Jenő Rejtő - La blonda ciklona

— Reg-lak! Reg-lak!

La kameloj ekgalopis.

Antaŭ duon tago ekiris multe pli granda karavano sur la sama vojo. Tridek elektitaj araboj, veraj perloj el Mellah, gvidataj de Adams kaj Gordon, la du estroj, kiuj fariĝis tre bonaj amikoj.

Ili alvenis el Liono per luita aviadilo.

Ili ĉiuj tuj komencis serĉi la knabinon, dividinte la urbon je sektoroj inter si. Ili lasis Ranier-on en la halo de la hotelo Mammunia kiel kunliganton, kie la blankhara rabmurdisto baldaŭ amikiĝis kun la direktoro de maŝinfabriko el Eŭropo, kaj post nelonge ili ŝakludis.

Joko, la rondbarba havis bonŝancon en la serĉado. Li opiniis tiel, ke la knabino serĉas soldaton, ŝi do supozeble vizitos la urban komandejon, tial li staris kaŝrigardante en la proksimo de la fortikaĵo Gueliz. De tie li spursekvis Evelin-on, ĝis la virino luis ĉambron en la hotelo Parizo, por ripozi.

Poste li revenis al la berbera gvidanto, kun kiu li vidis la knabinon paroli. Nun li devas pridemandi lin, kien deziras Evelyn Weston vojaĝi?

— Salem — salutis la rondbarbulo.

— Bon jour — resalutis la arabo.

— Mi volas fari longan vojaĝon en Saharo, mi devas tuj ekvoji, kaj mi bezonas konfidindan gvidanton.

— Mi bedaŭras, sinjoro — li respondis, — iu dungis min por kvin tagoj.

Dirinte tion, venis en lian kapon la angla virino, kaj li ridetante rigardis la vizaĝruĝiĝintan, feliĉan infanon, ludantan per la „amuleto”.

— Eble… — diris Joko, — vi povus kunigi la pasaĝerojn. Mi deziras vojaĝi al Ain-Sefra, kaj se vi iros tien…

La gvidanto respondis sensuspekte:

— Ni ekvojos alidirekten. En la oazon Mahrbuk.

— Domaĝe. Salem aleikum.

— Au revoir.

La rondbarbulo eksciis, kion li volis. La knabino planas vojaĝi al la oazo Mahrbuk, do estas verŝajne, ke la vundita „Münster” toviĝas tie. Nun jam li devis informi nur Rainer-on, dum li revenos en la hotelon, tiu homo kunvoku la komplicojn, kiuj regule informiĝas telefone. Post unu horo ili interkonsiliĝos.

— Simpla afero — opiniis Adams. Ni rajdos antaŭen eĉ hodiaŭ. — Li fingre montris sur la geografian karton. — Kiam Evelyn Weston ekvojos aŭrore, ni jam estos ĉe tiu puto, kaj ni atendos ŝin ĉi tie. Forpreninte la koverton de ŝi, ni serĉos Münster-on en la oazo.

— Kia estas la publika sekureco en la oazo Mahrbuk? — interrompis d-ro Cournier per basa, dormema, aristokrata voĉo, kaj li malrapide tamburis sur la tablo per siaj grandaj, lentugaj, blankaj fingroj. — Mi pensas pri tiu situacio, se ni ne povus konvinki la soldaton per milda persvado.

— Ĉiuokaze ni varbu ĉi tie tridek-kvardek arabojn — diris la rondbarbulo. En la Quartier Reserve mi havas drinkejmastron, kiu estas mia malnova, bona amiko, li helpos nin. Dum dezerta entrepreno facile povas okazi surprizo. Prefere superflua singardemo, ol risko.

Baldaŭ Corned-Beef konatiĝis kun oficiro, de kiu li eksciis, ke la publika sekureco, menciita de la doktoro, estas sufiĉe bona en la oazo Mahrbuk. Ĝendarmaro kaj milico ne estas tie, en la malgranda militista sanatrorio la malmultenombra gardistaro zorgas pri la ordo, kiun nenio rompis en la sensignifa oazo de memoreblaj tempoj.

— Mi pensas — konstatis Adams posttagmeze, — ke ni povas ekiri post unu horo. Ni zorgis pri ĉio.

— Ne tute — diris Rainer. — Ni devas kunporti teon en kelkaj termoboteloj. Ĝi estas bona kontraŭ la varmego.

Neniu respondis al li.

„Mi pensas pri Vi, Sinjoro kun dankema koro en la momento de la ekiro. Dio benu vin pro via boneco, ĉar vi neniam plu vidos min, mi esperas, ke post iom da tempo vi forgesos, kiom da problemo kaŭzis al vi la malfeliĉa Evelyn Weston.”

Li rigardis super la letero al la parko. Ia granda pezo premis lian bruston. Ŝajnas, ke malgraŭ la ĝenaj cirkonstancoj, li danĝere alkutimiĝis al tiu ventkapa, mallertamana, sed tre kara knabino, kun ŝiaj ĉiama timego, kurego kaj subita kolero kontraŭ ŝia plej granda malamiko, la necesujo. Eta blonda ciklono. Ŝi kirlas, renversas ĉion ĉirkaŭ si, ŝi kuregas en mortan danĝeron kun la kapo antaŭen, kaj dume ŝi tute ne estas kuraĝa, nur senpripensa…

Ĉiuokaze la disiĝo utilas tiom, ke ekde nun li povas kviete ekdormi, kaj lia trankvilo ne renversiĝos ĉiupaŝe pro Evelyn Weston.

— Bonan tagon. Mi serĉas fraŭlinon Evelyn Weston

La lordo konsterniĝis. Mi povus diri eĉ tion, ke li iomete svenis.

Ĉe la pordo staris belvizaĝa junulo, portanta lakitajn ŝuojn, blankan kuloton, en la mano kun grandega korkoĉapelo, li do havis tropikan vestaĵon, videblan sur sonfilmoj, kiujn portas nur partroprenantoj de favorprezaj vojaĝoj. En Abbazio aŭ en Venecio estas ĉiutaga spektaklo vidi tiajn homojn, kiuj portas oran brakhorloĝon kaj ledajn ŝtrumpojn, sed en la tropiko ili estas iom okulfrapaj kaj konstante vekas ridon inter la indiĝenoj kaj burĝa loĝantaro tiuj turistoj, vestiĝantaj laŭ la lasta modo de Saharo, kiuj provizinte sin per vestaĵo, zorgeme preparas sin por la varmofrapo.

— Al kiu… mi havas la honoron… — balbutaĉis la lordo, konjektante malbonon.

— Mi nomiĝas Eddy Rancing. Ĉu vi estas lordo Bannister?

— Mi pensas… Jes… Kial?

— Mi serĉas fraŭlinon Evelyn Weston. Mi ŝatus paroli kun ŝi.

Lia lorda moŝto heziteme ĉirkaŭrigardis, kvazaŭ li ĵus estus demetinta ien la fraŭlinon, nur nun li ne memoras jam, kien?… Poste li ekkonsciiĝis.

Li rektiĝis.

— Mi ne komprenas, sinjoro Rancing, kion vi deziras?

— Mi klare diris. Mi serĉas fraŭlinon Evelyn Weston. Lastfoje ŝi estis fotita en via societo, sinjoro.

La lordo denove kurbiĝis, kvazaŭ malkuraĝiĝinte. Eddy elprenis foton el sia poŝo.

— Mi opinias, ke tiu bildo estas aŭtentika. Ĉar mi eksciis, ke via lorda moŝto alvenis kun tiu virino, videbla sur la foto, kiel via edzino, mi do pensas, ke mi informiĝas ĝustaloke: kie mi trovas fraŭlinon Evelyn Weston.

— Ĉu vi estas detektivo? — demandis la profesoro kun angoro de sinkaŝanta poŝoŝtelisto.

— Ne. Mi estas malnova konato de fraŭlino Evelyn. Kelkajn jarojn mi loĝas en ŝia najbareco, en domo de strato Kings.

— Mi ne kredas, ke vi sekvis ŝin en Afrikon nur pro la bona najbara kontakto — rimarkis la profesoro malbonhumore.

— Ne. Mi ŝatus paroli kun la fraŭlino pro negoco.

— Por kiu lando vi spionas?

— Ĉu mi? Por Laponio.

— Sinjoro! Ĉu vi venis tial en Afrikon pseŭdovestite, kiel §orkantisto de operdomo, por ke vi diru malbonajn ŝercojn?

— Ĝi estas almenaŭ tiel bona ŝerco, kiel via demando Mylord.

— Ĉar la ĵurnaloj skribis tion…

— Kelkajn jarojn mi estas la najbaro de fraŭlino Weston. Ŝi vivas kun sia patrino en granda malriĉeco, ŝi estas honesta, laborema virino, kiu verŝajne miksiĝis en tiun teruran aferon senkulpa.

Tio estis tute nova por la lordo. Ĉu ŝi tamen ne estas spionino?

— Ĉio ĉi estas tre bela — li diris fine, — sed mi ne havas eĉ konjekton, kie ŝi estas la fraŭlino, mi povas aserti nur tion, ke ŝi neniam plu revenos ĉi tien.

Eddy ridetis moke.

— Mi estas certa pri tio, ke fraŭlino Weston revenos. Ĝis tiam mi ne foriros de tie ĉi.

— Ĉar mi ne deziras pasigi miajn restontajn jarojn en via senpera societo, mi devas…

— Ĉu iri al la polico? All right. Ĝi signifas cent mil frankojn por mi, verŝajne malliberejon por vi.

Malliberejo!

La lordo inerte falis en la brakseĝon. Jen la fato. Li povintus konjekti, ke oni malliberigos lin pro tiu virino.

— Mi ne volas ĝeni vin, sinjoro, mi nur petas, ke toleru mian ĉeeston.

— Kion fari? Mi estos forta. Bonvolu sidiĝi!

— Dankon.