Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

— Ili venis ĉi tien — kriegis la Sultano — por flaraĉi. Jen estas la letero, kiun skribis tiu ulo al la knabino! — Kaj li montris la leteron de Alfonso la Neniulo.

— Ili eniam plu miksos miaj kartojn! Ili iros en la inferon! Tiun friponon — li montris al mi — mi konfesigis hieraŭ. Ili venis flaraĉi en la afero de Francis Barré!

Alfonso la Neniulo fikse rigardis la Turkon.

— Kiuj ili estas? — demandis la kapitano leginte la leteron, kaj li tre serioziĝis.

— Li estas — montris al mi la Turko — stulta, sed ruza skoto. Li verkaĉas idiotaĵojn kaj estas vanta frenezulo.

Kia mensogo! Mi kaj vanta!

— Jen estas Ŝtipulo, la plej grava ŝtelisto en la mondo.

— Sed kiel mi povas vangofrapi! — diris Hopkins entuziasme, kvazaŭ ekskuzante sin, kaj maldekstramane li survangis la Turkan Sultanon… Sed tiel forte… Ke entuziasmo kaptas min eĉ post jaroj, pensante pri tiu vangofrapo.

La Turka Sultano renversis la tablon kaj du inĝenierojn, kape li tratompis la pordon, tiel li falis sur la teron.

Ok personoj kaptis Hopkins-on, kaj li ricevis proksimume dudek vangofrapojn. Nu sed kiaj ili estis rilate al tiu unu?!

— Atentu! — kriis la kapitano. — Mi dekutimigos vin pri tio.

— Ili estas pli danĝeraj ol kvindek policistoj! — kriis la Turka Sultano.

— Tiam ili estos senditaj al la fervojkonstruo. Ili laboros tie!

— Ĉu ne estus pli bone likvidi ilin? — demandis la unuokula…

— Ne — diris la kapitano kategorie. — En Igori ne ekzistas mortkondamno, mi jam multfoje diris tion. — Li turnis sin al ni. — Ankaŭ vi sciiĝu: en Igori oni mortigas neniun. Certagrade ĝi estas pli granda krueleco, ol la murdo. Post nelonge vi povos sperti tion. Mi estigis paradizon pro ĉiu legiano ĉi tie. Kiu provas malhelpi tion, li vivu tiel, kiel li vivus en tiu Igori, kien oni sendis lin originale. Sed ekzekuto ne ekzistas. Almenaŭ en tiaj kazoj, kiel en la via, ni rapidigos la naturan morton.

Li faris veran program-parolon.

— Dizerti neeblas de ĉi tie — diris la unuokula malbonvole, kiu, ŝajnas, ke estis la plej malica homo ĉi tie. — Norde, okcidente kaj oriente estas la ĝangalo, sude fluas Kongo, kie la krokodiloj gardas vin…

— Kaj ankaŭ mi gardas ilin! — diris la Turka Sultano.

— Vi estas multe pli malbela ol la krokodiloj — rimarkis Hopkins, kaj li,surkraĉis nian suspektindan amikon.

Tiam li ricevis vangofrapon de la Turka Sultano, ankaŭ el la unuaklasaj, tian, kiun rememorinte, eĉ post jaroj langoklakas miaspeca verkisto.

Malproksime de la fortikaĵo, sur la roka montdeklivo de Kongo daŭris la fervojkonstruo. La malliberuloj, havantaj la vivon de sinjoroj kompreneble ankaŭ ĉi tie helpis nur en la gardoservo, per skurĝo kaj per bastono.

Blankaj homoj apenaŭ laboris, nur kiuj estis misfamaj kverelemuloj, ŝtelis, provis dizerti, aŭ (ĝi estis la sep ĉefaj kulpoj), kiuj scivoladis ankaŭ pri aliaj aferoj, ol kio estis por vespermanĝi. Kiel oni supozis tion pri ni, laŭ la perfido de la Turka Sultano.

Kiuj do laboris? Iu nia eskortanto ŝajnis bonvola gardisto, respondis tiun demandon:

— Indiĝenoj faras la laboron. La reĝo de iu ĝangala tribo vendis la kremon de sia popolo por brando kaj por ceteraj agrablaj objektoj.

Laŭ la kremo de lia popolo, tiu reĝo regis super la plej aĉaj subuloj de la mondo.

Dika, senegalia serĝento transprenis nin. Lia vizaĝo esprimis brutalan kruelecon.

— Nu venu — li diris rikanante. — Ĝuste nun estas bezonataj eŭropanoj en la hospitalo. Tiu grandnazulo jam estis ĉi tie kaj rakontis, ke vi estas spionoj. Ke mi postenigu vin en barako de la kadavroj.

Ni iris al la hospitalo. Kiel fia perfidulo estas tiu Turko! Ĉar sendube li estis la „grandnazulo”, kiu misfamigis nin ĉe la serĝento. La menciita barako staris iom malproksime. Ĝi estis same malbelega, malpura kabanaĉo el lignotabuloj, kiel la aliaj. En ties proksimo netolerebla odoro malbonigis la aeron. Bruo de mallaŭta, ĝemetanta, veanta ĥoro filtriĝis tra la fenestro, ne havanta moskitoreton.

— La serĝento sendis ilin — raportas nia akompananto al la suboficiro, — oni postenigis ilin al hospitala servo.

— Mil diabloj! Kial dungi blankaj homojn kiel flegistojn? — li diris kun malema vizaĝo. — Li malhonorigas nian aŭtoritaton! Ekzistas ankaŭ alia puno.

— La grandnazulo volis tion. Ili estas spionoj.

— Kaj se ili estas ekzekutistoj…! Nu bone… por mi estas egale!

Li transprenis nin, kaj ni sekvis lin en la hospitalon.

Infero!

Vunditaj, ulcer-kovritaj, tifaj, malariaj indiĝenoj kuŝas sur matoj plenŝtopite. Miliono da muŝoj flugas ĉie. Forĵetaĵoj, insektaĉoj, netolerebla odoro, ĝemado, veado…

Kaj en blanka kitelo… La „sinjoro Profesoro”! Kvastiĉ!

Ankaŭ ĉi tie li estis fortepianisto kaj kuracisto simultane. Li gratas sian kapon kaj ĉirkaŭrigardas senpove. Apud li staris malalta, altfrunta homo kun neĝe blanka barbo, havanta dratkadrajn okulvitrojn. Liaj konfuzaj okuloj maltrankvile moviĝas tien-reen.

— Kredu min, kolego, ĝi estas tipa kazo de ulcus pepticum… Eblas, ke mi operacias la koncernulon — li diras nun al Kvastiĉ.

— Mi petas vin, ne faru tion… — petegis la grandega, pala Kvastiĉ kaj kunmetis siajn ŝvelintajn, lentugajn manojn.

— Mi estas la ĉefkuracisto…! — li krias orgojle kaj rigardas sur nin. — Ĉu vi estas malsanuloj?

— Ne — respondas Neniulo.

— Estas egale — li diras per bonvola, trankviliga voĉo, — baldaŭ vi estos tiaj, kaj mi operacios vin. Mi estas profesoro Winter!

Li estas frenezulo! Ni rigardis sur Kvastiĉ-on. Li kapjesis ĝemante. Poste li flustras al ni:

— Hodiaŭ mi estas ĉi tie la unuan fojon. Terure!

Profesoro Winter iris plu dum sia vizitado.

— Kian problemon vi havas?! — li demandas iun veantan, negran malsanulon.

Li vi-diras al la indiĝeno! Kiu aŭdis tiaĵon!

— Nenian! — kriadas la malsanulo timiĝinte. — Nenian problemon! Simbu estas sana… Ne operacii lin!

En la okuloj de la homo nomata Simbu estis videbla, ke li havas altan febron.

— Mi eltiros viajn dentojn — diras la blanhara profesoro ridetante. — Vi havas ie pusan empiemon, kaj ĝi estas pro viaj dentoj.

— Mi petas vin, kolego — diras Kvastiĉ, — ĝi estas tutcerte malario… Palpadu lian hepaton…

Profesoro Winter balancas sian kapon kun bonvolema rideto:

— Ĝi estas metastazo de periostito… Tuja ekstrakto ankoraŭ povas malhelpi la sepson… kaj li jam iras plu. La dormemaj, ruĝaj, grandaj okulojde Kvastiĉ fariĝas maltrankvila. Poste li ragardas sur nin…

— Jes, ĝi estas tia hospitalo. Kion mi faru? — li diras, kvazaŭ li respondus al iu, kvankam ni diris nenion.

— Venu kun mi…

Li iris antaŭen, kaj ni sekvis lin. Li kondukis nin en la senhoman korton de la barako.

— Mi ne eltenos ĝin longe! Tiu Winter estas freneza kaj operacias! Sur kuireja tablo! Per malbonaj instrumentoj…! Li mortigas tiujn kompatindulojn… Dio mia…

Li apogiĝis al la pordofosto kaj viŝis sian frunton.

— Ĉu… oni ne scias, ke li estas frenezulo? — demandis Neniulo.

— Oni scias. Sed ili faras ian fabelmondon… Ĉiu povas kontentigi sian manion. Kaj tiu Winter manie operacias… Ni lasu tion… La Turko mesaĝis al vi.

— Ĉu tiu fripono?! — mi kriis. — Pro kiu ni estas ĉi tie?

— Nu kaj kiel plu — li rigardis sur min mirante, — ĉu ne vi diris al la Turko, ke vi ŝatus elveni el la fortikaĵo?

— Jes mi diris… hm.

— Ĉu vi diris ankaŭ tion, ke vi volas paroli kun Francis Barré?

— Ĉu vi diris tion al la Turko? — demandis Alfonso la Neniulo.

— Jes, sed…