Jenő Rejtő - La blonda ciklona

Evelyn nur nun rimarkis la interŝanĝon. Ŝi timiĝinte kaptis la valizeton, etenditan al ŝi, kaj la knabino konstatis kun malpeziĝinta ĝemo, ke la koverto estas en ĝi.

— Mi neniam povas sufiĉe danki tion al vi, sinjoro — respondis Evelyn plorante, kaj ŝi redonis la necesujon por la valizeto, kiun ŝi timeme premtenis en siaj manoj ĝis nun.

— Atentu, kaj nomu min Henry. Tiu terura redaktoro veturas per tiu ĉi aviadilo al Maroko. Li jam venas.

Kaj li venis, portante kafon en termobotelo, kaj kelkajn glasojn, uzatajn dum vojaĝoj.

— Vi povis veturi per mirinda rapideco el Parizo, ke vi alvenis en Lionon tiel subite, sinjoro — li komencis la interparolon, verŝante kafon.

— Jes. Ĝi estis konsiderinda plenumaĵo.

— Jen prenu, bonvolu trinki freŝan, nigran kafon!

Ili trinkis nigran kafon.

— Vi aspektas iomete laca — rigardadis Holler la scienculon, — kvankam via aŭtomobilo, mi pensas, estas sufiĉe komforta.

— Ne ĉiam — respondis la profesoro malgaje. Poste li volis direkti la interparolon al alia temo, ne tuŝinte tiun ĝenan situacion. — Kio nova en Parizo?

— Ĉiam okazas novaĵo tie. Estas inde legi la matenajn ĵurnalojn. Ekscitiĝo regas la tutan landon. Oni hazarde malkovris grandegan spionad-aferon, kvankam ĝi celis Anglion, sed vi scias bone, ke tio same koncernas ankaŭ Francion. Du mortintoj, kvin grave vunditoj, okdek arestitoj kaj cent mil frankoj da premo al tiu, kiu transdonos al la polico la heroon de la spionado. Cetere la spiono estas nia sampatrujano. Nome Evelyn Weston. Nu!.. Vi misgutis! Jen estas papera buŝtuko!

La profesoro tusadis, kaj la kompleza Holler purigis sian jak-fasonon.

Evelyn sidis paraliziĝinte.

La vizaĝo de Bannister paliĝis kaj ekparolis per tomba voĉo.

— Interese… Ĉu vi havas matenan ĵurnalon?

— Jen prenu!

Holler transdonis la ĵurnalon.

Sur la titolpaĝo per tiaj nekutime grandaj literoj, kiujn cetere oni uzas nur ĉe afiŝoj, kiuj propagandas teatrajn prezentadojn, estis skribite:

CENT MIL FRANKOJN DA PREMIO RICEVOS TIU,

KIU TRANSDONOS EVELYN WESTON-ON

AL LA POLICO VIVE AŬ MORTE!

Poste sekvis kelkaj subtitoloj de terur-dramo per iom pli modesta tipografio pri razio, murdo, spionado, rabado, kaj rompŝtelo, sed la menciitaj agoj senescepte havas la plej striktan rilaton al la person de la spionino Evelyn Weston, kiu intencas fari rompŝtelon, perfidon, rabadon kiel la plej grava malamiko de Francio kaj Anglio, post kiam ŝi akiris tre gravajn militistajn sekretojn pere de rompŝtelo, rabado kaj supozeble farinte kelkajn murdojn. Kiu kaptos ŝin, tiu traktu la eksterleĝigitan krimulinon singarde, ĉar eble ŝi defendos sin per revolvero.

Tio estis skribita en la titoloj.

Poste oni analizis sur du tutaj paĝoj la plej gravajn krimojn de la pasintaj jardekoj, kunligite tiujn kun la persono de Evelyn Weston. La polico de Parizo dum monatoj priatentas la agadon de homoj, suspekteblaj pri spionado, sed oni ne arestis ilin, ĉar supozeble ili torvos gravan dokumenton, kiun akiris la spionoj. La polico dum semajnoj kaŝobservis iun domon. Oni ankoraŭ ne plublikas pli detalajn indikoj pro la intereso de la esplorado, escepte la nomon de Evelyn Weston. Kvazaŭ ĉefkomandejo de diversaj, internaciaj spionoj funkciis en tiu suspektinda domo kaj en ties ĉirkaŭaĵo. Sekvis la momento, kiam ŝajnas, ke la farinto volas vendi la dokumenton, kaj ĉiu danĝera persono estas en la muskaptilo. La polico surprizis ilin. Dum la granda razio okazis multe da vundiĝoj. La fina celo de la razio estis la loĝejo de ia direktoro de entrepreno. Oni devis preskaŭ sieĝi la loĝejon. Du personoj, nome Fleury kaj Donald estis mortpafitaj en la ŝtuparejo. Eblas, ke jam Evelyn Weston komencis pafadi tie. Oni trovis en la loĝejo la direktoron grave vunditan. Poste la konfeso de la mortanto estis notita en protokolo, kiu klarigis la misteran aferon. Iu spiono alpafis lin, kun kiu li marĉandis. Unue ili atakis tiun nekonatan homon, kiu kaŝiĝis en la loĝejo, kies ĉeeston malkovris subite frapfermiĝinta fenestro. Tiu persono, kaj la konata spiono Adams fuĝis. Sed evidentiĝis el la konfeso, ke ankaŭ virino estis en la loĝejo. La vundito vidis dum interbatado, ke tiu virino enkuris el la alia ĉambro, kaptis la dokumenton de sur la tablo kaj poste fuĝis. La pafo trafis lin tiam. Li memoras nenion alian. La virino antaŭtagmeze vizitis lin, ŝi prezentis sin kiel Evelyn Weston kaj interesiĝis pri statuo. La polico konstatis, ke Evelyn Weston transveturis la Manikon per pasaĝer-ŝipo „Kingsbay”. Posttagmeze (laŭ la konfeso de la purigistino) Evelyn Weston eniris en la loĝejon kiel dungito de nutraĵvendejo, kaj verŝajte, ŝi kaŝiĝis tiam.

Evelyn Weston estas okulfrape bela, mezalta, blondulino…

La profesoro pensas, ke li komprenas ĉion. Sed tute ne temas pri tio. Oni ne povas fari la geedziĝan feston pro la kanalizado. Sinjoro Arturo pagas eĉ la tagsalajron de la helpinĝeniero Oni elmetas la nacian standardon ĉe la restoracio, La programo de la amatora koruso preskaŭ ne okazas. Eddy ekscias, ke ĉio estas perdita. Tiam li rezignas favora al sia onklo. Ne ekzistas medikamento kontraŭ Holler. La redaktoro okupas la timigan fortikaĵon en Marok per ŝturmo. Li helpas aĉeti al Evelyn, sed oni ne mortigas lin. Kunligoj inter usona koncertorkestro kaj la dezerto Saharo.

La profesoro levis sian rigardon. Nun li komprenis ĉion. Dume Holler rapide iri du seĝojn antaŭen, ĉar li devis uzi tiun specialan ujon, servanta por la vertiĝemaj pasaĝeroj, kaj li ne volonte pasigis tempon, aspektanta tiel mizere, en societo de virino. Ŝajnas, ke li neniam alkutimiĝos al la aviadilo — li pensis kliniĝante super la pergament-saketo, — kvankam li jam sufiĉe ofte vojaĝas per ĝi. Apenaŭ estis pasaĝeroj sur la aviadilo. Antaŭe sidis maljuna geedza paro, malantaŭ ili Holler, kaj post kelkaj vakaj seĝoj okupis lokon lordo Bannister kaj Evelyn apud li. Neniu do aŭdis, kion ili parolis.

— Pardonu min — flustris Evelyn.

— Mi ne povas fari tion — diris la lordo.

— Ĉio okazis tiel, kiel estas skribite en la ĵurnalo, tamen ĝi estas alie. Mi ne estas spionino.

— Ne provu klarigi tion, fraŭlino. Vi estas tre saĝa, kaj mi esterordinare stulta. Vi kondutis malbele rilate min, tamen ĝenas min, ke mi devas transdoni vin al la polico.

La lipoj de Evelyn ekkonvulsiis:

— Ĉu vi volas transdoni min al la polico?!

— Ĉu vi pensas, ke mi fariĝos via kunkulpulo.

— Mi ne krimis. Eĉ, mi batalas por la honesto de fremda homo. Tute ne interesas min, se vi transdonos min al la polico. Mi nur bedaŭras tion, ke oni arestos ankaŭ vin, lordo Bannister, pro mi!

— Ĉu min?

— Vere, vi senkulpigos vin, tamen mi veturis tra Maniko helpe de vi, mi estis en via societo, kiel via edzino, kaj vi fuĝigis min de sur la seceno de la krimo. Estos malfacile kredigi al la polico, ke vi sciis nenion dum la tuta tempo, kaj ĝi okazis nur pro distriĝo… Ĉu vi ne pensas tiel, Mylord?

La lordo longe silentis. Vere, li dekomence estis parteno de tiu virino, kaj kiu kredus al li, ke ĉio ĉi okazis pro serio da hazardaj interludoj? Se oni kredos tion, eĉ tiam estos granda skandalo.

— Jes — diris la lordo. — Vi pravas. Mi falos en teruran situacion. Sed la honoro ne estas demando de prestiĝo ĉe mi. Kion mi faris ĝis nun, ĝi estis honesta afero malgraŭ tio, ke mi implikiĝos en malagrablaĵon. Se mi ne transdonos vin al la polico, ĝi estos fiaĵo eĉ tiam, se oni premios min pro tio.

Ili silentis. Densa pluvo frapetis sur la fenestro de la aeroplano.

— Mylord, mi implikisvin en malagrablaĵon, mi volas korekti mian erearon. Povas okazi, kion vi deziras, sen tio, ke oni starigus vin pilorie. En Marsejo mi anonciĝos antaŭ viaj okuloj ĉe la aerodroma policejo. Mi transdonos la koverton dirante, ke mi estas Evelyn Weston. Tiam oni arestos min sen tio, ke vi implikiĝus en la aferon.