Рыгор Барадулін: Маладзік над стэпам

А мы не шкадавалі ног,
Бо гнаўся дождж па пятах.
Ды так нагнаць ён i не змог —
Страхой акрыла хата.

Дождж сціх.
I сонца з вышыні
Зірнула над пасёлкам.
Ты ўся — як нехта падмяніў —
Свяцілася ў вясёлках.

Вясёлкі ў кроплях дажджавых,
Як завушніцы, ззялі.
Яны на вейках трапяткіх
Сямікалёрна гралі.

Была ты у мяне адна,
Бы з казкі чараўніца,
Якая i ў вясновых снах
Не кожнаму прысніцца.

Як прытуліць цябе, не знаў,
Заранку маладую,
Якой i неба, i вясна
Вясёлак не шкадуюць...

1958

Нясецца рэхаў пераклічка.
Анёлы... Саляны Хрыстос...
Вядзе тунелямі Вялічка [ 3 3 Вялічка — саляная капальня ў Польшчы. У забоях шмат капліц, ёсць касцёл легендарнай Інгі. ].
Звісаюць ледзяшы наўскос.

Хоць год ідзі — не знойдзеш выйсця.
Легенда нават ёсць пра соль.
...Князёўну з Венгрыі калісьці
У жонкі браў сабе кароль.

Нявеста ў горную лавіну
Укінула пярсцёнак свой,
Сказала, што яго павінны
Знайсці у Польшчы, пад зямлёй...

А вось i Інга. Задумёна
Стаіць. A з солі крышталі
Зіхцяць алмазамі. Пярсцёнак
Князёўне ўрэшце тут знайшлі...

Пацее столь. А я міжволі
Згадаў суровыя гады:
Ласункам самым—шчопаць солі
Для кожнага была тады.

I клалі ў суп кускі ад кадкі,
Дзе соль ляжала да вайны.
Салодкімі былі астаткі,
Ды хутка таялі яны...

I кажуць нездарма — ніколі
Не будзеш сябра знаць, пакуль
З ім гэткай вось сярдзітай солі
Не з'еў ты разам добры куль.

I нездарма ў забоях гэтых
Згубіўшы лік вякам, сасна
На плечы возьме паўпланеты,
Бо ў солі ўся наскрозь яна...

Тут з солі нават абеліскі
Легендам, марам узвялі:
Яна нам дорага i блізка,
Бо соль — працоўны пот зямлі,

1958