Jenő Rejtő - La skeleta brigado

— Mi bone fartas ĉi tie, sinjoro kapitano.

La vizaĝo de la oficiro fariĝis cindrogriza.

— Ĉu vere?… Vi fartas… bone?… Mi gratulas…

Vesperiĝis, kaj anstataŭ la muŝoj aperis la moskitoj. El la direkto de la dezerto jam ekbojis hieno, kaj kelkaj birdoj, vekiĝintaj en la nokto, aŭdigis vokajn, mallongajn kriojn per plendanta kriĉado. Stana, kelodora nebulo vualis la posttagmezon, kaj tiu senkolora, sufoka duonlumo rigidiĝinte staras super la dezerto, spiregante pro la subirinta suno…

La kapitano rulumas cigaredon, kaj mallaŭte, tre plendinde diris tion:

— Fécamp… mia hepato estas en tre malbona stato… La klimato mortigas min. Mi estas tre malsana. Helpu min, vi kara, fia patrujperfidulo…

Sirone rigardis al li kun infana, trista atendo. La fino de liaj flavaj, grizaj, siluraj lipharoj tremetis pro ia interna pulsado, espero kaj malĝojo sidis sur lia malsanece pufiĝintaj vangoj. Araneo, manplaton granda descendis senpere antaŭ lia vizaĝo. Li rigardis kaj ne forigis ĝin. La naŭza insekto, iom pendolanta preskaŭ tuŝis lin. Li nur rigardis ĝin malgaje. Kvankam ĝi preskaŭ tuŝis lian nazon, kiam ĝi ekpendolis

Fécamp bedaŭris lin. Sed kion fari? Li vere ne scias, kie estas la aktujo. La areneo falis klakante sur la platon de la skribotablo kaj timiĝinte kuntiris sian korpon. Ĝi kaŭris.

— Mi havas nenion diri… mon capitaine — li respondis mallaŭte.

— Nu, bone… Tiam do… ni parolos alie — li kriis senspriĝinte, svingante la rajdbastonon, kiun li denove elprenis de ie. Liaj nazloboj foje enkaviĝis, foje vastiĝis pro la blovo de lia varmega spiro.

Dum longaj sekundoj ili senmove rigardis en la okulojn de unu la alia. Bor-insektoj estis aŭdeblaj per ĉiuspecaj skrapantaj, grincantaj sonoj en la seke putrantaj mebloj.

La araneo kuŝis senmove sur la skribotablo.

Pastel-griza gelatino de la vespera krepusko vibris ĉirkaŭ ili, sinkante en ĉiam pli profundan tonon. Langvoraj polveroj ŝvebante dancis mortan dancon de la tago. La aero estis varmega kaj rasa, kiel en la maŝinejo de ŝipo, alveninta el longa marvojo.

— Ĉu vi ne diros tion… Nu, bone… De nun ĉiu rajtos konfesigi vin… Kaj tiaj homoj demandos vin ĉi tie, kiuj estas pli spertaj ol mi.

Li verŝis vinon, sed li ne trinkis ĝin. Li elprenis brandon el iu tirkesto. La silueto de la granda korpo jam apenaŭ estis videbla. Ankaŭ la konturoj de la lasta ombro dronis iom post iom en la pigran mallumon, ĉion sorbanta. Kaj tiel la Mondo sinkis en Hadeson de la tropika nokto.

Nun la araneo malrapide ekiris sur la skribotablo.

Fécamp aŭdis tintadon. Io plaŭdis. Blasfemo. La kapitano verŝis brandon, kiel ĝi eblas en mallumo. Poste ekflagris alumeto, kaj ruĝa punkto staras en la aero. Ĝi ekardas kun fajna susureto. La raŭka, melodia, trenata voĉo de la kapitano sonas kun ebria, saĝa trankvilo.

— Mi ne vangofrapas… Mi estas malbona kiel policisto, provoso kaj ekzekutisto… Oni sendu min kun plotono da soldatoj posteni sur kiun ajn altaĵon por ataki dek mitralejojn… Oni nur ordonu, kaj mi mortos ĉi tie, se necese, kaj mi vivos ekzemple ĉi tie, eĉ se ne estas necese. Ĉar oni ordonas al mi… Sed je ĉiuj diabloj de la infero!.. Mi ne estas… provoso, ekzekutisto, sang-hundo kaj similaj!

Fécamp staris. Li sentis tiel, ke li jam ne ĉeestas. Lia tolpora, senmova, streĉa staro kune kun la estingiĝantaj briloj de la posttagmezo sinkis en la malrapide surfalintan, nigran spacon, en kiu sorbiĝis ĉiu konturo de la perceptebla mondo.

— Nun vi povas foriri… Sed atentu!..

La cigaredo ekardis, poste ĝi malsupreniĝis per malrapida arka movo, kiel fajrokolora, laca skarabo. La dormema voĉo de la kapitano vibris ĉiam pli trenate el post la nigra spaco, kvazaŭ ĝi malproksimiĝus.

— Vi vidos, malliberulo… — li oscedis — ĉi tie oni provos sur vi la tutan tortursistemon de Torquemada.

La cindriĝanta ardaĵo de la cigaredo agonis en la mallumo, kiel rufa makulo de koaguliĝinta sangero.

— Ĉu vi scias, malliberulo n-ro 63, kio atendas vin?

Kvazaŭ zumado de muŝoj sonus. Poste aŭdeblas tute mallaŭta §oro de veado, alvenanta el la malproksimo…

— Ĉu vi aŭdas?… La Skeleta brigado !

— Mi aŭdas…

Kaj la malproksima, malesperiĝinta plorkantado denove eksonas. Miaŭo de seksarda kato aŭ ploro de malsana bebo sonas tiel: Oaa, oaa, oaa…

— Forportu vin!.. Mi volas, ke estu silento en tiu ĉi kripto!

— Tiam kial vi ne lasas ripozi la mortintojn en paco?! — kriis Fécamp iom ekzaltite, forgesinte pri si mem.

Sirone fikse rigardis la malliberulon, kun malfermita buŝo, heziteme, kaj longa salivoguto streĉiĝis inter liaj lipoj, kiu iafoje tremetis pro lia elspiro. Lia pugno ekmoviĝis… Kvazaŭ li estus ekbatanta lin.

— For de tie ĉi! — li ŝrikis poste kun tranĉa, raŭka flustrado.

Fécamp turnis sin sur la kalkanoj, kaj la mallaŭtiĝanta klakado de liaj paŝoj longe e§is en la ŝtuparejo.

La kapitano ankoraŭ sekundon restis tiel, fiksrigardante al la sojlo, en apatia revado. Jen rigardu… Grandaj, dikaj ratoj envenas tra la pordo.

Estas terure, ke oni ne ekstermas tiujn bestaĉojn… Ankaŭ la muŝkaptantaj lacertoj plimultiĝis. Ne unu, sed ok-naŭ disglitas ĉien, aŭdinte la plej etan bruon, inter ili estas unu tre naŭza, grasa, nigra serpento. ĝi falas ĝuste al liaj piedoj de sur la plafono. Li ne eltenas tion! Li kuŝiĝas sur la kanapo profunde ĝemante…

Estis sufiĉe! ho, kiel naŭz-gusta ardoseento strangolas lian gorĝon…

Sufiĉas la mistikoj. Ne estu pli da surprizoj, krimaferoj. Oni lasu lin mortaĉi en paco.

Nun falas kun la sojlo homo, kur-alveninta, spireganta

— Mon… capitaine!!!

— Kio okazis?

— Oni trovis la kadavron de sinjoro ĉefleŭtenanto Vigoin en la cisterno, malantaŭ la domo! Iu mortpafis lin!

Oaa… oaa… oaa…

La Skeleta brigado veadas…

Sed kun ia tute stranga, malic-ĝoja plendado. Tiu senmelodia, malproksima zumado sonas tiel, kiel la grako de korvoj, kiam ili flugas al pendumito.

La esploro denove estas senrezulta. Sed ke ia konsterniga rezulto jam ne longe malfruas, ĝi sinistre peziĝis sur la ĉiam pli ardantan senmovecon de la ŝimodora, dika atmosfero.

Kaj tiu timiga rebuso estis en la flava, pufa vizaĝo de la rondiranta plenluno, kiu el la nigra, mortotuko de la ĉielo ĵus elkliniĝis, kiel la kapo de kadavro, kaj ĝi komencis sian apartan rondiron, naĝante surdorse en la kosmo.

Tia estis la nokto tiam ĉirkaŭ tiu groteska, apopleksia pejzaĝo. Iu mortpafis Vigoin-on. Certe en la tago de lia malapero. Kiam iu provis fari atencon eĉ kontraŭ Magiron. La lavejo troviĝas vidalvide. La kadavro de Vigoin kuŝis sur la tero, kiam oni levis lin el la cisterno. Tute malgrandkalibra kuglo mortigis lin, simila, per kiu iu alpafis al Magiron.

Do, tuj post la unua murdoprovo la atencanto faris ankaŭ la duan, sed tio jam sukcesis! Ĝuste la bruo de la eksonanta alarmo subpremis la tondron de la pafo.

Li estas terure malvarmsanga murdisto. Jen estas la sangospuro. Videbliĝas kelkaj rompitaj plantaĵoj, kie la ĉefleŭtenanto kuŝis, antaŭ ol ĵeti lin en la cisternon. La grundo ĉirkaŭ la domo estas tia, kvazaŭ ĝi konsistus el vakso, ĉar oni ĉiutage akvumas la grundon de la plantaĵoj. Videbliĝas la premaĵo de la korpo kaj la loko de la sekiĝinta sango.

La sekvan tagon antaŭtagmeze, post longa serĉado oni trovis ankaŭ la alian kuglingon en la lavoĉambro.

Mi ne vidis ĝin dum la unua esploro — diris Libourne, kaj ŝajnis, ke tio ĉagrenas lin.

— Ĉar ni serĉis nur unu kuglon — rimarkis Sirone.

Ili daŭrigas la esploron en la hospitalo. Minkiew, vekiĝinta el sia dormo sciiĝas pri la novaĵo. Unue li ege surpriziĝis. Li ne volis kredi tion. Poste li blasfemante surprenis sian flikitan kimonon.