Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

— Vi do estas ekster la fortikaĵo — diras Kvastiĉ montrante al la vidalvida lignobudo, — kaj tie kuŝas Francis Barré malsane.

Ni kunrigardis. Kio estas nun? Diablo forportu tiun Turkan Sultanon, ke ni neniam scias, kiel opinii pri li.

— Atentu! Ankaŭ mi estos singardema. Se iu venos, mi avertos vin elveni — diris Kvastiĉ kaj forrapidis.

Ni enrigardis tra la fenestro de la kabano… Francis Barré kuŝis sur la lito.

— Ni trovis lin!

— Kion ni entreprenis, tio sukcesis! Eblas, ke ni pagos per la vivo por tio, sed ĝi sukcesis. Ni malfermas la pordon singarde… Ni staras en la malsanula ĉambro. Relative ĝi estis pura. Tio, ke lito estis en ĝi, kaj la malsanulo kuŝis tie sola, montris la privilegian staton de. Francis Barré.

La kompatindulo povis suferi tre multe. Lia vizaĝo jam estis malgranda, kvazaŭ ĝi estus velkinta en la tombo tia. La kubutoj elstaris el liaj brakoj, maldikaj kiel paliseto, kaj iom da humido brilis en la nigraj kvaroj: du okuloj. Alfonso la Neniulo paŝis al la lito…..

— Barré…!

La malgranda, flava, ŝvita vizaĝo lace moviĝis, la malsanulo respondis duon laŭte:

— Kiuj… Vi estas?

— Legianoj. Via fratineto petis nin serĉi vin…

— Se vi atendas… iomete… vi povas sciigi ŝin pri mia morto — li respondas acerbe, sed kun milda mok-rideto de la saĝa, paciĝinta suferulo.

— Ne estas certe, ke ni sukcesos fuĝi de tie ĉi — diras Alfonso la Neniulo. Se ĝi tamen sukcesus, mi ŝatus malkaŝi tiun friponaĵon, kiu okazas ĉi tie…

— Ho… Se vi liberiĝos… mia patro… Yvonne kondukos vin al mia patro… Rakontu al li… Li estas potenculo…

Ŝajnas, ke li tute ne sciis pri tio, ke lia fratineto estas ĉi tie.

— Kiu estas via patro?

— Mi ne estas Barré, sed… Yvonne rakontos ĝin…

— Ne parolu longe. Tio lacigas vin…

— Ĝi ne lacigas… jam estas finite… demandu, sinjoro.

— Kiu estas tiu kapitano? Ĉu vi scias ion pri li?

— Li ne estas kapitano. Ni samtempe dungiĝis al la legio. Ni soldatservis en Rakhmar antaŭ kvin jaroj. Li nomiĝas Pittman… Li estas skoto… Ni dizertis kune… Li, Thorze kaj mi el la oazo Rakhmar… antaŭ kvin jaroj.

— Kie estas Thorze nun? — demandis Hopkins avide.

— Mi ne scias… Ni fuĝis en tri direktojn, por ke oni ne povu persekuti iun el ni. Oni kaptis Thorze-on… Ankaŭ min… La ceterajn mi scias de Pittman… Ĉar li sincere rakontis al mi multajn aferojn ĉi tie, kiam li volis, ke… mi fariĝu lia komplico…

— Kiel venis tiu Pittman ĉi tien, kiel kapitano?

— Li komplicadis kun ŝejko… tiel, ke li inside kaptis legianojn… Tiu ŝejko helpis lin fuĝi… Pittman atingis oazon. Dank’ al la ŝejko, la araba loĝantaro estis apud li… Ĝuste tiam traveturis la oazon… militista eksperto, sendita al la fervojkonstruo ĉe Kongo… Ĉeflaŭtenanto Fleurien… Laŭ la reserĉigo… — li senspiriĝis, sed li komencis denove — li volis kapti lin… Pittman provis fuĝi… La ĉefleŭtenanto alpafis kaj vundis lin… Sed la arabaj adeptoj de la ŝejko liberigis Pittman-on kaj mortigis la ĉefleŭtenanton… kiu estis survoje… al Igori… Tiam oni faris la planojn al la fervojkonstruo. Multe da aferoj dependis de la raporto de la ĉefleŭtenanto. Pittman venis en Igori-on kun la dokumentoj de la ĉefleŭtenanto… Tiam oni… nur mezuris la teron ĉi tie. De tiam li vivas ĉi tie en la nomo de la ĉefleŭtenanto… Li jam estas kapitano… Kaj ĉiu… farĝiis lia komplico… Kaj li establis… fabelmondon por la legianoj.

— Sed el kio? Kaj kion li faras ĉi tie?

— Nek mi scias… tion… Oni faris la planojn dum du jaroj… Ili estis homoj, transpostenigitaj pro puno… Estis facile trovi komplicojn… al io…

— Ĉu vi tute ne konjektas, kio estas lia celo,,

— Ĝi estas malklara… Multe da milionoj estas bezonataj al la fervojkonstruo… kaj certas, ke ili trompas, ŝtelas… sed mi ne komprenas tion, ĉar tamen… progresas la konstruado.

Li spiregis laciĝinte.

— Ĉu vi deziras ion…

— Mi… jam… nenion.

Kvastiĉ venis rapide.

— Foriru de tie ĉi — li diris nervoze. — Venas la kapitano kun tiu unuokula fripono.

Ni rapide reiris en la hospitalon.

— Tamen ne estas bone, ke ni venis ĉi tien — diris alfonso la neniulo survoje al Kvastiĉ.

— Kie estus pli bone?

— Mi ŝatus, se ni povus iri al la fervojkonstruo, ĉar mi ekscios nenion ĉi tie.

— Mi parolos kun laTurko.

Kiam la kapitano venis, ni jam diligente laboris en la terura malsanula ĉambrego.

Kun li estis la unuokululo, laTurka Sultano kaj kelkaj homoj, kiuj estis aŭ inĝenieroj, aŭ ili rolis tiel, kvazaŭ ili estus tiuj.

La kapitano, pri kiu ni jam sciis, ke li estas Pittman kaj dizertinta legiano, ŝajnis ridetema, bonvolema homo kun agrabla vizaĝo.

— Nu, kio nova, sinjoro profesoro? — li demancis Winter-on ŝerceme.

— Mi havis multe da operacion… La laboro estas multa. Vespere mi antaŭpreparas ekstrakton…

— Nur diligente. Ĉu vi?

— Sinjoro kapitano… — li rigardis al la profesoro, kiu forestis. — Mi ne povas toleri la agadon de profesoro Winter.

— Ba! Li estas ĝuste tia kuracisto, kia fortepianisto vi estas.

— Eble mia ludo estas falsa, sed neniu mortas pro tio.

— Estas egale. Ni ne ĝenu la amuziĝon unu de la alia. Ĉiu faras tion, kion li volas ĉi tie…

— Se tio ne plaĉas al vi, vi povas iri en la inferon! — kriis la unuokululo. — Kiu invitis vin?

— Ĝoju — alkriaĉis lin laTurka Sultano, — ke vi bone vivas ĉi tie, kion vi povas danki al mi! En Oran estis bone, se vi povis ŝteli! Jen vidu! Vi facile havos la sorton de tiuj tri homoj.

Li venis al mi kaj piedbatis min. Sed nun ni bone sciis, ke ĉio ĉi estas nur ŝajno.

— Dum tiuj tri homoj estas ĉi tie, armita gardisto staru antaŭ la pordo de Barré — diris la kapitano. — Nokte ili dormu kun la laboristoj.

— Kaj mortpafu ilin je la unua suspektinda signo — aldonis Turko, — precipe tiun dikan friponon! — Kaj li piedbatis Ŝtipulon.

Hopkins paliĝis pro la kolero. La kapitano iris plu.

— Mi tamen ne fidas tiun Turkon — diris Hopkins, kiam ni restis solaj.

Alfonso la Neniulo reveme rigardis en la aeron kun tre serioza vizaĝo.

— Ni devas fuĝi de tie ĉi — li ripetis. Al la fervojkonstruo… Tie estas la solvo de la sekreto.

Kvastiĉ preterrapidis min. Dume li transdoni slipon al Alfonso la Neniulo.

„Knaboj!

Resti ĉi tie ne estus bone por vi. Se vi jam parolis kun Francis, kion vi volas! Kien iri?! Se mi piedbatas vin, ne zorgu pri tio. Ĝi estas nur pro ŝajno.

Kun alta estimo:

mesaĝu kun Kvastiĉ.”

— Li jam denove komencas — diras Hopkins. Ankaŭ tiu korespondado estas nervoziga kutimo fare de la Turko.

Ni trinkigis la ĝemetantajn negrojn unu post la alia. Estis terura karbolodoro, la sufoka varmego, proksimume inter okdek indiĝenaj malsanuloj, en moriga aero. Kaj zumadis miliono da muŝoj.

— Li devas sunbaniĝi — diris Winter al iu malsanulo. — Portu lin sub la sunon — li mansinis al ni.

— Sinjoro profesoro! Minimume sepdek celsiusgrada varmo estas sub la suno! — diris Alfonso la Neniulo.

— Estas egale, amiko mia… Li bezonas multe da ultraviolajn radiojn. Vi ne estas sperta pri tio. Vi nur portu lin — li klarigis ridetante, kaj frostotremo trakuris mian dorshaŭton.

— Ni ne portos lin tien — diris Alfonso la Neniulo. — Ĝi estas murdo!

— Tiam mi operacios vin — li instigis nin afable.

— Vian estimatan onklinon kaj aliajn, laŭplaĉajn parencoj de via gepatra devenlinio! — respondis Hopkins la Ŝtipulo. La kapitano ĵus revenis kun kelkaj akompanantoj, pri kiu ni nun jam sciis, ke li ne estas oficiro, sed dizertinta legiano, nomata Pittman.