Jenő Rejtő - La skeleta brigado

— La aŭtomata fajrilo ne eltenas la klimaton — diris Tiguer.

— Sed oni povas ripari ĝin kaj tiam ĝi eltenos.

— La homon ne eblas ripari.

— Cekumon oni iafoje forigas per opercio.

— Sed ĉi tie la pulmo kaj la hepato malsaniĝas.

— Ankaŭ la reno.

— La risorto estas la reno de la aŭtomata fajrilo.

— Tio estis saĝa diro — kapbalancis Ligert, — ĉar se la aŭtomata fajrilo ne havas ren-organon, ĝi tamen similas al la homo.

— Estas tiel. Ni povas aserti pri la aŭtomata fajrilo, kiel ajn ĝi difektiĝis, la kaporalo ĉiam povas eligi el ĝi fajreron.

— Ankaŭ tio estis bona diro

— Mankas rado de tiu aŭtomata fajrilo.

— Tiam ĝi ne estas riparebla.

— Vere ne. Sed mi devas provaĉi. Ĉar ĝi apartenas al la subkaporalo, kaj ankaŭ li similas al aŭtomata fajrilo. La kolero subite ekflamas en li.

— Kaj mankas rado ankaŭ al li…

— Kiam li kolere flamiĝas, tiam li havas ĉiujn.

— Sed lia menso estas nenormala.

— Tio kaŭzas la malario.

La kapitano venis. Ili salte leviĝis. Sirone gapis al ili kun flava, turmentita vizaĝo, kvazaŭ li neniam estus vidinta tiujn naive stultajn homojn.

— Kio okazis? — li demandis de Ligert.

— La kuireja listo estas preta, mon capitaine.

Sirone mansvingis, li turnis sin al la kaporalo kaj anstataŭ demando, li pikpuŝis la kamizolon de Tiguer per sia dikfingro.

— La akvopumpilo, mon capitaine… ie estas tubokrevo, ĉar la tralikiĝo de grundakvoj malpurigas la trinkakvon.

La kapitano singultis, poste li komencis tordi siajn lipharojn. Malpacience li frapadis sian boton per bastono:

— Bone. Nun alportu ruĝan vinon, kaj restu en la proksimo. Ligert, diable… Atendu. Kiu vidis depost hieraŭ sinjoron ĉefleŭtenanton Vigoin?

Silento.

— Magiron, ordonu, ke oni serĉu ĉefleŭtenanton Vigoin. Li malaperis…

Eksidinte al la tablo, li forŝovas per subita mansvingo la apartenaĵojn de la aŭtomata fajrilo. Poste li levas la telefonon.

— Alkonduku la konvaleskulon n-ro 63 al priaŭskulto!

Kiam oni alportas la ruĝan vinon, ankaŭ Fécamp estas alveninta. Relative li bonŝance transvivis la punbaton. Plastrostrio kovras lian vangon, kaj bluaj tuberoj videbliĝas tie kaj ĉi tie.

Sed li ridetas, kaj ankaŭ liaj okuloj apenaŭ perdis ion el ĝia brilo.

— La malliberulo n-ro 63 anonciĝas al priaŭskulto!

— Venu do… ĉi tien, tute proksimen al la tablo… Mi bedaŭras, ke nelonge mi ŝnurpendigis vin, ĉar vi drinkis kun mi, je mia ordono… Sed… hm… Nu, estas egale… Nur eksidi ĉi tie, ĉar vi tamen estas la sola homo ĉi tie, kiu havas decan manieron, kun kiu mi povas drinki, eĉ paroli. Nur ĝuste kun spiono, perfidulo… Vi do scias, kio vi estas?

— Mi scias, mon adjudant.

— La kaporalo alportis la vinon, poste li foriris. La kapitano decidis, ke li estos diplomate afabla, ĉar Vigoin proponis tiel.

— Diru do al mi, oldulo mia… kiel vi fariĝis spiono, vi, fiulo… sed tute kara junulo, kiu vi estas…

Diablo forportu ĝin! Li faras tiun ĉi servon!

— Ĉi vi deziras paroli pri tio, sinjoro kapitano?

— Ankaŭ pri tio, vi, po… povrulo. Pri ĉio, baldaŭ ni transiros ankaŭ al tiu temo. Nur pretertuŝe… Nu, trinku!

Ili tintigis la glasojn, kaj li sentis, ke li sufokiĝos pro la vino.

— Mi volas scii nur tion, kiaj animaj risortoj igis vin fari tion, mia amiko Fécamp, fia perfidulo.

— Eĉ mi mem ne scias tion.

La kapitano saltleviĝinte staris tute proksime al li.

— Sed kiam mi dishakos vian kapon, tiam vi scios, vi…

Li reprudentiĝis. „Diplomate.” Li denove ridetis, serene kaj larĝe, sed dume li spiregis. Li memorigis al gemuta tigro.

— Nu, bone… Do, je via sano, kara perfidulo… Nek tiu estas lasta fiulo. Aŭ jes?… Estas egale… trinku do, vi, fi… trinku filo mia.

— Je via sano, sinjoro kapitano!

— Ne diru tion! Ĉu vi komprenas? Diru nenion, kiam ni tintigas niajn glasojn. Nur mi povas esti amikema al vi, diablo forportu vin…

Li eksidas murmurante. Tiu situacio estas tre ĝena, mi petas… Vane!

— Vidu, Fécamp… Oni postenigis min ĉi tien pro puno… Ĉu vi scias?

— Mi pensas, mon capitaine.

— Jes… Nu bone. Nun mi parolos konfidence al vi. Atentu min… Mi amas virinon… Ĉu vi jam amis iun vere?

— Mi pensas tiel, ke… jes…

— Atendu! Mi montros ŝian foton!

Li elprenis el la tirkesto de la skribotablo foton pri virino kaj transdonis ĝin al Fécamp.

La malliberulo n-ro 63 longe rigardis ĝin.

— Ŝi estas bela…

— Mi ne demandis tion, vi, porko! — li kriegis, kaptinte la bildon el lia mano. Li viŝis tion, kvazaŭ ĝi estus malpuriĝinta pro la tuŝo de Fécamp. Poste li residiĝis spiregante.

— Trinku, filo mia — li flustris kun revemaj okuloj, ĉar venis en lia kapon la instrukcio de Vigoin. — Vi estas kara, simpatia perfidulo… Mi povus hejmeniri en Parizon, se vi volus….

— Jes…

— Parizo… estas tre bela. Tie la vivo de la sinjoroj estas tre bona… Vere!.. — li singultis. — Ĉu vi konas tiun kanton — li demandis reveme rigardante la glason — el la Bohemoj , kiam Mimi… mortas?

— Jes.

— Violonludu… tion…

— Je via ordono…

Fécamp violonis. El la Bohemoj .

Tiun kanton, kiam Mimi mortas.

Li violonludis kun multe da sentoj, bele, klare. Dume li rigardis la dezerton tra la fenestro.

La kapitano ekstaris kaj pugne apogiĝis antaŭ la vilolono. Poste li mangestis kiel dirigento.

— Sufiĉe… Atentu min, homo! Mi provas sincere paroli kun vi… Ĉu vi komprenas?

— Mi komprenas — respondis Fécamp kaj demetis la violonon.

— Oni diris tion, ke mi estu afabla kaj ĝentila al vi… Sed vi estas fia perfidulo, kiun mi malestimas, abomenas kaj malŝatas. Ĉu vi komprenas?

— Mi komprenas.

— Bone. Mi ne povas komedii… Kion mi faru? Kvankam… bona oficiro… devas fari… ĉion… por la patrujo… Sed mi estas malsana oficiro… Mia malsano estas tiel progresinta, ke mi mortos, se mi denove devas tintigi la glason kun vi… La problemo estas en mia hepato, tamen ĝi estas ties simptomo.

Fécamp sentis tiel, kvazaŭ oni mortigus lin malrapide, per elektitaj turmentoj. Tiu traktado multe pli doloris lin, ol la punbato, kiam oni piedtretis lin.

— Sed vidu, mia kara amiko, vi, fia spiono… Mi provas diri aliajn belajn vorotojn. Sincerajn, belajn vortojn! Neeble! Mi parolas al via koro. Al la koro de perfidulo. Ĉu vi komprenas? Mi kalkulas je la saĝa komprenemo de rabia lupo… Ĉu vi komprenas?

— Jes — li respondis raŭke.

La kapitano subite paŝis antaŭ la malliberulon, pikpuŝis lian bruston per sia fingro kaj diris:

— Fécamp! Diru al mi, kie estas la aktujo!

Fécamp ne respondis.

— Neniam vi akiros ĝin. La militistaro gardos la oazon eĉ dek jarojn, se necese.

— Sinjoro kapitano! Dolore, sed mi ne diros tion!

— Vidu, vi, kara perfidulo… Mi rericevos Parizon… mian fianĉinon.. Ĉion… Estu favorkora…

Li rigardis la malliberulon spiregante. Ĉiuj sulkoj vibris sur lia vizaĝo kaj premis sian iun manplaton al sia hepato. Ĝi terure doloris.

— Sinjoro kapitano! Mi havas nenion diri…

— Ni vidos! Vi nun… nun povas elekti: ĉu vi helpos min: ke vi diros, kie estas la aktujo… aŭ suferego.. atendas vin… Mi estas tiel bonkora, se mi ne kondutus krude, tiam mi devus plori… helpi ĉiun… Kaj neeble… Oni nur tiel povas elteni ĝin, se li estas kruda. Sed nun ĉifoje mi estos malbona… Egoisto. Mi torturegos vin.

Li atendis la efikon.

— Ĉu vi… ne timas?… Nu, bone…. Kiam vi sentos tiel, ke vi ne eltenos plu la torturon, vi rakontos la kaŝejon de la aktujo. Mi certigas vin… Rekompence oni faciligos vian sorton. Ĉu ĝi ne estus bona? He?!! Ankaŭ mi revidus Parizon… Kaj vi vivus bonege en la arestejo de Oran…