Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

Kaj ŝi ploregis amare. La kompatinda…

Ni longe ne parolis. Ŝi viŝis siajn larmojn… Ni staris malgaje. Iom post iom ŝi ekregis sin.

— Nun… vi… implikiĝis en malbonon pro mi — ŝi diris.

— Tio ne gravas — respondis Alfonso la Neniulo, — ni vivas ĉiam inter danĝeraj cirkonstancoj. Sed vi devas iel hejmeniri de tie ĉi…

— Mi helpos vin hejmeniri — diris la Turko.

— Mi ŝatus scii, kian rolon vi havas, kaj kiel vi venis ĉi tien? — demandis Alfonso la Neniulo trankvile.

La Turko iom ruĝiĝis.

— Unue mi konsideris ĝin negoco… En la leter-kopio, kiun vi sendis al mi, Francis Barré skribis tion, ke friponaĵo okazas ĉi tie, kaj oni koruptas ĉiun per fabelaj monsumoj… Tiam mi kooperis kun Kvastiĉ. Mi opiniis, ke oni koruptu ankaŭ min fabele. Mi havis ankoraŭ tiom da mono por organizi malgrandan karavanon kaj veni en Igori-on…

— Vi ja ricevis konsiderinde altan monsumon de ni, kiam okazis la afero de la diamant-miejo.

— Jes — li respondis malbonhumore, — sed oni facile fordisipas ĝin per ruleto. Tial mi venis ĉi tien al la kapitano, ke ni serĉas Francis Barré-on komisiite de lia familio. Kaj tiam… Do estis tiel, kiel vi skribis… oni koruptas per fabelaj monsumoj…

— Kial vi malkovris Yvonne Barré-on, kiam vi alvenis?

— Por ke ŝi ne faru stultaĵon. Poste Fadeno traserĉis ŝian pakaĵon kaj trovis virinajn vestaĵojn. Por gajni la fidon de la kapitano… prefere mi perfidis Yvonne-on.

— Estas vere, ke la kaporalo serĉis inter miaj objektoj… Li mem diris… — rimarkis Yvonne.

— Ĉu vi do estas kun vi?

— Jes. Ni devas atenti por gardi la ŝajnon. Se mi fariĝos suspektinda, tiam ĉio estos finita.

Hopkins ĝemis. Ni devintus scii, se li klarigos ĉion, tiam ni povas kisi eĉ lian manon pro liaj friponaĵoj.

— Atentu min! Ni scias, ke tiu kapitano nomiĝas Pittman, kaj li estas dizertinta legiano, kiu mortigis oficiron. Eksciu io pri ĝi.

— Bone…mi informiĝos pri tio.

— Kaj eksciu, kio estas sur la insulo, vidalvide.

— Oni gardas iun. Mi ne scias, kiun.

— Mi ŝatus iri tien…

— Mi provos tion kaj…

Li ne povis fini ĝin. Alfonso la Neniulo kaptis la kolon de la Turko per eksterordinara lerteco, ĵetinte lin al la muro kaj piedbatris lin, poste li donis al li du tiajn vangofrapojn, ke la sango ekkovris la vizaĝon de la grand-nazulo…

Yvonne ekŝrikis, kaj nek ni komprenis tion.

Kial?! Li ja nun jam vere pruvis, ke li estas senkulpa! Ni volis reteni lin, ankaŭ Hopkins, sed kiu povas reteni Alfonson la Neniulon?

Li draste draŝis lin, deŝiris lian veston, vangofrapis, piedbatis kaj fine elĵetis lin el la kabano.

Kvazaŭ kreskinte el la tero, la patrolo alvenis tien. Ni staris inter pafpretaj fusiloj.

La Turko staris ĉifone disbatita kun veriĝanta kapo.

— Kio okazis? — demandis iu soldato.

— Ili… atakis min… — li balbutaĉis inter siaj ŝvelintaj lipoj, — tuj venigu la kapitanon… Vi amare pentos ĝin, hundo…

Tiam li ricevis ankoraŭ vangofrapon, ke li falis preskaŭ saltante en la veprejon.

La kapitano estis en la proksimo. Li venis kun la unuokululo.

— Ĉu vi? Denove vi?

— Sinjoro kapitano! — kriegis la Turko, kiu jam ne havis homan trajton sur sia vizaĝo. — Vi ne povos reguligi ilin. Ili estas vivdanĝeraj flaraĉuloj!.. Nun mi malkovris ilin difinitive… Ĵus mi sukcesis trompe ekscii sekreton de ili! Ili asertas, ke vi estas Pittman kaj dizertinta soldato! Mi ŝajnigis, kvazaŭ mi estus ilia amiko!.. Francis Barré diris al ili, ke vi estas dizertinta legiano…

Yvonne ekŝrikis. Ho, la kanajlo! Kial ni ne mortbatis lin?!

Hopkins ekkriegis:

— Hundo!

— Mortpafu ilin! — diris la unuokululo. — Nun ne eblas heziti.

— Jes! — kriis la Turko. — Mortaĉu tiuj hundoj! Se vi ne atentas, ili elflaraĉos ĉion!

— Mi opinias — diris la kapitano, — estus plej bone transporti ilin sur la indulon. Mortkondamno ne ekzistas ĉi tie. Kiu ekscias ion, tiu estos sendita sur la indulon. Ĝi estas tiel bona, kiel la morto.

Dum ni iras kun la patrolo al la rivero, mi demandas de Alfonso la Neniulo:

— De kie vi sciis antaŭe, ke la Turko tamen estas perfidulo?

— Mi ne sciis, ke li estas perfidulo…

— Kial vi batis lin?

— Mi vidis la patrolon proksimiĝi… kaj pro la ŝajno.

— Kial vi devis bati lin tiel draste?

— Por ke oni eĉ li multe fidu lin.

Jes! Ĝi estas tre bona vidpunkto. Ni lernis tiun manieron de la Turko.

La boato kun niaj gardistoj denove returniĝis, post kiam ili surbordigis nin.

— Kial ni ne mortigis la Turkon?! — furiozis Hopkins.

— Mi ne scias, ĉu li estas kulpa? — respondis Alfonso la Neniulo nervoze. — Mi diris al li, ke mi volas iri sur la insulon. Kaj mi estas ĉi tie…

— Diablo forportu tiun ulon!

Ni staras antaŭ la surfosta konstruaĵo de la insulo. Iam pia viro vivis en la kabano, en memvola ekzilo por konverti la buŝmenojn

Nun ĝi estas karcero, de kie oni ne povas fuĝi.

Miloj da provosoj ĉirkaŭas la malliberulojn. Krokodiloj svarmas en la akvo. Ĉiusekunde ili elmergiĝas el la malpura, bobelanta rivero.

La boato venas foje en ĉiu tago por meti nutraĵon ĉe la kabano, kaj iu gardisto enrigardas tra la pordo.

Sur la kabano estas fiksita tabulo kun tiu surskribo:

AVERTO!

Forlasi la kabanon estas malpermesite!

Kiu elpaŝas, tiun la gardistoj mortpafas el la transa bordo!

Tuj ektondras averta pafo. Ni eniras rapide. Ni estas en rondforma malgranda ejo. Ankaŭ kelkaj krudaj benkoj troviĝas tie. Indiĝenoj aŭskultis la meson de la misiisto. Sur la tablo staras oleolampo, sur la muro pendas bildo de Maria, ĝi estas malnova, ŝirita, sed la vizaĝo de la Sankta Virgulino ankoraŭ estas bone videbla. Malliberulo sidas sur iu benko. Ŝimo kovras lian vestaĵon, li havas barbostoplajn vangojn, kaj li iom malgrasiĝis. Jen rigardu! Li ja estas Potrien!

— Alo! Serĝento! — krias Hopkins gaje. — Kia ĝojo! Ĉu vi jam trovis vian maleoŝirmilon?

Potrien rigardis sur nin. Malestime, trankvile.

— Kiel vi venis ĉi tien? — li demandis.

— Ni serĉis nian karan serĝenton, ĉar ni ne povas vivi sen vi.

— Gardu viajn stultaj ŝercojn.

Kolubro glitis sur la planko rapide kun bruo. Tiu kabano estis abomeninda, humida, malbonodora loko.

— Ĉu vi scias kion fari — diras Alfonso la Neniulo, — rakontu, mon chef, kial oni enkarcerigis vin, tiam ankaŭ ni rakontos, kial ni estas ĉi tie.

— Kial rakonti? Vi vidis tion, se vi havas okulojn, ke io ne estas en ordo. La kapitano, kaj tiu unuokululo iras sur vojo malbona. Ili venigis min akoraŭ dum la tago de nia alveno en la kontoron kaj proponis, ke mi zorgu pri nenio, mi ricevos dudek mil frankojn da „soldo”, kaj mi havos agrablan vivon. Kiam mi rifuzis tion, kaj ili vidis, ke kiu mi estas, ili simple venigis min ĉi tien.

Li aspektis tre malesperiĝinta. Ne pro la svarmantaj insektoj kaj formikoj, nek pro la sufoka atmosfero de la marĉa, malbonodora insulo.

Malesperigis lin, ke tiaĵo povas okazi en la legio.

Sed kio okazas ĉi tie?

Nek li, nek ni sciis tion. Sed certas, ke gravaj aferoj okazas ĉi-loke. Hopkins la Ŝtipulo instinkte etendis sian manon al la leda ujo, pendanta surflanke. Sed laTurka Sultano forprenis la cigarojn. Diablo forportu tiun aferon rilate la „ŝajnon”.

La lampo apenaŭ flagretis, mortintaj moskitoj kovris dike la dratreton, disetenditan super la ĉifonpeco, krepitanta en la sebo.

— Bonan vesperon.

Maldika, malsan-aspekta, blankhara homo staris en la pordo. Li venis el la alia ĉambro. Potrien tuj salte leviĝis.