Jenő Rejtő - La blonda ciklona

LORDO BANNISTER EN SOCIETO DE SIA EDZINO

La bildo mintris kajuton, antaŭ kiu staris Evelyn en kimono, apud ŝi gapis sinjoro tiel, kvazaŭ iu estus verŝinta malvarman akvon malantaŭ lian kolumon. Sendube: ŝi estas Evelyn! La sama kimono, en kiu ŝi kutimas aperi sur la strato Kings matene por momento, kiam ŝi enportas la lakton de antaŭ la pordego.

Kiel ĝi povas okazi? La polico serĉas ŝin laŭ la titolpaĝo, kaj malantaŭe oni prezentas ŝian foton? Kiel ŝi estas la edzino de la mondfama scienculo? Li vertiĝis…

Mallonga raporto estis sub la bildo, kiu temis pri la prelego de lordo Bannister en Parizo, kiun oni atendis kun granda interesiĝo. Lian lordan moŝton akompanis sia edzino, kiu malsanetas, kaj ŝi ne partoprenis la prelegon. Kompreneble ŝi ne partoprenis ĝin, ĉar kelkajn paĝojn antaŭe oni skribis, ke ŝi rompŝtelis ien, kunportante sensacian dokumenton, kaj postlasinte kelkajn kadavrojn, ŝi malaperis.

Eddy maltrankviliĝis. Lia instinkto sugestis nun la unuan fojon, ke io ne estas en ordo. Laŭ kia spuro venis tiu virino en Francion pro Budho. Ĉar certas, ke ŝi vojaĝis tien por trovi Budhon.

Pro sia maltrankviliĝo li denove serĉis la vendolibron el sia kofro. Ĉiu eraro estas ekskludita. Oni vendis en majo nur unu „Meditantan Budhon” kun la „Rikoltanta paro, kaj tiuj estis senditaj al Wollishoff. Sed kial venis Evelyn en Parizon? Kaj laŭ la raporto de la ĵurnalo, ŝi serĉis ian statuon…

Reveme li fiksrigardis antaŭ sin. Hazarde ĝuste sur la kovrilon de la taglibro.

Tiam li vidis ian tute strangan aferon, pro kiu atakis lin simptomoj de frostotremo dum kelkaj momentoj.

Sub la vinjeto, sur kiu estis skribita la jardato, videliĝis paperstrieto. Sed nur ĉe la dekstra angulo. Unu milimetra, malgranda strio.

Estas evidente, ke tiu strieto videbliĝas el sub la vinjeto. La vinjeto do estas gluita ne sur la kovrilon.

Li elprenis sian poŝtranĉilon kaj komencis skrapi la vinjeton.

Oni sonorilegis. La popolo tumultiĝis en la preĝejon. La ĉaro de la fajrobrigado parade ruliĝis kun florornamita pumpilo, suboficiro Zobelmann staris sur la veturigista benko, portanta ĵaketon kaj cilindran ĉapelon, kaj amike mansvingis al la loĝantaro.

La amatora koruso jam kolektiĝis sur la ĉefplaco.

Eddy sidis antaŭ la libro kun hirtaj haroj, kun revemaj okuloj.

Li komprenis ĉion. Evelyn do sekvis bonan spuron. Ŝi miksiĝis tiel en la aferon de spionado. Sed oni vendis al li falsan taglibron, supergluitan per la bona vinjeto. La Budho de Greta kaŝas nenion, nur tondileton, silkan fadenbulon kaj fingringojn.

Iu frapetis.

Li rapide kaŝis la libron.

— Envenu!

— La plejaĝulo enpaŝis, en redingoto, kun solena mieno.

— Jen estas la fianĉamiko, Eddy.

— Tio ne interesas min. Arturo mi pripensis min. Mi ne bezonas la havaĵon. Mi ne edziĝos al tiu junulino. Mi ne toleras ŝin! Kion fari?!

— Ĉu vi freneziĝis? Vespere la idolo estos nia!

— Kaj la knabino estos mia. Ne.

— Kion vi volas fari?

— Mi fuĝos.

— La plejaĝulo preskaŭ furiozis:

— Bone! Mi restos! Mi daŭrigos la aferon sola.

— Ĉu vi edziĝos al Greta?

— Jes! — diris la plejaĝulo decidiĝinte.

La junulo ekparolis emociiĝinte:

— Vi ofte akuzis min pri frivoleco kaj cinikismo. Vi vidos nun, ke vi eraris. Estu tiel. Mi translasos la diamanton al vi, kaj mi rezignos Gretan. — Li profunde ĝemis kaj malgaje rigadis tra la fenestro al la montopintoj. — Estu feliĉaj…

— Ĉu vi rezignos vian tantiemon? — demandis Arturo Rancing avide.

— Jes — respondis la junulo. — Pagu nur mian laboron, per kio mi havigis al vi la juvelon. Donu al mi du mil pundojn, kaj mi tuj estos for.

— Mi ne plu donos al vi eĉ unu groŝon!

— Mi ne volas persvadi vin. Mi ricevos tiom ankaŭ de Wollishoff por la sekreto. Eble, eĉ pli multe. Dio benu vin.

Eddy metis sian ĉapelon surkapen, li ĵetis sian surturon surbraken kaj ekiris.

— Haltu! Atendu, fripono! Vi, sangosuĉulo!..

— Vi estas tre sendanka! Mi faris vin milionulo por bagatela kelkmil pundoj. Sciu, nun jam mi ne bezonas vian mizeran monon, mi iros al Wollishoff!

— Atendu… Eddy, kial vi estas tiel sentema? Ĉu vi rezignos skribe pri viaj ĉiuj rajtoj por du mil pundoj?

— Jes. Nek al la diamanto, nek al la knabino mi havos rilaton plu.

Post unu horo Eddy Rancing estis survoje al Zuriko, de kie li ekflugis per la plej baldaŭa aviadilo al Marsejlo. Li sciis pri certa spuro, kiun la polico ne konis. Li devis trovi nur la restadejon de la mondfama profesoro, ĉar li sciis, ke Evelyn estas apud li. Li tuj estus ricevinta cent mil frankojn, se li denuncus Evelyn-on, sed li tute ne pensis pri tio. Cetere li sopiris la diamanton.

Dume la apotekisto faris fuzo-stangetojn.

Samtempe Arturo Rancing diris al sinjoro teknika konsilisto, ke ankaŭ li enamiĝis al la knabino, kaj nokte li klarigis al sia nevo, kia tragedio ĝi estas, kiam oni senigas de la lasta, granda amo tiun homon, kiu jam atingis la zeniton de sia vivo. Ili lotis per alumetoj, sinjoro Arturo tiris la malpli longan, kaj Eddy Rancing forveturis al Hüttliberg kun rompita koro. Nun li venis por peti la manon de la fianĉino en tiu solena antaŭtagmezo.

Greta post mallonga hezito feliĉe ĵetis sin inter liajn brakojn. Knabino, kiu ĝisvivis du militirojn kiel fianĉino, ŝi ne retiriĝis de antaŭ neatenditaj manovroj, se temas pri geedziĝa festo.

— Sed la fianĉo jam estas anoncita — ekprolis la kadavroesploristo apud ili, kiu estis sperta ankaŭ pri la eklezia juro.

— Faras nenion — respondis la plejaĝulo supereme. — Oni anoncis la nomon de sinjoro Rancing, kaj ankaŭ mi estas Rancing.

La loĝantaro unue konsterniĝis pro la nova paro, sed poste ili rezignaciis.

La direktoro de la teatro rakontis al pli granda grupo da homoj la historion de la sanga, noktomeza duelo, kio okazis inter la du parencoj.

Doktoro Loebli en la nomo de la depatementa ambulanco transdonis belegan silkan kusenon al la juna paro kun la jena brodita teksto:

Al ni ĉiuj povas okazi akcidento

… La aviadilo proksimiĝis al Maroko. Evelyn kaj la profesoro interŝanĝis nur vortojn. La knabino diris nenion pri la „krimafero”. Ŝi priridis sin, ke ŝi estas tiel feliĉa. Sed kial? Se ili alvenos, ŝi iros dekstren, la profesoro maldektren. Ĉu iam evidentiĝos por Bannister, ke ŝi estas tute senkulpa en tiu afero? Kiel diris onklo Bradford? „La honoro de virino estas tia, kiel la bona fasono: ĝi devas esti tiel kaŝita, ke oni ne povu eĉ laŭdi ĝin.”

— Diru, Mylord — proksimiĝis Holler denove, ĉar lia vertiĝo jam ĉesis, — kiam mi povas rigardi vian laboratorion? Tiurilate mi havas vian promeson, kaj oni tre atendas mian artikolon en Anglio.

— Ho… tio dependas nur de vi. Mi havas la honoron.

— Ju pli frue, des pli bone. Via laboro ege interesas Anglion, pradonon…

Li rapide foriris por denove serĉi sian orfiĝintan pergamenan saketon, ĉar la aviadilo larĝ-spirale malsupreniĝis, kaj tiu manovro ĉiam tre suferigis lin. La aeroplano post milda skuiĝo komencis ruliĝi, la motorbruo ĉesis, ĝi kuris mallonge sur ebena tereno, poste finiĝis la longa vojaĝo.

Ili alvenis en Marokon.

— Ni kune sidos en taksion — diris Evelyn al la profesoro. Dumvoje diru, kie vi volas elaŭtiĝi. La komedio daŭros nur ĝis tiam, kiam ni liberiĝos de tiu terura Holler, kaj mi esperes, ke tio nun jam sukcesos.

Laŭ mia amiko, kiu estas psikologo, la senbaza optimismo karakterizas la plej multajn scienajn esploristojn. Ankaŭ Bannister falis en tiun eraron, kiam li sentis tiel, ke li baldaŭ agrable povas malhavi la societon de la riportisto. Kiam li mangeste vokis taksion kaj volis adiaŭi Holler-on, rapidantan al li, la riportisto anstataŭ etendi sian manon al Bannistel, li etendis sian kofron al la ŝofor.