Jenő Rejtő - La blonda ciklona

— Bonvolu doni al mi… mian kofreton — diris la knabino nervoze.

— Kompreneble vi povas ricevi la kofreton, sed la koverton, bedaŭrinde, mi ne povas transdoni. Ĝis nun la afero statis tiel, ke mi negletis tion, pri kio mi devis sciiĝi. Sed nun, bedaŭrinde, temas pri tio, ke la koverto trandoniĝus unue al vi, poste al viaj komisiitoj pere de miaj manoj. Tiuokaze mi estus samtiel spiono, kiel ekzemple Mata Hari…

Evelyn pensadis. Tio certas, ke la profesoro partoprenis la aferon nur pasive ĝis nun. Sed, se li nun transdonus la koverton al ŝi, tiel lorodo Bannister fariĝus samranga komplico! Serioza kandidato de Nobel-premio, la mondfama scienculo, kaj kio estus eĉ pli ĝena cirkonstanco, ke li estas malesperige ekzeplodona ĝentlemano.

— Vi certe komprenas, fraŭlino Weston, ke vi deziras neeblaĵon de konservativa scienculo, kiam vi petas tiun koverton transpreni el miaj manoj. Sed mi promesas tion, ke mo donas al vi vojon de eskapo, kaj nur poste mi transdonos la dokumenton al la instanco.

Rancing ludis per la kolo de la viskiobotelo tiel, kvazaŭ li atendus nur la konsenton de la knabino, ke li batu la profesoron je la kapo per ĝi, fininte tiel la tutan ĝenan diskuton. Sed Evelyn ne instigis li fari tion.

Ŝi pensadis. Bannister maltrankvile atentis ŝin. Fine la knabino reveme ekparolis jene al la lordo:

— Ĉu estus tro lacige por vi fari longan vojaĝon, rajdante sur kamelo?

— Mi sciis… — respondis la profesoro malesperiĝinte.

La unua malpligranda ventoŝturmo de la ciklono kroĉiĝis al liaj nervoj. Ĝi venas! La okuloj de la diino de tempestoj jam brilas pro la planado, jam kirliĝas la nekonsideritaj, konfuzaj pensoj en ŝia cerbo, kaj ĉio estas vana, la ciklono de lia sorto kaptos la mondfaman, sed sendefendan esploriston de la dormomalsano.

— Ĉu vi volas transdoni la koverton al la instanco?

— Jes. Sed ne rajdante sur kamelo. Nur piedirante. Ĉar iom da tempo mi malsanece malinklinas uzi veturilojn, mi ne scias, ĉu vi aprecas tion…

— Se vi volas fari tion en Maroko, tiam ni iru kuine al la policejo. Sed mi ne scias, ĉu humanista animo de vere angala sinjoro povas nei helpon, kiam temas pri sendefenda virino kaj pri la honoro de senkulpe torturita homo.

— Tiurajte vi jam kuntrenis min en vesperfesta, poste en nokta vestaĵo tra duono da Eŭropo.

— Nun temas nur pri proksima oazo.

— Nun. Sed ekirinte, facile evidentiĝos, ke ni ne povos halti ĝis Cape Townig, malgraŭ via plej bona volo. Sendepende de tio, ke la kamelo ne estas aŭto, kaj se ĝiaj kelkaj partoj deiĝos, ni restos en la dezerto.

— Ne mokadu! Venu en la oazon Mahrbuk kun ni, laŭ via bontrovo, akompanate de forta eskorto. Ĝi estas nur du taga rajdado sur kamelo. Vi povas havi la dokumenton ĉe vi, kaj vi devas doni tion el via mano nur tiam, se vi konvinkiĝis pri tio, ke ĝi estos transdonita al la plej kompetanta persono. Se vi ne faros tion, la heredaĵon de malriĉa familio, la honoron de senkulpe suferanta homo, kaj la tutan inferan lukton, kion mi faris ĝis nun, vi oferos simple pro egoista komforto.

La funelo de la ciklono jam levis kaj tiris lin kaj sentis, ke lia rezisto malpliiĝas.

— Ĉu vi povas motivi ĉion ĉi? Ĉu per pruvaĵoj?

— Rrilate la gravajn partojn mi estas atestanto — diris Eddy.

— Mi tuj rakontos la ceteraĵojn. Unuavice tamas pri tio…

— Atendu! — interrompis la profesoro. — Diru nenion. Mi volas gardi mian neinformitecon rilate la aferon. Post la okazaĵoj, pri kio skribis la ĵurnaloj, mi timas, ke mi malpli multe povas esti je via dispono, se vi infomos min. Ĉi-momente mia rolo en la afero estas la jena: post kiam vi transdonis al mi la koverton, kun tiu peto, ke mi transdonu ĝin al la instanco ne ĉi tie, sed en la oazo Mahrbuk, mi plenumos vian deziron. Mi pensas, ke estos pli bone konsenti pri tio, kaj mi nun ne scias pri la afero. Tiel mia konscienco certagrade estos trankvila. Vi provizis min per tiom da fatala potenco, je mia plej granda bedaŭro, ke mi ne kuraĝas kontraŭdiri, Sed mi avertas vin, ke la regiono de Belga Kongo sekvas trans Saharo, kaj mi sekvos vin tien nek pro via heredaĵo, nek pro la honoro de miaj homfratoj, nek pro tiu kaŭzo, ke vi estas persekutata! Mi ne iros trans Saharon!

Evelyn rigardis sur lin malgaje.

— Ĉu vi estas certa pri tio, Sir?

La deciditeco de la profesoro ŝanceliĝis.

— Ĉiuokaze… vi devus tre motivi tion…. — li diris malcete, — sed se mi tamen irus, ni supozu, al Kongolando, neniokaze trans Cape Town-on… aŭ… Nu, bone, ni iru!..

… La profesoro sidis tiel moroze sur la kamelo, kvazaŭ li gvidus pun-ekspedicion. Eĉ malpli bone efikis lian humoron, ke diversaj pikantaj kaj pinĉantaj vermoj, grupe ekskursantaj sur la korpo de la besto, avide komencis ekzameni lian sangon, kiel aro da esploristoj de dormomalsano. Li sidis sur la kamelo, balancante sian kapon laŭ la ritmo de la irmaniero de la besto kaj amare konstatis, ke li denove iras kaj suferas pro lia humanismo por lahonoro de aliaj homoj. Kvankam la situacio estis multe pli simpla.

Li sekvis belan virinon iom pozeme, sed obeante al la eterna leĝo de gravito, sen ĉiu celo kaj senco, en Sharo. Nur tial, ĉar li estis lordo kaj scienculo, li do konsideris tiun procedon pli komplika kaj malpli humiliga, sed kio efektive neniom diferncis de anima subigiteco de amanta merceristo.

— Reg-lak! Reg-lak!

La ekgalopanta kamelo subite retroklinis sian kapon, kaj ĝi batis brusten lian lordan moŝton, ke li tusadis dum minutoj.

— Reg-lak! Reg-lak!

Li faligis teren siajn okulvitrojn. Tio tute ne ĝenis lin. Li eĉ ne haltis por levi ĝin. Li jam perdis multe pli ekveturinte de Parizo.

Ĉar la kamelo plurfoje batis lin je la brusto, li sidis en la selo kun rekta dorso, tiel li denove sentis sin forta kaj respektoplena.

— Reg-lak! Reg-lak!

Rancing, estu dirate je la honoro de la profesoro, malpli bone eltenis la vojaĝon, malgraŭ sia junaĝo. Unuavice li divenis, ke oni ne vane nomas la kamelon la ŝipo de la dezerto, ĉar ĝia ondanta irmaniero kaŭzas simptomojn, similajn al marmalsano. Krom la simptomoj, la polvo netolereble pikis liajn okulojn, kaj li ofte sentis tiel, ke li ne plu eltenos ĝin eĉ momenton.

Evelyn jam havis iom da sperto, kaj ĝenerale al virinoj pli bone toleras la klimaton en la tropiko. Tial ŝi relative gaje galopis apud la gvidanto. La suno oblikve subiris, kaj etaj ombroj ĵetiĝis sur la povon apud la ondliniaj sablodunoj, etendiĝantaj en la malproksimon. Pro tio la dezerto aspektis kies grandega ŝaktabulo kun blankaj kaj nigraj kvadratoj.

— Ni ne iros sur la kutima vojo, fraŭlino — diris subite Arzim, la bebera gvidanto.

— Kial?

— Alaho volis tiel, ke vi donu amuleton al mia filino, tial vi estas gardata de granda malbono, ke vi intermiksis la kofreton kaj returniĝis. Tial ankaŭ mi eksciis hejme, ke oni kolektis muzltajn malbonajn homojn hodiaŭ vespere en Mellah. Ili bivakas ĉe la dezerta puto, apud la karavanvojo, kondukanta al Mahrbuk. Kaj inter ili estas iu, kiu hieraŭ interesiĝis ĉe mi, kaj li trompe eksciis de mi, ke la fraŭlino deziras vojaĝi al Mahrbuk.

Evelyn preskaŭ svene falis el la selo.

— Mi opinias, ke ili volis atendi vin ĉe la puto por mortigi kaj prirabi vin. Sed ni evitos ilin pasante tra shott. Oni nomas la grandan, salan marĉon tiel, ĝi ne estas pli longa vojo, sed iom malbona kaj danĝera. Tamen mi pensas tiel, ke ĝi estas pli bona ol la morto.

— Ili do trovis min! — diris Evelyn preskaŭ plorante.

— Kiuj ili estas? — demandis la lordo.

— Kartelo de spionoj kaj rabistoj. La granda razio estis pro ili.

La lordo pensadis.

— Ĉu vi vere volas transdoni la koverton al kompetentulo en Mahrbuk?