Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

— Ĉu vi… ne estas ilia homo?

— Jam ne… Mi konfesas, ke mi venis en Igori-on por ekspluati tiun negocon kiom eblas. Sed nun jam mi vidas, bedaŭrinde, mi devas batali ĉe la honesta flanko, kio malofte estas profitodona.

— Kial oni sendis vin kaj Levin-on? — demandis Alfonso la Neniulo de Yvonne.

— Mi petas vin — komencis Levin plendinde, kaj li laŭte blovis sian angulecan, kornosimilan nazon, — oni ne bone kuiras ĉi tie. Mi alĵetis nekvalifikeblajn terponojn al la kapo de la kuiristo, mi sentas tiel, ke plenrajte.

— Transiru al la temo, homo!

— La kuiristo ne eltenis la insulton. Pro venĝo li subaŭskultis mian paroladon kun fraŭlino Duron.

La Turko daŭrigis:

— Mi boris truon en la planko de mia ĉambro por subaŭskulti, tiu aperturo estas en la plafono de la antaŭĉambro de la kapitano. Hodiaŭ la kuiristo atendas tie kaj rakontas al iu amiko, ke tiu fia Levin komplicas kun la knabino kaj kun la tri spionoj, kiuj estis senditaj sur la insulon. Sed li nun denuncos lin. Unuavice mi kuregis al Levin. Okazis malagrablaĵo al la kompatindulo. Li ricevis drastan baton.

— De kiu?

— De mi. Se jam estas problemo, almenaŭ fortigu mia pozicio, ĉar ni povas venki nur per fidoveko. Se mi ne farintus tion, ĉio evidentiĝus laŭ la raporto de la kuiristo, kaj eble ankaŭ mi estintus suspektata.

— Malgraŭ tio vi estas suspektinda — diris Potrien sincere.

— Kion vi volas? — demandis la Turko ofendite. Vi ne estas suspektindaj, sed vi ĉiuj sidas ĉi tie, senpove.

— Mi akceptas ĉion ĉi, sed ni povas pruvi nenion kontraŭ li — diris Alfonso la Neniulo. — Tamen, kiel ajn estas, ni devas fidi lin. Gravan raporton, la leteron de la generalo ni kunportos. Se vi estas fripono, ĉio estas vana…

— Mi fajfas pri vi! Mi ĉiam iris sur mia propra vojo, ankaŭ nun mi faros tiel, kaj fine mi alportos la leteron tien…

— Atentu min, Turko! Nun mi metas nian kolon en vian manon, ĉar mi fidas vin. Elpreminte la malantaŭan muron de la kabano, ni fuĝos per floso. Mi pensas Levin, mi povas kalkuli vin.

— Sinjoroj, mi iros kun vi, se bezonatas, ankaŭ en la inferon. Kion oni donas ĉi tie, tio estas nemanĝebla. Oni kuiris en Manson nur malbonajn manĝaĵojn. Mi ankoraŭ eltenis tion. Sed ĉi tie oni kuiras bonajn manĝaĵojn malbone, kaj mi devas morti pro tio. Hieraŭ mi ricevis kvardek kvin dekagraman vienan eskalopon…

— Sufiĉas!

— Sufiĉas, sed ĝi estis malbona, ĉar oni havis mucidan sekbulkerojn.

La Turka Sultano piedbatis Levin-on, nun ne pro la ŝajno.

— Ni iros al la riverbordo — daŭrigis Alfonso la Neniulo, — kaj kie la supra parto de Kongo atingas la ĝangalon, tie ni trapenetros al Saharo.

— Hm… tio ne estas malbona plano.

— Provu akiri armilojn, kompason kaj rezerv-nutraĵojn. Ĉu ĝi estos malfacila?

— Tute ne. Oni zorgas pri nenio ĉi tie. Mi elpensos ion.

— Ĉu ankaŭ vi venos?

— Mi iras sur mia propra vojo, vi scias tion bone.

— Mi konfidas al vi ankaŭ mian filinon — diris la generalo. — La unuan fojon mi trompiĝus en la kono pri homoj, se ŝi estus en malbonaj manoj ĉe vi.

— Dum mi vivas, via ekscelenco — respondis Alfonso la Neniulo kun nekutima entuziasmo — eĉ unu malrespekta vorto ne povas trafi fraŭlinon Duron.

— Ĉu mi?! Eble ankaŭ el la tombo mi elvenus por defendi ŝin — mi diris kun rezoluto de bonega verkisto.

— Eble ni lasu la sonfilmojn pli poste — interrompis Hopkins kun sia kruda maniero. — Nun temas pri tio, ke ni ekvojos morgaŭ nokte.

— Tre bone — jesis la Turko, — alvenos transporto de materialoj por la fervojkonstruo, kaj tiam estos ĝenerala kaoso, oni ne zorgos pri vi. Ĝis revido! — kaj li ekiris.

— Atendu — mi diris, — la fido…

Kaj mi vangofrapis lin tiel, ke ŝirinte la pordon kun si, li flugis inter la atendantajn soldatojn kun granda bruo.

Kvankam koste de oferoj, ni gardis la ŝajnon. Kaj nia farto iom pliboniĝis nun, ke ni povis sisteme bati la Turkan Sultanon.

Posttagmeze ni faris la floson, ligante la lignotabulojn unu al la alia kaj fortikiginte ĝin per rustaj najloj, eltiritaj de ĉie. Ĝi estis flosetaĉo, sed atingi la transan bordon signifis navigi nur kelkajn metrojn. Eble ĝis tie la drivo kaj la elstarantaj rokoj de la rivero ne disrompos ĝin?

— Kion vi faros, se via Turka Sultano ne portos nutraĵon kaj precipe mapon?

— Ni ekiros kiel ajn! — diris Alfonso la Neniulo kaj rigardis sur la knabinon kun brilanta okuloj.

— Ĉu eble li pensas, ke li povas forlogi Yvonne-on de mi?

— Mi desegnos mapon por vi — diris la generalo. — Mi konas la regionon sufiĉe bone — kaj li ridetis. — Vi devas provi fari ĉion propraforte, ĉar se vi ne scius, mi estas. Kristoforo Monte.

Ĉu nek la nomo Duran estas vera, sed la nomo Kristoforo Monte jes, kaj Duran estas nur ia nobelula rango, kiel la titolo Vicomte? Mi ne interesiĝis, ĉar se oni estas klera, pli utilas forkaŝi sian nescion. La floso pretiĝis vespere.

Ni nur jam fortikigis ĝin tie kaj ĉi tie. Yvonne paroladis kun Alfonso la Neniulo kaj ridetis. Mi sentis tiel, ke ŝi interesiĝas pri mi. Mi klopodis rigardi al ŝi kun iom nuba, malgaja, interesa mieno, sed tiu bruta Hopkins la Ŝtipulo, kiu martelis la floson apud mi, li batis hazarde sur mian dikfingron tiel forte, ke mi ekkriegis.

— Idioto! Ĉu vi disbatas la manon de verkisto?!

— Tiam ne gapaĉu, kiel ia melankolia kamelo — diras tiu vulgarulo. Kial diskuti kun tiulo? Nun li kolektas la cigarstumpojn de la generalo en la binoklujon, kaj li uzas ĝin kiel maĉtabakon. Kian klerecon havas tiu, kiu scias nek tion, ke ĝentlemano ne levas cigarstumpon, se tamen, tiam li ne maĉas, sed fumas ĝin?! Cetere li estas freneziĝinta pri tiu binoklujo. Li poluras, grasumas ĝin dum la tuta tago, kvazaŭ li preparus sin al paradmarŝo. Li ne lasas iri Levin-on en sian proksimon, de kiam tiu deklaris, ke li povas fari sufiĉe bonan raguon el ledvaro en okazo de bezono.

Cetere ripetiĝas la malnovaj problemoj ĉe Levin.

— Kiu vi estas? — demandis la generalo, kiam li sidis inter nin.

— Sinjoro generalo — li raportas kun vireca forkaŝo de la tragika fakto, — mi estas Levin… Persone!!!

— Hm… Jes?… — La delikatmaniera generalo estis embarasita. — Kvazaŭ mi jam estus aŭdinta tion… Sed mi ne memoras…

— Mi ĝojas, ke vi serĉas pri mi, sinjoro generalo — li diras kun rideto de primokita martiro.

Lia ekscelenco rigardis sur nin konfuzite. Li vere hontis, ke li ne konas Levin-on.

— Kiel mi diru… io ŝajnas al mi, tamen… se vi dirus.

— Nu, sinjoroj! — li turnis sin al ni kun tromemfida, triumfa rideto. — Diru al lia ekscelenco, kiu do estas Levin?!

Ni ĉiuj estis ege embarasitaj. Fine la serĝento salte leviĝis blasfemante, kaj kolere alkriis Levin-on.

— Diru fine jam, kiu vi estas?! Sciu, ke neniu konjektas tion!

— Via mokado ne ofendas min. Mi alkutimiĝis al la envio — li respondis kun malestima rido kaj fingre retroglatigis siajn blankajn buklojn.

Poste li alparolis neniun. Li sidis orgojle en malproksima angulo, kun deturnita kapo kaj silentis.

Ŝajnis, ke ni neniam ekscios, kiu estis tiu eminenta homo.

Ni devis ekripozi, ĉar la flamo de la sebo-meĉo altiris la plimulton de la insektaro de la rivero, kaj la sango fluis el ni ĉiuj. La generelo kaj lia filino longe flustradis en la najbara ĉambro.

Mi ne povis dormi. Mi jam iom alkutimiĝis al la insektaĉoj, sed mi konstante vidis la vizaĝon de Yvonne antaŭ mi en la mallumo.

Kiel ŝi skribis en sia du letero?

”…Ĉu tiu fama verkisto trovus min inda al si?… Kiel interesa homo li povas esti…”

Ankaŭ Alfonso la Neniulo multe turniĝadas.