Jenő Rejtő - La skeleta brigado

— Kiu murdas en tia varmego? — li murmuris kaj estis tre pala. Ankaŭ li sekvis la oficirojn, tra la ĉambroj de la hospitalo, en kolora negliĝo.

Libourne detale rigardis ĉion, tenante la malgrandan protokolon en sia mano. Liaj viglaj, grandaj okuloj serĉante moviĝadis dekstren-maldekstren.

— Mi proponas kontroli ĉies alibion, dum la tempon de la atenco — li diris aplombe.

Minkiev malbonhumore eklevis sian ŝultron.

— Kies alibion vi volas kontroli?…

— Mi petas vin, Minkiew, se vi ne havas pli bonan ideon, ne rifuzu tion, kion mi proponis.

— Laŭ mia opinio, la malbona ideo estas pli bona ol nenio — respondas la kuracisto, eklevinte sian ŝultron kaj tike malsuprenigas sian liprandon, samtempe li levas sian maldekstran ŝultron ĝis sia orelo, dume tordadas sian pojnon, kvazaŭ la maniko ĝenus lin.

El liaj diversaj konvulsioj neniam formiĝas trejnakirita vibrado, kiel la neŭrastenio manifestiĝas en konforma esprimmaniero.

— Mi pensas — diris Libourne, — la atenco faras eĉ pli urĝa la reorganizon, sinjoro kapitano. Eble, se vi pli frue konsiderintus miaj prezentitajn projektojn, tiam multaj aferoj okazintus alie.

— Kiel? — La kapitano miris. — Vi forgesas pri vi mem!

Libourne kapbalancetis, kvazaŭ pardonpete, kaj diris nenion. Sed li mordetis sian lipon, kaj lia sunbruniĝinta vizaĝo fariĝis pala.

Sirone forturninte sin, spiregis. Kiel oni ellasas la superfluan vaporon el la trohejtita kaldronego.

— Berlac!..

La adjutanto venis:

— Mi priaŭskultis la deĵorantojn, retrospektive ĝis la atenco, kaj

— Ĉu vi konstatis ion?

— Resumante la rezulton de la konfesoj doniĝas la hipotezo…

— Ne faru nun liberan prelegon! — Ĉu vi konstatis ion aŭ ne?

— Ne — li respondis raŭke kaj timeme akrigis sian gorĝon.

— Do tiam diru tion!!

La vizaĝo de la adjutanto konvulsiis, sed li staris streĉe, kiel ia rekruto kaj palpebrumas kun flamantaj okuloj. Mallonga paŭzo. La aero estas varmega.

Kpitano Sirone distiras sian ĉemizon kaj ĝemas. Lia spiro siblante eliĝas el liaj bronkoj.

La ardanta aero bruligas la haŭton.

— Telefonu al Maroko, Berlac! Mi volas paroli kun la Sekrea servo — li diras al la adjutanto, poste li turnas sin al Libourne. Li jam pentis, ke li admonis lin. — Bonvolu fari ian protokolon. Ligert tuj sendu ĝin kune kun la krimdokumentoj kaj fotoj.

— Vi devus ordoni pri la prokrasto de la sekcado, ĝis alvenos la militista detektivo — diris Libourne kun oficiala korekteco.

— Ĉi tie troviĝas nenia instalaĵo por konservi kadavron. — murmuretis Minkiew. — Tio estas tute ne ebla en varmego kvindek celsiusgrada…

— Sinjoro regimentkuracisto prefere malhelpas miajn ordonojn — respondas la ĉefleŭtenanto kun vastiĝantaj naztruoj, kaj li tutkorpe tremas.

— Mi ne toleras tiun konstantan ĉikanadon. — kriegas Minkiew, perdinte sian sinregon.

— Silenton! — krias Sirone kaj kolere spiregis. La varmego estas netolerebla.

Minkiew iras en sian ĉambron grumblante kaj eksidas apud la lavopelvo, en kiu trempiĝas la poŝtmarkoj. Dume li diras al la sanitara soldato.

— Iru al Ligert, kaj iru al li, ke li gluu altvaloran poŝtmarkon, peraviadilan sur la koverton de la krimdokumentoj, ĉar oni eksemisios tiujn.

— Jes.

— La koverton sendu ne al la bataliono, sed al la poŝta servo de la stabo IV/a, kien vi sendis lastfoje la dokumenojn pri la atenco kontraŭ Magiron.

— Jes.

— Posttagmeze Ligert venu priradii per kvarclampo. Je la kvina.

La sanitara soldato foriras kun la mesaĝo. Minkiew elprenas poŝtmarkon per pinĉprenilo kaj rigardas ĝin per lupeo. Poste malfemiĝas la pordo kaj envenas Sirone.

Li eksidas kolere.

— Ĉu vi havas brandon?

Minkiew kapjesas, li portas botelon, glasojn kaj verŝas. Ili trinkas.

— Tiu freneza… Libourne… — spiregas la kapitano — volas dueli kun vi. Ĉiumaniere.

La kuracisto oscedas, poste li mansvingas.

— Mi petos pardonon de li… iomete mi perdis mian sinregon.

Minkiew dorsapogiĝinte sur la seĝo lulas sin. Dume li faligas iun sian pajlopantoflon, sed li ne kliniĝas por levi ĝin.

Sur liaj nudaj, plataj, grandaj instepoj videbliĝas piedfingroj, similaj al senforme ŝrumpintaj grefoj de birdo.

— Pri kiaj memorandoj parolis Libourne ĵus? — li demandas de Sirone kaj ekfumas cigaredon.

— Stultaĵoj. Konstante li faras projektojn pri la reformo de la puntendaro. Li proponas produktadon de floroj, tegol-tegmentajn barakojn kun verdaj persienoj kaj tian kantinon, kiun oni konstruos laŭ la modelo de Eŭropaj kafejoj. Ili estas amaso de similaj absurdaj stultaĵoj.

— Ĝi estas tute bona tempopasigo — rimarkis Minkiew lace.

La kapitano eltrinkis glason da brando. Tio bone travarmigis lian kapon.

— Kiel vi dormas? — demandis Minkiew.

— Lastatempe ne bone. La friponoj neglektas la ekstermon de la musoj kaj insektoj. — Ĉirkaŭrigardinte, li kolere aldonis. — Oni ekstermus ilin almenaŭ en la hospitalo.

Tri dikaj ratoj sidis en la angulo impertinente, kaj kuraĝaj musoj kuris preter liaj piedoj.

La kapitano malgaje palpadis siajn silurajn lipharojn kaj deskuis blaton el inter siaj fingroj kun naŭzo.

— Kiom da abomenindaj insektoj — li ĝemis suspirante. Vere ne estas mirinde, ke oni malsaniĝas.

— Mi proponus al vi preni ferion.

— Estas egale… tute egale… — mansvingis Sirone. Tiu Gouillamue… estas pli malsana, ol mi. Dum tagoj li kuŝas senmove.

— Ĝi ne gravas — respondas Minkiew. — Tio estas provizora depresio. Ĝi ofte okazas en granda varmo.

La reveninta sanitara soldato haltas ĉe la pordo.

— Maroko anonciĝis en la telefono, sinjoro kapitano!

— Atentu min! — kriis Sirone. — Se mi denove vidos insektojn kaj ratojn en la hospitalo, mi katenigos vin! Rigardu tien, fripono!

Li montris al la dikaj ratoj, sidantaj en la agnulo, poste li forrapidis.

La sanitara sokdato staras konsternite. Li palpebrume rigardas dekstren-maldekstren en la tute pura ĉambro. Minkiew tiradas siajn etajn, nirgrajn, mallongajn lipharojn, kaj iu lia okulo mallarĝiĝas, kiel li rigardas al la sanitara soldato kun flankenklinita kapo.

— Kion vi gapas, rinocero? — li demandas afable.

— Mi petas… — balbutaĉas la junulo. — Ĉi tie estas nek ratoj, nek insektoj…

— Notu bone, se la sinjoro kapitano vidas ie insektojn kaj ratojn, tiam troviĝas insektoj kaj ratoj tie — post mallonga pensado li ankoraŭ aldonas per saĝa, averta voĉo, — ĉar se ĝi okazos ne tiel, mi do elbatos viajn dentojn… Estas kompreneble, ĉu ne?… Rompez!

La kapitano trarapidis la korton ŝanceliĝante. La konstruaĵoj, la palmoj kliniĝadis per malcertaj, serpentumantaj siluetoj.

Lia vido malakriĝas. Li ekatetentis tion jam de tagoj. Li bezonus okulvitrojn. Antaŭ la enirejo de la konstruaĵo insolentaj ratoj ŝtelumas el lia vojo.

Ili estas tiel dikaj, ke ili nur malfacile povas moviĝi. Abomeninde! Tiaĵo pli frue ne okazis…

Suspirante li rapidas al la telefono.

Oni akceptis lian raporton kun oficiala flegmo en Maroko. La esploro estis senrezulta.

— Ĉu la afero estas tiel komplika? — demandis la majoro de la Sekreta servo.

Sironen-on ekregis kolero.

— Ĝi ne estas la unua polica komisio, per kio mi senrezulte provadis. Domaĝe, ke mi estas nur soldato?!

— Ne malavantaĝe — respondis la majoro trankvile. Sed la multflankeco sendube estas avantaĝo.

— Mi ne povas fieri pri tiu propreco mia. Ĉu mi ordonu pri la enterigo de Vigoin?

— Jes. Ne estas oportune konservi kadavron en Bahr El Sudano… Kaj ne forgesu la aferon de la kondamnito n-ro 63. Multaj homoj el ni ŝatus vidi vin en alia posteno. Interalie marŝalo Dugiron. Se vi sukcesus eldevigi konfeson…