Хо Мін - Турэмны дзённік

Зварыў сподак рысу — шэсць мао аддаў,
А кіпеню таз за юань я прыдбаў;
За юань купіш рэч, што каштуе шэсць мао.
О цэны турмы! Вы ля горла, бы ўдаў.

Гадзіна ночы. I дзве, і тры прабягуць,
Я ж варочаюся і заснуць ніяк не магу;
Чатыры, пяць... А як вочы звяду — ка мне
Пяцікутная зорка з'яўляецца ў сне.

У той дзень ты праводзіў да рэчкі мяне,
Абяцаў я вярнуцца, як жніва міне;
Рыс сабраны, і поле ўзарана нанова,
А я ўсё на чужыне марнею ў турме.

Сябраваць трэба у лодцы адной веслярам,
Пішу я заявы сваім новым сябрам;
Словы ўстаўляю: «хадайніцтва», «згодна»,
I калі памагае — шчаслівею сам.

Усё цела чырвонае — як з кумачу,
Чухаемся да пацямнення ўваччу.
Шчыплем сябе, бы іграем на дане,
Бы музыку хочам і праўда пачуць.

Калі лушчаць рыс, яму вельмі балюча,
А пасля, як бавоўна, ён бялее ў жменях людзей;
I ў жыцці чалавека непрыемнасцей куча,
Ды няшчасце гартуе, да поспехаў часам вядзе.

I

У гэты дзень раней ярчэлі далі —
Канец вайны ў Еўропе святкавалі;
Пяць кантынентаў зноў агнём і дымам
Нацысты ўсатанелыя заслалі.

ІІ

Шэсць год вядзе Кітай супраціўленне,
У свеце выклікае захапленне;
Хоць перамога блізка, як ніколі,
Але яе здабудзе наступленне.

III

Сцягі антыяпонскія гурбой,
О Азія, лунаюць над табой;
Сцягі вялікія на бітву клічуць,
Вядуць таксама і малыя ў бой.

Самалётаў варожых у небе гуд.
Усе ў бамбасховішча бегма бягуць;
I нас канвойнікі з камер выводзяць.
Радасць — пад бомбамі! — волю адчуць!

Вязень, выйшаўшы з клеткі, зробіць нямала,
Бяда пройдзе, і ўбачыць: ён з Радзімай па скон;
Чалавек, паламаўшы бамбукавыя завалы,
З цэлі вылеціць моцны, нібыта дракон.

Навічкам, як зазвычай, месца даюць
Ля смярдзючага туалета.
А хочаш паспаць у турэмным «раю»
Заплаці ім шчодра за гэта.

Промні сонца прабіліся нават сюды,
Спапялілі цемру, начныя кашмары:
I ў гэтым злавесным прыстанку бяды
У вязня ўсмешка захарашэла на твары.

Загінем, а ў рабстве мы не звякуем,
Зноў сцягі з'ядналіся з барацьбой;
Крыўдна, што я ў турме ўсё «гасцюю»,
Не маю мажлівасці рынуцца ў бой.

Амерыканцы паехалі, тут як тут англічане са світай,
I іх сустракаюць усюды, як самых жаданых гасцей;
Я і сам — дэлегацыя, і ў Кітаі таксама з візітам,
А прымаюць мяне па-турэмнаму «крыху» прасцей.

Прывялі ў Наньнін,
Перавялі ва Умін;
Сюды-туды водзяць.
Я абураны
Годзе!

У Гадэ — канвойцы на свежую рыбу ласыя,
У Баосяне — смакуюць сабачае мяса;
Аказваецца, і канвойцы, бачыш, таксама
Нядрэнна ў жыцці разбіраюцца часам!

Пад дажджом і ветрам, сябры знямозе,
Працуюць кулі ў паслушэнстве зацятым сваім;
А з тых, што пройдуць, праедуць па гэтай дарозе,
Ці ўспомніць хто іх, ці скажа хто дзякуй ім?