Jenő Rejtő - La skeleta brigado

— En ordo! — kapjesis la alia kaj flustris al li: — Ĉu fronto aŭ dorso por Saiĝa kaj por la libereco!

— Bone — respondis Carew mallaŭte, — donu al mi moneron kvin centiman!

La trumpetisto, moknomata Korko, elprenis moneron kvin centiman kaj transdonis ĝin al Fécamp.

Fécamp suprenĵetis tion. La monero du-trifoje turniĝis.

— Fronto — diris Carew, antaŭ ol la centimo falis.

Granda, morta, obtuza klako.

Interese.

Fécamp tuj eksentis, ke li perdis, aŭdinte tiun kurtan, nesonorantan klakon, kiel la monero falis sur la lignon.

Kaj estis tiel.

Fronto estis sur la videbla flanko de la kupra monero.

— Mi pagos! — diris Henry Fécamp gaje, kaj li pagis, kiel li diris, kiel sinjoro!

Sekvan tagon li prenis sur sin la murdon, pri kio li sciis malplu multe ol la instanco.

Ĝi estis nur tio, kion Sirone ne konjektis pri la afero en Bahr El Sudan, en la fortikajo de la Kompanio Discipla.

La proksimiĝon de la tornado ĝenerale antaŭas langvoriga kalmo. La silento estas tiel minaca kaj timiga ĝuste pro sia senmoveco, kiel pantero eksaltonta. Poste ekmiviĝas foliaro. En la ĝardeno dormemaj skaraboj tiriĝas egalrapide.

Io estas okazonta!

Unu, granda arbofolio deiĝas de la branĉo, kaj ĝi surteriĝas laŭ spirala orbitro, per pigra falo.

Subite grandega ombro ĵetiĝas sur la kampojn, eksusuras la ĝardeno, kaj alvenas la furioza ciklono de la apokalipso kuregante al la sveneta pejzaĝo.

La peza, tepida kalmo signas tion.

Ankaŭ en la fortikaĵo de la kompanio disciplina estas prema la monotoneco, kiu nun tamen estas alia, kaj ne estas sciate, kial?

La trostrĉita elektroŝargiteco de la atmosfero desegnas misterajn lumgrafikonojn sur la nigran firmamenton, kaj ĉiu ekbrilo zigzage trafulmas super la dezerto, kiel minacanta anta udiro.

La unua, ŝajne sensignifa heroldo, kiu kvaza u estus anoncinta la detruan tempeston: estis la alveno de ĉefleŭtenanto Vigoin.

Li alvenis en Bahr El Sudan-on je la tria horo posttagmeze, li anonciĝis ĉe la kapitano kaj transdonis sian ordonon. Laŭ tio li estis sendita kun tiu instrukcio, ke li transprenu la postenon de la mortinta ĉefleŭtenanto, kiel vickapitano. Libourne devintus ricevi la agosferon de la vickapitano post la morto de Screbin. Ĉar estas evidente, ke ĝuste la novalveninta oficiro konas malplej bone la lokajn cirkonstancojn.

Sed „supre” oni ofte decidas, ĉu tio estas bona tiel aŭ alie, kaj en la militistaro neniam estis kutimo motivi iujn nekutimajn ordonon. Libourne retiriĝis en sian ĉambron ofendita ĝissange, kvankam Vigoin tute ne estis kaŭzo de tiu stranga ordono. Nek por Sirone estis indiferente, ĉu la nova oficiro estos bona kamarado, koncerne la noktajn drinkamuziĝojn en Coin de l’ Enfer.

Vespere ili jam kune levadis la glasojn en la kontoro. La noktoj estas sufiĉe varmaj kaj deprimaj precime dum la okcidenta aerblovo.

— Vi vivas en terura soleco, sinjoro kapitano — diris la ĉefle utenanto.

— De post la morto de Screbin mi ne havis konvenan, agrablan societon.

Vigoin longe preme moligis cigaredon, rulumanre ĝi inter siaj tri fingroj. Poste li diris aplombe:

— Mi a udis, ke estas ĉi tie interesa malliberulo, kiu violonludas.

— Jes… — lia flava, pufa vizaĝo, blilanta pro la vaporoj, esplore rigardis la oficiron. Li do scias tion. — … Kiel vi opinias… el la vidpunkto de la militista honoro… pri la afero? Kiam iu tintigas glason kun patrujperfida murdisto pro bonfida neinformiteco… Ĉu, tio estas malbona?

— Se li faras tion kun Fécamp — respondis Vigoin tre aplombe kaj turniĝis vidalvide al la kapitano, — tiam li plenumas gravan taskon! Mi estas rajtigita diri tion al vi, sinjoro kapitano.

Sirone konsterniĝis, poste li signifoplene kapbalancis: aha!.. Jen estas la kaŭzo de la neglekto de Libourne.

— Ĉu vi estas mebro de la Sekreta servo?

— Oni tial sendis min ĉi tien — li respondis eviteme, — ke mi okupiĝu pri la afero de la kaŝita aktujo. Kompetentuloj mesaĝas al la oficiroj de la fortikaĵo, kiu konfesigos Fécamp-on, li estos rekomandita al tiu iama posteno, kie rompiĝis lia militista kariero. Vi bone komencis, sinjoro kapitano, daŭrigu tie, kie vi finis ĝin.

— Sed mi ne povas drinki konversaciante kun perfidulo! Kun murdisto! Diable!..

Mi estas oficiro… kaj ne la membro de la Sekreta servo! — Li iris ŝanceliĝante al la tablo por verŝi brandon en sian glason. — Sciu, ke mi ne konis la aŭtobiografion de tiu fripono, kiam mi eksidis kun li apud la glason. Post tio telefone mi alimaniere klarigis la aferon por senkulpigi min.

— Sed la Sekreta servo konsideris vian raporton serioza kaj ordonis daŭrigi tie, kie vi finis ĝin.

— Ĉu tio estas ordono? Bone! En ordo!.. damne. — Li eltrinkis la brandon kaj spiregis, kvazaŭ li ekripozus post intensa kurado. Kvankam li jam longe sidadis, sed tiu intermita spirado senĉese ripetis la ritmon de lia foruzita koro, kiu luktis kontraŭ lia konstanta spirmanko.

— Malkontinue funkcias tiu maŝinaĉo…

Li eklevis sian ŝultron kun inerta, bagatelum mieno, kvazaŭ li malestimus sin mem, ke lia hepato, organismo, do la fiziologia stulteco de la vivo havas gravecon, per kio li vivtenas sin, pro nura kutimo, laŭ la ŝanĝiĝo de liaj postlasitaj farendaĵoj, en Bahr El Sudan… Kun pigre balaciĝanta kapo, reveme li fiksrigardis malcertan punkton tra la aero kaj rulumis cigaredon.

— Ne prenu kiel ofendon, amiko — fine li ekparolis raŭke, — mi altestimas ĉiun bravan kamaradon de la Sekreta servo, sed mi ne atingus tie eĉ la rangon de subkaporalo… Mi estas soldato, senhezite plenumanta la ricevitan ordonon! Eĉ tion, ke mi drinku kun spiono… Sed prefere mi gvidus du plotonojn de sanitarajn soldatojn por ataki kvin mil ribelintajn tuaregojn, se estas permesate elekti inter la ordonoj. Mi Dio!.. Tintigi glason kun spiono… Oni forgesis instrui min pri tiu strategio en Saint-Denis.

Sirone spiregante fiksrigardis la blue ŝvebantan fumon. Ankaŭ du-tri musoj trakuris antaŭ li sur la planko. Kial troviĝas tiom da musoj ĉi tie?

— Mi ne estas superstiĉa… sed io pendas en la aero… La vivo estas stranga ĉi tie… Mi scias pri neniu, kiaj intencoj bolas en li interne. Screbin, la ĉiam bonhumora subite pensis ion kaj mortpafis sin fajfante…

Rigidiĝinta palmokrono desegniĝis malrapide antaŭ la fenestro, kvazaŭ iu enrigardus singarde, antaŭenkliniĝante, laŭ la proksimiĝanta orbito de la luno. La malhelaj konturoj de la glavosimiaj folioj de la frondaro disvolviĝinte memorigas pri grandega, dehiskinta rozo.

Ie kriĉis vekiĝinta birdo tre malproksime. Vigoin sentis etajn, pikajn dolorojn en sia kranio, kvazaŭ de tempo al tempo reviviĝus iu aŭ alia komisuro lia. La palmokrono, ŝvelinta en la vitreca lumo ekbruetas, scivolema kapo de simio gapas en la ĉambron por momento, poste ĝi subite malaperas kun laŭta dentogrincado.

Alvenas sanitara soldato, kiu metas flavan slipon antaŭ la kapitanon. Sirone haste subskribas tion, kaj la junulo foriras.

La varmega, humida aero grasosimile kovras ilian vizaĝon, kaj iafoje ili ĝemas. Malbongusta, amara silento sidas en la sufoka kontoro de la kazerno, simila al atendejo.

— – Ĉu la kondamnito n-ro 63 ne menciis, ke li havas monon? — demandis Vigoin. Ankaŭ juveloj troviĝis apud la dokumentoj, kies valoro estas du mil frankoj. Evidentiĝis, ke la murdita kapitano antaŭnelonge heredis, kaj li transprenis ĝin en la ambasadejo de Maroko.

— Jes, mi scias… mi memoras — diris la kapitano lace, ĉar lia kapo tre peziĝis, li eltrinkis preskaŭ duon botelon da brando je unu tiro.

Vigoin provis iradi, sed li denove eksidis pro la protestanta krakado de la planko. Ĉiu disonanca bruo ĝisekstreme sreĉis liajn nervojn ĉi tie.