Jenő Rejtő - Sinjoro Vanek en Parizo

Anticipe mi ankoraŭ parolos kun Bourin.

Mi montris al li la ĝis nunajn indikojn, kaj mi diris, kion mi ŝatus rezultigi.

– Vidu, juna amiko mia, unue mi kompletigos viajn indikojn, ĉar ankaŭ mi trovis ion – Li transdonis flavan ekzempleron de la gazeto.

Mi legis mirante la substrekitajn frazojn.

“Post la morto de Jazmiroviĉ Gorĉev, d-ro Aleksandro Gorĉev heredis la insulon Galachad. Li nuligis la kontrakton kun la konata kazino, funkcianta sur la sinsulo jam la tagon de la transpreno de la heredaĵo. Laŭ la kontrakto oni devas fermi la kazinon Galachad ne pli ol tri jaroj.”

Estas evidente. Kiam Gorĉev mortigis sin, la nova heredanto reprenis la nuligon de la kontrakto.

Jen estas la interrilato! Ĝi jam estas granda afero, se oni tute ne konjektas, ke malproksime de la kazino, kiel implikas Glalachad iun, ke li estas trompludisto.

– Jam ankaŭ mi aŭdis pri tiu kazino – daŭrigis Bourin trankvile. – La koloniaj oficistoj, altrangaj homoj veturas al la belega insulo, kie oni ludas ruleton kaj aliajn hazardludojn. Antaŭ kelkaj monatoj mi atakis en artikolserio la ludkazinojn sur la Mediteraneo. Kaj via artikolo donos la finofaran baton. Ĉio estu skribita en ĝi! Sed mi esperas, ke vi estas klarvida pri tio, ke ni nun ne alfrontos trampan vagabondon, kiun via policestro arestos. Nun ili silentiĝos iomete, sed ŝajnas, ke ili havas ĉiuspecajn rimedojn. Estu via devo, ke la afero ne estingu, kontrolu ekzemple… Jes, ĝi estas bonega ideo… Esploru, kiuj mortigis sin el inter niaj koloniaj oficiroj aŭ oficistoj en tiu regiono dum la pasintaj jaroj… Post unu monato okazos la reelekto de la funkciuloj… Mi esperas, tiam mi povos malpermesi al la francoj… Mi publikigis en la artikoloj, oni devus organizi bojkoton konsitantan el anlgoj, francoj, trurkoj, grekoj kaj el la aliaj, tie vivantaj nacianoj kontraŭ la insulo Galachad kaj similaj ludkazinoj. La sinjoroj scias, ke temas pri mi! Sed ili provu likvidi min en Parizo. Mi opinias, ke mi estos tro malmola nukso.

La afero preskaŭ ekzaltis lin, kiel li ĉiuflanke ĵetis lumon sur la pluajn farendaĵojn, ĉio ĉi montris, kial estas tiel fama redaktoro Bourin…

Kiam mi preterpasis la kason, okulvitra homo staris tie, kaj li alprolis min:

– Mi gratulas vin, sinjoro Almási, retroire oni altigis vian salajron duobla.

Dum tagoj mi ne eliris el mia ĉambro. Mi devis koncentri mian tutan forton al la solvo de la tasko.

Kaj mi skribas, skribas, skribas…

Jen estas apud mi ĉiu foto, ĉiu iama novaĵo kaj la levita demando: kia infera tragedio mortigis tiujn tri homojn, kiuj signifis la neniigon de la kazino Galachad?

Titolo: Galachad, la insulo de la morala morto!

Mi finis mian arikolon. Mi legas ĝin nove-denove. Kelkloke mi korektas tion. Mi estas kontenta. Ĝi estas akra, provoka kaj tamen objektiva. Akuzakto kaj pledado samtempe. Ĝi levas la demandojn kaj respondas tiujn. La ceteraj jam apartenas al la polica esplorado, kiu klarigos facile ankoraŭ la mankantan ĉeneron.

Estis granda tago!

Mi enpaŝis al Bourin kaj eklevis mian ĉapelon profunde. Li kapbalancis, iom kuntiris sian maldekstran okulon malantaŭ la fumo de la cigaro, kaj proksimume li jam konjektis pri la ruĝvanga junulo, salutanta lin per hispana riverenco, ke tiu diros mirindajn rezultojn al li. Per sia iom supereca nazvoĉo, kiu neniam estis malamikema, li parolis al mi kun sia kutima trankvilo, kiu plie estis homa digno.

– Ĉu vi kiunportis ion?

Kvankam li sciis bone, kion mi kunportis. Tre bone!

– Mi kunportis artikolon, sinjoro ĉefredaktoro. Hodiaŭ mi transprenis mian duamonatan salajron, kaj mi petas la asignon aparte de sinjoro ĉefredaktoro por tiu ĉi publikaĵo.

Li legadis la paperaĵon trankvile fumante. Fine li ekparolis per la same ĝentila kapvoĉo.

– Dek mil frankoj ne estas multa por la artikolo, kaj vi ricevos ankaŭ la du mil frankojn pormonate. La pli novan pomontana fiksan salajron ni priparolos poste, ĉar ni havas pli urĝan aferon…

– Mi petas vin… – mi respondis malespere.

– Ni devas trinki kelkajn aperitivoj je tiu artikolo – li diris.

El la kafejo Dome, kie mi paroladis longe kun Bourin, mi rapidis al Nedda.

Mi trovis ŝin hejme.

– Mi jam pensis tion, ke vi koleras min – ŝi diris kun brilantaj, ridantaj okuloj.

– Nedda, venu kun mi, mi petas vin – mi diris, kaj mi jam tiris ŝin post min, preninte ŝian manon.

– Kio okazis al vi, Petro?

– Vi tuj ekscios tion – kaj mi mansignis al taksio.

Ni ensidis, kaj mi tiris ŝin al mi.

– Vi scias bone, Petro – ŝi klinis sian kapon malgaje, – ne estus permesate fari tion… mi… mi…

– Bone – mi respondis, – mi atentos ne kompromiti vin. Kvankam… nun… jam… ne devus…

– Kio okazis?

– La ĵurnalo Parizo publikigos mian ĉefartikolon morgaŭ, kaj la artikolo estas tiel sensacia…

– Kion vi skribis?

– Ĉu mi diru, ke temas ankaŭ pri via patro? Ĉu mi diru, ke ĝi iome-duone rehabilitos lin?

– Ĉu vi rakontos al mi, kion vi skribis?

– Mi ne povas fari tion, Nedda. La enhavo de ĉefartikolo la posttagmezon de la antaŭa tago estas la plej granda sekreto.

– Diru… rakontu… – ŝi kroĉis sin al mi spiregante.

Ŝi ŝoviĝis de mia brako ĝis mia kolo. Mi ne povis defendi min kontraŭ tio.

– Ĝi temas pri tio, ke via patro estas honesta homo! Ne trompludisto, sed sinjoro! Ĝisosta sinjoro!

Bonŝance la aŭto haltis, ĉe la redaktejo.

– Estas malpermesate paroli eĉ unu vorton pri tio. Vi certe legos ĝin en la matena gazeto sur la unua paĝo. Nun atendu minuton. Ĉu bone?

Mi eniris por transpreni la monon. Mi puŝiĝis al Kupro.

Li frapetis mian ŝultron afable.

– Vi estas bonega knabo, Almási. Hodiaŭ mi eksciis, ke mi estis azeno, ĉar vi kaj Ribári blagis min. La cetera estis hazardo.

– Nu, jen vidu! Mi ne akceptis la monon.

– Vidu, amiko mia Almási, nun mi prosperas. Tamen vi devus akcepti tion. Jen prenu ducent frankojn!

Preskaŭ li donis tion al mi perforte.

– Momente mi ne bezonas ĝin, mi havas iom da asignita mono ankaŭ ĉi tie.

La dekmil frankoj jam estis je mia dispono ĉe la kaso de la ĵurnalo Parizo. Kvazaŭ mi ne scius, ke Kupro staras apud mi, mi nombras la monon, mi adiaŭas la kasistinon kaj iras.

– Jen vidu jam… Mi forgesis vin por momento… Nu, amiko mia Kupro! Mi atendos vin morgaŭ… (Li ne povis ekparoli ĝis nun.) Ĝis revido…

En la aŭto mi ankoraŭ turniĝis, kaj mi neniam forgesos la vizaĝon de Eŭgeno Kupro, li rigardas al la aŭto kun tute malfermita buŝo, ambaŭmane kaptinte siajn tempiojn.

Nun jam ni devis ĝisatendi la matenon!

Unuavice mi kolazionis kun Nedda inter arboj kaj floroj, en iu belega sukeraĵejo de Parizo.

Sed nenio povis malhelpi nin en tio, precipe dum tia pompa posttagmezo, ke ni kverelu, sen ni havas emon ĝuste al tio.

– Mi ne rajtas diri pli multe. Kion mi faris ĝis nun, ankaŭ tio estas preskau ĵurnalista krimo, ke ĉefartikolo, kiu aperos sekvonttage, la antŭan tagon de la apero, ĝi estu objekto de parolado. – Petro… – kaj ŝi komencis karesi mian manon.

Poste ŝi ploris iomete, sed ŝi sentis kun sia bona instinkto, ke ĉiu plua provado estas vana, ŝi do proponis, ke ni promenu en la ĝardenon Luksemburgo.

En la ĝardeno Luksemburgo, ĉar Nedda havis ian urĝan aferon, baldaŭ ni devis adiaŭi. Altirinte ŝin, mi ekkisis la junulinon, kaj ŝi forrapidis.

Poste mi staris tie sola, kaj mi pensis pri tio, kion fari ĝis mateno?

Aŭ ĝis aŭroro. Kiam la unua gazetvendisto, la unua heroo de la triumfo, efektive portos la rezulton de la venko: Mian Ĉefartikolon, en tiu urbo, kie Bourin publikas dudek jarojn!