Jenő Rejtő - La tri korpogardistoj en Afriko

Ili eniris en la tabakvendejon. Elefante grasiĝinta legiano sidis malantŭ la breto. Li ekstaris suspirante kaj drasta alkriis nin kun kolera vizaĝo:

— Nu, kion vi volas?

— Alvenis nova homo — diris Turko afable. — Donu al li, kara Graham, kvin skatolojn da egiptaj cigaredoj, dek pecojn da havanajn cigarojn, dekduon da bildkartojn kaj kelkajn sekurajn pinglojn…

Post unu minuto, kaj ĉio ĉi kuŝas antaŭ mi… Kvin skatoloj: Turmac, Laurens, Simon Arzt, Giuberq!.. Kaj dek veraj, malhelbrunaj cigaroj havanaj, en lignokesteto, sur ĉiu cigaro estas po unu celofano!..

— Sankta ĉielo. Ĉu ĝi estas la sovaĝa regiono?! Kien venas nur rezolutaj homoj malofte, kun bone ekipita ekspedicio?

— Ĉu mi sonĝas?…

— Nu, kial vi gapas — diris Turko kaj batas min je la stomako pro ŝajno. — Se vi kondutos bone, fiulo, tiam vi povos vivi bone!

— Kial vi venis ĉi tien? — mi demandis la grasiĝintan tabakvendiston, kiam mi regajnas mian spiron, ĉar spasmo kunpremis mian stomakon por iom da tempo.

— Iru en la inferon, via parolo lacigas min — li respondas spiregante, ĉar li estas tiel dika.

— Nu, li ne estas tre delikatkonduta vendisto… — mi diras, kiam ni estas ekstere.

— Lasu tion. Li estus taŭga ankaŭ en Eŭropo, se li vendus senpage la cigaron Havano. Malmultaj aĉetantoj forirus pro lia konduto… Ili ne ŝatas vendi, sed ĝi estas deviga, ĉar oni designi ili por fari tion. Ĉu vi volas manĝi kukon? Jen estas la sukeraĵejo…

— Nekredeble!

Ni eniras en spegul-muran, bril-plankan ejon, kie estas pluŝ-foteloj, kelkaj malhelruĝaj tapiŝoj kaj bildoj sur la muro… La aero estas malvarmeta, ĉar ok-dek ventoliloj funkcias…

Santiel dika homo venas, kiel la tabakvendisto. Ĉiu dikiĝas ĉi tie. Ne estas mirinde.

— Kion vi volas? — li demandas malafable.

— Mi ŝatus regali tiun ĉi fifaman ulaĉon, por ke li vidu, kiel vivas tiu, kiu kondutas dece… Vi, ĉarlatano!

Kaj li surkraĉis min pro ŝajno.

— Kion vi volas! — demandas la sukeraĵisto kolere, kiu estas malliberulo.

— Glaciaĵon — mi respondas, post kiam mi viŝis mian vizaĝon.

— Vi povintus diri tion eĉ pli frue — li grumblas kaj foriras blasfemante.

— Ŝajnas, ke li laboras ne volonte — mi rimarkas.

— Ne miru tion — respondas Turko, — fine ja neniu ĝojas pro la punlaboro.

Sed la sukeraĵisto jam revenas. Li metas la glaciaĵon antaŭ nin dirante:

— Jen manĝu!..

Ĝi estas bela tono en sukeraĵejo. Priservante verkiston!

— Kiam ni denove estas ekstere, jam vesperiĝas. Samtempe eklumas multaj elektraj lampoj… La malgranda solenplaco komencas brili, kaj sonas muziko. Per megafono, oni dissendas ĵazmuzikon de eŭropa radiostacio.

— Diru… kiu faras tion kaj kial? Ĉu tiu homo estas freneza?

— Mi opinias, ke la plej saĝa fripono de la memoreblaj tempoj faras la plej grandan negocon ĉi tie en Igori. Mi ankoraŭ ne vidas tion klare… Atentu… iu venas malantaŭ vi… — kaj ŝajne li batas min je la kapo, ke mi ekmordas mian langon, kaj mi havas orelzumadon.

La magra kaporalo kun kretena rideto, kiu kelkfoje zumkatas, nun preteriras min.

— Se vi spionados, mi elpremos viajn okulojn! — kriegis la Turka Sultano, kaj li forte vangofrapis min pro ŝajno.

La kaporalo iras plu, mi levas mian ĉapon kaj senpolvigas ĝin.

— Tiu malata kaporalo — diras la Turka Sultano — estas la plej fia spiono. Li havas la moknomon Fadeno… li subaŭskultas ĉiam…

— Kian celon oni havas ĉi tie?

— La malliberuloj estas feliĉaj. Ne ekzistas patrolo en Saharo. Ili vivas en la paradizo anstataŭ la infero de Igori, tio estas ilia celo.

— Sed nur idioto povas vivi tiel: blinde, surde kredi tion, ke ĝi estas la paradizo.

— Jes, kiel vi diras! Estu idioto, tiam vi povas vivi en la paradizo! Rigardu tiun sloganon, pentritan sur la muron.

Super la pordego interne, jen tio estis skribita majuskle:

ATENTON! ESTAS KONSIDERINDE!

„Feliĉaj estas la malriĉaj en spirito,

ĉar ilia estas la regno de la ĉielo!”

— Prefere oni estus pentrintaj sur la fasadon tion — mi diras, — kiu kuraĝas pensadi, tiun forportas la diablo.

— Tiel tamen estas pli bele. Ne estas bone pentri diablon sur muron… Ĉu vi priparolis ian planon? — li demandas.

— Alfonso la Neniulo diras tion, ke ni devas forlasi la fortikaĵon por paroli kun Francis Barré.

— Li estas grave malsana… Kio eblas, gardante la ŝajnon, mi provas fari ĉion por vi.

— Tamen, sciu… hm… vi ĉiam manipulas tre suspektinde.

— Sed mi atingas ion, ĝi gravas — li respondis kaj ŝajne piedbatis min je la genuo, ke ĉio mallumiĝis antaŭ mi. Mi ne rigardis malantaŭen, sciante, ke denove venas iu malantaŭ mi, pro kiu estas bezonate gardi la ŝajnon.

— Tamen estus bone — mi rimarkis, — se vi ne kirlus la aferon ĉi tie, antaŭ ol priparoli tion kun ni.

— Nur konfidu tion al mi, mi ne petas konsilon de vi — li respondis kaj donis al mi du vangofrapojn. — Kaj nun jam iru, aĉulo!

Mia ĉapelo denove falis pro la lasta vangofrapo, kaj mi kapturniĝis. Mi returniĝis, sed kien ajn mi rigardis, neniu venis.

— Kiun vi vidas proksimiĝi? — mi demandis.

— Ĉu mi? Neniun.

— Kial do vi survangis min?!

— Ĉar vi kolerigas min per viaj idiotaĵoj! — li diris kaj lasis min tie.

Mi rakontis la okazaĵon al miaj amikoj. Alfonso la Neniulo sterniĝis sur la lito kaj diris nenion laŭ lia kutimo. Ŝtipulo des pli multe parolis.

— Iam mi tamen batos la Turkan Sultanon violkolora!

— Nun li estas senkulpa — mi defendis nian suspektindan amikon. — Por li gravas la ŝajno ĉi tie. Kaj nun ne estas butero sur lia kapo, se li akompanis Yvonne-on ĉi tien.

— Li ne akompanis ŝin. Yvone venis sola — diris Alfonso la Neniulo mallaŭte. — Yvonne Barré venis sola. Ŝi diris al mi nokte, ke ni ne fidu la la Turka Sultano, ĉar oni gardas Yvonne-on pro li. Li tuj malkaŝis la knabinon, kiam li ekvidis ŝin.

— Fripono!

Kio okazas ĉi tie? Kial li piedbatis min dum unu horo pro la ŝajno?

— Francis Barré estas en kaptiteco — daŭrigis Neniulo, — se la knabino faros kian ajn suspektindan aferon, oni mortigos lian fraton kaj certe ankaŭ ŝin, Yvonne Barré diris tion hodiaŭ nokte, tial ŝi evitis nin.

— Kiel venis la knabino ĉi tien?

— Ŝi akiris kurier-ordonon. Ŝajnas, ke ŝi havas sufiĉe bonajn miliatistajn kontaktojn. Oni sendis la kurieron al Igori por informiĝi pri Francis Barré. Ŝi venis ĉi tien kun tiu duone falsa dokumento. Sed ŝi subite staris vidalvide al la Turka Sultano. Li tuj malkovris ŝin. Nun ŝi estas senpova, ĉar se oni kaptos ŝin pro ia provado, ĝi kostos la vivon de ŝia frato. Mi promesis al ŝi, ke mi eliros iel el la fortikaĵo, kaj mi parolos, se eblas, kun Barré. La knabino povas fari nenion, de kiam la Turka Sultano makovris ŝin.

— Mi strangolos tiun Turkon — murmuris Hopkins la Ŝtipulo, kaj li elprenis cigaron. Ĉar li plenigis la binoklujon per cigaro en la kantino. — Li simple fuĝis de la knabino kun tiu kopiaĵo, kiun ni sendis al ŝi pri la letero de Francis Barré, kaj nun li agadas ĉi tie kiel fiŝkaptisto en malklara akvo.

— Mi parolos kun la Turko — diris Neniulo. — Mi ne kredas, ke li estas tia fiulo. Li estas suspektinda, sed ne fiulo.

Subite alvenis patrolo, kaj la kapitano sekvi ĝin kun sia kutima akompanantaro: kun la unuokululo kaj kun kelkaj inĝenieroj.

— Jen tiuj tri homoj! — kriis iu akre kaj montris sur nin.

La Turka Sultano estis tiu!

— Kiuj vi estas? — demandis la kapitano.