Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

Poste ankaŭ ni prenis streĉan atentopozon. La rangogrado ankoraŭ estis bone videbla sur lia ŝiriĝinta, foruzita, tola vesto.

Generalo estis tiu, kiu enpaŝis!

— Nur restu trankvila, serĝento — diris la alta, blankhara homo per basa, sed kun laca voĉo. — Ĉi tie ne bezonatas la formalaĵoj. Kiuj estas tiuj tri homoj?

— Du el ili ricevis la honormedalon kaj bone interbatadas… Sed mi ne fidas ilin.

— Ĝi estas tial, mon sergent, ĉar vi maljuniĝas — senkulpigis sin Alfonso la Neniulo.

— Vi estas stultulo! Vi staras antaŭ generalo Duron!

Generalo Duron, kiun onidire la indiĝenoj mortigis!

La generalo levis la ardantan, flumantan sebo-meĉon kaj okulmezuris nin.

— Kial oni sendis vin en la puntendaron?

— Gardostarante mi demetis mian fusilon kaj atendis la kontrolan patrolon en mia buŝo kun cigaredo.

— Okazis tiel — diris Potrien. — Mi opinias, ke li iom freneziĝis.

— Ne. La fratineto de soldato, nomata Francis Barré skribis leteron, por ke ni serĉu ŝian fraton. Ni eksciis, ke li venis ĉi tien en Igori-on, kaj ni decidis sekvi lin. Tial ni ĉiuj tri faris ian delikton por veni ĉi tien.

La generalo rigardis sur lin kun konsternita vizaĝo.

— Ĉu vi… cigaredis gardostarante tial… — Li silentis. Grandega, ruĝa rato kaŭris en la fono de la kabano, kaj ĝia spirado estis bone aŭdebla en la silento. — Kaj… ankaŭ vi… venis pro Francis Barré?… Intence? En Igori-on? — turnis sin la generalo al ni.

— Mi kaŝis mian fusilon por estis kun mia amiko ankaŭ en Igori.

— Mi kaptis la okazon, se mi jam faras ion, la krimo jam estus almenaŭ agrabla, kaj mi elĵetis mian malnovan amikon tra la fenestro, kion bedaŭrinde mi ne malfermis anticipe, cetere estis konstanta travento tie. Tiu homo kompreneble tuj ekmalsanetis.

— Sed ne pro la travento — mi klarigis la aferon al generalo Duron, — ĉar li vundiĝis pro la vitreroj kaj pavimo.

La generalo ne atentis tion, kion ni parolis. Nun travarmiĝis la pergament-simila haŭto sur la multe suferinta, maldika vizago de la viro. Liaj okuloj brilis strange. Li forte fermis siajn lipojn kaj glutis. Io amara kunpremis lian gorĝon.

— Ĉu vi konis Francis Barré-on?

— Persone ne. Yvonne Barré, li fratineto skribis al ni, kaj ni decidis trovi tiun kompatindan knabon.

— Ĉu vi venis ĉi tien pro la peto de nekonata virino, intence?…

— La afero interesis nin, kaj — Alfonso la Neniulo diris nian devizon — estas tute egale, kie renkonti mortan danĝeron.

— Serĝento! — diris Duron. — Ĉu estas kredeble, kion asertas tiuj tri homoj?

— Mi taksas tiujn mondvagabondojn nek tiom, kiel elpafitan kunglon, sed mi devas sincere diri, ke ili faris siajn deliktojn en rapida sinsekvo, kaj estis tute nekomprenebla afero la fumado de cigaro dum deĵoro kaj la ceteraj…

— La generalo prenis niajn ŝultrojn kaj skuis nin unu post la alia:

— Iam vi eble ricevos la premion pro ĝi… ke vi ne forlasis la kompatindan, fremdan Francis Barré-on.

— Bedaŭrinde — diris Alfonso la Neniulo, — ĉio estis vana. La kompatindulo mortis hieraŭ posttagmeze.

La generalo staris kun malfermita buŝo kaj elstariĝintaj okuloj.

— Li mortis… — li flustris. — La kompatinda… la kompatinda Francis…

Kaj ia konfuza brilo kolektiĝis en liaj okuloj.

— Ĉu sinjoro generalo konis Francis Barré-on? — mi demandis.

— Li estis mia filo… — li respondis mallaŭte.

…Milionoj da ranoj kantis sian noktan kanton kun oreltranĉa kvakado. Kelkfoje aŭdiĝis malagrabla jelpo de besto, kaj ĉiuj lignotabuloj de la kabano kraketis pro la ronĝuloj.

Kiel putra odoro, mortige langvoriga, sufoka tepido. Sur la enkaviĝinta vizaĝo de la generalo sidis la koloro de ĉerko, sub la glueca emajlo de la precipitiĝintaj vaporoj. Francis Barré ja diris, ke ne tio estas lia vera nomo… ke lia familio havas bonajn militistajn kontaktojn… Sed kiu estus kredinta, ke tiu senranga soldato, suferinta multe en mizero, estas la filo de tiel potenca altrangulo… Nekompreneble!

Ni silentis longe. La generalo fikse rigardis la plankon. Eble pasis pli ol duonhoro en tiu silento, plena de pietato kaj funebro. Poste li komencis paroli per stranga, subpremita voĉo:

— Antaŭ ok jaroj mia filo enamiĝis al knabino… kontraŭ ŝi mi havis obĵetojn. Nun… mi rakontas ĝin tial, ke eble iu liberiĝos el ni… Sciu do la veron, kaj rakontu ĝin… Ekzistu nenia abomeninda supozo… Francis do vane provis akiri mian aprobon. Iun tagon li malaperis dehejme. Nur nun evidentiĝis, ke li dungiĝis al la legio, supreninte la pseŭdonomon Barré. Eĉ en la puntendaro de Colomb-Bechar li ne malkovris sian identecon. Li ne volis hontigi min. Post jaroj li skribis leteron al Yvonne el Manson, sed baldaŭ li denove malaperis. Mi jam delonge pentis, ke mi kontraŭis lian edziĝon… Mi decidis trovi kaj revenigi lin hejmen. Sed ni timis la skandalon, tiel do mia filino, kiel la fratineto de Barré esploris liajn spurojn, kaj ankaŭ ŝi mem uzis la nomon Yvonne, dum ŝi serĉis mian filon.

— Ĉu fraŭlino Yvonne Barré… estas la filino de sinjoro generalo?

— Jes. Yvonne Duron. Kaj Francis, kiu mortis estis… Francis Duron.

Li apogis sian frunton per siaj manoj. Ni ne rompis la silenton. Aŭdiĝis ŝmacbruo de baraktante rampantaj krokodiloj el inter la fostoj sub ni, kaj la ranoj mutiĝis por sekundo.

Tiam la grincado de la insektoj, borantaj en la ligno transprenis la ĉefmotivon kaj konstanta plaŭdado sub ni, ĉar la ondoj de la fluso inundis la insulon.

— Mi informiĝis antaŭ unu senajno, ke Yvonne faris tiun frenezaĵon… Ŝi venis ĉi tien… Dio mia…

— Mi pensas — diris Alfonso la Neniulo, — ke oni planas nenian friponaĵon kontraŭ fraŭlino Duron, ŝi estas nur hostaĝo.

— Dio donu, ke ĝi estu tiel… mi ne timas pri mi mem. Tiu kapitano havas ian strangan homamon en la profundo de sia animo… Li permesis al mia filino, ke ŝi vizitu min foje…

— Li estas stranga figuro — mi rimarkis.

— Jes… — kapjesis la generalo… — Ĉiutage li sendas al mi eĉ cigarojn… Havano…

Tiam Hopkins tuj levis cigarstumpon de sur la planko kaj metis ĝin en la binoklujon.

— Kiel venis sinjoro generalo ĉi tien?

Mi restadis en Amis-Bakhar pro oficiala afero, kiam alvenis la sciigo de mia filino, ke Francis estas en Igori.

— Mi skribis — diris Alfonso la Neniulo. — La letero de Francis Barré estis en la pakaĵo de soldato, nomata Levin, kion tiu homo metis en ĝin nelegite. Ni triope rompŝtelis en la deponejon kaj akiris ĝin.

— Nu, tamen vi estis tiuj! Nun mi malkovris vin! — kriis Potrien.

Ŝtipulo mansvingis malestime:

— Ĝi estu la plej granda krimo, kion vi malkaŝis en Igori.

— La letero de Yvone ne lasis min trankvila. Mi ekiris al Igori! Mi konas la vojon, kaj mi orientiĝas bone eĉ kun fermitaj okuloj en tiu ĉi regiono. Mi kaj miaj bantu-aj akompanantoj estis kaptitaj en la ĝangalo. Ĉe la armeestraro oni lerte verŝajnigis la informon pri mia morto kun tiu rimarko, ke ili punis la murdintan tribon. Mia filino nun jam vane atendis sciigon. Alvenis informoj nek pri Francis, nek pri mi. Ŝi venis ĉi tien pro malesperiĝo. Ankaŭ ŝi falis en kaptilon.

— Mi ŝatus scii nur tion, kion oni faras ĉi tie? — diris Alfonso la Neniulo.

— Mi ne rajtas paroli pri la esenco de la afero — ĝemis generalo Duron. — Multe da aferoj estas malklaraj antaŭ mi, sed mi scias, kio estas la ĉefa motivo. Ĝi estas granda plago al Francio, vera katastrofo.

— Ĉu oni enkarecerigis sinjoron generalon ĉi tien, ĉar vi konas ilian friponaĵon?

— Ili konjektas nenion. Ŝajnas, ke tiu kapitano mortigas neniun, sed se li scius, ke mi konas liajn kartojn, eble li esceptus min. Ĉar antaŭ ol esti kaptita, mi travagis la ĉirkaŭaĵon sen miaj akompanantoj dum nia lasta ripozo. Mi parolis kun kelkaj amikemaj tribestroj, kaj mi observis la fervojkonstruon per binoklo de sur la monto Magro… Kiam mi falis en kaptitecon, ili pensis, ke mi vidis nenion. — Li ŝovis sian manon en sian internan poŝon kaj elprenis koverton, sigelitan per sebo. — Jen estas mia raporto. En ĝi troviĝas nova Panamo-skandalo! Mi fermis en la koverton eksterordinare gravan kompromiton de Francujo. Sed mi ne kredas, ke mi iam povas forsendi ĝin de tie ĉi.