Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

— Se iu transdonus ĝin al kompetentulo en la plej proksima fortikaĵo, ĉu tio konvenus al la celo? — demandis Alfonso la Neniulo.

— Ne! Tiu letero estas enmanigebla persone nur al tute konfidencaj homoj, kiel ekzemple la koloniafera ministro, la ĉefstabestro, la registara komisaro de Surenne aŭ iu similulo. Prepariĝas ĉi tie nova skandalo, simila al tiu de Stavisky-afero, kies eksplodon ni devas malhelpi…

— Ĉu… la leteron oni devas porti en Marokon?

— Jes. Kaj sen ĉiu helpo, kiel fuĝanto. Ke ili tute ne suspektu la veron. Ĉar se ili ekkonjektos, ke iu malkovris ilin, tiam ĉio estis vana. Nur helpas tio, se oni surprizatakos ilin kaj subpremos la tutan aferon ĉi tie en la ĝangalo… — Li pugnigis siajn grandjn, ostajn manojn…

— Kial ĝi ne estas transdonebla fare de iu, kiu eble liberiĝos de tie ĉi, al la oficiro de la plej proksima fortikaĵo?

— Ĉar ĝi trapasus cent manojn. Kaj en multaj afrikaj fortikaĵoj servas malfortkarakteraj, falintaj oficiroj, transpostenigitaj pro puno… Kaj… Nu… laŭ mi ankaŭ ĉe la kapo troviĝas kunkulpuloj… La trompo estas tiel grandioza, ili disponas pri tiel multe da mono… Mi konas dudek tiajn homojn en la respubliko, en kies manojn mi trankvilanime dunus tiun ĉi raporton.

— Domaĝe… — rimarkis Alfonso la Neniulo, — ke nur dudek tiaj homoj vivas en la respubliko, en kies manojn via ekscelenco donus la leteron.

— Kial?!

— Ĉar mi opinias, ke mi ne estas inter tiuj dudek, kaj nek tiuj du homoj, kun kiuj Dio punis min, kiuj konstante pendas en mia kolo.

— Kiel vi komprenas tion?

— Ĉar ni volonte provus porti la leteron en Marokon. Ĉu ne, knaboj?

— Kial ne? — diris la dikulo levinte sian ŝultron, kaj lia plata, ruĝa nazo malestime ektremetis.

— Estas tute egale por ni kien iri — mi rimarkis sprite.

— Jen vidu… — diris la generalo. — Se ne sukcesos, kion vi planis, aŭ survoje oni kaptos vin, kaj la publiko ekscios tiun aferon ĝuste el mia raporto, ĝi estus granda plago al mi.

— Fraŭlino Duron — respondis Alfonso la Neniulo — estis tiel kara, ke ŝi komparis nin kun la Tri Korpogardistoj.

— Unuavice min — mi rimarkis modeste.

— Kiuj estis la Tri Korpogardistoj? — demandis Potrien. — Mi konas ĉiujn malnovajn soldatojn en la kolonio.

Kompatinda Potrien. Kion scias pri la literaturo tiel maljuna serĝento? Li eĉ tion ne aŭdis, ke la Tri Korpogardistoj rolis malnova historio! Pasis pli ol dudek jaroj, ke ĝi okazis.

— La Tri Korpogardistoj — diris Alfonso la Neniulo — kunportis diamanton de princo Buckingham. Ili riskis sian vivon, nedirante al la persekutantoj, kio estas la celo de ilia misio.

— Ni do jam faris tiaĵon — mansvingis Hopkins. — Ni kunportis diamanton, eĉ poŝhorloĝojn riskante nian vivon, nedirante al la persekutantoj, kio estas la celo de nia misio. Mi rimarkas, oni tamen konjektis tion…

…Tagiĝis. Senmova peco de la griza ĉielo enrigardis tra la ŝiriĝinta moskitoreto de la fenestrokadro kun ĝia senlime enigma indiferenteco.

Ĉiuspecaj etaj moviĝoj… En la angulo de la ĉambro, sur la pajlotegmento… Kaj nia vestaĵo estas tute tramalsekiĝinta… Kvankam estis varmega nokto, eĉ unu guto da pluvo ne falis. Sed en la aero naĝas la humida varmego de la ŝimo kaj eniĝas en la tolaĵon…

Peza ĝemo estas ĉi tie ĉiu tria-kvara enspiro, sed la nevidebla ŝtono neniel volas deruliĝi de sur la brustokesto. La generalo klinas sian kapon inter siajn manojn. Liaj enkaviĝintaj tempioj havas la koloron de elefant-kojnodento. Ĝi estas la nuanco de la morto. Li viŝas sian humidan frunton kaj ĝemas.

— Ĉu vi pensas, ke ni povas liberiĝi de tie ĉi?

— Infanludo. Troviĝas tiom da uzeblaj lignotauloj ĉi tie, ke ni fari floson. Vidalvide al la fortikaĵo, sur la transa bordo de Kongo estas nenio, nur la ĝangalo. Ni povos atingi ĝin, se ni elpremos la malantaŭan muron de la kabano, ni devas konduti iom aplombe nur rilate la krokodilojn, poste ni iros al nordo, laŭ la rivero.

— Interese… ke tio ne venis en mian kapon! Floso…! Nu jes!

— La sanstato de sinjoro generalo ne estas tia, ke vi ekiru por fari tiel longan vojon. Ni lasos ankaŭ Potrien-on ĉi tie kun via ekscelenco, por ke vi ne restu sola.

— Eble iu el vi restu ĉi tie, he! Tamen mi povas gvidi trupon pli bone!

— Vidu, sinjoro serĝento — diris Hopkins milde. — Post iom da aĝo…

— Atentu min, mi vangofrapos vin, fripono — alkriis lin la oldulo kolere.

— Temas pri tio, mon chef — diris la generalo, — ke tiuj tri homoj kunatenas. Ili komprenas unu la alian bone.

— Mi scias tion — kapjesis la serĝento malgaje. Vere li povis sperti, ke ni komprenas unu la alian.

La generalo ankoraŭ hezitis.

— Ĉu vi vere entreprenas porti la raporton en Marokon, al la registara komisaro de Surrene?

— Via ekscelenco donos ordonon, kaj ni plenumos ĝin, aŭ ni mortos — mi diris. — Kvankam kelkaj niaj agadoj eble konsekvencis juĝejan procedon iafoje, sed ni taŭgis kiel soldatoj.

— Ankaŭ mi samopinias… — diris la generalo. — Kaj nun… ni ripozu…

Bedaŭrinde la plimulto de la lignoj jam estis putrintaj. Sed troviĝis tie kaj ĉi tie kelkaj lignotabuloj, kiujn la tempo ne ronĝis. Ni destreĉis tiujn.

Jam frumatene la suno brulige brilis, kaj la muroj de la kabano eligis el si la vaporon de la nokte sorbita humido tiel, ke ni spasme tusadis pro la stranga odoro de la diseriĝantaj arbotrunkoj. Sed ni kolektis la elektitajn lignotabulojn en la najbara ĉambro. Nur tiam ni kuŝiĝis post la laciga nokto sur la plankon. Nia korpo, ĝissange pikita fariĝis sensenta kontraŭ la svarmantaj insektoj, nur la ŝvelinta vundo de arane-piko bruldoloris longe, inflame, blue. Tamen ni dormis, ŝvitante, per prema, malbona dromo, kaj ni vekiĝis je tio, ke la Turka Sultano piedbatas nin.

— He! Kanajloj! — li kriegis.

Kelkaj soldatoj staris ĉirkaŭ li, apude Yvonne, iom timiĝinte, kaj malpli proksime Levin, tute vangofrapita. Kio povis okazi al la maljunulo? Oni draste batis lin, tio certas.

— La knabino restos ĉi tie kun sia patro! Kaj tiu ulaĉo kun vi.

Li piedbatis Hopkins-on pro la ŝajno. Sed Hopkins ĵetis tablon al li tiel pro la ŝajno, ke la Turka Sultano trarompis la pordon kaj falis antaŭ la kabanon.

Ŝtipulo, kiel eble li povis, helpis al la Turko gardi la ŝajnon iamaniere.

La soldatoj staris kvarope tie kun armiloj, sed antaŭ ol ili povintus fari ion, Potrier direktis sian pistolon al ili.

— Kiu ne forportos sin tuj, mi mortpafos lin. En avant!

Lia vizaĝo estis ruĝa, kaj lia minca liphararo disstaris atakeme, kiel du alfiksitaj stiletoj. La maljuna Potrien, malgraŭ liaj ĉiuj muŝoj en la kapo, estis brava viro, tio videbliĝis.

— Nur elvenu — kriegis la Turka Sultano al la soldatoj. — Ni raportos ĉion al la kapitano. Mi scivolas, kiu kuraĝas pafi?! Restu ekstere! Mi eniros sola!

— Se vi venos sola, okazos nenia problemo, sed lasu la soldatojn ekstere, kaj parolu dece — kriis Potrien — ĉar mi mortpafos vin.

— Ne alpafu lin! — flustris Hopkins rapide, kaj li palpadis sian piedbatitan kruron… — Tiu homo estas mia amiko, diablo forportu lin.

La Turko enpaŝis. Nun ni estis inter ni, la soldatoj staris ekstere. Iomete sangis lia vizaĝo kaj lia frunto.

Ĝi estas la vera ŝajno… — li diris triumfe.

— Ili jam fidas min tiel kaj kredas tion, ke mi estas la plej fia rabisto.

— Ĉu vi devis pruvi ĝin? Ĉu ne estis sufiĉe rigardi sur vin? — demandis Alfonso la Neniulo nekredeme. Poste ni prezentis la Turkan Sultanon al la generalo. — sinjoro Boulanger, la Turka Sultano, nia suspektinda amiko.

La generalo, kiu staris ĝis nun apud sia filino, brakumis la timiĝintan Yvonne-on per sia iu brako kaj paŝis antaŭ la Turkan Sultanon.