— Ĉu la likvora stablo sciis tion?

— Kaj jen tie kuŝas la ŝip-kelnero. Kie mi povas dungi kelneron nun? La ŝipo Honolulu-Star ekveturos matene, kaj mi havas nek hejtiston, nek kelneron, ĉar vi batfaligis ilin!

— Mi pravis pri tio. Ili ĵetis bierkruĉon al mi, kaj tia konduto ofendas min.

— Neniu el ili ĵetis bierkruĉoan al vi. Ili estas senkulpaj.

— Kiu do faris tion?

— Mi.

— Estas feliĉe, ke vi agonias, cetere mi estus batanta vin je la kapo… Bonan tagon.

— Atendu!

— Mi ne havas termpon. Mi rapidas!

— Rigardu, ĉu vi ne devus meti tranĉilon en la vundon? Estas malpermesate neglekti la gravecon de tia pikvundo. Eblas, ke ĝi sangas internen.

— De tie oni ne povis piki vin. Nur atendu la kuraciston, li helpos vin, se eblas, Se ne, tiam trankvilu en paco.

— Mi havis la honoron…

— Mi bedaŭras, ke vi varbis tiel malfortan ŝipistaron…

— Alo! Junulo! Mi akompanos vin. Mi havus bonan ideon, per kiu vi povus perlabori monon.

— En ordo.

— Atendu! Hej, spilisto! Se revenos la drinkejmastro, diru al li, ke mi foriris promeni en la ĉirkaŭaĵo. Timu nenion, se okazus problemo, mi metos tranĉilon en la vundon! Mi gardos min… Nu, venu!

— Mi devas esti singarda pro mia vundiĝo. Kien vi volas iri?

— Mi ne scias. Mi havas nek monon, nek farendaĵon.

— Ni restu en la proksimo, pro la kuracisto. Ej, mi ne demandis la drinkejmastron, ĉu estas permesate al mi pipfumi tiel grave vundite. Ĉu mi risku tion?

— Jes. Kio povus okazi?

— Ĉu nenio?

— Absolute nenio. Maksimume vi mortos. Kaj tio povas okazi kiam ajn.

— Vi tute pravas. Nu atentu min. Mi estas la maato de la ŝipo Honolulu-Star . Kiel vi nomiĝas?

— Jimmy la Ĝisorela…

— Kial vi havas tiel idiotan nomon?

— Ĉar mi ŝatas ridi, kaj iu moke asertis, ke tiam miaj buŝanguloj tiriĝas ĝis miaj oreloj.

— Vi estas vere junaspekta ulo. Tio estas maloftaĵo ĉe korpulenta, osta homo. Kiom da jaroj vi havas?

— Dudek kvar…

— Lastenaskito.

— Via familio.

— Ĉu vi estas sperta pri la ŝipado?

— Vi demandas idiotaĵojn… Dufoje mi partoprenis ekspedicion kun kapitano Byrd, kiel adoleskulo.

— Kiajn skribaĵojn vi havas?!

— Kursivan. Nur ne ĉiujn majusklojn mi konas. Mi lernis skribi de maato!

— Idioto!

— Vi pravas. Sed estas malofta la saĝa maato.

— Kiajn dokumentojn vi havas?!

— Mi protestas!

— Ĉu vi do havas neniajn dokumentojn?

— Mi havas tiun de la polico!

— Ĝi estas bona!

— Nu do estas nenia problemo! Mi ricevis dokumenton en la polico de Valparaiso, ke mi devas anonciĝi ĉiutage ĉe la sinjoro inspektoro, kaj mi ne rajtas iris sur la straton post la dua horo.

— Tio ne estas bona!

— Ĉu vi diras tion al mi? Tial mi venis el Valparaiso.

— Ĉu via nomo troviĝas en la libro de la maristoj?

— Mi rifuzas tion.

— Ĉu oni forstrekis ĝin?

— Nu jes! Ĉu mi havas ian komunan al ili? Ĉiu ŝipisto en la mondo konas min sen libro!

— Ankaŭ mi timas tion. Ĉu vi volas labori?

— Ne.

— Kial?

— Mi perdis mian konvinkiĝon.

— En kio konsistas tio?

— Pasintjare mi ŝteli kvadratitan surtuton en Napolo, kaj de tiam mi sentas tiel, ke mi naskiĝis sinjoro. Mi decidis ne plu labori.

— Ĉu anticipe vi laboris?

— Ne. Sed mankis la decido.

— Vidu… mi bezonas ŝipkelneron kaj hejtiston, cetere oni eksigos min, kaj mi ne havos laboron.

— Ne gravas. Ni povos fari tion kune! Mi estas sperta pri ĝi.

— Fermu vian buŝon… Mi trovos nek kelneron, nek hejtiston en Port Suez ĝis aŭroro. Tiam ekveturos la ŝipo Honolulu-Star plu. Jen estas la sezono. Nu atentu min: mi havas la dokumentojn de la hejtisto kaj la kelnero. Dungiĝu anstataŭ ili. Vi farus ilian laboron. Mi malofte vidis tiel fortan homon, kiel bubalo.

— Vi nenion atingos per flatado!

— Eble per io alia. La salajro de du homoj ĝis Tahitio estas konsiderinde alta monsumo. Vi povas perlabori tion sola… Vi hejtus duontagon kaj periservus la alian duonon. Neniu ekscius, ke la hejtisto kaj la kelnero estas la sama persono.

— Kiam mi dormus?

— Kiam ni alvenos al Tahitio. Se mi ne diras multe, ĝi daŭros kvin semajnojn. Vi ricevus la salajron de du homoj ĝis tie. Nu, ĉu vi venos?… Vidu, oni jam prepariĝas.

— En ordo! Mi akceptas tion!

— Nokte Wilson Hutchins, usona hejtisto, tage Jose Pombio, hispana kelnero! Notu tion! Ĉu vi scias hispane?