Аляксей Дудараў - Чорная панна Нясвіжа

Вунь стайня, адвядзіце туды коней,
Пасля прыходзьце да мяне ў палац.
Мы разам павячэраем, і вы
Раскажаце пра Кракаў падрабязна.

О, дзякуй вам! Чым толькі адплаціць
Змагу я панне за такую ласку? Ну, не атрутай жа…

Не, шчыраю размовай. Чакаю вас.
Мнішак кланяецца і выходзіць.
Не веру, а бывае…
Калі ў вадзе чысцюткай, як сляза,
Жыве хвароба страшная. I мёдам
Салодкім можна проста атруціць…
Каханы мой! Няўжо ўсё гэта праўда?!
Няўжо цяпер душой ты не са мной?
Ад усяго я ў гэтым свеце збегла,
Альбо з табою ў рай, альбо адной у пекла.

Мы дзякуем вам шчыра, каралева,
Што вы ў такі для вас нялёгкі час
Змаглі прыняць нас.

Слухаю.

Кароль як?

Надзеі, князь, ужо зусім няма,
Наш уладар паўстане перад Богам
Не сёння заўтра.

Літасцівы Бог!
Прымі свайго пакорлівага служку
Ласкава. I занадта не судзі.

Я слухаю.

У Кракаў нас прыслалі
Два абавязкі: перад сваім родам
I перад каралеўскаю сям’ёй.

Я слухаю.

Адкрыць я тайну мушу.
Наша сястра і сын ваш Жыгімонт
Каханнем моцна звязаны.

Няўжо?

Паверце, я хацеў гэта спыніць. Сястра яму не пара.

Гэта праўда.

Але яна й не цацка для забавы.
Род Радзівілаў — самы годны род
Ў Вялікім княстве.

Я зрабіў усё.
Усё, што толькі мог, каб перашкодзіць
Ім сустракацца.

Ну і урэшце што?

Ды іх нядаўна тайна павянчалі!

Што, гэта праўда?

Праўда, каралева.
Я з тым плябанам сам размову меў!
Ён іх вянчаў па просьбе Жыгімонта.

Ці па загаду.

Гэта можа быць.
Ды толькі ўсё, што робяць па-зладзейску,
Употайкі, цішком — не трэба Богу,
А значыць, непатрэбна будзе ўсім!
Я гэты шлюб ніколі не прызнаю.
I Польшча не прызнае! I касцёл!
Бо з прынцам можна ўпотайкі кахацца,
Ды толькі нельга ўпотайкі вянчацца.
Ён не жаўнер, а будучы кароль,
I жэніцца ён з Габсбургскай прынцэсай.

Яна чакае ад яго дзіця.

Вось спіс каханкаў вашае сястры,
Усіх каханкаў пасля смерці мужа,
Калі ў ім праўды толькі напалову…
Што напалову! Толькі адна чвэрць.
Ёй пазайздросціць можа куртызанка.

Няпоўны спіс. Дадайце свайго сына,
Ён у яе не першым быў, але
Ён у яе апошні, каралева!
Апошні самы!

У яе гады
Занадта рана ў гэтым ставіць кропку.
Яшчэ ўсё будзе.

Не, ужо не будзе.
Ёй без яго не жыць. Яна памрэ!

Каб ад кахання людзі паміралі,
Ўсе гарады даўно б пустымі сталі.

Каханне проста не даецца людзям,
Адзін агнём гарыць, другі яго астудзіць.
Шчаслівы той, хто некалі кахаў,
Бо ад яго дабрэйшым свет наш стаў.
А спіс складалі, каралева, людзі.
Галоўны спіс яшчэ у Бога будзе.

I можа, нехта, што тут свята жыў…
Больш за Барбару нават награшыў.
I не паперка будзе! Цэлы стос!
Блудніцы ж дараваў Ісус Хрыстос.