Jenő Rejtő - La blonda ciklona

Dum la teo estis kuirata, kion ili tiuj mendis, ili rapide alivestis sin. Al la profesoro tute ne ekideis razi sin, tiom li deziris la varman trinkaĵon.

Evelyn tuj ekstaris de ĉe la tablo post la matenmanĝo.

— Nun mi tuj iros en la hospitalon por transdoni la dokumenton al la militista instanco. Bonvolu veni kun mi.

La profesoro ĝemis.

– Ĉiam iri kaj iri, neniam scii, kiam eksidi denove.

— Nun ne meditu, Sir! Ĉu vi venos aŭ ne?

— Ne. Vi ne povas iri aliloken, ol en la solan konstruaĵon, kiu ekzistas en la oazo krom la gastejo, kaj tiu domo fakte estas militista instituto. Vi ne povas ekiri piede en la dezerton, tiel mi trankvile povas forpermesi vin sola. Cetere mi komencas kredi, ke vi vere iras sur honesta vojo. Mi ne scias kial. Eble tiu Rancing konvinkis min per la idilio de la domo en la strato Kings: mi fidas vin, fraŭlino Weston. Precipe tial, ĉar mi donas en vian manon ankaŭ mian honoron kun tiu ĉi koverto. Jen ĝi estas.

Li transdonis la valizeton.

Evelyn entuziasme rigardis sur lin.

— Dankon. Vi povas esti certa pri tio, ke mi gardos vian honoron tiel, kiel la mian.

— Kaj nun… ne koleru… Mi deziras rezi min — li diris tion timeme. Li konjektis, ke Evelyn havos pretekston. Dio scias, kial ŝatus tiu virino, ke li kreskigu longan barbon. Kaj jen. La okuloj de Evelyn kolere ekbrilis.

— Ho, tial estas tiu granda fido! Se vi havus glatan vizaĝon, tiam vicerte venus kun mi. Sed tiel vi devas fidi min, ĉar la ordo eble estas pli grava ol la honoro.

— Ŝi kolere foriris kaj frapfermis la pordon. Tiu naŭza homo nur serĉu sian razilon! Ankaŭ li devus iri en la dezerton, kie estas la necesujo! Li ŝatintus plori pro kolero. La plej ĉagreniga afero tamen estas tio, ke ŝi amas tiun teruran konservativulon.

Bannister iris supren en sian ĉambron. La varmiĝinta abodo pro la ardantaj sunradioj eligis mucidan odoron. Gajaj fiinsektoj svarmis sur la mato, kaj sennombraj muŝoj laŭte zumadis ĉie. La gestejmastro, kiu estis duone idioto pro la fumo de kanabo, raŭke kantaĉis ion, kaj ĝi konstante estis aŭdebla supre.

Kompatinda knabino. Ŝi eĉ ne ripozas post tiel longa vojaĝo. Kiom laca li estas malgraŭ tio, ke li estas viro. Bannister decidis agrablumi al Evelyn. Ŝi ĝoju.

Li ne razos sin!

Reveninte, ŝi vidu sur li, ke li forpermesis ŝin sola ne pro sinrazado. Jes, jes! Kiel ajn abomenide estas, li havu barbostoplan vizaĝon la unuan fojon en sia vivo por pruvi la sincerecon sia fido. Kvankam, kiel li konis tiun knabinon, estas verŝajne, ke li povus kreskigi barbon ĝistrunkan, kiam ŝi laŭdus lin pro tio,

Bannister decidis kuŝiĝi por dormi. Nur jam tial ĝi estas saĝa ideo, ĉar oni neniam scias, per kia mesaĝo de urĝa, longa vojaĝo iu vekos lin. Nun onidire ili finis sian vojon, sed empirista scienculo povas konkludi nur laŭ spertoj.

Kaj la sperto montras tion, ke en simila supozo li jam ne la unuan fojon transdonis sin al sama feliĉa iluzio, tute vane.

La profesoro do ne razis sin, sed li kuŝiĝis sur la maton por dormi.

Ok personoj kuŝis en la bela, hela ĉambro, nur konvaleskaj soldatoj kun bronzkolora vizaĝo. Ili paroladis, kartludis, pipfumis. Nur unu kamarado staris aparte, dorse al la aliaj, rigardanta tra la fenestro.

Iu frapetis sur la pordo. Evelyn enpaŝis.

— Mi serĉas sinjoron Münster — ŝi diris kun sonoranta, klara voĉo.

La soldato malrapide turniĝis kaj rigardis al la vizitanto. Sur lia magra, masaneca vizaĝo sidis ia morta apatio kaj obtuzeco. La aliaj legianoj rigardis la belan virinon, starantan en la pordo kun miranta, vigla mieno. La okuloj de Münster direktiĝis al ŝi kun la sama melankolia, griza trankvilo, kiel li rigardis la lignobenkon en la ĝardeno antaŭ unu minuto. Ĝi ne estis la senesprimeco de frenezo, sed instinkta agmaniero de tia homo, kiu alkutimiĝis al tio, ke li nenie ĉeestas. Li marŝas vizaĝe al sia paseo inter la okazaĵoj, sen tio, ke li sciiĝus pri tio, kion li faras, sen tio, ke li farus ion alian, ol instinktan agon, li do kvazaŭ senkonscie povas plenumi ĝin. Li respondis iom trenate kaj mallŭte, sed kompreneble:

— Mi estas Münster. Ĉu vi deziras ion?

— Mi estas sinjorino… fraŭlino… — subite ŝi daŭrigis tiel. — Ĉu vi venus kun mi en la ĝardenon?

— Laŭ via deziro…

Li sekvis ŝin kun egalritmaj, dignoplenaj paŝoj.

Evelyn sentis tiel, ke iu mane kunpremas ŝian koron, pulmon kaj laringon. Ŝi tiel bedaŭris Brandes-on, ke ŝi preskaŭ forgesis sian kalvarion. Tiu homo estis entombigita heroo de finita dramo. Lia animo ne malklariĝis, nur rigidiĝis. Li vegetis en tiu stato de ŝajna morto de ekzisto, el kio la frenezo estas la savo. Kion diri al li? Kiel komenci?

Ili estis en duopo sur la korto.

— Sinjoro, mi scias, kiu vi estas. Vi originale nomiĝis sinjoro Brandes, kaj vi estis leŭtenanto.

— Ĉu vere? — demandis Brandes, sen ĉiu scivolemo, kvazaŭ ĝentile. Evelyn preskaŭ ekploris.

— Mi konas vian tragedion. Pli bone, ol vi.

— Ĉu vere? — Kiam iu frapas la saman klavon dufoje sur la fortepiano unu post la alia.

Unuavice sciu, ke via juna frato estas senkulpa.

Kio ĝi estas? Unu ektremo. Nun li tamen reagis… Liaj du brovoj formas severan delton ĉe la naz-radiko.

— Bonvolu diri, kiu vi estas?

— Iu, kiu scias la veron en via afero kaj venis por redoni vian honoron. Ankaŭ via juna frato estas same senkulpa, kiel vi. Via bofrato Wilmington estis la kulpulo.

Kaj ŝi rakontis ĉion, de fraŭlino Ardfern, kiu inside delogis lian junan fraton, ĝis la adiaŭa letero, kiun Wilmington uzis, post la ŝtelo de la geografia karto. La soldato eksidis. Li malcerte palpetendis sian manon al sia flanko, kvazaŭ lia saniĝanta vundo lancinus.

— Jes — li ekparolis reveme, — verŝajne ĝi okazis tiel… Mi ne scias, de kie vi akiris la indikojn, sed mi kredas tion al vi. Sed neniu kredus tion al mi, kaj ĝi jam ne gravas… kredu tion…

— Bonvolu diri, se vi redonos la malaperintan geografian karton, sendifektan, sigelitan, ĉu ĝi rehabilitus vin?

— Farŭlino, oni jam longe sendis tiun geografian karton ien, kie ĝi tre multe valoras, la sigeloj jam certe estas rompitaj, kaj oni legis ĝin.

— Bonvolu respondi mian demandon: kio okazus, se atestanto pruvus tiun historion kaj redonus la koverton kun sendifektaj sigeloj?

— Nu tiam… tiam — vigleco aperis en liaj okuloj, kaj liaj vangoj ruĝiĝis, — tiam ne nur mia senkulpeco estus pruvita, se mi farus tian servon…

— Jen ĝi estas…

… Evelyn transdonis la koverton. Brandes rigardis, rigardis ĝin, lia vizaĝo ruĝiĝis, liaj okuloj komencis brili, sed tute strange, vigle… Baldaŭ tiu brilo apartiĝis kaj falis sur lian kamizolon.

— Kiu vi estas?… — li demandis raŭke, kaj la koverto tremetis en lia mano.

— Mi estas Evelyn Weston. Mi valors cent mil frankojn vive aŭ morte.

Ŝi transdonis la ĵurnalon, kiu estis en ŝia valizeto apud la koverto.

Kiam Brandes tralegis la ĵurnalon, li longe pensadis.

— Mi ne scias, kial vi portis mian honoron al mi. Tial, kion vi faris…

— Ankaŭ vi povus fari ion por mi. Mi serĉas kaseton, sur kiu estas malgranda ceramika ornamstatuo, kiu figuras Budhon. Vi aĉetis ĝin antaŭ dekkvin jaroj de la firmao Longson kaj Noerh.

— Budho… jes… Atendu, mi memoras!.. Mi aĉetis ĝin por mia frato kiel Kristnaskan donacon. Ho, jes! Emajlita kaseto, sur ĝi kun Budho-statuo! Li ŝatas tiujn ornamobjektojn.

— Kiu estas via frato?

— Lordo Bannister… He!.. kaporalo… akvon! La fraŭlino svenis!.. Rapide!

Vesperiĝis, kiam Evelyn kaj la soldato elvenis en la gastejon. La gastejmastro, duon idiota pro la fumado de kanabo kaŭris ĉe la enirejo, kaj li konstante kantaĉis tiun saman tri kaj duonon da sonoj. Ili eksciis de li, ke lia lorda moŝto ankoraŭ ne malsuprenvenis el sia ĉambro.