Jenő Rejtő - La blonda ciklona

— Mi akceptas tiun proponon. Sed mi avetas vin, ie mi estos gardema. Ne provu erarigi min. Mia honoro dependas de tio, ke vi ne fuĝu.

— Sinjoro, neniu ekzistas en la mondo, kiu pli bone timus pri via honoro, ol mi — diris la knabino per mallaŭta, tramanta voĉo, kaj la lordo suprizite rigardis al ŝi. Poste ili ne plu paroladis.

La pasaĝeroj iom promenadis ĉirkaŭ la aviadilo sur la flugtereno de Marsejlo, do al neniu ekstis okulfrape, ke Evelyn kaj Bannister forlasis la aeroplanon. Ne rigardinte al la profesoro, la knabino iris rekte, per decidaj paŝoj al pordo, sur kiu estis skribite: „Polico.” La lordo sekvis ŝin proksimome el dek paŝa distanco, poste li mire vidis, ke la virino prenas el sia valizeto tiun grandan koverton kun la kvin sigeloj, kaj ŝi daŭrigas sian vojon per rapidaj paŝoj.

Kiel okazis? Eĉ Bannister mem ne sciis, kvazaŭ iu estus ekpuŝinta lin el dorsdirekto, li postkuris la virinon kaj kaptis ŝin je la brako, ĝuste antaŭ la enirejo:

— Atendu! — li spiregis. — Mi ne volas… Ne interesas min, kion vi faris. Mi ne eltenus, se oni insultus vin… Fdormetu tiun koverton!

La knabino timeme obeis.

— Aŭskultu min — daŭrigis la profesoro. — Nun flugu al Maroko, kaj tie fuĝu, iru, faru, kion vi deziras! Mi ne volas scii, ke oni arestis vin, ĉu vi komprenas. Mi ne volas.

— Sed… kial?

— Stultaĵo! Sed mi ne volas! Ĝi estas ĉio!..

… Kiam la aviadilo denove ekflugis, ili sidis unu apud la alia, senvorte, malgaje.

Lordo Bannister estis tre pala.

— Vi ambaŭ estas tiel amindaj, ke nek mi mem scias, kiun elekti el vi, se vi konkurus por mia mano — diris Greta almenaŭ kun dekkvin centimetra rideto, kaj Arturo Rancing alte estimis sian nevon ĉi-momente, ke li edziĝos al tiu virino por bagatela unu miliono da pundoj. Eĉ tiel ne estas pagite.

Poste la plej aĝa Rancing interparolis kun Wollishoff. Ili konversaciis senĝene, ĉar la plejaĝulo portigis el Zuriko aŭdfunelon donace al la dommastro. Cetere li estus freneziĝinta.

— La filino de la familio Wollishoff devas porti tiom da dotoj en la domon de la edzo, ke ili instaliĝu grandsinjore — diris la patro de la fianĉino.

— Tion mi atendis de vi! — respondis la plejaĝulo. — Ĝi estis parolo, inda al vera svisa nobelulo! Vi ne povas negi, ke vi estas teknika konilisto! — li kriis ravite. — Vera popola kulto estas la estimo de la teknikaj konsilistoj ĉe ni en Anglio.

— Se mi petas nenion alian, nur tion, ke sinjoro Rancing amu mian filinon.

— Sinjoroj, mi konas miajn familianojn. Eddy duon freneze amegas vian filinon. Li pasigas la noktojn sendorme!

— Mi scias… La kuracisto menciis tion. Baldaŭ ĝi ĉesos. Li devas preni dolormildigilon por la stomako…

— Kiam okazu la geedziĝa festo?

Wollishoff enpensiĝis.

— Mi opinias, ke… pentekosto estus taŭga…

Ili devis atendi nur tri semajnojn ĝis pentekosto.

— Kial ĝi ne estus taŭga? Pentekosto estas la tago de la floroj kaj amantaj koroj — daŭrigis la plejaĝulo reveme. — Pentekosto estos tre bona.

— Ankaŭ mi samopinias. Ni do povos fari la geedziĝan feston du jarojn de post pentekosto.

La buŝo de la plejaĝulo restis malfermita.

— Neniokaze pli frue — daŭrigis la teknika konsilisto. — Kaj se ĝi prokrastiĝos ankoraŭ duon jaron, mi pensas, tio jam ne gravas.

— Kiel vi imagas tion?! Estas neeble, kion vi diras!

— Kial estus neeble? Mi jam menciis al vi, ke mia filino ne povas iri kiel ajn en la domon de sia edzo. Bedaŭrinde, okazis kelkaj eraraj registroj, rilate teknikajn aferojn, koncerne la kanalizon. Ĉar mi estis komisiita pri la kanalizo…

— Sed ĉi tie ne ekzistas kanalo!

— Tio estas la problemo, sinjoro. Oni komisiis min pri tio, kaj ĝi ankoraŭ ne estas. Sed tia kanalizo havas elspezojn. Mi ne scias, ĉu vi komprenas tion? Kanalo ne estas, sed ni havas elspezojn. Eĉ mi mem ne scias, kiel ĝi okazis? Ĉar mia onklo estas aŭtoritata homo, oni kontentiĝis pri tio, ke ili ekzekuciis ĉiujn miajn havaĵojn, ĝis mi regapos la elspezitan monon por la evoluigo de la regiono. Bedaŭrinde, mi estas sperta tiurilate. Eble paso du jaroj, ĝis mi repagos ĉion, oferinte mian tutan salajron kaj enspezojn… Mi estas nek la unua, nek la lasta homo inter tiuj, kiuj oferas sian ĉiun havaĵon por la evoluigo de la naskotero.

— Ĉu vi ne deziras, ke via filino atendu ĝis tiam…

— Se ŝi atendis ĝis nun?… Kvin jarojn ŝi atendis sian unuan fianĉon. Tiu junulo estis volontulo, kaj li falis en militkaptitecon.

— Jes, mi scias… Kelkaj svisoj batalis je la flanko de la francoj…

— Je la flanko de la japanoj. Li partoprenis la rusan-japanan militon. Sed ŝia fianĉi batalis ankaŭ je la flanko de la francoj.

— Ĝi estas bela tradicio, sed du jaroj estas tiel longa tempo…

— Ĉiu vorto vanas, sinjoro. Filino de Wollishoff ne povas edzimniĝi, dum kriminala procedo minacas ŝian patron.

Nenia argumento efikis, Wollishoff estis obstina.

La plejaĝulo kaj la junulo malesperiĝinte iradis tien-reen en la gastoĉambro.

— Malbenita historio! — furiozis sinjoro Arturo. — estas ĉi tie en la domo kun ni diamanto, valoranta unu milionon da pundoj, kaj ni povas fari nenion!

— Efektive kiom ŝtelis tiu maljuna surdulo?

— Preterkure mi rigardis la librotenadon. Mi taksas la mankon du mil pundoj.

— Vi estas ridinda! Vi devas etendi vian manon por unu miliono da pundoj, kaj tiu relative sensignifa sumo malhelpas vin. Do pagu ĝin!

Sinjoro Rancing konsterniĝis.

— Kial vi hezitas? — daŭrigis Eddy impete. — Ni ricevos po kvincent mil pundojn, por kio ankoraŭ mi labori ĝis nun, kaj vi nur atendas, ke ĝi falu en vian manon. Almenaŭ nun ŝovu profunde vian manon en vian poŝon. Sed se ne, estos bone ankaŭ tiel. Ĝis revido.

Li haste kaptis sian ĉapelon. Li vere estis decidiĝinta, ke li foriros. La okazaĵoj de la lasta semajno tre suferigis lin. Li malsanece magriĝis, latenta neŭrozo videbliĝis sur lia pala vizaĝo, kaj reŭmatismo turmentis lin post la balkona sceno. La vivo tretis lin, de kiam li restadas en Mügli am See.

— Atendu! — kriis lia onklo. — Via ideo tamen ne estas tiel malbona.

Post tri tagoj Wollishoff repagis la elspezojn de la kanalizo ĝis la lasta groŝo, je la plej granda surprizo de la instanco, inkluzive ankaŭ la tagsalajron de la neniam ekzistanta helpinĝeniero.

Alvenis la friska, sed bela, serena tago de Pentekosto en Mügli am See. La loĝantaro svarmi ĉie solene vestita. Ili prepariĝis al la geedziĝa festo de la finino de Wollishoff. La pastro anoncis jam la trian fojon, ke sinjoro Rancing edziĝos al la junulino. Oni dekoris per koloraj paperoj la kradan pordon de la kastelo pro ia kaŭzo, la lakeo kaj la pordisto ricevis freŝnovan vestaĵon de sinjoro Rancing, kaj Viktoria, la edzino de la ĉefĝardenisto Kraotchwill, kombis sin.

Oni balais la straton antaŭ la vilaĝdomo.

Ĉe la restoracio estis elmetita la nacia standardo.

La aferoj statis tiel antaŭtagmeze je la dek horo.

Eddy Rancing ĝuste tiam metis la matenan ĵurnalon apud sian kafon. Poste la manĝopeco falis el lia buŝo. Per pugnograndaj literoj jen tio estis legebla sur la titolpaĝo:

CENT MIL FRANKOJN RICEVOS TIU,

KIU TRANSDONOS EVELYN WESTON-ON

AL LA POLICO!

Li rapide legis tion. Kio ĝi estas? Ĉu Evelyn estas spionino. Kial ŝi venis en Francion? Eddy Rancing amis Evelyn-on, kaj li havis planon jam de la komenco, kiam li havos monon, tiam li edziĝos al la kabino, kaj se ŝi ne edziniĝos al li, eĉ tiam li donos al ŝi konvenan parton el la prezo de la diamanto.

Li foliumadi la ĵurnalon plu. Malantaŭe, ĉe la societaj kronikoj, la manĝopeco denove falis el lia buŝo.