Jenő Rejtő - Sinjoro Vanek en Parizo

Kian objekton havis Ŝebao, kio estas grava?

– Vidu, Nedda – mi diris tre ablombe. – Mi ne rezignos vin. Mi sentas tiel, ke troviĝas ankoraŭ tiaj aferoj ĉi tie, kiuj ne estas tute klaraj. Kaj mi malkaŝos ĉion.

– Petro, mi petas vin pro Dio – diris Nedda timiĝinte, – implikiĝu nenion. Nur problemo estos el tio. Promesu, ke vi faros nenion.

– Mi promesos nenion, ĉar temas pri miaj vivo kaj feliĉo. Morgaŭ mi estos denove ĉi tie.

Kaj mi forkuris de ŝi sen adiaŭo.

Mi rapidis tusante al la kafejo Globe. Mi volis paroli kun Ribári. Li staris ĉe iu el la multaj tabloj de la subteretaĝo, li ludas biliardon trankvile kun iomete pudrita, eleganta vizaĝo. Li havas ĉemizon el kruda silko, kiun li lavas kaj gladas ĉiutage, ĝis ĝi ŝiriĝos. Li portas la plej belan, punktitan kravaton de sinjoro Vanek. Hazarde mi konas ĝin, ĉar mia protektanto priploris tion, kiam li perdis ĝin.

Mi atendis la finon de la ludpartio, kaj ni eksidis ĉe malproksima tablo.

– Kio estas al la kanboj? – mi demandis.

– Mi loĝas kun Zombori en lumkorto kun aparta enirejo sub la adreso placo St. Sulpice, n-ro 14. Afrika teamo dungis Ivan-on Bükk, kiel dekstan avanulon, kaj li forveturis hieraŭ. Reneo Kárpát fondis rusan orkestron, kaj li ludas en la amuzejo Fursy Boit sur la placo Pigalle. Cetere, mi renkontis Sebaon matene. Li tre serĉis nin, kaj li sendas la jenan mesaĝon al vi.

Li elprenis malgrandan slipon el sia nemalhavebla akutjo kaj transdonis tion. Mi legis ĝin. Li skribis la sekvajn:

“Petro! Ne maltrankviliĝu pro mi. Mi fartas bone, sed dum mallonga tempo mi ankoraŭ ne havos okazon esti kun vi. Mi ŝatus, se vi sendus la ruĝan kajeron al iu mia amiko, kiu loĝas en la domo sur la bulvardo Villet, n-ro 9. Li nomiĝas sinjoro Alfredo Pierette. Steĉjo.”

– Kio estas al Siro Ludoviko? – mi demandis.

– Bone, ke vi demandis tion. – Li denove ŝovis sian manon en la aktujon kaj transdonis faskon da manuskripto.

– Jen estas kelkaj daŭrigoj de la legiana romano, kaj li petas, ke vi urĝe sendu tiujn al iu ĵurnalo, kaj informi lin telegrame pri la rezulto.

– Kie li loĝas nun?

– Nu, li forgesis diri tion, sed eblas, ke nek li scias precize – respondis Ribári.

– Ĉu li ne redonis la ruĝan kajeron? – mi demandis.

– Ne.

– Mi petus vin pri unu afero – mi diris al Ribári. – De nun ne blagu Eŭgenon Kupro. Eblas, ke mi laboros kun li. Bourin dungis min, kiel raportiston.

– Mi gratulas oldulo mia. Sed mi devas rapidi pro Kupro, ĉar ni renkontiĝos post unu horo en la kadavrejo.

Mi tuj eksidis kaj skribis poŝtkarton, en kiu mi informis sinjoron Alfredon Pierette, ke li sciigu al Ŝebao, se ili renkontiĝos, ke la ruĝa kajero estas ĉe Siro Ludoviko, kiu verkas nian romanon. Kompreneble mi ne konas la momentan restadejon de Siro Ludoviko, kial ĝuste mi estus la sola homo en la mondo, kiu konas ĝin.

Mi tuj alpoŝtigis la poŝtkarton.

Poste mi vizitis urĝe Eŭgenon Kupro, kaj ankoraŭ en la lasta momento mi sukcesis atingi lin, kiel li preparis sin ekiri al la kadavrejo en smokingo.

Kupro salutis min feliĉe, sed brue.

– Konvalo mi! Ĉio estas la nia! Ni konkeris Parizon! Mi vizitis ĉiun redaktejon, apelaciante vin. Ribári interpretis. Sed ni ne devis diri pli multe, ol vian nomon, kaj se oni proponis malpli multe da mono, iom kriegi france: Almási, Almási! – kaj ili aĉetis la fotojn. Ili aĉetis senprobleme. Kaj ili pagis! Jen estas via parto…

– Mia parto estas nenio! Unufojon kaj por ĉiam lasu tiun proponadon de mono. Ekde hieraŭ mi havas bonan postenon, kaj mi ne bezonas vian monon.

– Mi tute ne estus kredinta – diris Kupro, – tiaj sinjoroj.

Mi ekhavis ideon. Sovaĝan, strangan ideon.

– Kupro! Nun rekompence por mia eksterordinara faro, renversu viajn skatolojn, kaj elprenu ties fotojn, kiuj mortigis sin pro kartludado dum la pasintaj dek jaroj. Sed faru tre precizan laboron! Ribári rifuzis la hodiaŭan renkontiĝon, kaj ankaŭ li petas vin fari tiun laboron tre urĝe.

– Karega mia, la fotoj de la mortintoj ĉe mi estas aranĝitaj kronologie. Laŭ la sistemo de la enterigo. Post alivesto mi faros tion.

Mi iris plu, mi devis paroli ankoraŭ kun Bourin. Li tuj akceptis min

Mi rakontis pri la adiaŭa letero de la bankoficisto, la sekreton de la baroka vilao, la sinmortigon de Gorĉev. Mi elprenis la foton de paŝao Emin. Mi diris al li, ke la identeco estas senduba. Oni forportis lin ien, dum la polico estis tie.

– Vidu, filo mia, vi povos fariĝi unuaranga raportisto, sed vi devas scii, ke ĝuste tio signifas la sensacion, kio nun ankoraŭ mankas al vi. Kien oni kaŝis paŝaon Emin, kiuj kaj kial?… Kia interrilato estas inter la sinmortigoj? Ĉu ĝi estas? La publikaĵo de la ĵurnalo ne estas demando, sed respondo. La sensacio estas tio, kio kunligas la ŝajne tute diversajn okazaĵojn. Notu tion bone! Ne la evento, la interrilato estas bezonata ankaŭ ĉi tie. Sed estas interesa tio, kion vi rakontis nun. Por mi estas aparte interesa, ĉar Gorĉev estis mia bona amiko, kaj mi neniam kredis, ke li ludis trompe. La afero interesas min ĉiam pli bone. Mi promesas tion, se vi malplektos la enigmon, kaj ni publikos tion, ĝi estos ĉefartikolo. Hazarde ĝi estas ankaŭ mia afero. Mi promesas eĉ tion, ke tiam vi estos tre bone pagita ĵurnalisto en Parizo…

Kiam mi elvenis de Bourin, preskaŭ svarmis la pensoj en mi. Kiel plu? Sed mi ekkonsciiĝis subite, ke mi ne manĝis eĉ unu manĝopecon dum la tuta tago, kaj la lavĉambro atendas min.

Kaj tiam mi neniam forgesos la solenan okazaĵon, ĉar ĝi estis tia, ke mi preskaŭ malsaniĝis pro tio, tiel grandioza, kortuŝa kaj majesta. Ĝi okazis en Parizo! Je la sepa horo posttagmeze! Mi mansigne haltigis taksion! Se tio ankoraŭ estas nenio: mi ensidis! Kaj mi diris la adreson al la ŝooro leĝere: “hotelo Aragon!”

Kiam mi retropuŝiĝis pro skuiĝo sur la leda sidejo, kaj la aŭto ekveturis, mi sentis tiel, kvazaŭ mi irus avane de triumfa procesio antaŭ la svarmanta popolo. Mi konkeris Parizon!

Mi loĝas!

Kiel? Jes. Mi estas en Parizo du jarojn, kaj la unuan fojon mi loĝas. Dume mi ĵetiĝis senutile tien-reen. Nun ĉi tie mi havos propran ĉambron, harbroson kaj parfumon sur la breto sub la spegulo.

Mi vespermanĝis kaj ekkuŝis elĉerpiĝinte. Dormi… profunde dormi! Kaj morgaŭ komenci la malplekton de la ŝajne nesolvebla enigmo. Nedda amas min, kaj tio donis al mi senliman forton. Mi dronis en profunda dormo.

Estis la deka horo matene, kiam mi vekiĝis tute ripozinte. Mi dormis sola sur kuŝejo, ekipita per kompleta litaĵo! Mi sentis, ke mi havas tre multe da farendaĵoj, ke strangaj taskoj estas solveblaj. Kie komenci? Unue mi vizitos Kupron.

– Jen estas, amiko mia Almási, viaj fotoj – akceptis Kupro min fiere.

Sur la planko, en amaso kuŝis ties fotoj, kiuj mortigis sin pro lartludo.

– Ankaŭ mi konas tiun homon Labovitz – li montras sur foton, dume mi disĵetadas la aliaj bildoj febre. Mi trovas Gorĉev-on nenie, sed subite konata foto aperas antaŭ mi.

Jes! Li estas sinjoro Vanek!

Sub la bildo estas skribite: “Gery egipta ĉefkomandanto, kiu subite, pro nekonata kaŭzo motpafis sin.” Ĝi datiĝis antaŭ sep jaroj.

Ne. Ne tute sinjoro Vanek estas tiu homo. Li estas pli maldika kaj… nu jes… lia vizaĝo estas multe pli inteligenta. Eble ankaŭ ĉi tie estas ia interrilato. Mi rigardos tion.

– Kokideto mia! – mi diris al Eŭgeno Kupro. – Apartigu tiujn, kiuj mortis sin pro kartludo. Mi kunportos unu foton.

– Ĉu tiu de Labovitz ne estas bona? Li estis prominenta homo!

– Eble poste sekvos ties vico! – mi trankviligis lin.

Paris Soir! Min jam iras ĉio fulmrapide. Angla vicprovincestro Grey gajnis fabelan monsumon post kvintaga kartludado, kaj li mortpafis sin pro certaj interflustradoj…