Jenő Rejtő - Sinjoro Vanek en Parizo

Kiel ĝi okazis? Onidire iu ludanto riskis kaŝan suspekton, kaj la respektata persono de la kolonelo ne povis malhelpi la direkcion de la klubo, ke ili ekzamenigu la kartaron post la ludo kun la specialisto de la polico. Kaj oni trovis la “drucker-on”! Ĝi estas la gutoforma marko de la trompludisto. Unge oni ekpremas la internan flankon de la karto, ke eta tubero restu sur ties ekstera flanko. La specialisto konstatis facile, ke okazis trompludo. Estas videbla la postsigno de la ungo sur la interna flanko de la karto. Oni alvokis la kolonelon forlasi la kazinon. Tiam li mortpafis sin. Oni diris, ke lia morto estas granda perdo.

Ĉu vi komprenas? Tiu trompludisto sen la scio de la koloneo dismetis al li la gajnajn kartojn. Grey pensis tion, ke li havas mirindan fortunon. Kiu estus pensinta, ke iu multe perdinta partnero dismetas tiujn kartojn tiel?

Estis tute hazarde, kiam okazis alia sinmortigo, en Turkio, denove mi estis tie, kaj mi informiĝis, ke ankaŭ li partoprenis la partion. Duonjaron li vivis ie, ĉiam alinome, kun maskita eksteraĵo, li ludis malofte, eĉ tiam li perdis. Poste li sidis kun la viktimo komune kartludi.

Mi devus publikigi tion aŭ denunci lin. Mi ne scias, sed mi sentas tiel, ke genia inventisto de neniam ekzistanta branĉo de krimo posedas enigmajn patentojn sekrete, kaj li vivas kiel nevidebla fantomo surper la socio de honestaj homoj. Ni devas liberigi la homaron de li!

La fatala turnopunkto de mia historio okazis jene:

Mi jam ĉesis kartludi, mi ne okupiĝis pri ĝi, kiam iun tagon aperis tiu homo, kiu konis mian paseon kaj disigis min de mia familio.

Li rakontis, pri kio temas. En iu loko, kie li ne povas riski, mi devas ludi. Mi povas fari tion okulfrape, ĉar oni estas bonfidaj. Mi dismetu la kartojn tiel, ke la koncernulo gajnu altajn monsumojn dum du-tri tagoj. Temis pri la maljuna Gorĉev. Mi devis fari tion. Kaj mi ekŝatis tiun homon dum kartludado. Li estis afabla, gemuta sinjoro, kaj mi petegis pro li. Pro la maljuna Gorĉev. Sed tiu homo estis kruela kaj rezoluta. Li ne konis indulgon.

Kial li faris ĉion ĉi?

Pro Galachad. Galachad estas bel-situa insulo proksime al la bordoj de Sirio. Ĝi havas grandegan kazinon inter la palmoj super la haveno, kiu ĉiurilatei konkuras kun tiuj de Montekarlo.

La batalo okazis por la kazino, konstruita sur la admirinde bela bordo de la insulo. Gorĉev pere de sia heredaĵo ekposedis la insulon. Li ne estis riĉa homo, kaj la kartlud-kazino pagis altan salajron kaj tantiemon, ĉar ĝi estis nekeredeble enspeziga. Malgraŭ tio li deklaris, ke li ne plilongigos la luon de la kazino post paso de la trijara kontrakto. Sed la alia heredanto, kiu estis same rusa nobelulo, ĝojis pro la luo, kaj kio ne estis publike konata, ke ankaŭ la majoritato de la akcoj de la akcia societo, luanta la kazinon, estis en lia mano. La koncernulo estis fariseo, kiu ne kuraĝis elpaŝi antaŭ la homojn, eĉ li aliĝis al Gorĉev, rilate la malvalidigon de la kontrako, kiel kunposedanto, sed fine li ekzekutis lin.

Same li agis al paŝao Emin, kiu insistis en Turkio la okupon de la insulo Galachad pro politikaj celoj, kun multaj malgrandaj insuloj. Li jam preskaŭ fariĝis ministro, kiam li implikiĝis en kartlud-skandalon. Laŭ la malverŝajna efiko de la kvina flösch oni ekzemenis la kartojn, tie estis la “drucker”, la fabela gajnaĵo, la markitaj kartoj. Kaj kuglo! Mi eksciis hazarde, ke tiu homo resaniĝis, sed la kapopafo konfuzis lian menson, tiel lia familio neniam refutis lian morton.

(Tio estis do la sekreto de paŝao Emin, kiun mi renkontis nokte. Kaj filo de Gorĉev, ŝajnas, ke li ne finis la esploradon en la afero de sia patro, pro ia pruvado li kolektis tiujn homojn. En la barokan domon. La junan fraton de la mortinta kolonelo, paŝaon Emin…)

Mi scias, ke kolonelo Grey volis eldoni dekreton, kiu malpermesus al la anglaj, koloniaj oficiroj viziti la insulon Galachad, kaj al la lŝipoj, alvenantaj el la direkto de Egiptio tuŝi ĝin… La pluraj sinmortigoj, emeritigo pro kartludŝuldo kaj degradigo devigis lin al tio. Sed antaŭ la eldono de la dekreto li mortpafis sin pro kartlud-skadalo en la kazino de Kairo, kie li mem ludis. Lia posteulo estis multe pli komprenema al la sinjoroj de la kazino. Ili sciis tion antaŭe. La dekreto ne estis eldonita.

La juna Gorĉev certe herdis de sia patro la posedrajton de la insulo, kaj eble ankaŭ la konscienco de sia patro, kio protestis kontraŭ tio, ke iuj vivu el la sangaj, malpuraj oroj, negoce skribitaj en komercan libro, forrabitaj de homoj, kiuj estis skalvoj de sia kartlud-pasio. Kaj evidente li volis denove senvalidigi la luon de la kazino, kiun post la morto de sia patro, lia tutelpatro, grofo Vlasta Semirjoviĉ nuligis.

Mi neniam povis forgesi, kiu tiu kara, afabla, maljuna sinjoro la trian tagon faris preskau perfortajn misagojn por moderigi sian fabelan gajnaĵon, sed tiam li ricevis la kvinan flösch-on. La tria komplico, nekonata por mi, je tiu nekredebla bonŝanco, kiu konsternigis ĉiun, la viktimo, ĉi-okaze Gorĉev murmuris duone suspekteman frazon, kaj li murmuris ion ankoraŭ al iu.

Estu la koncernulo paŝao Emin, kolonelo Grey aŭ la publike respektata Gorĉev, kaj fino. La amiko mortigas ilin senintence. Kiu tuj venigas la murmuranton al la direkcio de la klubo, kaj postulas, ke la ludantoj antaŭ ol forlasi la klubon, ili metu la aferon al diskreta objekto de esplorado. La klubo unue plie indigne rifuzas tian esploradon kontraŭ angla kolonelo, ŝtatsekretario aŭ kontraŭ Aleksandro Gorĉev, kiun oni konas super ĉio sinjoro, maltraŭ tio, kiom multe ili gajnis. Sed la kvina flösch, la murmuro kaj la amiko, kiu estas severa ĝentlemano, li jam ne plu lozigos la maŝon ĉirkaŭ la kolo de la kompatindulo, kaj kiam la sinjoroj ekstaras de apud la kartlud-tablo, la lakeo portas nerimarkite la kartaron en la kontoron, kie aperas la inspektoro aŭ la gruperstro de la ĉefkomandejo de la koncerna ŝtato, spertaj pri la kartlud-aferoj jam multajn jardekojn, kaj kompreneble ili trovas dum sekundoj la markojn sur la kartoj. Nun ankoraŭ estus ŝanco, se ili metus denuncon. Sed paŝao Emin, kolonelo Aleksandro Gorĉev en tia afero, kontraŭ tia konkreta akuzo ne povas defendi sin, kaj ĝuste tial, ĉar ili estas viroj kun bonega karektero, sekvas la kuglo…

La kuglo, kiu mortigis Gorĉev-on, mortigis ankaŭ min. Neniam plu mi prenis karton en miajn manojn, kaj ĝi okazis laŭvorte tiel. Mi disŝiris la papermon-faskon, signifanta riĉecon je slipoj malantaŭ la kazino. Neniam plu mi povis reveni al mia familio.

Benguz, mi rekonis lin, estis trompludisto, kaj li servis tiun terurulon. Ŝajnas, ke li sendis Benguz-on post min, ĉar li timis, ke mi rakontos lian teruran kaj kaŝindan sekreton al iu. Post la Gorĉev-afero li estis malkonfida al mi. Li ordonis al Benguz, ke tiu mortigu min.

Mia kara filo, Bradieux dungiĝis al la legio sub pseŭdonomo. Li serĉis min dum jaroj, kaj fine, kiam li estus trovinta min, Borodi, tiu bruto motigis lin. Sed nun antaŭ mia morto mi pardonas Borodin-on, li aranĝu la aferon de mia kompatinda filo kun sia surtera kaj ĉiela juĝisto, kiel li povas. Sed ankoraŭ en la momento de mia morto mi pensas kun senindulga malamo al tiu malbenita homo, kiu donis mian filon al la mano de Borodin, min venigis al la morta lito, kaj homojn kun bonega karaktero ĝuste tial, ĉar ili estis bonegaj, li murdis fie, inside, senigite ilin se ilia honoro.

Grafo Vlasta Semirjoviĉ! Ĝis mia lasta forto, ĝis mia lasta penso mi petas la Dion nur je tio, ke li punu lin per tia malbeno, kian turmentegon mi petegas kaj postulas por li en mia lasta preĝo. Amen.”

Jen tio estis la konfeso, kiun Manuelo subskribis propramane, kaj li propramane skribis tien ankaŭ la nomon de la farinto: grafo Semirjoviĉ Vlasta.

Ni ĉiuj sidis kune en la salono de la baroka domo, inter ni ankaŭ sinjoro Wendriner, kiu kuŝis malgaje sur la persa tapiŝo. Aŭ li misdigestis, aŭ – ĉar li tiel multe palpebrumis al la angulo – perdis sian poŝmonon kaj bedaŭris sian kompletan matenmanĝon, ĉar la reveninta Gorĉev, laŭdis la korektan kaj saĝan procedon de sinjoro Vanek, ke tiu plenumis la aferojn, petitajn letere, li forprenis ilin de ĝi.