Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

— Kiu estas tiu, kiu fortepianas? — demandis Alfonso la Neniulo kaj montris al Kvastiĉ.

— Fortepianisto. Krome li estas doktoro. Li kuracas en la hospitalo apud profesoro Winter…

Kiel venis Kvastiĉ ĉi tien? Kaj kio okazas ĉi tie? La malliberuloj drinkas, kartludas kun la gardistoj. Mi vidis pezan malliberulon, kondamnitan al punlaboro, kiu estis minimume cent kilograma, sed onidire li malgrasiĝis iomete dum la pluva sezono.

— Ni… ne havas monon… — diras Ŝtipulo al la restoraciestro.

— Male! Laŭ la sinjoro kapitano oni havu almenaŭ monon sur tiu ĉi malbenita loko. En la administrejo sidas kaporalo, kiu ĉiam donas ĝin, kiam vi bezonas, kiom vi volas. Sed tio ne estas bezonata.

Kio okazas ĉi tie?! Ni kunrigardis, kiel idiotoj.

Kial vi miras? — demandas magra, malata kaporalo apud ni, kaj li mallaŭte zumkantas.

— Diiru, kaporlao… de kiam ĝi okazas tiel?

— Minimume kvin jarojn. Ni devas esti singardaj, ke ĝi ne disvastiĝu, ĉar ĉiu dezirus veni ĉi tien. Tial vi devas skribi tiajn leterojn, ke oni traktas vin malbone, vi mortos nelonge, kaj tiaĵojn.

Kaj li zumkantis iomete, dum li fermas sian buŝon.

Mirakla afero ĝi estas!

— Jes! Ĝi estas mirakla! — kapjesis la magra kaporalo. — Nur ne demandadu, uzu vian buŝon por manĝi, tiam ĝi restos miraklo.

Post la lasta vorto li jam denove kantas. Li estas idito!

— Nu, se iu volas scii, kial ekzistas tiu paradizo?

La kaporalo serioziĝis.

— Kiu volas scii ion pri la paradizo, tiu rapide iros tien.

Alfonso la Neniulo levis sian ŝultron ridetante.

— Mi ne estas scivolema, kaj nek miaj amikoj. Restoraciestro, portu al ni ruĝan vinon!

La kaporalo tintigis sian glason kun la nia.

— Bone. Ni komprenas unu la alian. Onidire, kiu pri ĉio informiĝas, tiu baldaŭ maljuniĝos. Nu sed, ĝi okazas ĉi tie inverse: kiu pri ĉio informiĝas, tiu mortos junaĝe en Igori…

Tiu ĉi homo estis tiel magra, tiel malalta kaj stultaĉ-miena, kvazaŭ neevolunta adoleskulo iradus en uniformo. Li foriris orgojle kaj zumkantis.

— Tiu kaporalo estas vangofrapinda ulaĉo — mi rimarkas.

— Kiu diris, ke li estas kaporalo? — demandis Alfonso la Neniulo.

— Eble vi vidis lian epoleton.

— Nur tiu rajtas viziti la suboficiran lernejon, kiu estas minimume cent okdek centimetrojn alta.

Li pravis! Ankaŭ mi povintus diveni tion.

Nun junulaĉo paŝis en la kantinon. Mi jam vidis tiun vizaĝon ie! Li estis pala, malgaja junulo en uniformo. Li estis beleta bubo kaj tute juna. Kiel venas tiaulo en la legion? En la puntendaron de Compagnie Discipline? Ne estis videbla en liaj okuloj, ke li rekonus nin, kvankam ŝajnis al mi, ke mi jam renkontis lin.

— Vi! Mi jam vidis tiun bubon ie!

— Ankaŭ mi! — diris Hopkins.

— Mi ne konas lin — diris Alfonso la Neniulo kaj levis siajn ŝultrojn, — sed li estas juna soldato, tie certas.

— He, knabo! — mi kriis. — Venu ĉi tien!

Li timeme rigardis al ni.

— Kion vi volas?

— Kie ni renkontiĝis?

— Mi vere ne memoras tion — li respondis kaj tuj foriris. Kiam li turnis sin kaj ekvidis nin, li komencis rapidi.

— Bonvolu halti, mi petas! — kriis Alfonso.

Li obeis timeme.

— Ni tiope venis el la fortikaĵo Manson — li diris. — Jen estas Thorze, li nomiĝas John Fowler, kaj mi estas Alfonso la Neniulo.

Lia rigardo saltadis de iu homo al la alia dum sekundo.

— Mi ne scias — li balbutaĉis, — mi devas rapidi…

— Atendu min! — diras Alfonso la Neniulo kaj ekiras post la junulaĉon.

Kion li volas de tiu bubo? Jam estas vespero, jam pasis la tempo de la vespersignalo, sed ĉi tie neniu zorgas pri tio.

Ebriaj, ridantaj, kantantaj homoj iraĉas ĉie. Kriĉado, interbatado, stertoro, rumoro plenigas la sufokan, varmegan nokton…

Mi iras kun Hopkins en la barkon, kaj ni enlitiĝas.

— Kie estas Potrien? — mi demandas.

— Ĉu li mankas al vi?

— Ne… sed li malaperis subite.

Post duonhoro alvenas Alfonso la Neniulo. Parolante nenion, li enlitiĝas.

— He — diras Hopkins. — Ĉu eble vi bonvolus buŝaĉi ion.

— Kion?… Okazis nenio.

— Kaj kian planon vi havas?

— Tion, ke mi dormos, se vi lasos min — li respondis kolere.

— Ĉu la knabino? — mi kriis. — Kiu fidas nin?

— La knabino petos helpon, kiam ŝi bezonos nin.

— Kiajn idiotaĵon vi parolas! Ĉu ŝi petas helpon el Oran?

— Kial el Orano?

— Ĉar ŝi estas tie! — ni kriis samtempe.

— Stultulaĉo. Mi parolis kun ŝi ne pli ol unu minuto. Tiu juna knabo en la uniformo estas Yvonne Barré!

Yvonne Barré! Nu jes! Ŝi estis konata pri la foto, kiun ni trovis en la tornistro de Francis Barré!

— Mi povintus pensi.

Kiam Alfonso la Neniulo diris tion, ke John Fowler, tiam ŝi rigardis sur min tiel strange… Kun stranga miro kaj emociiĝinte. Mi devas proli kun ŝi!

Sekvan tagon antaŭtagmeze mi tenis miajn okulojn malfermite kaj serĉis ŝin ĉie. Sed mi vidis ŝin nenie.

Kelkaj oficiroj promenis sur la ĉefplaco, antaŭ la stabejo. Kaj kelkaj civiluloj en korkoĉapelo. Ili certe estas inĝenieroj…

Sed la junulaĉo Yvonne Barré estas nenie. Ĉar mi rapidis, ĉe iu turniĝejo mi puŝiĝis al alta inĝeniero…

Mi volis diri ian sin ekskuzon, sed la vorto haltis al mi en la gorĝo.

La Turka Sultano!

Li staris antaŭ mi!

Sed kian ravan eksteraĵon li havis! Botoj kun longaj kruringoj, korkoĉapelo, jako el tolo, kaj kio preskaŭ sendubigis lian identecon: pura ĉemizo!

La Turka Sultano!

Kompreneble ledujo pendas sur lia flanko, ĉar same kiel Hopkins la Ŝtipulo, ankaŭ li ŝatis tiajn elegantajn objektojn. Li tute ne surpriziĝas, kiel li rigardas sur min:

— Saluton, Ŝinketo! Kion vi faras ĉi tie?

— Mi venis kun Alfonso la Neniulo kaj Hopkins la Ŝtipulo — mi diras, — ĉar ni kontrolas kelkajn aferojn.

Li rapide flustras al mi:

— Oni pensas ĉi tie, ke mi estas fripono.

— Ĉu ĝi ne estas tiel.

— Bone atentu! Se mi sukcesos akiri ilian fidon, tiam ni venkos… Gravas gardi la ŝajnon…

— Kian ŝajnon?

— Tion, ke mi kunlaboras kun ili. Mi sukcesis atingi, ke ili akceptis min kiel komplicon, kio estas unuaranga ofico. Ili ankoraŭ nun fidas min. Tio gravas… Ne rigardu malantaŭen! Atentu! Nun mi estos groba kun vi pro la ŝajno. Kiu ĵus venas malantaŭ vi, tiu estas la ĉefrabisto.

Kaj li subite batis min je la brusto pro ŝajno.

— Mi diras tion — li kriis laŭte, — ke zorgu pri nenio ĉi tie, kio ne estas via afero!

Mi tusadis iomete:

— Mi tute ne zorgas…

— Silentu! Mi konvas vin bone! — kaj li piedbatis min pro ŝajno tiel, ke ĉio fariĝis violkolora antaŭ miaj okuloj. Kiu venis malantaŭ mi, li nun estis apud mi. Li estis grandega, unuokula homo, en samtia vestaĵo, kiel Turko, sed li tenis skurĝon en sia mano kaj cigaris.

— Mi konas vin ĉiujn bone! Sed nun vi traktos vin draste! Ĉi tie ekzistas nenia flaresploro — kriegis mia suspektinda amiko kaj batis.

La unuokululo rigardis tien preterkure kaj iris plu.

— Vi estas perdiĝintaj homoj sen mi, Ŝinketo. Kredu min — li ekskuzis sin. — Gravas la ŝajno.

Ĉi-meze de la ĉefplaco estis tiel pompa angla ĝardeno en la mezo de grandega, tutee rondforma asfalt-strio, ke ĝi konvenis al iu grandsinjora kvartalo de Parizo. Laŭ la rando de la cirklo estis multaj etaj, bele konstruitaj domoj el argilbrikoj, drinkejo, tabakvendejo, sukeraĵejo, apoteko!.. Oni nur miras. Ĉu ĝi estus la Kongo-regiono?!..

Igori?!

— Diru… ĉu ĉiu povas aĉeti ĉi tie?

— Jes kompreneble! Kaj mono ne estas bezonata al tio. Venu…