Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

Ni iras plu. Kiel ia freneza vizio, ĉio ĉi estas tia en tiu vesperiĝo, kiam la suno ŝveliĝinte subiras sur la ĉielo, kaj ties bruligaj radioj kiel longaj, maldikaj skurĝoj batas la malbenitan regionon de Kongo.

— La Turko estas la kaŭzinto de ĉio — diras Hopkins grincante siajn dentojn.

Tio estas vera.

Sed Neniulo enpensiĝinte kuntiras siajn brovojn.

— Diablo scias…

— Ĉu ne li perfidis nin?

Alfonso la Neniulo ne respondis. Li murmuras.

Subite aŭdiĝas pafoj… Kio ĝi estas?

— Estas la kvina horo — klarigas la gardisto. — La furiozo komenciĝis ĉe la stacidomo.

Ĉu vi jam aŭdis tiaĵon?!

Ni tuj eklaboris, kvankam jam estis la sesa horo. La Trogo estis sekigita, morta branĉo de Kongo, plena de mortintaj fiŝoj centmil are, kolera, sufoka aero peziĝis sur ĝin. La nubo da moskitoj dum minutoj pikis ĉiun ĝissange, kaj la hirudo.j svarmis sur mi…

Oni ne longe eltenas ĉi tie.

— Laboru, per la sep sakramentoj!

Kelkaj kruelaj ekzekutistoj batis la malliberulojn kaj la negrojn, inspektate de gardistoj, kiuj tenis fusilon en la mano kun stileto antaŭen… Kaj la suno ankoraŭ nun ardas ruĝe super la ĝangalo. Kun kiel malica malrapideco ĝi sinkas inter la arboj, kvazaŭ ĝi scius kaj ĝuus, ke ĉiu minuto signifas suferegon por ni, dum ĝi subiras.

La vaporiĝanta, ŝlima riverbranĉo abunde elspiris la morton, kaj la laboristoj falis svene en ĉiu deka minuto. Oni batis ilin, eĉ piede, kiam jam helpis nenio, ili estis portitaj sub la ombron por unu horo. Kiu malgrau tio ne eltenis, tiu mortas kaj fino.

Ĝi jam estas la vera Igori! Kiel la legianoj imagas la plej teruran puntendaron en malproksimaj garnizonoj!

Inĝeniero mezuras per ŝnuro, ĝis kie oni devas rektigi la bordon. Ni tranĉis tiun parton per pioĉo. Alia grupo liveris la ŝlimon per puŝĉaro kaj ĵetis ĝin en Kongon…

Je la sepa horo ni eniris en la barakon, aŭdinte la sonorigon de ia koltintilo.

En la angulo de insektohava, barako, kies lignotabuloj putris, ni sidiĝis flanke. Negroj estis plenŝtopitaj tie kun kelkaj blankuloj. Brutaj homoj, ĉiuj estis vunditaj pro la rokeroj, ŝmiritaj per ranca kokosoleo.

— Nun ni rigardu la leteron — diris Alfonso laNeniulo.

— Kian leteron? — demandis Hopkins.

— Kiun la Turka Sultano metis en la ledan ujon, kiam li forprenis viajn cigarojn.

— Tiu ulaĉo ne korespondu kun mi!

— Nunu! Tamen ni rigardu ĝin.

Ĝi estis karakteriza letero de la Turka Sultano!

Knaboj!

Intertempe mi eksciis: ĉi tie oni volas fari grandan friponaĵon. Ili ĉiuj estas vivdanĝeraj homoj. Unuavice mi, ĉar ili jam fidas min, helpos vin. Ĉar mi estas kun vi, mi aranĝis tion, kion Alfonso la Neniulo diris. Mi parolos persone kun ŝi. Ĝis tiam gardu vin. La Trogo estas malbona loko. Sed mi ne sciis, ke vi estos senditaj tien. Sed kion diris Alfonso al Kvastiĉ, vi sukcesis iri ekstertendaren por fari punlaboron, kiel Alfonso volis!

Mi restis:

Kun sincera estimo.”

— Li jam komencas denove siajn konfuzajn, malpurajn aferojn — opiniis Hopkins

la Ŝtipulo.

— Mi vere diris… al Kvastiĉ, ke estus bone forlasi la hospitalon kaj iri

al la fervojkonstruo. Kaj… nun ni estas ekstere…

– Ĉu do la Turko perfidis nin, aŭ li estis je nia helpo? — mi demandis nervoze.

— Mi ne scias… — diras Neniulo, kaj ankaŭ li estas tre nervoza.

Nun kiu scias, kiel opinii pri la Turko?

Ni ricevis malbonan viandon por vespermanĝi. La malbonodoro kaj la bruaĉo de la indiĝenoj same peziĝis sur nian cerbon.

Baldaŭ ni sternas nin sur la disfibriĝinta mato kaj ekdormas…

…Mi jam multe eltenis dum mia vivo, sed mi opinias, kion tiun laboro signifis en la Trogo, tio superes ĉiun mian suferon. Ĉiu minuto pasis kun sentebla, terura pezo… La grandega rivero portis la morton sur ĝi.

Ie ĉirkaŭ en ties mezo verda sablobenko elmergiĝis el Kongo. Kabano staris tie, konstruita sur palisoj.

Tagmeze kvar armitaj homoj, gvidate de la maldika kaporalo transiris tien per boato.

— Mi opinias, ke oni gardas iun tie — diris Alfonso la Neniulo.

Ni rompis la rokojn per pioĉo sur la bordo, en ŝtoner-hajlo, brulige disŝpruciĝanta. Hopkins la Ŝtipulo subite kaptis mian brakon.

— Rigadu tien!

Mi rigardis tien kaj preskaŭ ekkriis…

Levin…!. La freneza majstro de la kuiristoj staris tie inter la inĝenieroj.

Kiel li ŝanĝiĝis!. Prizorgita hararo, razita vizaĝo, flava kuloto, kiel sur la aliaj, kaj korkoĉapelo.

— Ek, laboru! — kriis iu kaporalo. Kaj li ekbatis nin per la gumbastono.

Fiaj sovaĝbestoj! Ni pioĉis plu. Levin, kiel vizio, Malaperis kun la inĝenieroj. Mi flustrante demandis de Alfonso la Neniulo:

— Ĉu vi komprenas tion?

Li kapneis kaj pensadis. Kelkfoje li rigardis la malproksiman ponton kaj la relojn.

Estus bone retrovi la kuirlibron de Levin — li diras poste.

Ĉu vi freneziĝis,,. Kion vi esperas de tiu kuirlibro?

Dum la tagmeza varmego ni ricevis du horan ripozon. Niaj ĉiuj ostoj doloris. Lancinis. Porciumi la akvon signifis inferan suferon. Kaj la rivero… la morta rivero, kiel ĝi torentis vaporante en ĝia strikta fluejo… Kelkfoje aŭdiĝis laŭta klakado, kiam la krokodiloj fermis sian buŝon sur la bordoj.

— Pst…

Iu mansignis al ni el la arbustejo malantaŭ ni.

Levin!

— Mi atendas vin ĉe la mangrove-a arbo, super la Trogo.

— Venu kun mi… rapide… Mi forsendis la gardiston por io.

— Kio okazis al vi? — demandis Alfonso la Neniulo de li.

— Mi ne povas paroli pri tio, sinjoroj, kaj tute ne demandu. Sed mi kore-anime helpos vin, kie eblas, ĉar vi devigis min al eterna danko per via nobla amikeco.

Estas vere, ke oni estus fosintaj lin vivan en la dezerto, kiel nervozaj estas tiuj legianoj, se ni estus starintaj protekte apud lin.

— Vidu — mi diras, — la soldatoj ĉiam estis fidelaj kamaradoj… kaj vere…

— Ne, ne!. Kion vi faris por mi, tion ne eblas forgesis! — li respondas kun larmaj okuloj kaj kaptas la manon de Alfonso la Neniulo. — Vi savis mian vivon…

— Nu, nu… — sin ekskuzis. Alfonso la Neniulo, — eble tamen ne.

— Sed jes. Se vi ne estus portintaj vendrede fiŝon en la karceron, mi estus mortinta.

Kio?… Ni silentas. Li estas dankema pro la gratenita fiŝo, kiun li ricevis de ni en la fortikaĵo Manson!.. Eble li jam forgesis tion, ke ni savis lian vivon en Saharo.

— Nun venu kun mi — li diris. — Rapide!

— Kien vi kondukas nin?

— Nur venu kuraĝe, kaj vi vidos. Gravas, ke ne okazu problemo. Vi portis fiŝon al mi en la karceron! Vi estas miaj amiko!

— Malantaŭ la rokoj staris ilarejo, Levin direktis nin tien, kaj kiam ni enpaŝis, li tuj malaperis.

La Turka Sultano atendis nin kaj juna soldato: Yvonne Barré.

Hopkins volis tuj ĵeti sin sur la Turkon, sed oni malhelpis tion.

— Ne retenu lin! Lasu nur la aĉulon libere agi! — krias nia amiko, kiu estas minimume tiel perforta, kiel suspektinda.

— Mi petegas, sinjoroj… — kriis la knabino.

— Kiu ne restos trankvila, mi rompos ties kapon — staris Alfonso la Neniulo inter nin.

Fine ni sukcesis atingi tion, ke ni parolis kelkajn vortojn.

— Unuavice… mi dankas… Mi ne scias, kion diri, Dio mia…Vi venis propravole ĉi tien, por la kompatinda Francis.

Kaj ŝi ploregis. La Turka Sultano diris mallaŭte:

— Francis Barré mortis hodiaŭ nokte.

— Nun jam finite… — flustri Yvonne. — Ĉio estis vana… Sed li vidis… ke mi pensas pri li… kaj li havas ankaŭ amikojn… tio certe agrablis al li… Kaj mi denove tre… tre dankas vin.