Jenő Rejtő - Reen en la inferon!

tradukis: László Balázs

Mia amiko Kuprokapulo leĝere batis la Stiriston je la kapo per botelo de brando, poste kun ĝentileco kutima de li, kvazaŭ invitite afable, kiel a dentokuracistoj vokas la sekvan pacienton, diris al la sinjoroj rikanante: “Ĉu iu ankoraŭ deziras ion?” La Stiristo falis sur la plankon kun kontuzita kapo inter la sangajn vitrerojn, kaj por momento, kiel en kalmo antaŭ la tempesto, fariĝis silento.

La situacio estis jen tio: ni estis triope: Kuprokapulo, Bobi kaj mi. Estis kun ni, sed ne kalkuliĝis al tio nia novebakita konato Magrulo, kiu estis bela, maldika junulaĉo, havanta grandajn okulojn, kiu eĉ nun palpadis sian kolon, ĉar tiu kolo antaŭ kelkaj minutoj ankoraŭ sufokiĝis inter la harkovritaj, manegoj de la ĵus batfaligita Stiristo. Kvin homoj staris vid-al-vide al ni, senmove kaj pretaj ataki, la membroj de la mutuala societo de la senlaboraj matrosoj. Nomataj “Murdistoj”, kiuj praktikis sian karitan agadon, la mutualon en tiu strikta senco de la vorto, ke ili helpis sin mem, senkonsidere la rimedojn de la helpo, kiuj estis la plej diversaj iloj de la handspiko ĝis la tranĉilo. Ilian atakon prokrastis por kelkaj sekundoj tiu cirkonstanco, ke Bobi kaj mi staris kun antaŭendirektita tranĉilo, kaj Kuprokapulo jam levis seĝon alten. Ni estis klarvidaj pri tio, ke la plej oportuna afero, kion ni povas fari, estas la fuĝo. La pozicio de la Murdistoj estis tiom pli bona, ke ili staris barante la enirejon kaj komencis iri malrapide al la drinkejbreto, formante duoncirklon. Mi flustris haste al Kuprokapulo, kiu staris kun la seĝo: “Debatu la lampon!..” Li ekmovis sian kapon iomete, signante, ke li komprenis tion. Maldekstramane li ĵetis tablon al ili subite, kaj la altenlevitan seĝon li tuj puŝis al la lampo. La fuĝontaj interbatiĝantoj praktikas la debaton de la lampo jam de jarcentoj laŭ la leĝo de la malpli fortaj homoj.

Preskaŭ ne mallumiĝis ankoraŭ, kiam mi jam ĵetis la seĝon al la strata montrofenestro, tuj poste ankaŭ mi flugis inter la falantaj vitreroj, kaj alveninte sur la straton, la svelta ombro de Magrulo glitis apud min. Se Kuprokapulo kaj Bobi volas fuĝi sekvante nin, estos kapute al ili, ĉar la tranĉiloj trafos ilin el dorsdirekto. Ili laŭ la sola strategio bona kuregis inter la Murdistojn, kiuj ĵus volis kurataki ilin fronte, sed tiuj dissaltadis pro la neatendita kunpuŝiĝo. Bobi saltis tra la drinkejbreto, Kuprokapulo saltis sur la breton, ĵetante la butelojn po kvin, kaj dum la kontraŭuloj ekhaltis por momento, li renversis la stativon, plenan de likvoroj, kaj post grandega salto li malaperis, sekvante Bobi-on malantaŭ la matpordo… Fajfo de policisto sonis akre en la nokto… Dura objekto ekbatis mian frunton, mi pikis mian tranĉilon en ies ventron… Bobi staris jam malpli proksime, tiel do mi kriis al li: “Al la malnova haveno”. Sed Magrulo kuris al la strato Respubliko, mi devis postkuri lin… Mi ankoraŭ vidis, ke kuprokapulo saltas tra la barilo de malplena domgrundo, poste Bobi kaj postsekvas ilin grandega, nigra objekto, evidente ĝi preteris ilian kapon, ĉar tio falis sur la pavimon kun bruo… Ni kuregi sur la strato Respubliko, kaj tri bojegantaj, koleraj, senmastraj hundoj sekvis nin…

Efektive mi estis la kaŭzinto de la tuta problemo, ĉar mi ne lasis mortigi Magrulon. La haveno de Marseljo havas siajn neskribitajn, sed pli severajn leĝojn ol la skribitaj. Tial ili estas pli severaj, ĉar pro relative tre malgravaj rompoj de leĝo oni pagas per mortbato. Tia leĝo estas ekzemple: “ne enmiksiĝi en la privatajn aferojn de via proksimulo, nek pro scivolemo, morala indigno, kompato, financa intereso, kaj ĝenerale neniel, se nur vi havas ian rajton aŭ rilaton al tio.”En tiuj drinkejoj jam okazis kelkfoje, ke iu, laŭ la plej strikta senco de la vorto, mortbatis sian amantinon, sen tio, ke kiu ajn intervenus el la pluraj ĉeestantoj. La viro, batanta sian virinon estas tabuo sur la pampoj de la haveno. Du homoj, kiuj havas aferon aranĝendan per tranĉilo: estas tabuo. Ĉiu homo, kiun iu batas, se li ne estas via amiko, parenco aŭ negocpartnero, donanta profiton: estas tabuo. Kiu ne respektas la preceptojn, tiu vere ne havos longan vivon, speciale sur tiu ĉi tero.

Nu, en la restoracio, nomata pri la “Havena Oldfraŭlino” oni volis mortbati Magrulon, kiun mi ne konis anticipe, ĉar oni pensis lin spiono de la polico. Mi tute ne scias, kial mi ekkompatis tiun malfortikan, timiĝintan junulaĉon inter tiom da homoj, kijn mi jam vidis esti batitaj… Ĝuste tiun magajan bubon, sed tiom, ke mi preskaŭ sen memkontrolo mi elprenis lin el la manegoj de la Stiristo, kiu kompreneble vangofrapis min tiel, ke mi falis surdorsen, kaj se Kuprokapulo kaj Bobi ne ĉeestintus, la Murdistoj certe estus “harpunintaj” min, kiel ili moknomas la mortpikon per tranĉilo.

Farinte grandan ĉirkaŭvojon, ni atingis la malnovan havenon, kaj nian konstantan drinkejon Grand Bar du Lyon d’or, kie ni lavis la koton kaj la sangon de sur ni. Poste ni mendis brandon kaj komencis rigardi Magrulon pli ekzakte, kiu cigaredis mallerte, kun tremanta mano. Li volis ekparoli, sed tiel alta voĉo eliĝis tra lia gorĝo, ke li devis graki, poste li diris ĝentile:

– Dankon… kion vi faris…

– Kial komencis kriadi la Stiristo, ke vi estas spiono?

– Ĉar mi serĉas mian fraton… kiu malaperis ĉi tie.

– Serĉi malaperintajn homojn en la haveno ne estas senriska afero – opiniis Bobi.

– Kio estas via profesio?

– Mi estas… seruristo…

– Ne mensogu, filo mia – admonis lin Kuprokapulo kaj levis la malpuran, etan manon de Magrulo. – Vi ankoraŭ neniam faris fizikan laboro en via vivo. Kion vi faras en Marseljo.

– Mi loĝas ĉi tie.

– Ne mansogadu – mi interrompis -, vi neniam en viva vivo estis en Marseljo, cetere vi ne estus kurinta al la strato Respubliko, kiam mi kriis, ke al la “malnova haveno!”

Li silentis.

– Vidu, Magrulo – diris Kuprokapulo – ĉar vi mensogas ĉion dise-mise, ni ne amikiĝos kun vi. Mi povas konsili ion al vi: forportu vin el tiu ĉi urbo, ĉar se via kolo estos denove en la manoj de la Stiristo, ĝi estos malvarma, kiam li forlasos tion.

Magruli riksrigardis antaŭ sin, kaj post iom da tempo, kvazaŭ li estus decidinta sin por konfesi, li ekparolis:

– Mi… – li komencis balbutante – serĉas homon, nomatan Bremont, kiu venis ĉi tien el Romo antaŭ tri monatoj… pro negoca afero… La koncernulo estas mia frato… Mi ricevis enigman letreron de li, ke li faris ian krimon, kaj tial li adiaŭas eterne…

– Ĉu ankaŭ la pplico serĉis lin?

– Jes. Kaj oni informis antaŭ nelonge, ke la esploro plene haltis. Nun mi venis serĉi lin…

Kuprokapulo eligis la cigaredfumon mediteme, mi vidis, ke li estas nervoza kaj provas kaŝi tion.

– Ĉu vi diras, ke li nomiĝas Bremont?… Desegnisto vizitis en Marseljon, kiam estis Pasko…

– Jes, jes! Pro Dio… – li kaptis la brakon de Kuprokapulo – ĉu vi scias ion pri li?

– Nenion mi scias pri li, sed mi aŭdis ion… Ŝajnas… Eblas, ke mi ekscios tion, kie li estas, se li ankoraŭ vivas, kio jam en si mem estas objekto de aparta problemo. Mia agrabla konatulino, nome Miĉuri, mi pensas, ke ŝi scias ion pri tiu sinjoro.

– Bonvolu helpi, ke mi renkontiĝu kun ŝi – petegis Magrulo preskaŭ spiregante.

– Mi ne pensas, ke mi farus tion. Denove okazus al vi same, kiel kun la Stiristo. Interesiĝi pri malaperintaj homoj ne estas tro deca konduto ĉi tie, en la malnova haveno. Malgraŭ tio mi proponas la sekvajn: ekkuŝu por dormi, ni renkontiĝu morgaŭ posttagmeze ĉi tie, kaj ĝis tiam mi ekscios ion, kion mi povas.

Ĉar Magrulo komprenis, ke estos la plej saĝa afero obei nin, tial li iris hejmen. Ni triope ekvagis en la nokto.