Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

— Kapute — flustras Kvastiĉ.

Se ni driviĝos en la mezon de la rivero… tiam ni pereos tie… Ni havas bonŝancon. La boato forte skuiĝas… Ni sursabliĝis.

— Ĉu rifo?

— Ne. Ni estas sur la bordo. Sed nun la fluso kovras ĝin — diras Alfonso la Neniulo. — Dum la daŭro de ne pli ol unu horo la akvo forfluos el sub ni…

— Ĝi kuntiros la boaton…

— Ni haŭlu tion pli supren.

Li apogiĝas al la remilo kaj premas tion en la fluejon. La boato krakas… ĝi glitas pli supren sur la sablobenkon… ankoraŭ… ankoraŭ… Lia proporcia, gracila figuro elstariĝas super la remilo. Nun li denove estas tia, kiel ia grandega kato, kvazaŭ ĉiuj liaj muskoloj, artikoj konsistus el gumo. Tiuj ne streciĝas, sed etendiĝas pro la fortostreĉo. Mi ne konas alian junulon similan al li, krom mi…

Li residas kaj turnas sin al Yvonne ridetante.

— Kiel vi eltenis la vojon ĝis nun?

— Ĝi estis malpli bona ĝis ĉi tien! Tra la varmega Saharo…

— Mi pensas, ke reirante Saharo estos multe pli varmega — respondis Alfonso kaj palpadis sian poŝon, kien li metis la grandegan, sigelitan koverton. Ni atendas la malfluson. Estis malagrabla, varmega nokto. Ŝajne senmastrajn okulparoj ekbrilis en la malluma fono el la direkto de la ĝangalo, kaj la akvo plaŭdegis.

Dume Kvastiĉ konatiĝis kun Levin.

— Permesu, ke mi prezentiĝu, mia nomo estas doktoro Fedor Kvastiĉ. Fortepianisto.

— Mi ĝojas. Mi ĉiam alte taksis vian doktorecon en la muzikakademio.

— La du titoloj ne interrilatas. Ke mi estas doktoro, tio sendependas de la muziko. Mi finis ankaŭ universitaton.

— Kion vi faris ankoraŭ, sinjoro doktoro?

— Punlaboron. Ne prenu kiel ofendo, sed vi forgesis prezentiĝi.

— Ĉu vi ne diris al li, ke mi estas Levin?

Hopkins glutis.

— Ni ankoraŭ ne diris tion. Sed nun — li respondis malafeble. Kaj li diris al Kvastiĉ seke: — Li estas Levin.

Okazis surpriza afero. Kvastiĉ salte leviĝis en la boato por momento.

— Ĉu vi estas Levin? Dio mia! — li kriis, etendante siajn ambaŭ manojn. — Ĉu vere vi estas Levin? Ĉu tio eblas?

Levin skuis kun larmaj okuloj la grandan, lentugan, lozhaŭtan manon de la pala, morfinista kuracisto.

— Jes! Jes! Amiko mia! Mi estas Levin.

— Ho! Kia feliĉo.

Kaj ili brakumis unu la alian!

Ni rigaris la scenon konsternite. Ĉu Fedor Kvastiĉ scias la Levin-sekreton? Ĉu ĝi tamen ne estas demenco? ĉu Levin vere estis iam, ie aliulo, ol neprizorgita kaj manĝema homo?

— Ho, mi devas vidi vin ĉi tie — lamentis Kvastiĉ. — La granda Levin, pri kiu mi aŭdis tiom multe.

— Jes, amiko mia! — respondis Levin kaj ĝemis.

— Kaj kio venigis vin ĉi tien?

— Cherchez la femme.

(Cherchez la femme, pli precize: serĉu la virinon. Ĝi okazas en romano, kies titolo estas Lohengrin, kie la kavaliro serĉas virinon por si, baldaŭ li fariĝos cigno kaj ili kantas. La aŭtoro.)

— Neniam mi estus kredinta tion.

— Nek mi — ĝemis Levin kaj premadis la manon de la kuracisto emociiĝinte, — iam mia kariero komenciĝis alie.

— Ĉu via kara fratino loĝas en Rusĉuk eĉ nun?

— Kia fratino?… Mi estas orfo.

— Kiel?… Ĉu ne vi estis la kostumplanisto de la cara baleto?

Levin ekŝrikis.

Poste li forpuŝis la manon de Kvastiĉ. Ŝajnis, ke nervatako minacos lin.

— Sed… kia Levin vi estas?

— Sufiĉe…! Vi trovas ĝojon en nematura ŝercado! Vi ne povas ofendi min en mia memrespekto, ĉar ĝi devenas el viaj fiaj instinktoj.

Kaj li diris nenion pli…

La tempo malrapide pasis en la nokto. Ĉiam pli peza, senaera varmego streĉiĝis super la rivero. La lunlumo filtriĝis tra nebulo, kaj la arĝentaj radioj latentis kun fumeca, opaka brilo inter la leviĝantaj vapornuboj.

Ni pasigis ekscitplenan duonhoron en la boato. Se oni malkovros nian fuĝon, tiam ne estos saviĝo por ni. Ni falos en muskaptilo. Ni frostotremis en la nokto malgraŭ la kvardek kvin celsiusgrada varmego. La ostoj, la pulmo, la stomako malvarmas, la artikoj akre doloras, kaj la tempioj laŭte pulsas…

— Klinu vian kapon sur mian ŝultron kaj provu dormi — diras Alfonso la Neniulo, kaj la knabino obeas senvorte.

Tio eble estus mia rajto, sed nun en la boato oni ne povas ŝanĝi lokon. La refluanta akvo laŭte plaŭdas. Yvone vekiĝas el sia duondormo.

Alfonso la Neniulo brakumas ŝin kaj frapetas sian ŝultron. La knabino denove alklinas sian kapon kaj ekdormas…

Iom post iom tagiĝas. La ŝipo staras sur sekejo. La mortepalan, senmovan bordon laŭlonge, ĝis kie la rigardo atingas, kovras krokodiloj kun abomeninda svarmo.

Ni decidis iri la unuan tagon tiel rapide, kiel ni povis. Bedaŭrinde, Levin, kaj precipe la grandega, dika Kvastiĉ, ne povis tiel rapide marŝi. Sed Yvonne estas eminenta knabino. Mi estas fiera pri ŝia simpatio. Ŝi venas kun ni per egalritma, rapida paŝado, ke eĉ veterana legiano povus envii ŝin.

— Mi sportas ekde mia infanaĝo — ŝi diris, kiam ni laŭdis ŝin. — Nur la kompatinda Francis estintus tia. Sed li volis fariĝi poeto.

— Verki estas malfacila tasko — mi rimarkis trafe, kiel la elvokiva konanto de tiu profesio. — Ĝi bezonas multe da klereco, penado kaj inko.

Tagmeze pluvegis. Preskaŭ doloris nin la tamburado de la torentanta pluvego, kaj ni aŭdis nek la vorton de unu la alia en la plaŭdego. Sed ni marŝis.

Levin ofre iris en malbonan direkton, stumblis en ĉio, falis surteren, ĉar ni blinde puŝiĝis al arboj, veproj pro la akvokurteno. Ni kovris Yonne-on per la sola impregnita veltolo, trovebla en nia pakaĵo, kaj ni ĉiuj malsekiĝis sub la giganta duŝo, kiu superbruis nian voĉon.

— Damne! — spiregis Levin, — kiam oni ekipos la legianojn per pluvombreloj?

— Se tamen okazus tiaĵo, estas dube, ĉu dizertintaj malliberuloj kaj precipe iliaj civilaj kunkulpuloj povas kalkuli tiun favoraĵon — hurlis Kvastiĉ suprkriante la muĝantan akvon.

— Mi ne parolas kun vi. Malĝentila primikanto.

— Mi ĵuras, ke mi ne scias, kiu vi estas, kaj mi havus la plej belan tagon de mia vivo, se vi dirus tion!

— Sufiĉe! Foriru de apud mi! Ne devigu min, ke mi forlasu la ĝangalon pro vi!

— Vi nur ŝatus tion — rimarkis Hopkis la Ŝtipulo kun gemuta kriego.

Vespere ni atingis la unuan kurbiĝon de la rivero. La pluvo ĉesis dum unu momento. Ĉi tie, en la regiono de la timigaj kontrastoj, la manko de la transiro faras ĉion neeltenebla. Sen krepusko alvenas la vespero, kvazaŭ giganta lampo estingiĝus sur la ĉielo.

Ni sternas nian solan akvorezistan veltolon kaj esplorrigardas la skizon de la generalo kompare kun la militista mapo de la Turka Sultano.

— Nun ni estas proksimume ĉi tie — montris Alfonso la Neniulo.

— Irante norden, ni atingos Saharon post kelkaj tagoj.

— Nur tio estas la demando, ĉu oni persekutos nin el la fortikaĵo Fort Lamy. Jen ĝi estas — montris Alfonso la Neniulo sur la mapon. — Se ni sukcesos bonŝance eviti la fortikaĵon Fort Lamy, tiam ni povos ripozi ĉe Nemas-Rumba. Ĝi ne havas garnizonon.

— Ni esperu, ke la Igorianoj havas pli multe da butero sur la kapo, ol li kuraĝus reserĉigi nin.

Levin dormis sidante. La larĝa, blanak, lunmiena vizaĝo de Kvastiĉ estis indiferenta kaj laca, kiel ĉiam. Maksimume li ĝemis kelkfoje, ĉar li malhavis la morfinon, kiun li denove akiris apud profesoro Winter.

— Se oni reserĉigos nin — opiniis Hopkins — estos problemo.

— Ĝi ĉiel sukcesos! — diris! — diris Yvonne esperante.

Alfonso la Neniulo tuj fariĝis entuziasma:

— Jen, tiam ni elpensos ion.

— Du ovojn — flustretis Levin, kiu vekiĝis je la lasta vorto.

…Ni daŭrigis nian vojon post tri hora ripozo. Ni havis tiom da manĝaĵo, ke porciumante ĝin por dek tagoj, ĝi eble sufiĉos. Ni nur havu forton. Tagmeze ni atingis la ponton. Ĝi estis pendoponto, konsistanta el ŝtona materialo, oni fortrikigis ĝin per putrintaj kaj disfibriĝantaj lian- kaj bastofaskoj. Sub tio, en la profundo de kvardek metra abismo torentis la rivero Kongo.