Jenő Rejtő - La blonda ciklona

— Bonvolu ne provoki min, apelaciante je miaj haroj — grumble ekkriis Joko.

— Nono — trankviligis lin la alia, — nun ne kondutu ofendiĝeme. Temas pri nia komuna intereso.

— Eblas — respondis la rondbarbulo minace, — sed konsideru mian barbon, kiel la kubuton de Akilo…

— Akilo havis kalkanon, sinjoro — diris la doktoro instrue.

— Se mi estus kuracisto — replikis la alia kun gal-amara rimarko, — ankaŭ mi pli bone konus la membrojn de la homa korpo.

— Miaj estimataj amikoj, fermu vian buŝon, aŭ parolu la kuracisto, kie li vidas la problemon! — mansigne silentigis ilin Adams.

— Nu, mi pensas — diris Courner, — ke ni implikiĝis en iometan kontraŭdiraĵon. Sinjoro Joko hieraŭ interesiĝis pri fraŭlino Weston ĉe la gvidanto sub la prekesto de karavano, ekveturonta al Ain-Sefra. Poste vi iris kun sinjoro Gordon varbi arabojn al la atako kontraŭ la oazo Mahrbuk. Tiel… hm, homo kun karakteriza eksteraĵo implikiĝis en kontaŭdiraĵon… evidentiĝis, ke li deziras vojaĝi ne al Ain-Sefra, sed en la oazon Mahrbuk.

— Ĝi eblas — aprobis Gordon, — sed ne estas verŝajne, ke iu rimarkis tion.

— Tial mi komparis tiun malgrandan problemon kun ŝraŭbeto.

… Sekvan tagon vespere ili komencis malpacienci. La viktimoj jam devintus alveni ĉi tien.

Ili sendis kelkajn arabojn por patroli. La banditoj volis ekscii, ĉu ili estas survoje? Se ili ankoraŭ ne proksimiĝas, tiam okazis problemo.

Estis tre varme, ĉiu lasis sola Rainer-on, kiel leprulon, sed ankaŭ el dudek metra distanco ili havis kapturnon pro la neeltenebla odoro de la ŝmiraĵo. Tiu rimedo ne damaĝis nur al la moskitoj, ĉar ili konstante invadis la okulvitrulon preskaŭ tutkorpe, pikinte lin ĝissange.

— Ni vidis iliajn spurojn. Verŝajne ili estis tiuj. La karavano turniĝis al oriento. Tre malbona vojo kundukas tien, tra la shott. Neniu uzas ĝin.

— Ni ekiros! — kriis Adams ekscitite.

Ili kunmetis la tendojn dum minutoj. Rainer enpoŝigis sian krucenigmon, surnazigis siajn malhelajn okulvitrojn kaj streĉis la sunombrelon super sia kapo. Li aspekti tiel, kiel iu el la Tri Magoj.

La kamelo rapide galibis, kiel eble ili povis. Aŭrore moviĝanta punkto aperis en la malproksimo.

— Pasaĝero!

— Ni atendos lin! — diris Gordon, kaj ili kaŝiĝis malantaŭ grandega sablomonteto.

— Li venas laŭ la spruoj de la malaperintaj vojaĝantoj — rimarkis la arabo. — Li vidis ilin, aŭ li estas iu el ili.

La pasaĝero sensuspekte proksimiĝis al la grandega monteto sur sia laca kamelo.

Neatendite grupo da homoj ĉirkaŭis Rancing-on. Malalte dikulo estis ilia gvidanto.

— De kie vi venas?

Eddy tuj konjektis, kiuj ili estas… La rabistoj!

— Mi volis iri en Mahrbuk, sed mi returniĝis. Miaj okuloj doloras.

— Ĉu vi ne renkontiĝis kun virino, kiu vojaĝas en societo de unu aŭ pluraj akompanantoj?

— Ne.

Gordon ridis.

— Vi do apartenas al ili! Ĉar la demando estis kaptilo. La spuroj kondukas en tiun direkton, de kie vi nevis. Vi do devintus renkonti ilin. Se vi neas ĝin, tiam vi havas ian kaŭzon.

— Antaŭen… Eble ni atingos ilin!.. — kriis Corned Beef.

— Forigi tiun ulon!

Rancing sentis teruran, akran doloron en sia kranio, kaj oraj fajreroj aperis antaŭ liaj okuloj por momento, poste li falis ien.

Iu batis lin je la kapo.

Corned-Beef kaj Joko fulmrapide traserĉis lin. Ranier diris el la selo:

— Rigardu, ĉu li havas benzinon, mia aŭtomata fajrilo sekiĝis. — Kaj li surmetis sian nezumon por kontroli la havaĵon de la viktimo dum la traserĉo.

— Estas tiel, kiel mi diris — ekparolis la kuracisto per velura voĉo. — Ili eksciis, ke ni varvis homojn. La rondbarbo de Joko estas tre okulfrapa…

— Sinjoro, mi lastfoje avertas vin, lasu mian barbon el la afero — diris Joko gal-amare. — Vi estas almenaŭ tiel rimarkinda fenomeno, per viaj enormaj kopomezuroj kaj per via servistin-revemiga voĉo.

— Vi devus preni bromon — respondis la kuracisto.

— Sinjoroj! — interrompis arabo. — Nun jam certas, ke ili iris sur la vojo, kondukanta tra la shott. Ĝi estas malbona kaj danĝera, sed Azrim bone konas tion. Se posttagmeze ili turniĝis tien, ni jam ne atingos ilin, ĉar ili jam estos en Mahrbuk morgaŭ posttegmeze, sed ni nur nokte.

– Ĉu estas permesate fari al la rabistoj ĉiuspecan fiaĵon? — eksplodis Rainer kolere.

— Kiom da loĝantoj vivas en Mahrbuk?

— Kelkaj araboj, kun virinoj kaj infanoj resume ili estas tridek personoj. La gardistaro konsistas el kvin soldatoj en la sanatorio. Krome kelkaj malsanaj legianoj.

— Ni facile venkos ilin. Ni iru! — kriis Gordon.

Iu arabo volis mortpafi Rancig-on, sed la doktoro ne permesis tion.

— Ne mortigu lin, infano mia — li diris bonvole, — li mortos ĉiel. Sufiĉas forpreni lian kamelon. Se oni arestos ni, tiam kelkaj jaroj dependas de tiel malgrava cirkonstanco.

Ili forgalopis.

Rancing restis sur la tero kuŝanta, vizaĝalter, kun disetenditaj brakoj, kvazaŭ li volus brakumi al si Saharon.

Azrim iris avane, malantaŭ li Evelyn kaj fine de la vico la profesoro. La akvoporta kamelo estis ligita mallongŝnure al lia kamelo, ĉar precize duon metra irebla pado kondukis tra la danĝera, sala marĉo. Eĉ tio timige krakadis, kaj iafoje la blanka, glueca, malvarma koto ekŝprucetis el la krevinta krusto. La likvaĵo de la shott, putranta de jarmiloj estas miasma, sufoka, abomeninda kotaĉo. Laŭdire ĝi restis el tiu periodo, kiam Saharo estis marfundo.

La luno brilis en la bela nokto. La shott, kvazaŭ estus surfaco de fantomeske drivanta riverego, kun kolosaj galciplatoj, ĝi brilis inkandeske en la blanka prilumo, kaj ĝi estis pli aŭstera, timiga vidaĵo pro ties forlasiteco ol la dezerto.

La kameloj kelkfoje blovegis, stamfis, kaj ili ne volis iri plu. La rompiĝinta saltavolo difektis iliajn hufojn, kaj la bestoj instinkte sentis, ke morto atendas ilin ĉi tie.

Labastono de Azrim ofte pum-bruis, la kameloj bekis kaj kalcitris…

Ankaŭ la gorĝon de Evelyn strangolis sinistra antaŭsento.

La vento kirlis kaj brue kunportis la sekan, maldikan saltavolon, kio kovris la marĉon, kiel malpeza polvo.

La profesoro diris nenion. Li vidis tion, ke la programo ŝanĝiĝis. Ĝi ja tiel estis laŭprograma. Ili tuj deflankiĝis de la ĝusta direkto. Oni jam persekutas ilin. Nun jam ne estas halto ĝis la Ekvatoro. Kaj kiu scias, inter kiaj cirkonstancoj?

Liajn manojn kaj vizaĝon kovris abomeninda, mukoza, malvarma, humida salvaporo.

Baldaŭ la gvidanta kamelo mispaŝis de sur la vojo, kaj ĝi baraktis en la disondanta akvaĉo kun oreltranĉa bleko. Ankaŭ la kamelo de la profesoro preskaŭ falis post ĝin pro la kunligita kolbrido. Feliĉe la lordo havis sufiĉe da animrego, kaj li ne desaltis de sur la besto, sed kliniĝinte dorsdirekten, li ambaŭmane retiris la bridon, ĝis Azrim venis por helpi lin, kiu tranĉis la streĉiĝintan ŝnuron kaj provis eltiri la baraktantan ŝarĝporatan kamelon el la marĉo. Ili tamen eltiris la beston per unuiĝinta forto. Dume Bannister stumblis kaj paŝis en la akvaĉon ĝisgenue apud la pado.

La okuloj de Evelyn preskaŭ petegis por pardono, kiam Bannister pene elrampis, kaj la miasma, abomeninda ŝlimo gutegis el lia vestaĵo.

La profesoro mangestis, poste li diris ĝemante:

— Estas malfacila afero esti humanisto, fraŭlino Weston. Eble, iam mi ĉesigos ĝin, se tiaj vojaĝoj konstante ripetiĝos dum mallongaj intermitoj.

… Aŭrore ili alvenis en la oazon Mahrbuk ĝiskole kotaj, trolaciĝintaj.

Nur du konstruaĵoj estis en la oazo. Duon etaĝa kabano el argilo simila al gastejo, kaj malpli proksime la blokdomo de la militista sanatorio, farbita per ruĝa minio. Kelkaj arabaj duaroj staris sur la ĉefplaco de la oazo.